κατά συρροήν αδράνεια

αιμορραγείς, το αντιλαμβάνομαι
μα κάνε κάτι για ν' ανυψωθείς έστω ελάχιστα
προσπάθησε τουλάχιστον
πάψε να προσκαλείς ως καλεσμένους
τους θανάτους στο κατώφλι σου
ή να θεωρείς ως αυτονόητα
τα κατά συρροήν ξενύχτια
που διάγεις μες στα κύματα
παρέα με σκιές
και με σεσημασμένες θύμησες

όσο ο ουρανός θα προφασίζεται τον άμαθο
και θα εμμένει πως δεν ξέρει τι
για τ' άστρα που πενθούν
κι αυτομολούνε για το άγνωστο
τόσο τα νέφη θα πυκνώνουν
μέσα στις εντομές του νου
και θ' αναβάλλουν διαρκώς
το συναπάντημά μας με το ποίημα

όσο σιωπάς
μια παγωνιά δρασκελίζει το άπειρο
μια σκοτεινιά αποκρύπτει το φως


(c)  Τάκης Τ.

Γιορτή ζωής.

Μελωδικά Ταξίδια...!

Ό ήλιος φανέρωνε στον ουρανό την χαρά του,

στα χειλη όλων έλαμπε ο χυμός της ζωής,

ατέλειωτο χάδι σάλευε απαλά

πάνω σε πράγματα καθημερινά.

Η δύναμη της καθαρής ημέρας επικρατούσε

με την φλόγα μιας φωτεινής επιθυμίας,

καθώς τους ίσκιους προσπερνώντας

έλειωνε τις παγερές τους αγωνίες.

Το γιορτινό τραπέζι σείονταν

απ' τα τσουγκρίσματα των ποτηριών

για τον τρυφερό ανθό μιας άνοιξης νιοφερμένης,

άνοιγε πύλες χρυσές ανάμεσα σε φλύαρα χαμόγελα.

Κι όλοι καθρεφτιζόμασταν

στης μουσικής τις αντηχήσεις, 

αόριστα μας ταξιδεύανε σε ονειρικά τοπία, 

που ακινητοποιούν τις λέξεις.

Μια γιορτή ζωής.

Η τελευταία που σε είδα. 

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου

από τη συλλογή Του χορού και της απουσιάς

Αχ κινδυΝΕΥΩ

Μελωδικά Ταξίδια...!

Αχ κινδυΝΕΥΩ

Αχ...... 

Χριστός Ανέστη φίλοι μου χρόνια πολλά σε όλους!!!

Σας χαρίζω ένα τραγουδάκι που  μου έφτιαξε την  διάθεση  αυτές τις μέρες, 

όποτε το ακούω δεν μπορώ να μη κουνιέμαι.

Πάμε λοιπόν....

Σ' ανατολή και σε φεγγάρι σε ζητάω

Και τα στολίδια μου στο στήθος μου κρεμάω

Το μαγικό μου τον καθρέφτη τον ρωτάω

Αν είμαι πιο όμορφη για σένα που αγαπάω...

Αχ κινδυνεύω, αχ κινδυνεύω

δε με μαζεύω, δε με μαζεύω

σκορπάω μπροστά σου 

κι όλη γίνομαι δικιά σου...

Φωτιές ανάβω, φωτιές ανάβω 

και σου χορεύω και σου χορεύω

καίγεται η νύχτα και για σένα με ξοδεύω...

Στο παραμύθι σου το πέπλο μου τραβάω

κι όλα τα πρέπει μου στη θάλασσα πετάω

καημούς στο ντέφι μου για χάρη σου βαράω

σου τραγουδάω και τον έρωτα μεθάω...

 Χρόνια πολλά και του χρόνου καλύτερα!!!!

Ήταν Αγάπη - Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Μελωδικά Ταξίδια...!

Ήταν αγάπη.

«Σαν μία διάπλατα ανοιχτή βεράντα της μουσικής», με «Θέα παραδείσου» περιγράφει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, πολύ χαρακτηριστικά, αυτήν τη μουσική συνάντηση, που πλημμύρισε από χρώματα, μελωδίες, σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα.

Λοιπόν μας βρήκαν συννεφιές θαμπώσανε οι ομορφιές

στη μπόρα ο χρόνος ο χαφιές  μας δίνει.

 Ξυράφια οι κλεφτές ματιές οι ψίθυροι και οι κραυγές

κι ό,τι αγαπάγαμε ως χθες  οδύνη.

