μου λείπεις απλά

Μια μικρή φωτιά
άναψε,

δίχως γιατί,

χωρίς αιτία

Στα φύλλα των δέντρων,

στα φτερά των πουλιών,

στις άκρες της θάλασσας,

στο στόμα της Γης,

στου Ουρανού το μπράτσο

Στα μάτια σου μέσα

που πάντα το δρόμο κοιτούσαν

Άναψε μια μικρή φωτιά

-------

Θα είναι βαρύς ο φετινός χειμώνας είπες

-------

Κι ύστερα,

ένας αγέρας φύσηξε που ήταν παιχνιδιάρης

Με απαλά σκουντήγματα

έσπειρε τις νεράιδες μακριά

κι όλες τις ανεμώνες

Τσιμέντο παντού

-------

Πάνε χρόνια τώρα

που βύθισα μια κόκκινη άγκυρα

στη σκέψη σου

Έλεγα : δεν υπάρχεις

όπως λένε οι μικροί στα θαύματα

που ξέρουν πως γίνονται γι' άλλους

Μια χούφτα άστρα

που σου κρατούσα φυλαχτό

τα σκόρπισα μια νύχτα πάνω απ' την πόλη

Πρωτοχρονιά ήταν θαρρώ

και κάπου στο βάθος ακουγότανε κλάματα

Δεν ξέρω πως να απλώσω τα χέρια στη φωτιά

χωρίς να καώ

------

Κι είναι τόσος λίγος ο χρόνος

------

Φοβισμένα κρύβομαι σαν "παλιό" παιδί

πίσω απ' το μπαμπούλα του Κόσμου

Το ξέρω πως θα φύγεις

------

Θα είναι βαρύς ο φετινός χειμώνας είπες

------

 

 

 

 

Πάλι -νιώθω - σα να μου τάξανε λειψά τα καλοκαίρια μου

Όχι, δεν κρυώνω

 

Μου λείπεις απλά

μπορείς;

Συναντιόμαστε πάνω στο τεντωμένο σκοινί του ακροβάτη

 Έμεινε αυτό χωρίς το δίχτυ που με ασφάλεια έλκει την πτώση.


Μιλάμε καμιά φορά.
 Άλλες πάλι όχι.


 Ανάμεσά μας κυκλοφορούνε σύννεφα που κουβαλάνε βροχές, κρυμμένους ήλιους και χαρωπά ουράνια τόξα


Ανάμεσά μας τόσα κάστρα, άλλα ετοιμόρροπα κι άλλα εντελώς οχυρωμένα, ο καβαλάρης άγιος και μια Παναγιά με αδειανά χέρια.

 Μη με φοβάσαι... Σου μοιάζω, μου μοιάζεις, δεν το βλέπεις;

Στεκόμαστε στην ίδια γωνία κι αγναντεύουμε το πέλαγο, αναζητούμε το ίδιο ηλιοβασίλεμα να αγκαλιάσει τους ώμους μας και μας κατατρέχουν ολόιδια μοναχικά βράδια

Μη με φοβάσαι.

Μιλάς με τα νερά, μιλώ με τους ανέμους.

 Μιλάς με τις μουσικές.

 Μιλώ με τις βροχές.

Ζούμε μαζί πάνω στην ίδια ευθεία.

Το αν θα συναντηθούμε δεν εξαρτάται απ' το μαγικό ραβδί κάποιας μάγισσας.

 Εξαρτάται μονάχα από τις αντοχές μας.

Κι απ' την πανάρχαια ανάγκη των ανθρώπων να ανταμώνουν τη μοίρα τους στο βλεφάρισμα των χρόνων.

 Έλα λοιπόν! Δεν θέλω να σου κάνω κακό, μόνο να σ' αγαπήσω θέλω!

 Εσύ;

 Αντέχεις εσύ; 

Εσύ, θέλω Εσύ να μ' αγαπήσεις μέχρι θανάτου.

 Μπορείς;

Αγάπη μου!

Αγάπη μου!

