Μοναχικά, Αντισυμβατικά , Μποέμ
για να μη χάνουμε απ'το τραγούδι της ψυχής
ούτε μια νότα.
Δευτέρα 23 Απριλίου 2018
Τετάρτη 18 Απριλίου 2018
Σε ποια γωνία του μυαλού μου να σ' αφήσω..
Ποια κορυφή της καρδιάς σου να κατακτήσω..
Φύλαξε μια στάλα έρωτα ν' ανασαίνει στα συντρίμια..
Φύλαξε μια στάλα θλίψης να σιγοκαίει στα σωθικά σου..
Μην φύγεις πριν σε γνωρίσω..
Μην ερωτευτείς πριν σε αφήσω..
Στην ανατολή του ονείρου σ' έχασα..
Στην δύση του φεγγαριού..
Σε βρήκα..
Μείνε μέχρι να χαθείς..
~ Μοναχικός Άγγελος ~
Μια γυναίκα που δεν κατάφερε να γνωρίσει τον έρωτα μέσα της..
Μια γυναίκα που δεν κατάφερε να γνωρίσει τον έρωτα μέσα της..
Μια γυναίκα που δούλευε για τα προς τα ζην..
Μια γυναίκα που έγραφε με μελάνι ψυχής για την θλίψη της..
Ήταν εκείνη..
Εκείνη που ήξερε τα ''πάντα''..
Εκτός..
Τον Έρωτα..
Είχε ακούσει..είχε διαβάσει τόσα πολλά..
Δεν τον ένιωσε ποτέ..
Γιατί σε εμένα μονολογούσε..έβλεπε μικρά παιδάκια που ήξεραν τι θα πει Έρωτας..
Κι εκείνη στο σκοτάδι..
Όμως η μοίρα της επιφύλασσε μια έκπληξη..
Μια μέρα στο πρόσωπο του εργοδότη της,ένιωσε την καρδιά της να φτερουγίζει..
Ένιωσε το στομάχι της να δένεται κόμπος..
Ένιωσε ένα ηλίθιο χαμόγελο να έχει μαρμαρωθεί στα χείλη της..
Κι εκείνος..
Ένας Άγγελος..
Δεν μπορούσε να πιστέψει όλο αυτό που της συνέβαινε..
Έχασε τον ύπνο της..
Έχασε την όρεξή της..
Η ζωή της πλέον,πότε θα ξημερώσει να πάει στην δουλειά να τον βλέπει δίπλα της..
Όλες οι δικαιολογίες δικές της..
Υπερωρίες..ατελείωτη δουλειά..
Για έναν μόνο λόγο..
Να τον βλέπει..
Είμαι ερωτευμένη έλεγε..δεν μπορεί να μου συμβαίνει..πως θα του το πω..?
Έτσι κυλούσαν οι μέρες..οι μέρες έγιναν εβδομάδες..και οι εβδομάδες,μήνες..
Δεν είχε το θάρρος να το ξεστομίσει όμως..
Ζούσε μια αρρωστημένη κατάσταση,κάνοντας λάθη στην δουλειά..
Πλέον δεν είχε την δύναμη να το διαχειριστεί..
Γύρισε σπίτι ένα βράδυ από την δουλειά..
Ερείπιο..
Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη..
Δεν είσαι εσύ για έρωτες είπε..
Εκείνος ένας νέος όμορφος..
Εγώ,μια υπάλληλος του..
Τόσο σίγουρη για τον εαυτό της,που καταδίκασε τον έρωτα της..
Έναν Άγγελο που μόλις γεννιόταν μέσα της..
Εκείνη τον σκότωσε..
Σκότωσε την ευτυχία της,γιατί δεν ήξερε πως να την διαχειριστεί..
Τόσο έξυπνη ήταν..
Ένας Άγγελος αυτοκτόνησε νωρίς..
Η αγάπη της..
Μέσα της..
Μια γυναίκα που δούλευε για τα προς τα ζην..
Μια γυναίκα που έγραφε με μελάνι ψυχής για την θλίψη της..
Ήταν εκείνη..
Εκείνη που ήξερε τα ''πάντα''..
Εκτός..
Τον Έρωτα..
Είχε ακούσει..είχε διαβάσει τόσα πολλά..
Δεν τον ένιωσε ποτέ..
Γιατί σε εμένα μονολογούσε..έβλεπε μικρά παιδάκια που ήξεραν τι θα πει Έρωτας..
