Τετάρτη, 31 Δεκεμβρίου 2008
Σήμερα είναι γιορτή....
Άνοιξε την ένταση της μουσικής,
όλα γύρω της άρχισαν να χορεύουν.
Οι νότες χτυπούσαν
στον τοίχο,
στα έπιπλα
και γυρνούσαν σε εκείνη!
Πλησίασε την ντουλάπα της,
την άνοιξε,
τα μάτια της καρφώθηκαν
σε εκείνο το μαύρο φόρεμα.
Χαμογέλασε,
Το τράβηξε βιαστικά
και το
φόρεσε.
όλα γύρω της άρχισαν να χορεύουν.
Οι νότες χτυπούσαν
στον τοίχο,
στα έπιπλα
και γυρνούσαν σε εκείνη!
Πλησίασε την ντουλάπα της,
την άνοιξε,
τα μάτια της καρφώθηκαν
σε εκείνο το μαύρο φόρεμα.
Χαμογέλασε,
Το τράβηξε βιαστικά
και το
φόρεσε.
Πέρασε ένα ζευγάρι
σκουλαρίκια
στα αφτιά της.
Έβαψε τα χείλη της...
Η μυρωδιά από το
αγαπημένο της άρωμα
απλώθηκε στο σώμα
της..
σκουλαρίκια
στα αφτιά της.
Έβαψε τα χείλη της...
Η μυρωδιά από το
αγαπημένο της άρωμα
απλώθηκε στο σώμα
της..
Εκείνες τις γόβες που φλέρταρε
μέρες σε κάποια βιτρίνα
μέχρι να
καταφέρει
να τις κατακτήσει...
μέρες σε κάποια βιτρίνα
μέχρι να
καταφέρει
να τις κατακτήσει...
Χτένισε τα μαλλιά της
και
στερέωσε
ένα άνθος από το αγαπημένο
της λουλούδι...
Πλησίασε τον καθρέφτη της...
Χαμογέλασε ξανά...
Δεύτερη φορά μέσα σε λίγη ώρα...
Κάτι είχε αλλάξει μέσα της...
Αυτό το χαμόγελο όμως το χάρισε
σε εκείνον
που το ζήτησε τόσο γλυκά...
Αν μπορούσε θα τον αγκάλιαζε
και θα του έλεγε.....
Σ'ευχαριστώ....που υπάρχεις....
Άνοιξε την πόρτα
και βγήκε
στον κόσμο...
στο φως ...
στο όνειρο...
Σήμερα είναι γιορτή....
Για εκείνη...
Για όλο τον κόσμο...
Για την καρδιά της
που άνοιγε φτερά και πάλι....
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!
και
στερέωσε
ένα άνθος από το αγαπημένο
της λουλούδι...
Πλησίασε τον καθρέφτη της...
Χαμογέλασε ξανά...
Δεύτερη φορά μέσα σε λίγη ώρα...
Κάτι είχε αλλάξει μέσα της...
Αυτό το χαμόγελο όμως το χάρισε
σε εκείνον
που το ζήτησε τόσο γλυκά...
Αν μπορούσε θα τον αγκάλιαζε
και θα του έλεγε.....
Σ'ευχαριστώ....που υπάρχεις....
Άνοιξε την πόρτα
και βγήκε
στον κόσμο...
στο φως ...
στο όνειρο...
Σήμερα είναι γιορτή....
Για εκείνη...
Για όλο τον κόσμο...
Για την καρδιά της
που άνοιγε φτερά και πάλι....
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!
Κυριακή, 28 Δεκεμβρίου 2008
Εκεί που τα κοιτάζει όλα από ψηλά......
Δεν ήθελε να απαντήσει,
μα το τηλέφωνο συνέχιζε να χτυπά σαν τρελό.
Ήξερε τι θα της έλεγε,
το είχε ξανά δει το έργο.
Δάκρυα,
ικεσίες ,
συγνώμες που σβήνουν όπως τα σ'αγαπώ πάνω στην άμμο.
