...ας κρατήσουμε τη λάμπα ψηλά....

...ας κρατήσουμε τη λάμπα ψηλά....

Τώρα που το σούρουπο πέφτει αργά πάνω από την πόλη,

τώρα που το φως λιγοστεύει κι οι σκιές μακραίνουν,

τώρα που οι άστεγοι πιάνουν τις γνωστές γωνιές τους στα πεζοδρόμια για να πλαγιάσουν

και κάποιοι άνθρωποι χωρίς πατρίδα κι ουρανό περιφέρονται στα σοκάκια του κόσμου σαν κολασμένοι,

τώρα, ας κρατήσουμε τη λάμπα ψηλά, για να δουν της γης οι θλιμμένοι και να 'ρθούν, να βρουν παρηγοριά.

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,

τη λάμπα κρατώ ψηλά,

να δούνε της γης οι θλιμμένοι,

να ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,

σταμνί για να πιει ο καημός

κι ανάμεσά μας θα στέκει

ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά ν ακουμπήσουν,

σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός

κι εκεί καθώς θα μιλάμε

θα ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΧΘΑΜΑΛΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΧΘΑΜΑΛΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΧΘΑΜΑΛΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

Η Μούσα μου τις λάσπες δεν φοβάται,

γι’ αυτό συχνά-πυκνά και στιχουργεί

χωρίς πολύ-πολύ να συλλογάται

αν ευγενές το Θέμα προς γραφή

ή αν θα δυσαρεστήσει τη Σχολή·

κρατώντας το δικό της μετερίζι,

τρυφερεμένη κι άλλοτε σκληρή,

τ’ ανθρώπινα αγαπά να καθρεφτίζει.

Η Μούσα μου τ’ ανθρώπινα θυμάται,

για τους Θεούς δεν νοιάζεται πολύ,

κι αν στα ελαττώματά της προσμετράται

και τ’ ότι γοητεία τής ασκεί

συχνά το χθαμαλό απ’ τη Ζωή,

ανέμελη όλο παίζει και σφυρίζει·

η Μούσα μου, κοπέλα και παιδί,

τ’ ανθρώπινα αγαπά να καθρεφτίζει.

Γυναίκα – κι απ’ τα χώματα εφορμάται,

γι’ αυτό και ακόπως τόσο αδιαφορεί,

αν με μισό το μάτι την κοιτάτε

όσο πατούν τα πόδια της τη Γη,

όσο απ’ τις λάσπες δύναμη αντλεί,

όσο μπορεί εν Χρόνω να γνωρίζει·

και μες στα ρυπαρά ερωτική

τ’ ανθρώπινα αγαπά να καθρεφτίζει.

Κι η Μούσα μου με πείνα αληθινή

τίποτε ανάξιό της δεν λογίζει·

αυτό ακριβώς που της αναλογεί

από το ακάθαρτο του κόσμου αγγίζει

και Γλώσσα της το κάνει ευθύς, γιατί

τ’ ανθρώπινα αγαπά να καθρεφτίζει.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΕΚΤΟΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ

ΕΚΤΟΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ

ΕΚΤΟΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ

Έκτορ… συ δε μοι θαλερός παρακοίτης

Ιλιάδος Ζ

...Hectoreo quotiens sederat uxor equo

Μαρτιάλης

Ο Σκάμανδρος ξερνά ηρώων πτώματα.–

Μα η Νύχτα ζει… Και σαν κοπάσει η μάχη,

σε κάποια του Ιερού Ιλίου δώματα,

ακούραστη δουλεύει η Ανδρομάχη –

επάνω στο λαμπρότερο απ’ τα σώματα

των Τρώων και του ωθεί με βία τη ράχη

στην κλίνη της… Κρατά γερά τον ίππο της

και ανάσκελο συνέχεια τον δαμάζει

από αγάπης άσβεστης και ανείπωτης

σοφία τρυφερή που την προστάζει,

και που γροικά, χρησμό, σε κάθε χτύπο της,

έτσι τον μαχητή να ξεκουράζει…

Τον δαμαστή των ίππων πώς τον δάμασες

–τραχιά και τρυφερότατη ιππεία–

η Σιωπηλή απ’ του Έρωτα τις Άνασσες,

η Ανέγνωρη, που αγνεία και λαγνεία

ταίριασες στου ιμέρου σου τις θάλασσες

στην τρομερή δοσμένη ιππομανία.