Αγάπη μου,
δεν μας τρομάζει ο χειμώνας που παρατείνεται,
εμάς,
σου κρατάω το χέρι και πάμε
πέρα απ' τις άκρες του καιρού,
στα ξέφωτα με τις ανθισμένες κερασιές και τους λυσίανθους.
Με την άγνοια της ενοχής, ομπρέλα.

 

Χιόνιζε χρόνια μέσα στα μάτια σου,
τόσος πάγος που μαζεύτηκε,
τόσο νερό,
λίμνες που ξεχειλίσανε και στάλαξαν στους δρόμους.
- Πριν να σε βρω -
 

 

 

 

Θυμάσαι εκείνη τη βραδιά που μούσκεψαν δάκρυα τα δάχτυλά μου;
Τότε ήταν που έγινες ποτάμι.
Ως ήθελες πάντα.

 

Σε βλέπω να τρέχεις λεύτερη καλπάζοντας προς τη θάλασσα
συχνά πυκνά στον ύπνο μου.
Ξυπνάω μ' έναν λυγμό στο ύψος του λαιμού σκαλωμένο.

Αγάπη μου,
στις φυγές και στις μεγάλες επαναστάσεις,
ένας πεθαίνει κι ένας σώνεται.
Δίκαιη μοιρασιά.

Οι νεράιδες σου δεν μου ομολόγησαν ποτέ
πως είχε έρθει η σειρά μου.
Όχι, δεν με τρομάζει εμένα ο χειμώνας που παρατείνεται
Έχω πεθάνει καιρό τώρα θαρρώ
Απλά χτες μου με ενημερώσανε κι επισήμως.
 

 

 

 

 

 

 .

 

Μα εσύ,
μη σταματάς εσύ,
τρέχα, τρέχα,
να βρεις μια θάλασσα που να γράφει το όνομά σου!

Θέλω απόψε πάλι να σε δώ

Στα δακρυσμένα μάτια σου χαμένους κόσμους είδα
Σ' έρημες πόλεις, σαν σκιά, απ' την πνοή σου πήρα
Θα σε θυμάμαι να πεθαίνεις, κάθε φορά που εγώ σ' αγγίζω
Θα σε γεμίζω μ' αναμνήσεις
Θα σου εξηγώ

Θέλω απόψε πάλι να σε δώ,
δε μου φτάνει να σε νοσταλγώ
Θέλω απόψε πάλι να σε δώ,
δε μου φτάνει να σε νοσταλγώ

Στα φλογισμένα μάτια σου τις σκέψεις μου θα καίω
Και σαν αλήτης θα γυρνώ, με ξέχασες θα λέω
Θα σε θυμάμαι να πεθαίνεις, κάθε φορά που εγώ σ' αγγίζω
Θα σε γεμίζω μ' αναμνήσεις
Θα σου εξηγώ

Θέλω απόψε πάλι να σε δώ,
δε μου φτάνει να σε νοσταλγώ
Θέλω απόψε πάλι να σε δώ,
δε μου φτάνει να σε νοσταλγώ
Θέλω απόψε πάλι να σε δώ,
δε μου φτάνει να σε νοσταλγώ
Θέλω απόψε πάλι να σε δώ,
δε μου φτάνει να σε νοσταλγώ

Ναι...

Γιατί και απόψε είναι μία από αυτές τις γαμημένες βραδιές...

Που δε μου φτάνει να σε νοσταλγώ...

Που θέλω τόσο πολύ απόψε να σε δω...

Που δεν αντέχω άλλο...

Που σκέφτομαι ότι σύντομα θα κάνω τη μεγαλύτερη μαλακία της ζωής μου, αλλά θα την κάνω...

Καλύτερα να είμαι μακριά...

Γιατί δεν μπορώ να ζω εδώ και εσύ να είσαι "αλλού"...

Κι εγώ απλά και πάντα να σκάω και να πονάω...

Και με πιάνουν τα κλάματα γαμώτο...

Γιατί...

Γιατί...

Γιατί...

Γιατί να είμαι πάντα εγώ ο βλάκας...

Δε μου αξίζει...

Γιατί...

Γιατί...

"Στα φλογισμένα μάτια σου τις σκέψεις μου θα καίω
Και σαν αλήτης θα γυρνώ, με ξέχασες θα λέω..."

Από balloongirl