Όχι δεν θα τον άφηνε να μπει ξανά στην ζωή της.
Τώρα που άρχισε να αναπνέει ξανά,
τώρα που οι παλμοί της καρδιάς της έχουν βρει τον φυσιολογικό ρυθμό τους.
Τώρα που έμαθε τα βράδια να αγκαλιάζει το μαξιλάρι και να κλαίει κρυφά μην
την ακούσουν τ'αστρα και σβήσουν το φως που κοιτάζει......
Πως είναι δυνατόν να την ξέρει τόσο καλά.
Ήθελε να πετάξει το κινητό στον τοίχο.
Να το ακούσει να σπάει σε κομμάτια με την ελπίδα πως έτσι δεν θα ακούσει την καρδιά της να φωνάζει.
Τόσες αναπάντητες κλείσεις,
σαν τα "γιατί" που φώναζε όταν τον έβλεπε να φεύγει.
Να απομακρύνεται από την ζωή της χωρίς να δώσει εξηγήσεις,
-γιατί έτσι πρέπει της είχε πει
Γιατί έτσι πρέπει κι εκείνη αφήνει το τηλέφωνο να χτυπά ξανά και ξανά.
Μα πως τολμά να μιλά για αγάπη,
τι ξέρει εκείνος από αγάπη.
Πως τολμά κι εκείνη να μην απαντά;
Πως αντέχει;
Ναι τολμά όπως τόλμησε εκείνος να κλείσει πίσω του την πόρτα με θόρυβο.
Ένα θόρυβο που τον ακούει ακόμη στα αφτιά της.
Ήθελε να απαντήσει,
όχι για να τον ακούσει ούτε να του πει πως της λείπει,
μα για να φωνάξει με όση δύναμη έκρυβε τόσο καιρό μέσα της.
Σαν καζάνι που έβραζε.
Να φωνάξει πως τον λυπάται.
Ναι τον λυπάται,
τίποτε δεν έμεινε να νιώσει γιαυτόν παρά οίκτο.
Γιατί εκείνη,
έκλαψε,
πόνεσε,
λύγισε,
έσπασε ότι βρήκε μπροστά της.
Μα το ξεπέρασε.
Εκείνον,
τις αναμνήσεις,
τα χέρια του,
το άρωμα του,
την αγκαλιά του...
όλα ....
τα ξεπέρασε.
Το μόνο που έμαθε είναι πως εκείνη ξέρει να αγαπά και να τα δίνει όλα.
Όσα έχει και όσα δεν έχει.
Όλα,
χωρίς να φοβάται μην μείνει άδεια.
Όλα,
γιατί στην αγάπη δεν χωράνε όρια ούτε "πρέπει".
Και τώρα έμεινε εκεί να κοιτάζει το τηλέφωνο και να σκέφτεται....
Του απάντησε με μήνυμα:
Το τηλέφωνο σταμάτησε....
δάκρυα άρχισαν να κυλούν αυλακώνοντας το πρόσωπο της.
Δεν ήξερε γιατί έκλαιγε....
είχε υποσχεθεί να μην κλάψει ξανά.....
Σηκώθηκε βιαστικά,
άνοιξε την πόρτα,
βγήκε έξω και την έκλεισε δυνατά,
για να ηχεί στα αφτιά της ο δικός της θόρυβος πια.
Ανέβηκε ξανά εκεί...
εκεί που ξέρει πως θα βρει ξανά τον εαυτό της,
εκεί που κρατά όλη την πόλη σε μια αγκαλιά.
εκεί που τα κοιτάζει όλα από ψηλά......
μα το τηλέφωνο συνέχιζε να χτυπά σαν τρελό.
Ήξερε τι θα της έλεγε,
το είχε ξανά δει το έργο.
Δάκρυα,
ικεσίες ,
συγνώμες που σβήνουν όπως τα σ'αγαπώ πάνω στην άμμο.