Κορμιών ανεπανάληπτο ιδίωμα·

κορύφωση του ιπποδάμειου μόγου,

κενταύρισσας υπέρτατο ομοίωμα,

ορμή επική του ιππικού σου λόγου –

του ανδροφόνου είσαι το τελείωμα

κι η έκρηξη της τίγρης και του αλόγου.

Δυο ζώων πώς ακούγονται τα φθέγματα

κι από τον ωθισμό πώς θάλλει ο κήπος

και μπρος στου κόσμου έκπληκτου τα βλέμματα

ιδού γεννιέται η ιππαστί –ο νέος τύπος–

και το πιο τέλειο απ’ όλα τα συμπλέγματα –

Εσύ κι ο μελανός Εκτόρειος Ίππος.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΑΝΑΚΡΕΟΝΤΟΣ ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΝ

ΑΝΑΚΡΕΟΝΤΟΣ ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΝ

ΑΝΑΚΡΕΟΝΤΟΣ ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΝ

Κλίνε το γόνυ σου διαβάτη ευλαβής.

Το χώμα που πατάς εντός του κλείνει

τον Άγιο της χαράς και της ζωής.

Ενθάδε κείται ο Ανακρέων. Ποιητής.

Χαμογελώντας μπρος στην Ιπποκρήνη

τραγούδησε με σάρκα φλογερή

μονότροπος ώς το βαθύ του γήρας

στην ιλαρή και τη γλυκιά του Ιωνική

τα λόγια της αγάπης και της πύρας·

και τραγουδώντας έγινε παιδί.

Υπάκουος στα κελεύσματα μιας Μοίρας

που υπήρξε ολοσχερώς ερωτική

το μίσος μίσησε· και με τη μουσική

της εικοσάχορδής του Λύρας

γήτεψε μια φοράδα θρακική

και τρυφερός της έγινε μνηστήρας.

Και αγάπησε. Αγάπησε πολύ

μαινόμενος με κάθε υπερβολή

τον Έρωτα τις Μούσες το Κρασί.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΠΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΙΧΑΛΙΔΕΣ - Σονέτο σε Καθρέφτη

ΠΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΙΧΑΛΙΔΕΣ - Σονέτο σε Καθρέφτη

ΠΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΙΧΑΛΙΔΕΣ

Σονέτο σε Καθρέφτη

Εσείς που υπήρξατε και ακόμα είστε

άψογες σύζυγοι γοργά διατρέξτε

τα κάτωθι· ωστόσο, αν προαιρείσθε,

το αληθές των λόγων μου ελέγξτε.

Αν κάτι σας προσβάλλει πάλι, ψέξτε.

Τους στίχους μου συλλήβδην απορρίψτε,

μα πάνω μου και μόνο –αυτό προσέξτε–

την αυστηρότητά σας εξαντλήστε.

Εμένα κι όχι αυτές καταδικάστε

που ζήσαν μια ζωή στην απιστία·

εκείνα που διαβάσατε ξεχάστε

και στη συζυγική γυρίστε κλίνη·

την πίστη σας δοξάστε την αγία

και κοιμηθείτε όλες εν ειρήνη.

                     

***

Μα εσείς που δεν γνωρίσατε γαλήνη

και ζήσατε ζωές εν τρικυμία,

εσείς ψυχές κλειστές μες στο καμίνι

της ίδιας σας της σάρκας, πλησιάστε

και δώστε μου ευθύς την εξουσία

τον λόγο σας να πω, και μη φοβάστε.

Όπως παλιά, και απόψε αγαπήστε.

Άντρες πολλούς και ωραίους επιλέξτε.

Το θηλυκό, το μέσα κτήνος λύστε.

Το σύμπαν στους χυμούς σας διαβρέξτε.

Γυμνές μέσα στη σκέψη μου όλες τρέξτε,

τους στίχους μου, γυναίκες, κατοικήστε

και την Αγάπη-την Απάτη παίξτε

και τη φωνή μου πάρτε και μιλήστε.