Κι εκείνη στο σκοτάδι..
Όμως η μοίρα της επιφύλασσε μια έκπληξη..
Μια μέρα στο πρόσωπο του εργοδότη της,ένιωσε την καρδιά της να φτερουγίζει..
Ένιωσε το στομάχι της να δένεται κόμπος..
Ένιωσε ένα ηλίθιο χαμόγελο να έχει μαρμαρωθεί στα χείλη της..
Κι εκείνος..
Ένας Άγγελος..
Δεν μπορούσε να πιστέψει όλο αυτό που της συνέβαινε..
Έχασε τον ύπνο της..
Έχασε την όρεξή της..
Η ζωή της πλέον,πότε θα ξημερώσει να πάει στην δουλειά να τον βλέπει δίπλα της..
Όλες οι δικαιολογίες δικές της..
Υπερωρίες..ατελείωτη δουλειά..
Για έναν μόνο λόγο..
Να τον βλέπει..
Είμαι ερωτευμένη έλεγε..δεν μπορεί να μου συμβαίνει..πως θα του το πω..?
Έτσι κυλούσαν οι μέρες..οι μέρες έγιναν εβδομάδες..και οι εβδομάδες,μήνες..
Δεν είχε το θάρρος να το ξεστομίσει όμως..
Ζούσε μια αρρωστημένη κατάσταση,κάνοντας λάθη στην δουλειά..
Πλέον δεν είχε την δύναμη να το διαχειριστεί..
Γύρισε σπίτι ένα βράδυ από την δουλειά..
Ερείπιο..
Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη..
Δεν είσαι εσύ για έρωτες είπε..
Εκείνος ένας νέος όμορφος..
Εγώ,μια υπάλληλος του..
Τόσο σίγουρη για τον εαυτό της,που καταδίκασε τον έρωτα της..
Έναν Άγγελο που μόλις γεννιόταν μέσα της..
Εκείνη τον σκότωσε..
Σκότωσε την ευτυχία της,γιατί δεν ήξερε πως να την διαχειριστεί..
Τόσο έξυπνη ήταν..
Ένας Άγγελος αυτοκτόνησε νωρίς..
Η αγάπη της..
Μέσα της..
~ Μοναχικός Άγγελος ~
#Είπα_Να_Γράψω_Για_Σένα
Καίω ένα τσιγάρο ξαπλωμένος στο κρεβάτι..
Είπα να γράψω για μια αληθινή ιστορία..
Για ένα αγόρι και ένα κορίτσι που γνωρίστηκαν μέσα
από το διαδίκτυο..
Έναν έρωτα που ξεκίνησε από μια φιλία και
εξελίχθηκε σε ένα πάθος δυνατό δίχως τέλος..
Μοναδική τους σκέψη η αντάμωση,γιατί δυστυχώς η απόσταση
δεν ήταν με το μέρος τους..
Κι όμως η αγάπη και η υπομονή τους έδωσαν εκείνο που ήθελαν..
Τους έτρεφαν με έρωτα..
Ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο..
Αδιάκοπα μηνύματα..
Κι όλο αυτό γιατί..?
Για να κρατηθεί η φλόγα του πάθους που ανάβλυζε από μέσα τους..
Δυο κορμιά να τυλιχτούν και να θυσιαστούν στον κόσμο της ηδονής..
Οι μέρες περνούσαν..
Ο έρωτας μεγάλωνε..
Η απόσταση μίκραινε..
Μιλούσαν συνέχεια για το συγκεκριμένο σημείο..
Ένα σημείο που θα ήταν η έναρξη των ονείρων τους..
Θα ζούσαν όσα είχαν πει..
Θα γεύονταν ο ένας τον άλλον..
Θα περπατούσαν επιτέλους πάνω στις σκέψεις τους..
Κι όλη εκείνη αναμονή τελείωσε με ένα..στις 12 θα είμαι στο σημείο μας..
Του είπε..
Η χαρά ατελείωτη..
Η πιο όμορφη έκπληξη που του έκαναν ποτέ..
Πήγα στο σημείο όπου τις έστελνα τις φωτογραφίες,εκεί που θα την έσφιγγα
για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου..
Έγραψα πίσω στον τοίχο..τελικά άντεξα..σ' αγαπώ..
Ένα σ' αγαπώ που ποτέ δεν αντίκρισες..
Γύρισα..
