ΙΟΑΝΝΑ MIPS

ΙΟΑΝΝΑ ΜΙΠΣ

Ρίξε λάδι στη φωτιά - 2006

	Ρίξε λάδι στη φωτιά - 2006
	Στίχοι:   Δημήτρης Τσάφας Μουσική:   Χρήστος Δάντης 1. Πασχάλης Τερζής   Πάνω στο θυμό σου είπες πράγματα πολύ βαριά μέθυσες αλλά δεν ήπιες, και με κέρασες φωτιά ο εγωισμός να ξέρεις, φέρνει την καταστροφή και ο δρόμος που διαλέγεις, δε θα έχει επιστροφή. Ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά πες μου ότι πια δε με χρειάζεσαι κι αν σου περισσεύει μια καρδιά δωσ’ τη μου να ζήσω κι ας μη νοιάζεσαι ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά πες μου πως ποτέ δε σε αγάπησα κι αν σου περισσεύει μια ματιά κοίτα με πριν φύγω γιατί άργησα. Πάνω στο θυμό σου είπες, λόγια που δε λέγονται μου `δειξες αλλά δεν είδες, οι καρδιές πως καίγονται ο εγωισμός να ξέρεις, θα μας βγάλει σε γκρεμό κι αν μου λες πως υποφέρεις, τότε τι να πω εγώ. Ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά πες μου ότι πια δε με χρειάζεσαι κι αν σου περισσεύει μια καρδιά δωσ’ τη μου να ζήσω κι ας μη νοιάζεσαι ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά πες μου πως ποτέ δε σε αγάπησα κι αν σου περισσεύει μια ματιά κοίτα με πριν φύγω γιατί άργησα. Ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά πες μου ότι πια δε με χρειάζεσαι κι αν σου περισσεύει μια καρδιά δωσ’ τη μου να ζήσω κι ας μη νοιάζεσαι ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά πες μου πως ποτέ δε σε αγάπησα κι αν σου περισσεύει μια ματιά κοίτα με πριν φύγω γιατί άργησα.

Της καρδιάς τα μονοπάτια - 2007 [gopata]

	Της καρδιάς τα μονοπάτια - 2007
	Στίχοι: Δημήτρης Τσάφας Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος 1. Πασχάλης Τερζής Ταξίδεψα σε όνειρα, ταξίδεψα σ’ αγάπες, μια θάλασσα ο έρωτας, καράβι η καρδιά, μα πάντα μες στα μάτια σου με έβγαζαν οι χάρτες, στις μπόρες, στις φουρτούνες μου, εσύ ήσουν η στεριά. Στης καρδιάς τα μονοπάτια, γι’ άλλη, εγώ, δεν έχω μάτια, όποιον δρόμο και να πάρεις θα σ’ ακολουθώ, κύκλους στη ζωή μου κάνω, στην ανάμνησή σου `πάνω, στης καρδιάς τα μονοπάτια πάλι θα σε βρω. Ταξίδεψα στα θέλω μου, ταξίδεψα σε λάθη, κάθε μου βόλτα, μια ζωή, και είδα τελικά, από σαράντα κύματα περνάει μια αγάπη, για `σένα, θα τα πέρναγα, ακόμα μια φορά. Στης καρδιάς τα μονοπάτια, γι’ άλλη, εγώ, δεν έχω μάτια, όποιον δρόμο και να πάρεις θα σ’ ακολουθώ, κύκλους στη ζωή μου κάνω, στην ανάμνησή σου `πάνω, στης καρδιάς τα μονοπάτια πάλι θα σε βρω, κύκλους στη ζωή μου κάνω, στην ανάμνησή σου `πάνω, στης καρδιάς τα μονοπάτια πάλι θα σε βρω.

Η αγάπη σε κάνει Βασιλιά

Κυριακή, 17 Ιανουαρίου 2010

Η αγάπη σε κάνει Βασιλιά

Ένας Ινδός ζητιάνος πέθανε σε μια πολύ μεγάλη πόλη…

Προσευχήσου να μην πεθάνεις σαν αυτό το ζητιάνο.
Ο ζητιάνος πέθανε πάμπτωχος και μίζερος ζητιανεύοντας στο ίδιο μέρος για σαράντα χρόνια. Οι άνθρωποι στη γειτονιά πήραν το πτώμα του και το έκαψαν μαζί με τα κουρέλια του. Επειδή θεώρησαν ότι μετά από σαράντα χρόνια ζητιανιάς πρέπει να είχε βρωμίσει πολύ την γειτονιά, έσκαψαν στο σημείο που πάντα κάθονταν, για να καθαρίσουν και να πετάξουν την βρώμα.