© Θεοδόσης Βολκώφ

 Πιστεύω

Ἡ Ἀγάπη, μόνο, βαστάζει ὅλα τὰ φορτία.
Μπορῶ νὰ βαστάζω ὅλα τὰ φορτία.
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ μέγα φορτίο!
Ἡ Ἀγάπη σηκώνει τὸ βάρος τ᾿ οὐρανοῦ.
Μπορῶ νὰ σηκώνω τὸ βάρος τ᾿ οὐρανοῦ.
Ἡ Ἀγάπη ὑπομένει τὰ μαρτύρια τῆς πυρᾶς.
Μπορῶ νὰ ὑπομένω τὰ μαρτύρια τῆς πυρᾶς.
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ πυρά!
Ἡ Ἀγάπη πιστεύει στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο.
ἡ Ἀγάπη πιστεύει στὸ θαῦμα.
Μπορῶ νὰ πιστεύω στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο.
μπορῶ νὰ πιστεύω στὸ θαῦμα.
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος!
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ θαῦμα!
Ἡ Ἀγάπη προσεύχεται κ᾿ ἐνεργεῖ.
ἡ Ἀγάπη ἀγρυπνεῖ.
Μπορῶ νὰ προσεύχωμαι καὶ νὰ ἐνεργῶ.
μπορῶ νὰ ἀγρυπνῶ.
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι προσευχὴ καὶ πράξη!
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ μυστικὴ ἀγρυπνία!
Ἡ Ἀγάπη κρατάει ὅλα τὰ χαμόγελα καὶ ὅλα τὰ δάκρυα.
Μπορῶ νὰ χαμογελῶ καὶ νὰ κλαίω ὅλα τὰ δάκρυα -
γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ χαρούμενη θλίψη!
Ἡ Ἀγάπη δίνει τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο
ἐγγύηση γιὰ τὴν αἰωνιότητα.
Μπορῶ νὰ μεταλάβω τὸν ἄρτο καὶ τὸν oίvo
ἐγγύηση γιὰ τὴν αἰωνιότητα.
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος!
Κ᾿ ἡ μεγάλη ὑπόσχεση!
Ἡ Ἀγάπη ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο.
ἡ Ἀγάπη ἐδώρησε τὸ φῶς.
Πιστεύω στὸν ἄνθρωπο.
πιστεύω στὴν Ἀγάπη.
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ φῶς καὶ ἡ δωρεά!
Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ Ἄνθρωπος!

Στη σιωπή της.....

Στη σιωπή της.....

Είναι η σιωπή ανάγκη της ψυχής

Μονάχη θα βάλει σε τάξη τα ζητήματα :

αρχειοθέτηση, φάκελοι, ντοσιέ,  

τόμοι ολόκληροι κάποιες φορές.

Τι θα αφήσει και τι θα βάλει ψηλά, να μην το βλέπει,

κάπου στα αζήτητα - εκεί πάνε αυτά που πονάνε!

Δε θέλει παρέα. Οι φίλοι θα πουν τα δικά τους,

θα τη μπερδέψουν τα λόγια τα πολλά...

Δεν θέλει να ξέρει κανείς τι εύχεται μέσα της!

Τι προσπαθεί μέρες να βολέψει σ' ένα κουτί...

Μα αυτό πεισματικά δεν κλείνει!

Αφήνει να σέρνονται στο πάτωμα τα όνειρα

 -ξεθωριασμένα ρέλια που μοιάζουν με φτερά , έτσι που έλιωσαν 

από τον πόθο!
Καληνύχτα

airis 

έγραψε η airis

Δεν φταίει ο άλλος ....

Δεν φταίει ο άλλος ....

Πολλές φορές εμείς οι ίδιοι δεχόμαστε να γίνουμε σκλάβοι και να χάσουμε κάθε ίχνος ελευθερίας μας!
Άπειρες φορές επιτρέπουμε να γινόμαστε υποχείρια των άλλων και έπειτα γκρινιάζουμε "έτσι, για τα μάτια" που λέει και η μανούλα μου!
Ελεύθερος είσαι πρώτα από όλα εσύ στη σκέψη σου! Όταν σταματήσεις να αναγνωρίζεις την εξουσία των άλλων πάνω σου!
Δεν φταίει ο άλλος γιατί σου είπε το ένα, σου έκανε το άλλο ....φταίει η κούτρα σου, η λοξή, που ζωγραφίζει τα δεσμά της περίτεχνα!

Κλαις γιατί επιτρέπεις στον άλλον να σε κάνει να βάλεις τα κλάματα.......

Ξύπνα μια μέρα και πες ΄Οχι ! 

Όχι άλλο!

Και μετά πες Ναι στη ζωή!