Φίλησα με τα ματωμένα μου χείλη το σ' αγαπώ που έγραψα..
Ευχήθηκα να σε έχει ο Θεός καλά..
Κι ας μην ήρθες..
Ποτέ..
~ Μοναχικός Άγγελος ~
#Τόσο
Μου έλεγες το πόσο με αγαπάς..
Μου έταζες θάλασσες συναισθήματα..
Πως χόρευες βαλς με τον έρωτα μου..
Πως φλέγονταν οι σκέψεις σου για μένα..
Εγώ σου έδειξα ένα αστέρι,και σου είπα..
Θα σε αγαπώ,από δω..ως εκεί..
Θα μου λείπεις,από δω..ως εκεί..
Κι εσύ γελούσες,χλευάζοντας..
Είναι ακατόρθωτο,είπες..
Κι εγώ κοιτώ το ακατόρθωτο..
Σαν να μην πέρασε μια μέρα..
Σταχτώνω τα λόγια σου..
Να καούν οι εικόνες μου..
~ Μοναχικός Άγγελος ~
#Όταν_η_αγάπη_ήρθε_η_ζωή_έσβησε
Η ιστορία μας εκτυλίσσεται ανάμεσα σε μια γυναίκα η οποία ήταν τόσο δυναμική,και τόσο σίγουρη για τον εαυτό της,που εκπλήρωνε κάθε τρέλα της..αψηφούσε τα πάντα και ζούσε τον έρωτα της όπως εκείνη ήθελε..πανέξυπνη..δημιουργ
Γνωρίστηκαν εντελώς τυχαία και ο ερωτάς τους θυελλώδεις..
Βόλτες ξεγνοιασιάς..όνειρα για την ζωή τους..και η αγάπη τους τα θεμέλια για ένα ξεκίνημα γεμάτο πάθος..
Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας όμως είχε κάποιες αδιαθεσίες,τις οποίες και έκρυβε..δεν τα μοιράστηκε όμως σε κανέναν,γιατί δεν ήταν και τίποτα για εκείνη..
Ώσπου μια μέρα στις διακοπές τους έπρεπε εσπευμένα να μεταφερθεί σε νοσοκομείο,για να της πουν ότι δεν είχε τίποτα,και θα πρέπει να κάνει κάποιες περαιτέρω εξετάσεις..
Κανείς δεν τις έλεγε τι είχε αν και γνώριζε πολύ καλά ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά όπως της τα περιέγραφαν..
Δίπλα της ο ερωτάς της,κάθε στιγμή,κάθε λεπτό,οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ακλόνητος φρουρός δίπλα της..κάθε μέρα να της δείχνει πόσο πολύ την αγαπάει..
Τι έχω του έλεγε..
Τίποτα αγάπη μου της έλεγε,όλα καλά θα πάνε..δεν του απαντούσε..
Εκείνη όμως τρωγόταν να μάθει τι είχε..
Ρωτούσε ιατρούς,νοσοκόμους,ρωτούσε
Μια μέρα όμως αποφάσισε μια μέρα να πάει στην βιβλιοθήκη του χωριού και να ψάξει μέσα από τα συμπτώματα που είχε..
Μετά από πολλές ώρες διαβάσματος,μέσα απο τις πολλές σελίδες βιβλιών,έμαθε για την λίγη ζωή που της απομένει..
Γυρίζει στο σπίτι..
Αγάπη μου ήρθες της λέει..?
Ήρθα του λέει..
Που ήσουν..τρόμαξα..
Πήγα έψαξα να δω τι έχω..
Και..της λέει..
Τι και..πεθαίνω βρε βλάκα του λέει..τι κάθεσαι εδώ και με περιποιείσαι..το ήξερες τι έχω και δεν μου είπες τίποτα..φύγε να κάνεις την ζωή σου..εγώ δεν θα γίνω καλά..
Είμαι στην ζωή μου της απάντησε..
Εκείνος όμως αντί να φύγει..
Έγινε τα χέρια της,τα πόδια της,έγινε ότι εκείνη δεν μπορούσε να κάνει..ξυπνούσε τα βράδια και του έλεγε..το πρωί μάζεψε ότι πράγματα έχεις και πήγαινε να κάνεις την ζωή σου..εσύ είσαι η ζωή μου της έλεγε..όχι αγάπη μου δεν σε αφήνω,θα γίνεις καλά θα δεις..