Κι έζησαν μια μεγάλη έκπληξη. Αν ζούσε ο ζητιάνος θα είχε τρελαθεί ! Βρήκαν ένα κιούπι γεμάτο χρυσές λίρες ακριβώς κάτω από το σημείο που συνήθιζε να κάθεται ο ζητιάνος.

Αντί να κοροϊδεύουμε τον ζητιάνο μήπως πρέπει να σκάψουμε κι εμείς από κάτω μας για να ανακαλύψουμε τον θησαυρό αυτό που λέγεται αγάπη ;


Πηγαίνουμε για ψάρεμα συνέχεια. Προσπαθούμε να ψαρέψεουμε ανθρώπους. Το εγώ θέλει να γίνει κύριος των άλλων, θέλει να τους κατακτήσει, οπότε τρυπάει βαθιά μέσα τους, βάζοντας στο αγκίστρι την αγάπη για δόλωμα.

Τόσο πολλοί άνθρωποι τελειώνουν τη ζωή τους μέσα στον πόνο και τα βάσανα, μέσα στη συναισθηματική φτώχεια και μιζέρια, εξαιτίας της αυταπάτης τους για την αγάπη. Εξ αιτίας αυτής της αυταπάτης της αγάπης, υποφέρει ολόκληρη η ανθρωπότητα. Εξακολουθούμε όμως να μη καταλαβαίνουμε ότι η αγάπη που προέρχεται από το εγώ είναι ψεύτικη και δημιουργεί γύρω μας μια κόλαση.

Η αγάπη που είναι προσκολλημένη στο εγώ είναι μια μορφή ζήλιας. Και γι’ αυτό κανένας δε ζηλεύει τόσο πολύ όσο ζηλεύουν οι εραστές. Η αγάπη που είναι προσκολλημένη στο εγώ είναι μια συνομωσία και είναι ένα κόλπο για να κατακτήσουμε τους άλλους. Γι’ αυτό κανένας δε σου προκαλεί μεγαλύτερη ασφυξία, από κάποιον που σου λέει ότι σ’ αγαπάει. Αυτή η κατάσταση δημιουργείται εξαιτίας αυτής της ονομαζόμενης αγάπης που έρχεται από το εγώ. Και δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ μια σχέση ανάμεσα στην αγάπη και το εγώ.

Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι συνεχώς αναζητάς απ’ έξω κάτι που ήδη υπάρχει μέσα σου. Κι επειδή το αναζητάς απ’ έξω δεν κοιτάζεις μέσα σου. Τότε αυτό που θα μπορούσε να εμφανιστεί μέσα σου, δεν εμφανίζεται ποτέ.

Η αγάπη είναι ο ουσιαστικός θησαυρός, με τον οποίο γεννιέται κάθε άτομο. Ο άνθρωπος γεννιέται με αγάπη. Είναι δικαίωμα που το έχει από τη γέννηση του, είναι ο ατομικός του πλούτος, βρίσκεται μέσα του.

Είναι ένας σύντροφος που του έχει δοθεί στη γέννηση του και τον συνοδεύει όλη του τη ζωή. Πολύ λίγοι όμως είναι αρκετά τυχεροί για να κοιτάξουν μέσα τους και να δουν που βρίσκεται η αγάπη, πως μπορούν να τη βρουν και πως μπορούν να την αναπτύξουν.

Έτσι γεννιέσαι μ’ αυτήν, όμως αυτός ο πλούτος παραμένει ανεξερεύνητος. Είναι απολύτως ανεξερεύνητος κι εσύ εξακολουθείς να ζητιανεύεις στις πόρτες των άλλων, απλώνοντας το χέρι, επειδή θέλεις αγάπη.

Σε όλο τον κόσμο υπάρχει μόνο μια επιθυμία : Επιθυμία για αγάπη. Και σ’ ολόκληρο τον κόσμο υπάρχει μόνο ένα παράπονο : «Δεν παίρνω αγάπη». Κι όταν δεν παίρνεις αγάπη κατηγορείς τους άλλους πως είναι δικό τους λάθος που δε σου δίνουν αγάπη. Κανένας δεν αναρωτιέται αν είναι ποτέ εφικτό να πάρεις αγάπη απ’ έξω…

