ΧΡΗΣΤΟΣ
ΥΦΑΝΤΗΣ - Στου έρωτα τη ρέμβη από την Σοφία Στρέζου
Το
2014, κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του Χρήστου Υφαντή, «Στου
έρωτα τη ρέμβη», από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ Bookstars.
Με
το πρώτο του βιβλίο, ο Χρήστος Υφαντής μας ξεναγεί στην προσωπική ποιητική
μυθολογία, όπου πρωταγωνιστεί η ρέμβη του έρωτα. Κυριαρχεί πάνω στις λέξεις και
στα συναισθήματα, που αντλούνται από τη δύναμή του. Ποιήματα μεγάλης φόρμας
διηγούνται τον ιδιαίτερο τρόπο έκφρασης του δημιουργού. Τούτη η μορφολογική
επιλογή, αναδεικνύει την ανάγκη για περισσότερη εμβάθυνση, στις υπερβατικές
ιδιότητες και στα χαρακτηριστικά του έρωτα. Στην εναγώνια προσμονή του,
διακρίνεται το ρίγος, καθώς κατακτάται ο ορίζοντάς του. Διατρέχει αποστάσεις,
για να μετατοπίζει την υπερρεαλιστική φαντασία του, με λυρικές απεικονίσεις του
ανέγγιχτου και του ωραίου.
Λεκτικά
πειραματίζεται, ενσωματώνοντας την ερωτική αγάπη, σε έμπνευση. Τούτη η
έμπνευση, γίνεται ο μακρινός απόηχος της ποιητικής του μοίρας που τον επιλέγει,
για να αποτυπωθεί στη στιχομυθία, με τρυφερότητα το πάθος.
Η
ποίηση του Χρήστου Υφαντή, δεν μπορεί εύκολα να κατακτηθεί.
Η
γλώσσα και τα εκφραστικά του μέσα έχουν την πυκνή δόμηση μιας ενδοκοσμικής
πληρότητας, που τον οδηγούν από τον ουσιαστικό
και βαθύ συναισθηματικό ηθικισμό, διευρύνοντας όρια. Γιατί είναι ένας ποιητή
που δουλεύει ακατάπαυστα, καλλιεργώντας με θέρμη τις γλωσσικές προεκτάσεις του.
Είναι ο προσωπικός νόστος σε ό,τι έχει
ειπωθεί, σε ό,τι ως τώρα μπόρεσε, μαθητεύοντας να κατανοήσει.
Στη γραφή του είναι διακριτό
το προστακτικό όσο και επίμονο ερωτικό κάλεσμα «στην εκστατική μυσταγωγία/της απόλυτης σμίξης».
Το κόκκινο του
έρωτα, μετασχηματίζεται σε κόκκινο επιφώνημα. Γιατί, η αφή πυρακτώνεται στην
ερωτική μέθεξη, με το ασύλληπτο να γίνεται συλητό, στις πυρπολήσεις του πόθου.
Έντονος αισθησιασμός που τολμά με περηφάνια να προβάλλεται, στην εύπλαστη
παρορμητικότητά του.