Να πας καλά  όπου πας καλά

να μη λυπάσαι, μα να θυμάσαι

Και τ' όνομά μου και τ' άγγιγμά μου

πριν γίνει στάχτη έζησε κάτι

κι ήταν αγάπη

Ταξίδια κάνουν οι ψυχές σα ναυαγοί ψάχνουν στεριές

ανάσες παίρνουν βιαστικές  και φεύγουν

«Ήταν αγάπη» είναι το πρώτο δείγμα-προπομπός της νέας δισκογραφικής δουλειάς , μια ματιά από την 'κλειδαρότρυπα΄ της εισόδου αυτής της πολύχρωμης 'βεράντας της μουσικής', με οικοδέσποινα την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και τις νέες μοναδικές ερμηνείες της που έρχονται να απογειώσουν τις ψυχές μας.

Καλή ακρόαση και καλό βράδυ!!

Ελεγεία του Έρωτα

Στις αλησμόνητες τάξεις και στα όνειρα.
Σε 'κείνα που θρυμμάτισαν απο έρωτες χαμένους.
Εκεί θα μείνω.
Στις χαραυγές που περίμενες με προσμονή περίσσια.
Και που ποτέ δεν ήρθανε.
Εκεί θα είμαι.
Στα σκοτεινά στενά που έπλεξε η σκέψη σου.
Θα στέκομαι να εμπορεύομαι κομμάτια της ψυχής μου.
Την μισή στην έδωσα.
Τι να την κάνω την υπόλοιπη;
Σε όσα σε απογοήτευσα θα στέκομαι.
Κτήνος αγγελικό στην γή καταραμένο να διαβαίνει.
Εκεί θα είμαι.
Εκεί όπου με άφησες σταλιά σταλιά να σβύνω.
Και στου τέλους την στερνή μου ώρα.
Να ψελλίζω το όνομα σου.
Και με κάθε ανάσα την ψυχή μου να αφήνω.
Εκεί θα μείνω.

Αναρτήθηκε από Κωνσταντίνος Σιάκας στις 1:43 π.μ.

Ασυγχώρητη αγάπη

Για Σένα

Έλα και χάραξε επάνω στην καρδιά μου δυο λέξεις.
Σε μισώ.
Έλα αγρίμι φοβερό και πνίξε με στης καρδιάς σου την άβυσσο.
Και για ενα ακόμη βράδι ας κλάψουμε στο όνομα του μίσους.
Τα λόγια σου σκόρπιοι ψίθυροι ατενίζουν το άπειρο.
Καθώς βαθειά χαράζεις τις μισητές ετούτες λέξεις.
Και μαζί με την καρδιά μου κόβεις χωρίς οίκτο.
Χωρίς δισταγμό το νήμα της ψυχής μου διαλύεις.
Τι κτήνος φοβερό πρέπει να ήμουνα!
Τι δαίμονας πανώριος!
Για να με μισήσεις τόσο.
Κοίτα με όμως τώρα.
Την δύναμη μου έχασα και έγινα μικρός.
Ανήμπορος, κενός.
Κοίτα με όμως τώρα.
Στης συγχώρεσης το σκαλοπάτι σωριάζομαι.
Άγγελος απο του θεού την αγκαλιά ριγμένος.
Έκπτωτος, νεκρός.
Και ασυγχώρητος.
Πάντα ασυγχώρητος.

Αναρτήθηκε από Κωνσταντίνος Σιάκας στις 3:49 μ.μ.

Του έρωτα απαγορευμένος καρπός

Τα όνειρα εναι γεμάτα συναισθήματα ανυπότακτα.

Που πλυμμηρίζουν τη ζωή την ίδια με τα θέλω τους.

Οι επιθυμίες καρποί απαγορευμένοι, σκοτεινοί.

Προστάζουν το μυαλό μας με το σκότος τους.

Και την ψυχή γυμνώνουν μέχρι τέλους.

Η μοναξιά μας είναι σύντροφος μισητός μα αναγκαίος.

Και κάθε κύμα της μου φέρνει στο μυαλό αυτό που θέλω.

Γέννησε τρικυμία μέσα σου ο έρωτας.

Ήλιος φλογερός που καίει τις αισθήσεις

Χάδι πια δεν ένιωσα.

Μονάχα κόκκους άμμου που πέταξες στο σώμα μου.

Άγγιγμα ολέθριο απο τα τάρταρα σταλμένο.

Τι ήμασταν εχθές;

Τι θα απογίνουμε αύριο;

Καθώς ταιριάζουν οι ψυχές μια χάρη σου ζητώ.