Όχι δεν θα τον άφηνε να μπει ξανά στην ζωή της.
Τώρα που άρχισε να αναπνέει ξανά,
τώρα που οι παλμοί της καρδιάς της έχουν βρει τον φυσιολογικό ρυθμό τους.
Τώρα που έμαθε τα βράδια να αγκαλιάζει το μαξιλάρι και να κλαίει κρυφά μην
την ακούσουν τ'αστρα και σβήσουν το φως που κοιτάζει......
Μήνυμα:
Απάντησε μου σε παρακαλώ,
το ξέρω πως το ακούς,
ξέρω πως το κρατάς στα χέρια σου και το κοιτάζεις,
απάντησε μου.
Απάντησε μου σε παρακαλώ,
το ξέρω πως το ακούς,
ξέρω πως το κρατάς στα χέρια σου και το κοιτάζεις,
απάντησε μου.
Πως είναι δυνατόν να την ξέρει τόσο καλά.
Ήθελε να πετάξει το κινητό στον τοίχο.
Να το ακούσει να σπάει σε κομμάτια με την ελπίδα πως έτσι δεν θα ακούσει την καρδιά της να φωνάζει.
Τόσες αναπάντητες κλείσεις,
σαν τα "γιατί" που φώναζε όταν τον έβλεπε να φεύγει.
Να απομακρύνεται από την ζωή της χωρίς να δώσει εξηγήσεις,
-γιατί έτσι πρέπει της είχε πει
Γιατί έτσι πρέπει κι εκείνη αφήνει το τηλέφωνο να χτυπά ξανά και ξανά.
Δεύτερο μήνυμα:
Θέλω να σε δω,
σε παρακαλώ μην μου το κάνεις αυτό.
Αν μ'αγαπάς έστω και λίγο μην μου το κάνεις.
Θέλω να σε δω,
σε παρακαλώ μην μου το κάνεις αυτό.
Αν μ'αγαπάς έστω και λίγο μην μου το κάνεις.
Μα πως τολμά να μιλά για αγάπη,
τι ξέρει εκείνος από αγάπη.
Πως τολμά κι εκείνη να μην απαντά;
Πως αντέχει;
Ναι τολμά όπως τόλμησε εκείνος να κλείσει πίσω του την πόρτα με θόρυβο.
Ένα θόρυβο που τον ακούει ακόμη στα αφτιά της.
Ήθελε να απαντήσει,
όχι για να τον ακούσει ούτε να του πει πως της λείπει,
μα για να φωνάξει με όση δύναμη έκρυβε τόσο καιρό μέσα της.
Σαν καζάνι που έβραζε.
Να φωνάξει πως τον λυπάται.
Ναι τον λυπάται,
τίποτε δεν έμεινε να νιώσει γιαυτόν παρά οίκτο.
Γιατί εκείνη,
έκλαψε,
πόνεσε,
λύγισε,
έσπασε ότι βρήκε μπροστά της.
Μα το ξεπέρασε.
Εκείνον,
τις αναμνήσεις,
τα χέρια του,
το άρωμα του,
την αγκαλιά του...
όλα ....
τα ξεπέρασε.
Το μόνο που έμαθε είναι πως εκείνη ξέρει να αγαπά και να τα δίνει όλα.
Όσα έχει και όσα δεν έχει.
Όλα,
χωρίς να φοβάται μην μείνει άδεια.
Όλα,
γιατί στην αγάπη δεν χωράνε όρια ούτε "πρέπει".
Και τώρα έμεινε εκεί να κοιτάζει το τηλέφωνο και να σκέφτεται....
Του απάντησε με μήνυμα:
Φύγε...
ξανά όπως τότε...
ότι είχαμε το σκότωσες.
Δεν έχω την δύναμη να ζωντανέψω κάτι που έχει πια πεθάνει.
Δεν ξέρω και αν θέλω....
μην με ξανά πάρεις τηλέφωνο.
Βαδίζω σε άλλα μονοπάτια πια....