Κόκκινο
επιφώνημα
Πλάνεψέ
με
μύησέ με
στην εκστατική μυσταγωγία
της
απόλυτης σμίξης
γύμνωσε τις πτυχές
της
μόνης αλήθειας
που σμιλεύει
η
πυρακτωμένη αφή
στράτευσε ατίθασους παλμούς
και
αχαλίνωτα ένστικτα
να διαπορθμεύσουν
τον
ακόρεστο πόθο
που εκπορεύεται
απ'
το ωκεάνιο βλέμμα
λύσε σαρκοβόρα φιλιά
να
ξεσκίσουν
αλυχτώντας
τις
σάρκες του ανέφικτου
λικνίσου
σαν
έξαψης φλόγα
πότισέ με
τις γενετήσιες εκκρίσεις
με
φως ιερό και άγιο πάθος
νιώσε το ρίγος
της
ζωτικής μέθεξης
βίωσε αλόγιστα
τη
γιορτή
της αναπότρεπτης συνθήκης
του
σύμπαντος
σάρωσε τα αποτυπώματα
άναρχων
ονειριασμάτων
χάραξε τις ατραπούς
του
νέου κόσμου
κι άφησέ με
να σπαρταρώ
στα
δίχτυα
κόκκινων
επιφωνημάτων
Ο Χρήστος Υφαντής είναι ο επίμονος τεχνίτης, που
επεξεργάζεται πνευματικά την ποιητική του ύλη. Η συμπυκνωμένη και αναλυτική
έκφραση, έχει χαρακτηριστικά προσωπικού ύφους, προς την στοχαστική στιχουργική
που όμως χαλιναγωγείται, από μια έμφυτη ροπή προς την πεζολογική απεικόνιση,
για χάρη της ποιητικής.
Τα ανεκπλήρωτα που τον βασανίζουν γίνονται
υπόσχεση, για να ξεδιψούν ελπίδες στα νερά της εκπλήρωσης.
Μέσα στη γραφή του, αποκαλύπτεται η επικούρεια
πλευρά ενός χαρακτήρα που αισθητοποιεί ευαίσθητους στίχους, για να συγκινήσει
και να συγκινηθεί.
Υπόσχεση
Ξεδίψασαν οι ελπίδες
στα τρεχούμενα νερά της Εκπλήρωσης
αντάριασε η ατάραχη λίμνη της ανυπαρξίας
αυτοπυρπολείται, λειώνει το παρελθόν
στην αναμέτρηση με το παρόν,
πύρινα βλέμματα επιτείνουν την τήξη
με πόθου ανεμοκλωστές
υφαίνω κόκκινο ρούχο
να ντύσω τα όνειρά σου
προσδιορίζω το αόριστο «για πάντα»
στο φλοίσβο των φιλιών μικρής ανάσας
στους πολεμόχαρους παλμούς
στους ήχους που σμιλεύει η αφή
λιτανεύοντας τη μορφή σου
εξαπτέρυγα χαμόγελα χαρίζουν, θαρρείς
στην ποθεινή ομορφιά του απρόσμενου
την πατίνα του διηνεκούς.
Το μόνο που με νοιάζει πια
να μην κρατήσω
ούτ'
ένα κομμάτι μου για μένα!
Υπάρχει ένα ποιητικό σύμπαν που διαστέλλεται, κάθε
φορά που ο δημιουργός θέλει να εκφράσει την ακαριαία συγκινησιακή φλόγα του. Με
αλληγορικούς τόνους, καταγράφει τις συνθέσεις του, ανανεώνοντας την ποιητική
ενέργεια, στη χώρα της ευτοπίας.
Στην ποίηση
του Χρήστου Υφαντή ανακαλύπτουμε νοήματα, που εμπεριέχονται σ’ έναν πλούτο
γλωσσικής επάρκειας, στα λεκτικά γεωγραφήματα της ποίησης. Τα στοιχεία,
ευρηματικά αντλούνται από τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας, για να ορθογραφηθεί
ο λόγος, στα υψηλά επίπεδα της νόησης. Γι’ αυτό και όταν κανείς διαβάζει
ποιήματά του, η αισθητικοποιημένη γραφή του, προκαλεί μεγάλες δονήσεις και
εύγλωττες συγκινήσεις.
Το στίγμα της Ευτοπίας
Ασαγήνευτη
από
μέτρια φεγγάρια,
μεγαλόσχημες
εικόνες,
στιλβωμένες λογοκοπίες,
σχήματα
συμβάσεων,
φυρόμυαλες διεκδικήσεις.
Αλφαβητάρι της ψυχής
τα
μουσικά φθογγόσημα!
