Ποίηση: ΟΙ ΠΑΝΑΓΙΕΣ ΤΟΥ ΔΕΙΛΙΝΟΥ

Άσε τις λέξεις –πολιτείες στο βράδιασμα- να σου μιλήσουν

Ακίνητες, φιγούρες του βραδιού

Πλέουν μες τ’ άστρα.

Όσα αγαπώ τ’ ανακαλύπτεις και σε μια γραμματική τυφλού

Με την αφή καταλαβαίνεις

πιο καλά τον κάθε κόσμο.

Έχω βιβλία της χαράς, τα ευαγγέλιά μου είναι

Μυρσίνες

Πάνω τους οι δροσοσταλίδες που γυαλοκοπούν

Έχουνε λούστρο πόθου.

Βλέπω μέσα στον άνεμο, ακούω πέρα από το φως

Οι σιωπές μου όρθιες σαν λόγχες

Πληγώνουνε την μοναξιά. Το αίμα της

Βάφει ετούτα τα λευκά τριαντάφυλλα

Σαν εικονίσματα της ανθεστήριας πρωτομαγιάς..

Οι Παναγιές του δειλινού έρχονται μέσα στα γαλάζια βράδια και

Μες την ψυχή μου..

9.5.2008

Ποίηση