Ενα χάδι.

 

 

 

 

 

Ενα νεύμα.

Μια ματιά.

Γεμάτος για τελευταία φορά να νιώσω.

Και 'ετσι όπως το φώς θα σβύνει και θα φεύγει.

Μια λέξη να σου πω.

Μια λέξη πριν να σβύσω, πριν να παραδοθώ.

Σ'αγαπώ.

Αναρτήθηκε από Κωνσταντίνος Σιάκας στις 4:50 π.μ.

Η Λεωφόρος του γιατί

Στον αδερφό απο άλλη μάνα. Στον Νίκο Παπαϊωάννου. Για τα αναπάντητα γιατί μας.

Η Απουσία γεννάει ποίηση.
Μαύρους στίχους να συντροφεύουν στης μοναξιάς το καταγώγι.
Μου είπες κάποτε σ'αγαπώ.
Και 'γω ψιθύρισα ποίηματα για σένα.
Τι και αν έφυγες;
Τι και αν η απουσία σου γέννησε χίμαιρες να κυνηγώ;
Σημασία δεν έχει καμία.
Οι λέξεις είναι που έχουν δύναμη.
Και που τον χρόνο νικάνε χαραγμένες στην ψυχή.
Και εγω απο τις λέξεις ζω.
Διαβάτης σε έναν δρόμο χωρίς φώτα.
Στην λεωφόρο του γιατί.
Να ξαπλώνω κάθε βράδι με μια αλήθεια συντροφιά.
 

 

 

 

 

 

Ο πόνος μένει.
Η ζωή συνεχίζεται.
Μετρώντας τις ανάσες μια μια.
Μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Στης απουσίας σου την μαύρη αγκαλιά.
Να σπέρνω αγάπες και να θερίζω λησμονιά.
Στην λεωφόρο του γιατί.
Να διαβαίνω χωρίς φώτα.
Που είσαι να φωτίσεις τον δρόμο μου;

Αναρτήθηκε από Κωνσταντίνος Σιάκας στις 2:21 μ.μ.

Η Επιθυμία είναι αδυναμία

Μόνο για σένα...

Η επιθυμία είναι αδυναμία.
Και μεγαλύτερη επιθυμία απ'όλες η αγάπη.
Με θυμάσαι;
Τα βράδια που έκανα την αδυναμία μου πράξη;
Και σε αγαπούσα;
Η κράτησες μόνο τα σφάλματα, τις λέξεις και τα πάθη;
Με θυμάσαι;
Σε μένα ξεδίπλωνες την όμορφη ψυχή σου.
Και 'γω σταγόνα την σταγόνα τα δάκρυα σου μάζευα.
Κάτω να μην χυθούνε.
Χαμένα να μην πάνε.
Φυλαχτό έκανα την αγάπη μου για σένα.
Σε στίχους και μετάνοιες.
Μα πάνω απ'ολα στην καρδιά μου.
Σε εκείνη εκεί την φυλακή.
Σε εκείνη εκεί.
 

 

 

 

 

 

 

Η επιθυμία είναι αδυναμία.
Μάθε τότε καρδιά μου αγαπημένη.
Μάθε.
Την μεγαλύτερη αδυναμία μου.
Και με την γνώση αυτήν πορεύσου στην ζωή σου.
Θα σε αγαπώ για πάντα.

Αναρτήθηκε από Κωνσταντίνος Σιάκας στις 2:57 μ.μ.

Δισταγμός

Με πνίγεις στις χαραυγές σου.
Κάθε ρανίδα αίσθημα που ξεπηδάει απο τις φλέβες μου.
Πορφυρός μάρτυρας του πάθους μου.
Ανάσα να πάρω δεν αφήνεις.
Και 'γω διστάζω.
Σε αγκαλιάζω και σαν καινούργια πίστη σε λατρεύω.
Μα πάλι διστάζω.
Άσμα θανάτου αυτός ο έρωτας.
Με τα φαντάσματα του παρελθόντος να γυροφέρνουν στην αυλή μου.
Και άτσαλα να πατάνε στα άνθη της ψυχής μου.
Μίλα μου αργά απόψε.
 

 

 

Γιατί διστάζω.
Να αγαπήσω, να ερωτευτώ, να νιώσω.
Διστάζω.
Και 'συ είσαι παντού.
Λιμνάζει στο πάτωμα το πάθος.
Με αγάπησες και πάλι απόψε..

Αναρτήθηκε από Κωνσταντίνος Σιάκας στις 4:13 μ.μ.