Καλημέρα σε όλους

Καλημέρα Ζωή!

airis

Η ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Η ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΑΡΧΕΤΥΠΑ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

ISBN987-960-9415-32-3 ΑΡΧΕΤΥΠΑ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Η ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ο ΕΡΩΤΑΣ, Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Στα Ορφικά Μυστήρια ο Υπερουράνιος Έρωτας γεννιέται μέσα από το Κοσμικό Αβγό, επιδρά επάνω στην άμορφη συμπαντική κατάσταση, συμβάλλοντας έτσι στην δημιουργία των αιθέριων μορφών. Εγκαθίσταται στο κέντρο της μορφής δημιουργώντας τον πυρήνα της, ωθώντας την σε μία περιστροφική κίνηση η οποία διαθέτει έναν παλμό που συν-πορεύεται με τον παλμό του Κοσμικού Σύμπαντος.
Είναι αυτός ο Έρωτας – Πνεύμα ,  που εμφυσά την Ψυχή  στην μορφή. Είναι το αρχέτυπο Ζην, ο Ζευς, η Ζήνα. Είναι το πρωταρχικό στοιχείο της  δημιουργίας που είναι και θηλυκό  και  αρσενικό. Είναι η Ψυχή – Πνεύμα ενοποιημένη.

Καθώς η αιθέρια κυκλική Ψυχή – Πνεύμα, ξεκινά το ταξίδι της στον χώρο κάποια κοσμική στιγμή συναντά μία υπέρλαμπρη – φωτεινή κατάσταση που την ελκύει. Είναι ο αρχέτυπος ήλιος, μία φωτεινή – αιθέρια κρύα μάζα, υπέρλαμπρη.

Η Ψυχή – Πνεύμα καμωμένη από τα αρχέτυπα στοιχεία του Φωτός και της Αγάπης του Υπερουράνιου Έρωτα - Πνεύμα έλκεται από κάθε τι το φωτεινό. Έλκεται από τον αρχέτυπο Πνευματικό Ήλιο και σμίγει μαζί του.

Εκεί συναντά την Ουράνια Αφροδίτη και αρχίζει να περιστρέφεται γύρω από αυτήν .

Η Ουράνια Αφροδίτη σμίγει με τον Ουράνιο  ισορροπιστή Άρη και γεννιέται ο Ουράνιος Έρως - Πνεύμα.

Ο Ουράνιος Έρωτας - Πνεύμα, σμίγει με την περιστρεφόμενη Ψυχή – Πνεύμα και αναπαράγει σε αυτήν τον Κοσμικό Νου.  Η Ψυχή – Πνεύμα μεταμορφώνεται σε Ψυχή – Κόσμος. Αποκτά κοσμική συνειδητότητα.

Η Ψυχή – Πνεύμα που μέχρι τώρα ήταν Ένα, και θηλυκό και αρσενικό, όταν μεταμορφώνεται σε Ψυχή – Κόσμος διχοτομεί το αρσενικό και το θηλυκό. Αποκτά διπλή φύση που όμως το ουράνιο αρχέτυπο του Άρη ισορροπεί και ενοποιεί τις δύο φύσεις.

Η Ψυχή –Κόσμος αναπόφευκτα συνεχίζει το ταξίδι της προς χαμηλότερες διαστάσεις διότι η διχοτόμηση του Ένα σε Δύο, δεν επιτρέπει την πρόσβαση σε ανώτερες διαστάσεις, όπου το Παν είναι Εν.

Τότε συναντά μία άλλη φωτεινή κατάσταση. Είναι ο θερμός Χθόνιος (υλικός) Ήλιος, μία προβολή του αρχέτυπου Ήλιου .

Εκεί η Ψυχή – Κόσμος συναντά  την πάνδημη – Χθόνια (Υλική) Αφροδίτη που σμίγει με τον Χθόνιο (Υλικό) Ήφαιστο και γεννιέται ο πάνδημος Έρωτας - Πνεύμα.

Η Ψυχή – Κόσμος αναγνωρίζει στον πάνδημο Έρωτα - Πνεύμα στοιχεία του αρχέτυπου της δημιουργίας της και σμίγει μαζί του. Ο πάνδημος Έρωτας - Πνεύμα παρασύρει την Ψυχή – Κόσμο στην εμπειρία της ύλης και την μεταμορφώνει σε Ψυχή – Περσεφόνη κόρη της Μητέρας – Γης Δήμητρας, προσδίδοντας την ιδιότητα του «Νου της ενσαρκωμένης οντότητας». 

Η Ψυχή – Περσεφόνη για να μπορέσει να βιώσει την εμπειρία της ύλης χρειάζεται ένα όχημα συμπαγούς ύλης. Ένα φυσικό – υλικό σώμα. Ελπίζει ότι έτσι θα ανακαλύψει την Χρυσή Γέφυρα που θα την οδηγήσει στην επανένωσή της με το αρχέτυπό της ως Ψυχή – Κόσμος και μετέπειτα ως Ψυχή – Πνεύμα.

Εμπλέκεται στις ενσαρκώσεις ανεβοκατεβαίνοντας στα υλικά – αιθερικά πεδία αναζητώντας την Μνημοσύνη.