Ζητάμε αγάπη από τους άλλους, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι οι άνθρωποι από τους οποίους ζητάμε αγάπη, ζητούν κι εκείνοι αγάπη για τον εαυτό τους. Δυο ζητιάνοι που ζητιανεύουν ο ένας απ’ τον άλλον … Όταν κάποιος ζητάει αγάπη, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να δώσει αγάπη γιατί καμιά πηγή αγάπης δεν υπάρχει μέσα του. Αλλιώς γιατί να την ζητάει απ’ έξω ;

Μόνο ο άνθρωπος που έχει ανεβεί πάνω από την ανάγκη να ζητάει αγάπη, μόνο ο άνθρωπος που έχει ανακαλύψει την εσωτερική πηγή αγάπης, μπορεί να δώσει αγάπη. Η αγάπη είναι μοίρασμα, δεν είναι ζητιανιά. Η αγάπη είναι βασιλιάς, δεν είναι ζητιάνος. Η αγάπη ξέρει μόνο να δίνει, δε ξέρει να παίρνει.
Η αγάπη έρχεται στην πόρτα του σπιτιού από το οποίο έχει εξαφανιστεί η επιθυμία για αγάπη.

Η αγάπη πλημμυρίζει το σπίτι που έχει σταματήσει να ζητάει αγάπη.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Jacques Brel

Jacques Brel

Μεταφρ. Lunapiena

Vi Auguro

Vi auguro s o g n i..  a non finire
la  v o g l i a  furiosa
di realizzarne qualcuno

vi auguro di a m a r e
ciò che si deve amare
e di  d i m e n t i c a r e
ciò che si deve dimenticare
vi auguro p a s s i o n i
vi auguro s i l e n z i

 
Vi auguro...
il c a n t o degli uccelli al risveglio
e..  r i s a t e di bambini

Vi auguro di resistere..
all’affondamento,
all’indifferenza,
alle virtù negative della nostra epoca.

Vi auguro soprattutto....

di Essere  V o i   Stessi.

Jacques Brel

Pubblicato da Lunapiena

Ψιθύρισμα Επιθυμίας

Ψιθύρισμα Επιθυμίας

Επιθυμώ να χαθώ

μεσα στους στίχους απ'το τραγούδι σου,

να γίνω ίχνος οξυγόνου..

...στον αέρα που βαθειά αναπνέεις

και να φτάσω μέχρι την καρδιά

να τρέξω μες στο κόκκινο ποτάμι της ζωή σου

και να κρυφτώ σε κάθε γωνιά της υπαρξή σου.

Επιθυμώ να χαθώ

στη θάλασσα του δικού σου βλέμματος

και από κεί να πετάξω

ανάμεσα στ'αστέρια του κόσμου σου,

χωρίς να πρέπει να μετρώ το χρόνο,

ν'αφεθώ στα κύματα

της δική σου άποψης για τον κόσμο..

και να σ'ακολουθήσω

στα ξεχασμένα νησιά του νού σου,

ψάχνοντας μαζί σου την αλήθεια.

Επιθυμώ να χαθώ

στης αγκαλιά σου την φλόγα,

ν'ανάψει της επιθυμίας η φωτιά,

που καίει το κορμί και την καρδιά φλογίζει,

μ'ένα θεϊκό κονσέρτο από καρδιοχτύπι,

από φιλιά και λόγια

και το αδιάκοπο διάλογο του ερωτά μας..

για να λυώσει η επιθυμία των κορμιών

και να ωριμάσουν της καρδιάς τα φρούτα.

Επιθυμώ να χαθώ

στα πιό γλυκά σου όνειρα,

για να χαϊδέψω τρυφερά το χαμογελό σου,

να χρωματίσω ροζ τις αυταπάτες σου

να ταξιδεύω ανάμεσα στις αναμνήσεις σου,

μέσα στη θάλασσα της νοσταλγίας...

και να ξαναβρεθώ πάλι κοντά σου την αυγή...

το νέο σου ταξίδι... δειλά ν'ακολουθήσω

Επιθυμώ να χαθώ

στο σκοτάδι του άγνωστου μαζί σου,

να ταξιδεύω ανάμεσα σε αμφιβολία και έκπληξη

και να παλεύουμε μαζί

και να νικάμε την ανία ενός κόσμου,

που φτιάχτηκε από υπολογισμούς και παραμύθια,

που εμπορεύεται δεινά την αγάπη

και πουλάει τόσο ακριβά

την ψευδαίσθηση του αιώνιου,

για να ξαναβρεθώ στο φως του Ήλιου

πάλι κοντά σου... και πάντα Ελεύθερη

Lunapiena

Ho voglia di perdermi

Ho voglia di perdermi

nel canto delle tue parole

e nell'aria del tuo respiro profondo

...particella d'ossigeno

per arrivare fino al tuo cuore...

scorrere nel fiume del tuo sangue

e raggiungere in ogni angolo

della tua esistenza.