Δεν είσαι πουθενά

Στέκομαι στην μέση.
Στον δρόμο του ποτέ.
Στην αυγή του πουθενά.
Εκεί που οι σκιές του χρόνου μ'αγκαλιάζουν σκοτεινά.
Εκεί που χάνονται οι ψυχές φλεγόμενες, μόνες.
Ψάχνω μια διέξοδο.
Ένα φάρο.
Το φώς του να αγγίξω και να με οδηγήσει πίσω.
Πίσω εκεί που θέλω.
Στην μέση της αγάπης σου.
Και στον δικό σου δρόμο.
Εκεί που μόνο η δικιά σου σκιά με αγκαλιάζει ασφυκτικά.
Κακό ποτέ να μην με βρεί.
Να μην με μαγαρίσει.
Ψάχνω αυτό το φώς.
Στα σκοτάδια και την τρέλα.
Ψάχνω και ψάχνω και ψάχνω...
 

 

 

 

 

 

 

Μα δεν είσαι πουθενά.
Έσβυσε το φώς σου.

Αναρτήθηκε από Κωνσταντίνος Σιάκας στις 4:08 μ.μ.

Eleni Peta - Auto pou mas denei emas

« Ζωή του χτές…

Άσε την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά »

Ταξίδεψε εκεί που σε πάει η καρδιά…

Οκτωβρίου 13, 2012 από fira

Aπο Αθήνα, Γύθειο, Επίδαυρο, Κινέτα, Στενή……
Δρόμοι που ταξιδεύουν μια αγάπη….
Μια σιωπή που μας δένει….
Ένα δάκρυ που ζεσταίνει την καρδιά….
Και ένα τραγούδι που μιλαέι για μας….

p.s. Αυτό που μας δένει εμάς – Ελένη Πέτα

Έμπνευση και επιθυμία, δυναμώνουν τη φλόγα της αγάπης…

Έμπνευση και επιθυμία, δυναμώνουν τη φλόγα της αγάπης…

 από fira

Αναπνέεις εσύ και ζω κι ’γω…

Δακρύζεις εσύ, πεθαίνω εγώ…

Κάποιοι το λένε έρωτα, κάποιοι ενθουσιασμό,

αγάπη όμως το λέω εγώ.

Ήρθε απρόσμενα και ξαφνικά,

σαν ηλιαχτίδα στη συννεφιά.

Έφερε ελπίδα, με γέμισε χαρά,

όμορφα όλα τριγύρω ξανά.

Λουλούδια, αρώματα, γέλια, χαρές

και σ ’ όλα υπάρχεις εσύ, θες δε θες.

Θέλω να μείνεις, να μ’ αγαπάς,

μαζί να πετάμε πάντα ψηλά.

Να ‘ναι όλα όμορφα και γιορτινά,

όπως τα πάρκα που παίζουν παιδιά.

Να με χαϊδεύεις, να με φιλάς,

να ψιθυρίζεις πως μ΄ αγαπάς.

Το χέρι κράτα μου πάντα σφιχτά,

να νιώθω ασφάλεια και σιγουριά.

Η σκέψη μου χάνεται, χοροπηδά,

σαν κρύος άνεμος φεύγει μακριά.

Παίρνει μαζί της μόνο στιγμές,

που ζήσαμε οι δυο μας κάποιες νυχτιές.

Είναι η ζωή μου παιδική ζωγραφιά

και συ ο ήλιος που δεσπόζει ψηλά.

Κολύμπησα χρόνια και τώρα εδώ,

φτάνω μοιραία στον δικό σου βυθό.

Κοχύλι η αλήθεια σου, την βρήκα εκεί

σαν σπάνιο πετράδι που αξίζει πολύ.

Μαζί σου κατάλαβα πως η αγάπη μπορεί,

να κάνει τον άνθρωπο πάλι παιδί.

Να του χαρίσει χίλιες στιγμές,

γεμάτες χαμόγελα και ξεγνοιασιές.

Μα κι αν ένα δάκρυ κυλήσει ποτέ,

μη σε φοβίσει δεν έχει αστραπές.

Είναι βροχούλα που πέφτει συχνά

και κρατάει μόνο λίγα λεπτά.

Μαζί σου θα ήθελα όλες αυτές,

να περάσω τις άσχημες και ωραίες στιγμές.

Ζωή του χτές…

Ζωή του χτές…

από fira

Τρέχουν οι μνήμες κι ο χρόνος περνά….