Τότε η Ουράνια Αφροδίτη σμίγει με τον Ουράνιο Μεταμορφωτικό Ερμή και γεννιέται στην Μητέρα – Γη,  ο αρσενικός Ερμαφρόδιτος.
Ο Ερμαφρόδιτος βιώνει την εμπειρία της ύλης ώσπου κάποια στιγμή φθάνει σε μία λίμνη. Εκεί συναντά την αιθερική νύμφη Σαλμακίδα.
Ο Ουράνιος Έρωτας – Πνεύμα , γιος της Ουράνιας Αφροδίτης και του Ουράνιου Ισορροπιστή Άρη, εμφανίζεται, και τα βέλη του πετυχαίνουν την νύμφη η οποία ερωτεύεται τον Ερμαφρόδιτο με όλη της την ψυχή.

Ο Ερμαφρόδιτος αντιστέκεται καθώς στην αναζήτησή του ακολουθεί τον Πάνδημο Χθόνιο Έρωτα - Πνεύμα. Όμως η αιθερική νύμφη επιμένει και ζητά από τον Δία να σμίξει με τον αγαπημένο της. Ο Δίας, ο εκπρόσωπος της πεμπτουσίας του αιθέρα, επεμβαίνει και σμίγει την νύμφη με τον Ερμαφρόδιτο μέσα στο νερό της λίμνης,  αιώνια.

Το Δυο γίνεται πάλι Ένα και περνά στην αιωνιότητα. Το Ένα εγκαταλείπει το βαρύ φορτίο της ύλης και δρασκελίζοντας την Χρυσή Γέφυρα ξεκινά το ταξίδι του για την επανένωση με τα αρχέτυπά του.

Ο Υπερουράνιος Έρωτας - Πνεύμα είναι το πρωταρχικό στοιχείο της δημιουργίας των κόσμων και των μορφών. Ο Ουράνιος Έρωτας - Πνεύμα, γιος της Αφροδίτης και του Άρη, γεννιέται μέσα από το Κάλλος της θεϊκής Δημιουργίας, ενώ ο πάνδημος Έρωτας - Πνεύμα (όρος που αναφέρεται στον Παυσανία), γεννιέται από την Χθόνια  Αφροδίτη και τον Χθόνιο Ήφαιστο, για να σηματοδοτήσει το Κάλλος της υλικής Φύσης.

Ο Ουράνιος Έρωτας - Πνεύμα εκπροσωπεί το Κάλλος της Ψυχής που βρίσκεται υπεράνω των θεσμών και των νόμων, καθώς συμπεριλαμβάνει την αρχέγονη ουσία της Δημιουργίας που είναι η αιώνια ομορφιά αναλλοίωτη μέσα στον άχρονο χρόνο, που ούτε αυξάνεται, ούτε μειώνεται, διότι ισορροπεί.

Ο Πάνδημος Έρωτας - Πνεύμα είναι εκείνος που εμπλέκει την ψυχή στην ομορφιά της ύλης και στην υλική δημιουργία. Εδώ σημαντικό ρόλο παίζει το συμπαγές όχημα της ψυχής, το υλικό σώμα με την κάθε ιδιαίτερή του μορφή. Παρουσιάζεται το φαινόμενο της αύξησης και της μείωσης διότι η ισορροπία στο υλικό πεδίο είναι εύθραυστη καθώς ο χρόνος γίνεται γραμμικός.

Εκείνο που αναζητά η Ψυχή – Περσεφόνη είναι η επανένωση με τα αρχέτυπά της (Ψυχή – Κόσμος και Ψυχή – Πνεύμα). Το στοιχείο του αρχέτυπου Ουράνιου Έρωτα – Πνεύμα  που προσδιορίζει την μεταμόρφωση της Ψυχής – Περσεφόνης σε Ψυχή – Κόσμος είναι η κινητήρια δύναμη που θα την οδηγήσει εκτός των πεδίων της ύλης.

Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτό η ενσαρκωμένη οντότητα οφείλει να επανενωθεί με τα 12 αρχέτυπα της ψυχής της που συμβολίζονται μέσα από τους 12 θεϊκούς ρόλους, στο Ελληνικό Πάνθεο και εκδηλώνονται στον υλικό κόσμο των ανθρώπων, μόνο και μόνο για να αφυπνίσουν την νοητική χθόνια συνειδητότητα σε κοσμική συνειδητότητα.

Δηλαδή την μεταμόρφωση της Ψυχής – Περσεφόνης σε Ψυχή Κόσμο.