O ρυθμικός φλοίσβος συμπαντικών κυμάτων,
το μελωδικό άγγιγμα του γητευτή φτεράνεμου,
τα εμφατικά σημάδια λιγωμένων άστρων,
σαν επουράνια αντίστιξη στου άυλου τη σφαίρα,
εγγράφουν ανοξείδωτο χαμόγελο
με
δυο σταξιές μέλι,
τρέφουν τις περήφανες ρίζες της πλησμονής,
δονούν την εβένινη σημασία
με
τη συχνότητα του μοναδικού,
σταλάζουν βάλσαμο στον πυρήνα
της
αυταπόδεικτης ουσίας.
Άπιαστη, αιθέρια,
σε
πλέρια σύννεφα ναυλοχείς,
μετεωρίζεσαι σαν πουπουλένιο χάδι
σε
κοραλλένιους ουρανούς
ακραίας σαφήνειας
και
πρόδηλης απλότητας.
Εκεί νοιώθεις ολόκληρη,
μηδενίζεις
τη βαρύτητα,
καλπάζεις
ατέρμονα,
ακροβατείς ανάμεσα σε έφιππους παλμούς
και
σαμανικές κυμάνσεις,
ανασκαλεύοντας συνθήκες ισορροπίας
στους
κύκλους του χρόνου,
ανέγγιχτη απ' το φόβο
της
ροής και της επιρροής του.
Δρασκελίζοντας
τους
λικνιστικούς υπαινιγμούς της μνήμης,
ατενίζεις τη μελίρρυτη ζεύξη
νοσταλγικών αρωμάτων λεμονανθών
της
πρώτης άνοιξης,
με εωθινά και δειλινά χρώματα
της
πλατιάς και ρηχής θάλασσας.
Εκεί με λυγερές ανασαιμιές
εισπνέεις
λέφτερα του ονείρου τη θεία σκόνη.
Με λόγια βελούδινα κι ανθισμένες σιωπές
αναρριχάται το αγιόκλημα εντός σου.
Σφυρηλατείς το μέταλλο της αντοχής,
ρινίζεις
υποδόριους κινδύνους,
ασκείσαι με δεινό αγώνα
σε
ενορατικές μυσταγωγίες αποφόρτισης,
ξεφλουδίζοντας αιχμάλωτες στιγμές
στο ροδώνα των αιώνιων εκπλήξεων.
Εκεί απλώνεις την πορσελάνινη υπόσταση
στην εναργή πεποίθηση του αλλιώτικου.
Εκεί γαληνεύεις τον ωκεανό του νου,
ερυθροπυρώνεις
την
ακούραστη δίψα της αναδίφησης,
ξετυλίγεις το μίτο της σκέψης,
γιατροπορεύεις
τις πληγές της,
ημερώνεις το σύσκιο αταίριαστο,
ορίζεις
δυσθεώρητες συντεταγμένες,
χαράζεις ανυπόταχτες πορείες,
εξερευνείς
νέες πατρίδες,
καλλιεργείς ανάπλωρες ευχές
σ'
αχαρτογράφητες εκβολές
απροσδιόριστων αναμονών.
Εκεί αναπαύεις την εξώκοσμη λογική,
ξεκλειδώνεις την ανοίκεια άρνηση,
πετάς ταριχευμένους φραγμούς
και
χωλές ενοχές
στη φωτιά της άφεσης,
απονέμεις κρυστάλλινες βεβαιότητες
στα
νάματα των αποριών,
σιτίζεις και λευτερώνεις
το
αλυσόδετο αγρίμι του έρωτα,
παραδίνεσαι στην αναλαμπή
του μοιραίου της πανδαισίας των αισθήσεων...
Μακάριος αναβάτης της μουσικής σου κλίμακας,
ουράνιος έποικος στο δικό σου Σύμπαν,
αφουγκράζομαι ιριδίζοντες ψιθύρους
του Θεού των Μικρών Πραγμάτων,
αδέξια λαξεύω προσηλωμένα ρήματα του μέλλοντος
στις άλλοτε πέτρινες επιφάνειες του λόγου!
