Οι λέξεις μου

11/10/08

Οι λέξεις μου

Σώθηκα να γράφω.
Όπως σώνεται το λάδι στο καντήλι ή το γκαζάκι του καφέ.
Μ’ αυτή την έννοια «σώθηκα».
Και τι έγινε τελικά;
Μήπως θ’ ακουστεί καμιά προσευχή
η έστω το …φλιτζάνι;
Έτσι, για να προκληθεί και λίγο η μοίρα δηλαδή,
που όλα κρυφά τα φέρνει πίσω απ’ τη γωνία
και τελευταία στιγμή τ’ ανακοινώνει.

Δεν περιμένω ούτε απ’ τη μοίρα, ούτε απ’ το θεό.
Χεσμένους τους έχω και τους δύο.
Κι όλο λέω πως σώθηκα κι όλο σε θυμάμαι
κι έτσι κάτι λίγο πάντα μένει,
ίσα για να συμπληρώνω πέντε αράδες κάθε βράδυ πριν τον ύπνο.

Και οι λέξεις μου δεν έχουν απαιτήσεις.
Οι λέξεις μου γνωρίζουν μόνο τον εαυτό τους.
Ξεδιπλώνονται σε ένα φύλλο χαρτί και συμπλέκονται σε νοήματα, μορφασμούς και κλάματα.

Τις χαρές τις αποφεύγουνε οι λέξεις μου,
σαν να μην έχουνε να πούνε γι’ αυτές κάτι.
Στολίζουνε την απουσία.
Την κάνουν γλυκόπικρη,
να μπορείς να την καταπιείς χωρίς να ξεράσεις χολή.

Με τις λέξεις ζει κανείς «εκ του ασφαλούς».
Χωρίς κόστος.
Αρκεί να μην είναι απ’ αυτές,
που δεν τολμάς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό να ομολογήσεις.
Γιατί υπάρχουν και τέτοιες κι άμα μπουν στη σειρά τους,
κάνουν Ομολογία Πίστεως.
Δεν το θες αυτό.

Η αποκάλυψη ανέκαθεν συντάραζε ακόμη και τα θεία, λέω.
Γι’ αυτό οι αποκαλύψεις γίνονται με «μεγάλα λόγια»,
για να μπορούν να κρύβονται πίσω τους.
Έτσι, αχανείς λαβύρινθοι νοημάτων
με πολλά αδιέξοδα σχηματίζονται.
Σ’ αυτούς μέσα οι περισσότεροι χάνονται
κι ελάχιστοι βρίσκουνε την άκρη
κι οδηγούνται στην αναγνώριση,
«εξ’ αποκαλύψεως»…

Αναρτήθηκε από mariabas στ