Όταν ο άνθρωπος ενωθεί με τα 12 θεϊκά αρχέτυπά του, τότε επιδρά ο 13ος ρόλος του Ζην – Ζευ, εμφυσώντας το Δημιουργικό στοιχείο του Υπερουράνιου Έρωτα  διαμέσου της πεμπτουσίας του Αιθέρα, μεταμορφώνοντας και ενοποιώντας το Δύο σε Ένα.

Η Ψυχή – Περσεφόνη ακολουθεί μία διαδικασία για να μεταμορφωθεί σε Ψυχή – Κόσμος.

ISBN987-960-9415-32-3 ΑΡΧΕΤΥΠΑ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Μακριά, τόσο κοντά

Μακριά, τόσο κοντά

^

1

00:00:26,087 --> 00:00:27,964

Ο λύχνος του σώματος

είναι ο οφθαλμός.

2

00:00:28,287 --> 00:00:30,118

Εάν ο οφθαλμός ήναι καθαρός,

το σώμα θέλει είσθαι φωτεινόν.

3

00:00:30,367 --> 00:00:32,403

Εάν όμως ο οφθαλμός σου

ήναι πονηρός

4

00:00:32,647 --> 00:00:34,638

όλον το σώμα σου

θέλει είσθαι σκοτεινόν.

5

00:00:34,767 --> 00:00:37,122

(Κατά Ματθαίον 6,22)

6

00:03:03,127 --> 00:03:04,321

Εσείς...

7

00:03:05,447 --> 00:03:08,120

Εσείς που εμείς αγαπούμε...

8

00:03:09,407 --> 00:03:13,082

εσείς δεν μπορείτε

να μας δείτε...

9

00:03:15,007 --> 00:03:17,726

δεν μπορείτε

να μας ακούσετε...

10

00:03:18,407 --> 00:03:22,798

Μας φαντάζεστε τόσο μακριά,

αλλά είμαστε τόσο κοντά.

11

00:03:24,127 --> 00:03:25,845

Είμαστε άγγελοι.

12

00:03:26,007 --> 00:03:30,080

Φέρνουμε κοντά

αυτούς που είναι μακριά.

13

00:03:30,327 --> 00:03:32,318

Είμαστε άγγελοι.

14

00:03:32,527 --> 00:03:36,486

Φέρνουμε το φως σε αυτούς

που είναι στο σκοτάδι.

15

00:03:36,727 --> 00:03:38,365

Είμαστε άγγελοι.

16

00:03:38,567 --> 00:03:42,196

Φέρνουμε τον λόγο

σε όσους αμφισβητούν.

17

00:03:43,447 --> 00:03:46,723

Δεν είμαστε φως

ούτε μηνύματα.

18

00:03:47,127 --> 00:03:52,918

Είμαστε αγγελιαφόροι.

Εμείς... δεν είμαστε τίποτα.

19

00:03:54,727 --> 00:03:56,445

Εσείς είστε...

20

00:03:56,607 --> 00:03:59,326

... το παν για μας.

21

00:05:14,167 --> 00:05:16,522

Ναι, το πανάρχαιο ερώτημα:

22

00:05:16,887 --> 00:05:20,766

Το νόημα της ζωής.

Γιατί υπάρχει ο άνθρωπος?

23

00:05:21,607 --> 00:05:25,367

Τόσο σύντομη στιγμή σε

σύγκριση με την αιωνιότητα.

24

00:05:25,367 --> 00:05:29,645

Καλύτερο ή χειρότερο να ξέρει

ο άνθρωπος τη μοίρα του?

25

00:05:29,847 --> 00:05:35,046

Καλύτερο, διότι έτσι διερευνά

στη ζωή του, στοχάζεται...

26

00:05:35,207 --> 00:05:37,846

... τον σκοπό

της ύπαρξής του.

27

00:05:38,047 --> 00:05:41,960

'Εχω εδώ ορισμένους

πολύ συγκινητικούς στίχους...

28

00:05:42,487 --> 00:05:48,323

... του συμπατριώτη μου Τιού-

τσεφ, ποιητή και διπλωμάτη.

29

00:05:49,567 --> 00:05:53,162

"Η ομόνοια,

διατύπωσε ένας χρησμός... "

30

00:05:53,367 --> 00:05:58,487

"...μπορεί να σφυρηλατηθεί

με αίμα και ατσάλι. "

31

00:05:58,807 --> 00:06:03,244

"Θα προσπαθήσουμε να

τη σφυρηλατήσουμε με αγάπη. "

32

00:06:03,767 --> 00:06:07,396

"Τότε θα δούμε

τι διαρκεί περισσότερο. "

33

00:06:07,807 --> 00:06:12,039

Δεν μπορείς να οικοδομήσεις

ασφαλή κόσμο...