Πρόσωπα νέα, μα και παλιά…

Παίρνουν ή αφήνουν κομμάτια ψυχής, που τους χαρίζεις με αγάπη εσύ…

Δεν είναι μάταιο κι ας λες πως ξεχνάς, να ψάχνεις και λίγο  στο μπαούλο της καρδιάς…

Είθε να βρίσκεις ¨μαριονέτες¨ εκεί, που κάποτε παίζαν στην δικιά σου αυλή.

¨Μαριονέτες¨, που σ’ έκαναν να αγαπάς και άλλοτε έφερναν συννεφιά στην καρδιά…

Κούνα τες λίγο και αμέσως θα δεις τη δικιά σου ζωή, να γεννιέται ευθύς…

Είναι ευχή… Ποτέ μην ξεχάσεις μια ζωή που στο σήμερα, θες δε θες, σ΄έχει φτάσει!!!

Άσε την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά

Άσε την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά

 από fira

Να μην φοβάσαι να αγαπάς,

ας την καρδιά να σε μάθει να πετάς!

Είναι πρωτόγνωρο να μπορέσεις να δεις,

μέσα από τα μάτια του, αυτά που νιώθεις και συ!

Είναι ένα αίσθημα εφηβικό,

που έχει αξία όσο ο χρυσός!

Αξία που τώρα, δίνει νόημα στη ζωή

και αύριο θα κάνει τη ζωή σου πιο σοφή!!

Κλείσε τον έρωτα, που νιώθεις καλά,

μέσα στις χούφτες σου, όσο μπορείς τρυφερά!

Άστον να ανθίσει, όπως θέλει αυτός

και το λουλούδι του χάρισε του το, εμπρός!

Αν το χαρίσεις θα δεις ξαφνικά

χρώματα, αρώματα να ξεχύνονται ´κει δα…

Άστα να χαϊδέψουν την κάρδια σου απαλά,

τώρα πουν την έμαθες να αγαπά!

Είναι στολίδια που κάνουν μια ζωή,

πέρα για πέρα Αληθινή…

Διώχνουν τους φόβους,

μαρτυρούνε πως ζεις

και πως παίρνεις τα ρίσκο,

που σου έχουν γραφτεί!!!

Είναι απο τις εμπνεύσεις της στιγμής, για ανθρώπους που αγαπώ και νοιάζομαι και που μπορούν να επηρεάζουν και να μπερδεύουν όμορφα τις λέξεις στο μυαλό μου…

Λιονταράκι μου καλωσήρθες στον παράξενο κόσμο των ερωτευμένων…

Κόμπος ήτανε..