Τι λες βρε βλάκα..μην χαραμίζεις την ζωή σου με εμένα..φύγε..πήγαινε..
Τόσο τον αγαπούσε δεν ήθελε να τον κρατάει δίπλα της ενώ ήξερε το μέλλον της..
Κι εκείνος τόσο την αγαπούσε..που ότι κι αν ήξερε δεν έφυγε λεπτό από δίπλα της..
Οι μέρες περνούσαν και η κατάσταση της χειροτέρευε..
Ήταν τόσο δυνατή που δεν έβγαλε ένα δάκρυ..ποτέ..
Τόσο περήφανη ήταν..
Στο δωμάτιο του νοσοκομείου πλέον σε ένα επισκεπτήριο που είχαν πάει οι δικοί της..άνοιξε τα μάτια και είπε..ο ιατρός εδώ..?..δεν υπάρχει κανένας ιατρός εδώ της είπαν..αυτός με τα άσπρα δεν είναι ο ιατρός..?..ξαναρώτησε..δεν
Κατάλαβε..
Περάστε όλοι έξω θέλω να μείνω μόνη μου τους είπε..μωρό μου κι εγώ την ρώτησε ο φύλακας άγγελός της..
Κι εσύ βλάκα μου του είπε..
Μετά από πέντε λεπτά που μπήκαν στο δωμάτιο,ήταν γυρισμένη στο πλα'ί'..
Κι ένα δάκρυ είχε κυλήσει στο μάγουλο της..
Το μοναδικό δάκρυ που έβγαλε..
Τόσο περήφανη ήταν..
Δεν ήθελε να την δουν που αναχωρούσε για τον άλλον κόσμο..
Ο δε αγαπημένος της..εκείνη έφυγε..κι εκείνος ακόμα την αγαπάει..
Τόσο βλάκας ήταν..
Αφιερωμένο..σε μια κοπέλα που έφυγε από την ζωή..νέα..όμορφη..και περήφανη..
~ Μοναχικός Άγγελος ~
Σε ποια γωνία του μυαλού μου να σ' αφήσω..
Ποια κορυφή της καρδιάς σου να κατακτήσω..
Φύλαξε μια στάλα έρωτα ν' ανασαίνει στα συντρίμια..
Φύλαξε μια στάλα θλίψης να σιγοκαίει στα σωθικά σου..
Μην φύγεις πριν σε γνωρίσω..
Μην ερωτευτείς πριν σε αφήσω..
Στην ανατολή του ονείρου σ' έχασα..
Στην δύση του φεγγαριού..
Σε βρήκα..
Μείνε μέχρι να χαθείς..
~ Μοναχικός Άγγελος ~
#Ταξίδι_Για_Μια_Άγνωστη
#Ταξίδι_Για_Μια_Άγνωστη
Εντελώς τυχαία έγινε μια τηλεφωνική γνωριμιά..
Εκείνος υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία..
Εκείνη φοιτήτρια..
Η μοίρα θέλησε να τους ενώσει με το καταλάθος τηλεφώνημα..
Η απόσταση τους η θάλασσα..
Και η προσμονή τους..
Το απολυτήριο εκείνου..
Δυο τελευταίοι βασανιστικοί μήνες έφταναν στο τέλος..
Εκείνη απο την μεριά της ποτέ δεν πίστευε ότι θα πήγαινε να την συναντήσει..γιατί η οικονομική του κατάσταση δεν του το επέτρεπε..
Απολύθηκε τελικά και την επόμενη ημέρα είχε πιάσει δουλειά..
Στην οικοδομή το πρωί..στην ταβέρνα το βράδυ..
Κι εκείνη το μόνο που μπορούσε να κάνει..
Να του λέει συνέχεια στα γράμματα στο τηλέφωνο..
Μάλλον δεν θέλεις να έρθεις και σε πιέζω..
Ώσπου μετά από 20 ημέρες του είπε..
Ας το αφήσουμε καλύτερα..
Δεν είναι γραφτό να βρεθούμε..
Εντάξει της είπε εκείνος..
Τη επόμενη ζήτησε απο τα αφεντικά του να τον πληρώσουν,κι αν μπορούσε να λείψει για μια ημέρα..
Η απάντηση τους ήταν όχι..
Μέτρησε τα χρηματα του..
Ήταν πολύ λίγα..
Μα πολύ μεγάλη η θελησή του..
