Έκπληκτη ψυχή!

                                


H  Έμιλι Ντίκινσον έγραφε ότι πρέπει να κρατάμε τρομακτικά έκπληκτη την ψυχή. 

Αυτό σημαίνει να στρέψεις την πλάτη στην κοινοτοπία- 

γνώρισε , 

ερωτεύσου, 

εντυπωσιάσου, 

συνεργάσου με καινούργιους ανθρώπους. 

Ανοίξου στο νέο.

Tags: Αταξινόμητα

Κάτι έχει απόψε η νύχτα...

Bράδυ που στάζει σιωπή. 
Ήσυχος και ο ήχος της βροχής πάνω στη στέγη. 
Προδιαθέτει σε όνειρα ζεστά, αρωματισμένα, που χουχουλιάζουν τεμπέλικα μέσα σε παχιά παπλώματα.
Κάπου εκεί κρύβονται και οι αισθήσεις, 
το φυλλοβόλο αν και αηθελές:  
ο έρωτας. 

"Ό,τι γνωρίζω, το ξέρω επειδή αγαπάω."

Λέων Τολστόι

Αγαπημένε η ζωή

Αγαπημένε η ζωή

Κυλάει σαν ποτάμι

Πίνει απ' τα δάκρυα βροχή

Μα στάζει σε ένα τζάμι

Πες μου τι σημαίνει "τα λέμε"

Φεύγουν για πάντα οι στιγμές με ότι καίμε

Τα λέμε...

Τόσο γενική αυτή η φράση

Ταιριάζει τέλεια στην κρύα σου στάση

Τα λέμε...

Να αγκαλιαστούμε τελευταία φορά

Να κλαίμε...

Μπάσταρδε πονάνε οι λέξεις

Εγώ πεθαίνω και εσύ θέλεις να παίξεις

Τα λέμε!

Ποιός σου 'χει μάθει να σκοτώνεις με ψέμα

Σκληρούς ανθρώπους να πατάς σαν εμένα

Χειρότερο και από βρισιά

Τα λέμε...

Έπρεπε απλά να πεις

Αντίο...

Πόση υποκρισία γλιτώνεις

Θέλει να έχεις ψυχή να πληγώνεις

Τα λέμε...

Είναι της καρδιάς μου απορία

Ανωτερότητα δε θέλω καμία

Κυλιέμαι...

Νομίζεις πέφτω χαμηλά

Μα εγώ τιμάω το τέλος και νιώθω

Μπάσταρδε πονάνε οι λέξεις

Εγώ πεθαίνω και εσύ θέλεις να παίξεις

Τα λέμε!

Ποιος σου 'χει μάθει να σκοτώνεις με ψέμα

Σκληρούς ανθρώπους να πατάς σαν εμένα

Χειρότερο και από βρισιά

Τα λέμε...

Έπρεπε απλά να πεις

Αντίο, τελειώσαμε, φύγε!

Μην τολμήσεις να με βρεις ξανά

Δεν τα λέμε πια ποτέ

Θέλω μόνο να ξεχάσω

Μπάσταρδε πονάνε οι λέξεις

Εγώ πεθαίνω και εσύ θέλεις να παίξεις

Τα λέμε!

Χειρότερο και από βρισιά

Τα λέμε...

Άκου κάτι αληθινό

Αγάπη μου αντίο, πονάω... 

Στίχοι: Μπαλτζή Sunny

Μουσική: Alessio Gigi

Λιτοδίαιτες

Στ απομεινάρια στάζει λίγδα η βεβαιότητα
Μπερδεύονται τα μαλλιά μου
στις γωνίες του κύβου
Χάνομαι ...

Λιτοδίαιτες γυναίκες
με μια υπόνοια χαμαιλέοντα
στα πικρά βαμμένα βλέφαρα
η σκουριά εμφανίζεται
με την πρώτη δαγκωνιά του ήλιου
ραχιτικές γυναίκες
ξεκοιλιασμένα καράβια
γλύφουν μαραθώνιες πληγές
τα μάτια έχουν μπει τιμωρία
το μενεξεδί φόρεμα πιάστηκε στο καρφί
κλαψουρίζουν οι καρφωμένοι μαστοί
«Δεν θα ξανάρθω» ψιθύρισε το τελευταίο χελιδόνι
και πέταξε μακριά όσο ακόμα θυμόταν
η γάτα κυνηγά το άπιαστο
το γρασίδι τινάζει τον πάγο από πάνω του
άκαρπη προσπάθεια
η εφημερίδα πέφτει με πάταγο στο πάτωμα
από μέσα της ξετυλίγονται τα νέα
μπαγιάτικα ψάρια
ο θόρυβος που κάνουν οι σταγόνες της βρύσης
στ άπλυτα πιάτα
ανήμερη αλήθεια γρατζουνάει επίμονα την πόρτα

Η ομίχλη είναι εδώ
Εγώ δεν είμαι πουθενά



Μαρία Ροδοπούλου