Ξυπνάω κάθε πρωί με όρεξη ανέλπιστη.
Ακόμη κι αν το βράδυ κύλησε δακρυσμένο.
Ξυπνάω μ' έναν κόμπο στο λαιμό.
Ίσως να είναι η χαρά μου.
Ίσως να έρθεις.
...
Δεν περιμένω κάποια συγκεκριμένη (μοναξιά).
Δεν περιμένω εσένα.
Δεν περιμένω τη ζωή.
Αν ήταν μέχρι σήμερα θα είχε φανεί.
Περιμένω να καταλάβω αν ο κόμπος ετούτος είναι η χαρά ή η γραβάτα που μου φορά με το ζόρι η ζωή.
Μεγάλωσα ξαφνικά.
...
Κι αν φανείς, είμαι σίγουρος ότι δεν θα ξέρω πως να σε χαιρετίσω.
Πως να σε πιάσω απ' το χέρι και να σε παρηγορήσω.
Πως στης ψυχής μου τα άδυτα να σε ξεναγήσω.
Πως μετά να σε αποχαιρετίσω.
Μ' έπιασε πάλι και γράφω συλλαβιστά.
Ταιριάζουν οι λέξεις, αφού ποτέ δεν ταίριαξαν οι έρωτες.
Κοίτα πόσο γελοίος μοιάζω με τη γραβάτα τυλιγμένη γύρω απ' το λαιμό μου.
Κι αν ανοιγοκλείσεις τα μάτια βιαστικά, μοιάζει με χαρά.
...
Γιατί γράφω πάλι κατηφορικά, κανείς δεν ξέρει.
Μα τι σημασία έχει!..
Απόλαυση δεν είναι να ζητάς όλη μέρα.
Απόλαυση είναι να προσφέρεις μια ζωή.
Όταν χάσεις αυτό που αγαπάς.
Όταν δε σου μιλάει πια.
Όταν ξέρεις ότι δε θα είστε όπως παλιά.
Όταν σου σταματά η έμπνευση.
Όταν δε μπορείς να γράψεις, και παρόλη την κρεμασμένη χαρά σου απ' λαιμό, θέλεις να πάρεις φόρα και να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο.
Κι όταν το κάνεις, το καρούμπαλο μαρτυρά ότι μεγάλωσες.
Και παρόλο που μεγάλωσες δε μπορείς να κατευνάσεις ούτε τα συναισθήματά σου.
Και παρόλο που μεγάλωσες δεν έμαθες ποτέ να αγαπάς.
Κοίτα με και θα καταλάβεις...
...
Δεν έχει σημασία τι θα πω.
Δεν έχει σημασία ποιος θα περάσει από 'δω.
Σημασία έχει τι θ' αφήσει πίσω του όταν φύγει.
Σημασία έχει τι κράτησε απ' όλο αυτό.
Αν τον βοήθησε ή όχι.
Μια στιγμή ζητάει η ζωή.
Μια στιγμή ν' ανταμειφθεί.
Δίχως αντάλλαγμα.
Θα σε τυλίξουν οι ουρανοί και θα πιστέψεις σε αερικά και δαίμονες.
Αρκεί να τη συναντήσεις, όπως ευλογημένος ήμουνα εγώ.
Κι ας την έχασα.
Έμαθα να πιστεύω!
...
Κάνε στην άκρη, περνάω.
Μη μ' ακολουθείς.
Με πλήγωσες και φεύγω.
Σ' αγάπησα μα εσύ τίποτε.
Λέξεις και φράσεις.
Λόγια και λόγια.
Γεννήθηκαν και χάθηκαν.
Αυθόρμητα ειπώθηκαν και δάκρυσαν όταν κατάλαβαν ότι δεν τα εννοούσαν.
Μεγάλωσα μα δε σταμάτησα ποτέ να διαβάζω παραμύθια.
...
Πάντα έψαχνα τον τρόπο για να νιώσω...
...άνθρωπος.
..άγγελος.
...θεός.
...ευτυχισμένος.
Σφίγγει η θηλιά καμιά φορά, ακόμη κι απ' τη χαρά.
...
Συγχώρα με που κρατάω πάντα την πένα.
Στα δύσκολα δεν υπάρχει προσευχή.
Τα λύνει όλα μία νότα.
Μιαν ανάσα.
Μια χορδή.
(Τι σου λέω τώρα...)
Ξέχνα με...
...
Κι αν τίποτε δεν αποκόμισες απόψε από 'δω, απλά γύρισε σελίδα.
Σημασία έχει ότι πέρασες.
Μεγάλωσα.
Αλλά ακόμη περιμένω.
Τη χαρά.
Στάλα στάλα θα στην προσφέρω όταν καταλάβω ότι θα έρθει.
Μέχρι τότε θα τυραννώ κάποιον τυχαίο περαστικό.
Καληνύχτα κι απόψε χαρά μου..

Απ' το βαθος ψιθυριζει ο Ονειροφερμένος στις 4:29 μ.μ. 1 ανασες τον αγγιζουν...

Κυκνειο Ασμα...

Κυκνειο Ασμα...

  

"...και όπως φαίνεται, στη μαντική με θεωρείτε χειρότερο από τους κύκνους, οι οποίοι όταν αισθανθούν ότι θα πεθάνουν, βέβαια τραγουδούν και προηγουμένως, τότε όμως τραγουδούν πιο πολύ και πιο όμορφα, χαιρόμενοι που πρόκειται να πάνε κοντά στο θεό του οποίου είναι θεράποντες.

 Οι άνθρωποι όμως, από το φόβο τους για το θάνατο, ακόμη και τους κύκνους συκοφαντούν ότι κλαίνε για το θάνατό τους και από τη λύπη τους τραγουδούν και δεν σκέφτονται ότι κανένα πουλί δεν τραγουδά όταν πεινά ή κρυώνει ή για όποια άλλη αιτία λυπάται, ούτε ακόμη και το αηδόνι και το χελιδόνι και ο τσαλαπετεινός, τα οποία λένε ότι από λύπη μοιρολογούν όταν τραγουδούν. 

Αλλά ούτε αυτά μου φαίνεται ότι επειδή λυπούνται τραγουδούν ούτε οι κύκνοι,αλλά νομίζω, καθώς είναι πουλιά του Απόλλωνα με μαντικές ικανότητες και με προηγούμενη γνώση των αγαθών του Άδη τραγουδούν και χαίρονται πιο πολύ εκείνη την ημέρα απ’ ότι πιο μπροστά. 