Ho voglia di perdermi

nel mare del tuo sguardo

tra le stelle del tuo universo

senza bisogno di contare il tempo,

lasciarmi trascinare dalle onde

del tuo sapere del mondo

e seguirti in quelle isole perdute

per cercare con te, la verità...

Ho voglia di perdermi

nel calore del tuo abbraccio

accedere quella fiamma del desiderio

che bruccia le pelle ed infiamma il cuore

con un conserto divino

tra parole, baci e battiti

del nostro lungo dialogo d'amore...

per sciogliere la voglia dei nostri corpi

e maturare i frutti nel nostro cuore.

Ho voglia di perdermi

nei tuoi sogni più belli

per accarezzare il tuo sorriso,

dipingere di rosa le tue illusioni

e navigare tra i tuoi ricordi

nel mare della tua nostalgia...

e ritrovarmi nell'alba nel tuo fianco

per assistere il tuo nuovo viaggio...

Ho voglia di perdermi

nel buio dell'ignoto con te...

navigare tra il dubbio e la sorpresa

e lottare con te per vincere la noia

di un mondo fatto di calcoli e favole

che vende caro l'illusioni di eternita,

per ritrovarmi nella luce del sole

vicino a te... ancora libera.


Lunapiena

Pubblicato da Lunapiena a 11

Josè Hierro Real

Josè Hierro Real

dipinto di Massimo Mazzieri

Le strade non portano

a nessuna meta;

tutte terminano in noi.

La fiamma del crepuscolo

ci fonde in unità.

È bello camminare,

sognare, cantare.

Bello essere in gran tenerezza

con un cuore vicino,

(con un dolore remoto).

Οι δρόμοι δεν οδηγούν

σε κανένα τέρμα,

όλοι φτάνουν σε μας.

Η φλόγα της αυγής

μας ενώνει.

Είν'όμορφο να περπατάς,

να ονειρεύεσαι, να τραγουδάς.

Είν'όμορφο να γίνεσαι τρυφερός

με μιά καρδιά κοντά σου,

(με μακρινό τον πόνο).

La sera si denuda,

mostra i suoi ori profondi.

Ogni forma ci incanta

col suo vino gioioso.

Ormai non c'è nulla:

- passato, futuro, ombre, gioie -,

fuori di noi.

Η νύχτα ξεγυμνώνεται

δείχνει το βαθύτερο της χρυσό.

Κάθε μορφή μας μεθάει

με της χαράς το κρασί.

Δεν υπάρχει τίποτα πιά:

-παρελθόν, μέλλον, σκιές, χαρές-

πέρα από μας.

La sera spolvera il suo caldo tesoro.

I suoi pampini di fuoco

stillano nei nostri occhi.

La sera è nostra.

Il mondo fu fatto per noi.

Siamo il suo centro vivo

e gira il tempo intorno.

Η νύχτα ξεσκονίζει το θερμό θησαυρό της.

Τα φλογερά της κληματόφυλλα

λάμπουν στα μάτια μας.

Η νύχτα είναι δική μας.

Ο κόσμος έγινε για μάς.

Είμαστε το ζωντανό της κέντρο

και γυρίζει γύρω μας ο χρόνος.

Passa e non può ferire

col suo dolore remoto

il nostro cuore vicino.

Le strade non portano a nessuna meta;

tutte terminano in noi.

Προσπερνά -ο χρόνος- και δεν πληγώνει

με τον παλιό του πόνο

τις ενωμένες καρδιές μας.

Οι δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά

όλοι καταλήγουν σε μας.

Josè Hierro Real

trad. Lunapiena

Pubblicato da Lunapiena a 5:43 π.

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ: Ο Βασιλιάς της Ασίνης

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ: Ο Βασιλιάς της Ασίνης

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΑΣΙΝΗΣ

Ασίνην τε...

ΙΛΙΑΔΑ

 

Κοιτάξαμε όλο το πρωί γύρω-γύρω το κάστρο

αρχίζοντας από το μέρος του ίσκιου

εκεί που η θάλασσα πράσινη και χωρίς αναλαμπή,

το στήθος σκοτωμένου παγονιού

μας δέχτηκε όπως ο καιρός χωρίς κανένα χάσμα.