34

00:06:12,287 --> 00:06:14,243

...με αίμα.

35

00:06:15,287 --> 00:06:17,596

Μόνο με αρμονία.

36

00:06:17,847 --> 00:06:21,601

Εμείς, πολιτικοί, φιλόσοφοι,

ηθοποιοί, εργάτες, αγρότες...

37

00:06:21,807 --> 00:06:24,446

άνθρωποι όλων

των πεποιθήσεων...

38

00:06:24,647 --> 00:06:27,719

... πρέπει να

συμφωνήσουμε σε αυτό.

39

00:06:27,927 --> 00:06:31,966

Αν πετύχουμε αυτό,

θα λύσουμε τα υπόλοιπα.

40

00:06:41,407 --> 00:06:43,762

Χρόνος είναι εις πάντα.

41

00:06:43,927 --> 00:06:48,125

Καιρός παντί πράγματι

υπό τον ουρανόν.

42

00:06:49,327 --> 00:06:51,636

Καιρός του γεννάσθαι...

43

00:06:52,447 --> 00:06:55,439

και καιρός

του αποθνήσκειν....

44

00:06:55,607 --> 00:06:58,246

καιρός του αποκτείνειν...

45

00:06:58,407 --> 00:07:01,365

και καιρός του ιατρεύειν...

46

00:07:01,527 --> 00:07:04,599

καιρός του κλαίειν...

47

00:07:05,487 --> 00:07:07,762

και καιρός του γελάν...

48

00:07:08,767 --> 00:07:11,440

καιρός του αποκτήσαι...

49

00:07:13,527 --> 00:07:15,916

καιρός του σιγάν...

50

00:07:18,287 --> 00:07:21,359

και καιρός του λαλείν...

51

00:07:21,527 --> 00:07:22,562

καιρός...

52

00:07:22,927 --> 00:07:25,646

του αγαπήσαι...

53

00:07:26,847 --> 00:07:30,999

Μακάρι τα δάκρυά μας

να τους βοηθούσαν […]

54

00:07:31,207 --> 00:07:34,722

Μακάρι να μπορούσαμε

το σκοτάδι τους να φωτίσουμε.

55

00:07:34,927 --> 00:07:38,442

Ας μην πάψουμε το φως

να δοξάζουμε […]

Πόσα αντίο να χωρέσω σε μια σκέψη;

Πόσα αντίο να χωρέσω σε μια σκέψη;

Posted on 01/03/2013 by melita

Όταν ,από τη στιγμή που θυμάσαι τον εαυτό σου , έχεις πάντα δίπλα σου άτομα που σε αγαπάνε και σε στηρίζουνε , που ζεις μαζί τους καθημερινά χαρές και λύπες δεν σου περνάει από το μυαλό ότι κάποια μέρα δεν θα υπάρχουν στη ζωή σου.
Ή αν κατά λάθος τρυπώσει αυτή η σκέψη στα σκοτεινά σοκάκια του εγκεφάλου σου , κουνάς το κεφάλι σου τόσο γρήγορα για να την διώξεις πριν κατορθώσει και εγκατασταθεί εκεί και σε τρελάνει. Φτύνεις τον κόρφο σου για να ξορκίσεις το κακό, σαν να σηκώνεις ένα αόρατο τείχος για να προστατέψεις τους αγαπημένους σου, λες και μπορείς να απομακρύνεις ότι μπορεί να τους πληγώσει.
Και όταν έρχεται εκείνη η ημέρα το μόνο που κάνεις είναι να κάθεσαι ανήμπορη και να βλέπεις να ενώνονται όλοι οι άνθρωποι σε μία μαύρη και θολή φιγούρα που σου σφίγγουν το χέρι και σου ψιθυρίζουν λόγια παρηγοριάς στο αυτί .
Και μοιάζεις σαν να μην είσαι εσύ , μια άλλη έχει πάρει τη θέση σου και εσύ την κοιτάς σαν να έχεις βγει από το σώμα σου.
Δεν καταλαβαίνεις τι κάνει. Βλέπεις ένα άνθρωπο που μιλά μηχανικά , κινείται μηχανικά , απαντά μηχανικά. Το μόνο ίσως που την ξεχωρίζει από ένα ρομπότ είναι ότι τα δάκρυα που βγάζει είναι τα μόνα που δεν είναι μηχανικά.
Και αν μπεις στο μυαλό της θα δεις τις σκηνές εκείνες που παίζει συνέχεια και συνέχεια λες και είναι μια ταινία που έχει κολλήσει και προβάλλεται ξανά και ξανά.
Να , για παράδειγμα, σκέφτεται ότι τώρα που θα επιστρέψει στο σπίτι ,όταν θα κατέβει στο διαμέρισμα του δεν θα ακούσει τους ήχους από τον Βαμβακάρη , τον Τσιτσάνη ή τον Βιολάρη να πλημμυρίζουν τον χώρο .
Δεν θα τον ακούσει να την λέει αγάπη μου , όχι με τον τρόπο που το λένε οι ερωτευμένοι ή οι σύζυγοι αλλά με τον τρόπο που κάποιος φωνάζει κάτι λατρεμένο , κάτι αγαπημένο.
Δεν θα τον δει να κάθεται στην αγαπημένη του πολυθρόνα για να της διηγηθεί εκείνες τις ιστορίες που είχε ακούσει χιλιάδες φορές , και που αν και είχε βαρεθεί λίγο να τις ακούει , αντιδρούσε σαν να ήταν η πρώτη φορά, μόνο και μόνο για να δει το χαμόγελο στα χείλη του.
Δεν θα του ψιθυρίσει ξανά στο αυτί ότι του έφερε σοκολάτα , από εκείνη για τους διαβητικούς, ούτε θα ακούσει τη φωνή του να λέει στη γιαγιά : “Είναι το “μυστικό” μας , όλα θέλεις να τα μαθαίνεις εσύ; “, κλείνοντας το μάτι, γελώντας .
Μα πάνω από όλα σκέφτεται ότι δεν πρόλαβε να τον χαιρετίσει , να του πει πόσα πολλά σήμαινε για αυτήν , πόσο πολύ τον αγαπάει , πόσο πολύ θα ήθελε να ήταν εδώ και ας της έλεγε κάθε λεπτό της ημέρας εκείνες τις βαρετές ιστορίες.
Αλήθεια δεν θα την πείραζε, αρκεί να ήταν εδώ…