Και εγώ όμως θεωρώ ότι είμαι ομόδουλος με τους κύκνους και ιερέας του ίδιου θεού· και δεν διδάχτηκα από τον δεσπότη την μαντική χειρότερα από τους κύκνους, ούτε με περισσότερη απελπισία από εκείνους λυτρώνομαι από τη ζωή."

Σωκρατης 

 Κλείσε τα μάτια σου, μη
με κοιτάξεις
βγάζω τη μάσκα μου και θα τρομάξεις
έχω περάσει από χρόνια το τέρμα
κι έκρυψα μία ευχή σ' ένα κέρμα
που έπεσε μες στα βαθιά τα νερά σου
μήπως και γίνω εγώ στα όνειρά σου
κάτι μικρό μα δικό σου...!

Μέσα στο δάσος σου γίνομαι ήχος
στις μελωδίες σου άψυχος στίχος
είμαι το φως που τρυπά τις περσίδες
ένα αστέρι που πάλι δεν είδες
κι όμως για σένα θα λάμπω τη νύχτα
κι ας μου χρωστάς άλλη μια καληνύχτα
άσε με μόνο να δω πως κοιμάσαι
και θα μαι πλάι σου να μη φοβάσαι...

Πως ν' αγαπήσεις με φως και μελάνι
πως να επιβάλεις στη σκέψη να χάνει
κύκνειο άσμα το γέλιο σου απόψε
πάρε λυμένο μαχαίρι και κόψε

Στο μαξιλάρι σου πάνω θα σκύψω
δεν έχω δάκρυα άλλα να ρίξω
έχουν στεγνώσει κι αυτά σαν κι εμένα
κι αυτά που είχα τα είχα για σένα
να πέφτουν πάνω σου να σε δροσίζουν
καθώς κυλάνε να σε νανουρίζουν
έτσι απλά για να νιώθεις γαλήνη
μόλις ο ύπνος την πόρτα σου κλείνει

Πως ν' αγαπήσεις με φως και μελάνι
πως να επιβάλεις στη σκέψη να χάνει
κύκνειο άσμα το γέλιο σου απόψε
πάρε λυμένο μαχαίρι και κόψε

Αναρτήθηκε από agriomeli στις 8:54 π.μ.

Lord of the Rings Requiem for a dream

............................. Ξεχωριζοντας την ηρα απ'το σταρι..............

Σχεδον καθε βραδυ,

αρρωστα,

ασυγκρατητα,

αναρχα,

φιληδονα,

ρυπαρα σωματα,

ασελγουν

στο παρατημενο κουφαρι.

Βιαζουν τα βελουδινα ιδεωδη

με ορμητικη δινη εξουσιαστων,

αρπαζοντας αλικες ανασες

-σχεδον ξεθωριαζουν στην υστατη ζηση-

για να βαψουν τα δικα τους

 αχρωμα ονειρα.

Κατασπαραζουν

του νου μου τη γαληνη

και ταραζουν

της ψυχης τον ευλογημενο "υπνο",

απαιτωντας θυσια,

για να εξιλεωσουν τα κτηνη μεσα τους,

να αποκτησουν υποσταση  νικητη

μεσα απο ηλιοσπαρτα(μ'αλλον)

μα ξενα λιμερια....

ΟΧΙ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ...

ΠΟΤΕ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ...

ΟΥΤΕ ΑΠΟΚΤΗΜΑΤΑ

ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ "ΚΑΤΑΚΤΗΜΑΤΑ" !

Οσα τερατα κι αν ερθουν

να αλωσουν ελαχιστα

τετραγωνικα "γης"

ποτε δεν θα καταφερουν

να την κανουν καλλιεργησιμη

με το σκοτεινο

αψυχο σπερμα τους.

Εμπρος λοιπον...

Αποθεωστε το "ΕΓΩ" σας κι αποψε

στην πιστα μου...

Ολα πληρωμενα ...

και το τραγουδι που παιζει...

ειναι το requiem 

των χαμενων ονειρων σας!

Και δεν μπορω να καταλαβω

πώς η σκεψη ενος νεκρου

προσδιοριζει ακομη

τον προθαλαμο 

της καθαρσης.

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Αναρτήθηκε από agriomeli στις 12:27 π.μ.

Πανσεληνος

Μια νυχτα ακομη...

ενοχικα αδιαφορη 
για τη σιωπη της

ζηταει τη δικη μας επιβεβαιωση

του απολυτου 
μαυρου χρωματος της

που πανω του

θα κεντηθει
τ'ολογιομο φεγγαρι 

.Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Αναρτήθηκε από agriomeli στις 9:15 π.μ.

