Μάτση Χατζηλαζάρου,

Μάτση Χατζηλαζάρου, Τα ποιήματα που αγαπώ θέλω να τα ζήσω μαζί σου

Πέρα βέβαια η θάλασσα έχει μιαν απαλή τραγικότητα σαν την αγκαλιά σου που ’χει φτερά Ονείρων

 [Την πιο ηδονική αφή την έχει το σταφύλι του πρωί, σαν είναι δροσερό και σκεπασμένο με κείνη την άχνη τη λεπτή. Πιάνω την κοιλιά σου, με τα τρία μου δάχτυλα, και μου γεννιέται πάλι η εικόνα της δροσιάς του αμπελιού. Δεν θέλω ανεμώνες κόκκινες, θέλω να χώσω τη μούρη μου μες στα μαλλιά σου, που ’ναι σα χόρτα στην άκρη του ποταμού.Για του λόγου το αληθές…]

Σε περιβάλλω με μια μεγάλη αναμονή (από την ποιητική συλλογή ΕΡΩΣ ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ)

Σε περιβάλλω με μια μεγάλη αναμονή.

Σε περιέχω όπως το αραχωβίτικο κιούπι το λάδι.

Σε ανασαίνω όπως ο θερμαστής του καραβιού ρουφάει

μες στα πλεμόνια του το δειλινό το μπάτη.

Σ’ αγρικώ με την ίδια διάθεση που ο Ερυθρόδερμος

κολλάει το αυτί του χάμω, για ν’ ακούσει

τον καλπασμό του αλόγου.

Δεν ήτανε ανάγκη βασίλισσα να με κάνεις (από την ποιητική συλλογή ΕΡΩΣ ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ)

Δεν ήτανε ανάγκη βασίλισσα να με κάνεις του Περού.

Ανάγκη ήτανε να σκύψεις από πάνω μου, να δω στα μάτια σου

εκείνα τα δυο φωσάκια. Φωσάκια που λένε ότι είμαι

τ’ ονειρεμένο σου νησί στην Ωκεανία, ξωτικό πρωτόγονο,

ηλιοπλημμυρισμένο, καθάρια, γαλάζια τα νερά του,

κι οι βυθοί του ανθόσπαρτοι σαν το πιο γόνιμο χωράφι.

Σκέπτουμαι μια ζωή (από την ποιητική συλλογή ΕΡΩΣ ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ)

Σκέπτουμαι μια ζωή που θα ’τανε βαριά σα σήμερα,

μονάχα αν έλειπες ταξίδι. Το πρωί σκέπτουμαι

τα μέλη σου σφιχτοδεμένα –εκεί κάπως εντοπίζω

την αγκαλιά σου. Το βράδυ βλέπω τα χείλια σου σαν

το δαγκωμένο φρούτο.

Έλα, η μέρα είναι τόσο ωραία –τα ποιήματα που

αγαπώ θέλω να τα ζήσω μαζί σου.  Μπορούσα τόσα πράγματα

να τα μετατρέψω σε χαρά και να στα δώσω.

Κάθε στιγμή μπορούσα να στην κάνω μουσική

πρωτόγονη, γούνα μαλακιά, ζεστή, ηλεκτρισμένη, που

βουλιάζει βαθιά μέσα. Χορός τέλεια ελεύθερος, αντί από

μέλη να ’χεις φτερά, και πάλι φτερά ονείρου. Ή μυρουδιές

-μήπως θέλεις μυρουδιές; Τότε θα ’ναι μυρουδιές δροσερές,

σαν μικροί καταρράκτες όλο πολυτρίχι – ή σαν γιαλός

το πρωινό όπου βγαίνει και λιάζεται το φύκι, ο σταυρός,

ο αχινός – και το κύμα στην αμμουδιά δεν είναι σοβαρό,

μα παίζει. Πέρα βέβαια η θάλασσα έχει μιαν απαλή τραγικότητα.

[επιλογές λέξεων από τη συγκεντρωτική συλλογή ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ της Μάτση Χατζηλαζάρου, όπου τα λουλούδια των δένδρων είναι τα πουλιά, το σιγανό κελάηδισμα της θάλασσας είναι η πτώση της βροχής στο τελευταίο τεμπέλικο κύμα του ακρογιαλιού. Λες κι ήτανε χθες βράδυ ακρογιάλι το σώμα μου κι Ποίησή μας η Ζωή.]

Αναρτήθηκε από Πέτρο Καλαμίθρα