Για τον παππού μου ,
που “έφυγε” τον προηγούμενο μήνα ξαφνικά…

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ

Ο λογοτέχνης Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου του 1910 στο Χαρμπίν της Μαντζουρίας.
Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, αποτυπώνει στο χαρτί τις εικόνες από τα μέρη που επισκέπτεται, τη ναυτική ζωή, τους ναυτικούς και τις σχέσεις τους με την πατρίδα τους, τη θάλασσα και τις γυναίκες. 
Τον Ιούνιο του 1933 κυκλοφορεί την πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο Μαραμπού
Τον Ιανουάριο του 1947 εκδίδεται η δεύτερη ποιητική συλλογή του Πούσι
Πέθανε ξαφνικά στις 10 Φεβρουαρίου του 1975, από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Η μεγαλύτερη επιθυμια του ήταν να πεθάνει και να ταφεί στην θαλασσα!!!

Αναρτήθηκε από Dora Manataki στις 7:15 π.μ.

σκεψεις......

σκεψεις......

Αναρτήθηκε από Dora Manataki στις 3:43 π.μ.

ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΠΟΤΑΜΙΑ( ΠΟΙΗΜΑ Γ.ΔΡΟΣΙΝΗΣ)

ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΠΟΤΑΜΙΑ( ΠΟΙΗΜΑ Γ.ΔΡΟΣΙΝΗΣ)

Πῆγαν τὰ ποτάμια
παραπονεμένα
κι εἶπαν τῆς θαλάσσης:
Φέρνομε σ᾿ ἐσένα
ὅλα μας τὰ πλούτη,
ὅλη τη χαρά μας,
ὅλη τη ζωή μας,
ὅλα τὰ νερά μας.
Καὶ γιὰ πληρωμή μας
σὺ τί μᾶς χαρίζεις;
Παίρνεις τὰ νερά μας
καὶ μᾶς τ᾿ ἁρμυρίζεις!

Καὶ τοὺς εἶπ᾿ ἐκείνη:
Πῶς μπορῶ ν᾿ ἀλλάξω;
Τὰ γλυκὰ νερά σας
πῶς νὰ τὰ φυλάξω;
Εἶμ᾿ ἀπὸ τὴ φύση
ἁρμυρὴ πλασμένη
Κι ἁρμυρὸ κοντά μου
κάθε τί θὰ γένει.
Τὰ παράπονά σας
πάνε στὰ χαμένα.
Θέτε τὸ καλὸ σάς;
φεύγετ᾿ ἀπὸ μένα.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

Αναρτήθηκε από Dora Manataki στις 6:36 μ.μ.