Βάζει σε έναν σάκο δυο ρούχα και ξεκινάει για τον σταθμό των τρένων..
Μετα απο 2 ώρες περπάτημα..και αναμονή 3 ώρες..έφτασε το τρένο..
Επιβάζεται επιτέλους..και μετά από 3 ώρες έφτασε στον Πειραιά..τρέχει βγάζει εισητήριο και πιάνει την αποβάθρα όπου θα έφευγε το καραβι του..
Μονολογούσε..
Να χα μια βάρκα..πόσο πιο γρήγορα θα πήγαινα..
Επιβιβάζεται επιτέλους μετά από 4 ώρες..και σε 12 ώρες θα αντίκριζε το καταλάθος που μπήκε σην ζωή του..
Κι όλο αυτό για να δεί την άγνωστη που δεν τον πίστεψε..
Επιτέλους στεριά..
Άγρυπνος απο την λαχτάρα,κατάκοπος απο το ταξίδι..
Κι όμως έλαμπε απο χαρά..
Κατάφερε να πάει..
Ενώ αποβιβάστηκε έτρεξε στην διεύθυνση που είχαν τα γράμματα της..
Βρίσκει την πολυκατοικία..
Παίρνει βαθιά ανασα και χτυπάει το κουδούνι..
Απάντηση καμία..
Χτυπάει δεύτερη φορά..
Τρίτη..τέταρτη..
Απάντηση καμία..
Κάθεται στην είσοδο της πολυκατοικίας..
Όλο αυτό το ταξίδι..για το τίποτα..
Του απόμεναν 10 ώρες για να γυρίσει πάλι στο λιμάνι και να φύγει..
Μάζεψε όλη την θλίψη του και αγκάλιασε τα σκαλοπάτια της εισόδου..
Τα μάτια του έκλειναν απο την ταλαιπωρία..
8 ωρες είχαν περάσει..
Σε 2 ώρες θα άφηνε τα σκαλοπάτια που ανεβοκατέβαινε η άγνωστη..
Κι ενώ το πήρε απόφαση..
Λίγο πριν σηκωθώ ακούω μια φωνή να μου λέει..
Μπορώ να περάσω κύριε?
Ανασηκώνω τα μάτια και την βλέπω μπροστά μου χαμογελαστή..
Άργησες της είπα..
Παγώνει και σωριάζεται εμπρός μου..
Ενώ συνήλθε μιλήσαμε εκεί στην είσοδο..
Αλλά έπρεπε να φύγω..
Να με παρακαλάει να μείνω..
Κι εγώ έφυγα..
Πλέον στην πρύμνη του καραβιού να λούζω την ανακατεμένη θάλασσα με τα δάκρυα μου..
Και μια φωνή..
Να μου λέει..
Κατέβα..
Σε παρακαλώ..
Με πόσες βάρκες ναυάγησες..
Τα θέλω σου..
Ενώ δεν έπρεπε..?
17 Φεβρουαρίου 2000..
Εντελώς τυχαία έγινε μια τηλεφωνική γνωριμιά..
Εκείνος υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία..
Εκείνη φοιτήτρια..
Η μοίρα θέλησε να τους ενώσει με το καταλάθος τηλεφώνημα..
Η απόσταση τους η θάλασσα..
Και η προσμονή τους..
Το απολυτήριο εκείνου..
Δυο τελευταίοι βασανιστικοί μήνες έφταναν στο τέλος..
Εκείνη απο την μεριά της ποτέ δεν πίστευε ότι θα πήγαινε να την συναντήσει..γιατί η οικονομική του κατάσταση δεν του το επέτρεπε..
Απολύθηκε τελικά και την επόμενη ημέρα είχε πιάσει δουλειά..
Στην οικοδομή το πρωί..στην ταβέρνα το βράδυ..
Κι εκείνη το μόνο που μπορούσε να κάνει..
Να του λέει συνέχεια στα γράμματα στο τηλέφωνο..
Μάλλον δεν θέλεις να έρθεις και σε πιέζω..
Ώσπου μετά από 20 ημέρες του είπε..
Ας το αφήσουμε καλύτερα..
Δεν είναι γραφτό να βρεθούμε..
Εντάξει της είπε εκείνος..
Τη επόμενη ζήτησε απο τα αφεντικά του να τον πληρώσουν,κι αν μπορούσε να λείψει για μια ημέρα..
Η απάντηση τους ήταν όχι..