Και τη μεταθανατια ζωη... φυγοπονα θα τη ζησεις,ανθρωπακο.

Και τη μεταθανατια ζωη... φυγοπονα θα τη ζησεις,ανθρωπακο.

Η ακινησια των αντικειμενων ειναι μια ψευδαισθηση.Ο κοσμος των πραγματων φαινεται στατικος,''αψυχος'' στους ανθρωπους εξαιτιας ενος νευρομυικου σοβινισμου και μονο. Ειμαστε τοσο πολυ ερωτευμενοι με το δικο μας φασμα δραστηριοτητων ωστε δεν αντιλαμβανομαστε πως το μεγαλυτερο μερος της δρασης του Συμπαντος ξετυλιγεται εξω απο το δικο μας φασμα και συμβαινει σε ταχυτητες τοσο αργες ή τοσο γρηγορες απ' τις δικες μας ωστε κρυβεται απο τις αισθησεις μας σαν απο ενα...απο ενα πεπλο.
...Η ελπιδα ποτε δεν πεθαινει, και τα τετοια, δεν εχετε ομως προσεξει πως οταν εγκαταλειπουμε πια την προσπαθεια και παυουμε να ελπιζουμε ειλικρινα, τα πραγματα συνηθως αλλαζουν προς το καλυτερο; Οι δασκαλοι του Ζεν λενε πως οταν δεχτουμε οτι η ανθρωπινη κατασταση ειναι απελπιστικη, πλησιαζουμε τη γαληνη, μια ιδανικη νοητικη κατασταση.
...
Η πιστη στη μετα θανατον ζωη κανει τις μαζες ευπλαστες, και απο την αλλη μερια κανει τους αφεντες καταστρεπτικους.Ενας ηγετης που πιστευει οτι η ζωη ειναι απλως μια δοκιμη για μια πιο πολυτιμη και αυθεντικη μεταθανατια ζωη, δεν θα διστασει τοσο πολυ να ρισκαρει ενα πυρηνικο ολοκαυτωμα.Ενας πολιτικος ή ενας επιχειρηματιας που περιμενει την Εκσταση να φτασει με την επομενη πτηση απο την Ιερουσαλημ, δεν θα ανησυχησει και πολυ για την μολυνση των ωκεανων ή την καταστροφη των δασων.Γιατι να ανησυχησει;
Ετσι, οταν δινεις εμφαση στη μεταθανατια ζωη, αρνιεσαι τη ζωη.Οταν συγκεντρωνεις ολη την προσοχη σου στον παραδεισο, δημιουργεις κολαση.

Τομ Ρομπινς Ο χορος των εφτα πεπλων

Αναρτήθηκε από agriomeli στις 12:38 π.μ.

Νυχτα Φωτος!

Α ποψε η 

Ν υχτα     

 Α ναλαφρη 

Σ κια...      

Τ ου        

  Α περαντου  

     Σ υμπαντος ο   

Η λιος     

                           Ανατελλει.

                 

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Αναρτήθηκε από agriomeli στις 9:55 μ.μ.

Ανταποδιδω...

Για σενα JOAN

Για Μια Αναπνοη

Για τον Νικο(mous)

Eυχαριστωλουλουδα!

Αναρτήθηκε από agriomeli στις 12:09 π.μ.

Τυχερεεεεεεε.......

Τυχερεεεεεεε.......

"Πόσες φορές, αλήθεια, συναρμολόγησες τη διαμελισμένη σου
ψυχή? Σάμπως θυμάσαι?
Πόσες νύχτες τρύπησες, για να βγεις στο φως?
Πόση βροχή κατάπιες?
Πόσους ανέμους έκρυψες στην αγκαλιά σου?
Τώρα, μου γράφεις… «Είμαι καλά. Βρήκα μια θέση στη ζωή.
Μπορεί προσωρινά. Αλλά να ξέρεις, είναι θεωρείο!
Επιτέλους, μου χαρίστηκε ο Θεός».


Αμ, δε στη χάρισε ο Θεός τη θέση μάτια μου.
Στην πούλησε. Και μάλιστα, πανάκριβα.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Αναρτήθηκε από agriomeli στις 1:22 π.μ.

"Ταξιδι για να σε βρω"

Δεν ξερω που παει καποιος οταν "χανεται"...

 

...μα ξερω καλα

που παω εγω οταν χανομαι!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Αναρτήθηκε από agriomeli στις 12:22 π.μ.