Οι φλέβες του βράχου κατέβαιναν από ψηλά

στριμμένα κλήματα γυμνά πολύκλωνα

ζωντανεύοντας στ άγγιγμα του νερού,

καθώς το μάτι ακολουθώυτας τις

πάλευε να ξεφύγει το κουραστικό λίκνισμα

χάνοντας δύναμη ολοένα.

Από το μέρος του ήλιου

ένας μακρύς γιαλός ολάνοιχτος

και το φως

τρίβοντας διαμαντικά στα μεγάλα τείχη.

Κανένα πλάσμα ζωντανό

 τ' αγριοπερίστερα φευγάτα

κι ο βασιλιάς της Ασίνης

που τον γυρεύουμε δυο χρόνια τώρα

άγνωστος λησμονημένος απ' όλους

κι από τον Ομηρο

μόνο μια λέξη στην Ιλιάδα

κι εκείνη αβέβαιη ριγμένη εδώ

σαν την εντάφια χρυσή προσωπίδα.

Την άγγιξες, Θυμάσαι τον ήχο της;

κούφιο μέσα στο φως

σαν το στεγνό πιθάρι στο σκαμμένο χώμα~

κι ο ίδιος ήχος μες στη θάλασσα

με τα κουπιά μας.

Ο βασιλιάς της Ασίνης

ένα  κ ε ν ό  κάτω απ' την προσωπίδα

παντού μαζί μας παντού μαζί μας,

κάτω από ένα όνομα:

"Ασίνην τε... Ασίνην τε..."

και τα παιδιά του αγάλματα

κι οι πόθοι του φτερουγίσματα πουλιών

κι ο αγέρας στα διαστήματα των στοχασμών του

και τα καράβια του αραγμένα σ' άφαντο λιμάνι~

κάτω απ' την προσωπίδα ένα  κ ε ν ό.

Πίσω από τα μεγάλα μάτια

τα καμπύλα χείλια τους βοστρύχους ανάγλυφα

στο μαλαματένιο σκέπασμα της ύπαρξής μας

ένα σημείο σκοτεινό που ταξιδεύει σαν το ψάρι

μέσα στην αυγινή γαλήνη του πελάγου

 και το βλέπεις:

ένα  κ ε ν ό  παντού μαζί μας.

Και το πουλί που πέταξε τον άλλο χειμώνα

με σπασμένη φτερούγα

σκήνωμα ζωής,

κι η νέα γυναίκα που έφυγε να παίξει

με τα σκυλόδοντα του καλοκαιριού

κι η ψυχή που γύρεψε τσιρίζοντας τον κάτω κόσμο

κι ο τόπος σαν το μεγάλο πλατανόφυλλο

που παρασέρνει ο χείμαρρος του ήλιου

με τ' αρχαία μνημεία και τη σύγχρονη  θ λ ί ψ η.

Κι ο ποιητής αργοπορεί κοιτάζοντας τις πέτρες

κι αναρωτιέται... υπάρχουν άραγε

ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές

τις ακμές τις αιχμές τα κοίλα και τις καμπύλες

υπάρχουν άραγε

εδώ που συναντιέται το πέρασμα της βροχής

 του αγέρα και της φθοράς

υπάρχουν,

 η κίνηση του προσώπου το σχήμα της στοργής

εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μας

αυτών που απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί

με την απεραντοσύνη του πελάγου

ή μήπως όχι δεν απομένει τίποτε

παρά μόνο το βάρος

η νοσταλγία του βάρους μιας ύπαρξης ζωντανής

εκεί που μένουμε τώρα ανυπόστατοι

λυγίζοντας σαν τα κλωνάρια της φριχτής ιτιάς

σωριασμένα μέσα στη διάρκεια της απελπισίας

ενώ το ρέμα κίτρινο κατεβάζει αργά

βούρλα ξεριζωμένα μες στο βούρκο

εικόνα μορφής που μαρμάρωσε

με την απόφαση μιας πίκρας παντοτινής.

Ο ποιητής ένα  κ ε ν ό.

Ασπιδοφόρος ο ήλιος ανέβαινε πολεμώντας

κι από το βάθος της σπηλιάς μια νυχτερίδα

τρομαγμένη χτύπησε πάνω στο φως

σαν τη σαϊτα πάνω στο σκουτάρι:

"Ασίνην τε Ασίνην τε...".

Να 'ταν αυτή ο βασιλιάς της Ασίνης

που τον γυρεύουμε τόσο προσεχττκά

σε τούτη την ακρόπολη

αγγίζοντας κάποτε με τα δάχτυλά μας

την υφή του πάνω στις πέτρες.

Ασίνη, καλοκαίρι '38 - Αθήνα, Γεν. '40