Μέτρησε τα χρηματα του..
Ήταν πολύ λίγα..
Μα πολύ μεγάλη η θελησή του..
Βάζει σε έναν σάκο δυο ρούχα και ξεκινάει για τον σταθμό των τρένων..
Μετα απο 2 ώρες περπάτημα..και αναμονή 3 ώρες..έφτασε το τρένο..
Επιβάζεται επιτέλους..και μετά από 3 ώρες έφτασε στον Πειραιά..τρέχει βγάζει εισητήριο και πιάνει την αποβάθρα όπου θα έφευγε το καραβι του..
Μονολογούσε..
Να χα μια βάρκα..πόσο πιο γρήγορα θα πήγαινα..
Επιβιβάζεται επιτέλους μετά από 4 ώρες..και σε 12 ώρες θα αντίκριζε το καταλάθος που μπήκε σην ζωή του..
Κι όλο αυτό για να δεί την άγνωστη που δεν τον πίστεψε..
Επιτέλους στεριά..
Άγρυπνος απο την λαχτάρα,κατάκοπος απο το ταξίδι..
Κι όμως έλαμπε απο χαρά..
Κατάφερε να πάει..
Ενώ αποβιβάστηκε έτρεξε στην διεύθυνση που είχαν τα γράμματα της..
Βρίσκει την πολυκατοικία..
Παίρνει βαθιά ανασα και χτυπάει το κουδούνι..
Απάντηση καμία..
Χτυπάει δεύτερη φορά..
Τρίτη..τέταρτη..
Απάντηση καμία..
Κάθεται στην είσοδο της πολυκατοικίας..
Όλο αυτό το ταξίδι..για το τίποτα..
Του απόμεναν 10 ώρες για να γυρίσει πάλι στο λιμάνι και να φύγει..
Μάζεψε όλη την θλίψη του και αγκάλιασε τα σκαλοπάτια της εισόδου..
Τα μάτια του έκλειναν απο την ταλαιπωρία..
8 ωρες είχαν περάσει..
Σε 2 ώρες θα άφηνε τα σκαλοπάτια που ανεβοκατέβαινε η άγνωστη..
Κι ενώ το πήρε απόφαση..
Λίγο πριν σηκωθώ ακούω μια φωνή να μου λέει..
Μπορώ να περάσω κύριε?
Ανασηκώνω τα μάτια και την βλέπω μπροστά μου χαμογελαστή..
Άργησες της είπα..
Παγώνει και σωριάζεται εμπρός μου..
Ενώ συνήλθε μιλήσαμε εκεί στην είσοδο..
Αλλά έπρεπε να φύγω..
Να με παρακαλάει να μείνω..
Κι εγώ έφυγα..
Πλέον στην πρύμνη του καραβιού να λούζω την ανακατεμένη θάλασσα με τα δάκρυα μου..
Και μια φωνή..
Να μου λέει..
Κατέβα..
Σε παρακαλώ..
Με πόσες βάρκες ναυάγησες..
Τα θέλω σου..
Ενώ δεν έπρεπε..?
17 Φεβρουαρίου 2000..
~ Μοναχικός Άγγελος ~
Μοναχικός Άγγελος
Η συντροφιά μου..
Μου χάρισες μια ξεχωριστή μοναχικότητα..
Την προσέχω..
Την ταίζω καθημερινά να μεγαλώσει..
Θυμάμαι μου είπες όταν φτάσει η ώρα να σε αφήσει,θα σε πάρει μαζί της..
Κι εγώ έκλαιγα γιατί δεν μπορούσα να αποχωριστώ το δημιούργημα μου..
Πως θα την αποχωριστώ και θα με πάρει μαζί της σε ρωτούσα..?
Έλεγες εκεί που θα πάτε δεν θα σας ξαναχωρίσει τίποτα..
Θα ζείτε δίχως χώμα..
Δίχως φως..
Δίχως ψυχή..
Θα ζήσετε την αθάνατη αγάπη,κι έτσι θα πορεύεστε..
Σαν μια μοναχική σκιά..
Και ξαφνικά όλα γύρω σου θα έχουν αλλάξει..
Αλλά εσύ θα έχεις την μοναξιά σου..
Πρόσεχε μόνο..
Μην χαθείς..
" Όποιον δρόμο κι αν διαβείς..
Στης ψυχής τα μονοπάτια θα χαθείς "
~ Μοναχικός Άγγελος ~