ξανά όπως τότε...
ότι είχαμε το σκότωσες.
Δεν έχω την δύναμη να ζωντανέψω κάτι που έχει πια πεθάνει.
Δεν ξέρω και αν θέλω....
μην με ξανά πάρεις τηλέφωνο.
Βαδίζω σε άλλα μονοπάτια πια....
Το τηλέφωνο σταμάτησε....
δάκρυα άρχισαν να κυλούν αυλακώνοντας το πρόσωπο της.
Δεν ήξερε γιατί έκλαιγε....
είχε υποσχεθεί να μην κλάψει ξανά.....
Σηκώθηκε βιαστικά,
άνοιξε την πόρτα,
βγήκε έξω και την έκλεισε δυνατά,
για να ηχεί στα αφτιά της ο δικός της θόρυβος πια.
Ανέβηκε ξανά εκεί...
εκεί που ξέρει πως θα βρει ξανά τον εαυτό της,
εκεί που κρατά όλη την πόλη σε μια αγκαλιά.
εκεί που τα κοιτάζει όλα από ψηλά......
Ευχαριστώ ξανά τον protoplasto που στόλισε τόσο όμορφα τα λόγια με αυτό το βίντεο!!!
Σάββατο, 27 Δεκεμβρίου 2008
Κάθε που νιώθω μοναξιά...
Αυτός ψιθύριζε με ένα αποτσίγαρο σβηστό στα χείλια
Άκουσε ακόμη τούτο....
στο φεγγάρι
τ' αγάλματα λυγίζουν
κάποτε...
κι η φλόγα
γίνεται
δροσερή πικροδάφνη..
η φλόγα που καίει τον άνθρωπο θέλω να πω!
στο φεγγάρι
τ' αγάλματα λυγίζουν
κάποτε...
κι η φλόγα
γίνεται
δροσερή πικροδάφνη..
η φλόγα που καίει τον άνθρωπο θέλω να πω!
είναι το φως...
ίσκιοι της νύχτας...
Κάθε που νιώθω μοναξιά
Σκέφτομαι πως υπάρχεις
Και θέλω να'ρθω εκεί κοντά
Τίποτα να μην πάθεις
Θα πλέξω χρώμα της φωτιάς
Με το χαμόγελό σου
Σε άδεια δωμάτια σκοτεινά
Θα βλέπω απ'το φως σου
Να με θυμηθείς
Να με θυμηθείς
Δεν φταίω εγώ...
Μέσα μου θα ζεις...
Τρίτη, 23 Δεκεμβρίου 2008
Ευτυχισμένα Χριστούγεννα!!
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το
άρωμα των Χριστουγέννων μου
ξυπνά τις πιο γλυκές αναμνήσεις.
Χρώματα,
Φώτα,
Αγκαλιές,
Ευχές,
Μάτια που λάμπουν και
βλέμματα γεμάτα αγάπη!!
Όλα να με αγγίζουν γλυκά και να με μεθούν την μέθη της τρυφερότητας!!!
Ήχοι και χαμόγελα και αρώματα ποτίζουν την ψυχή μου και εγώ χορεύω
στον ρυθμό τους!!!
Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα θα ξανά έβαφα γαλάζια την θάλασσα…..
Ευτυχισμένα Χριστούγεννα
σε κάθε γωνιά της
γης!!!
Ευτυχισμένα Χριστούγεννα στις καρδιές όλων!!!
Ευτυχισμένα Χριστούγεννα
Σε σένα
Σε μένα
Σε εκείνους
Σε όλους!!!!!!
Πέμπτη, 18 Δεκεμβρίου 2008
Την λύπη την κατοίκησα
Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμωνανθός....
Tη λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα σ΄ αφήνω στον αέρα για να σε βρώ
στο φως.....
κι εγώ μια θλίψη που ζητώ για να με σημαδέψει το φως πριν βασιλέψει θα σ' αρνηθώ ξανά........
Ευχαριστώ θερμά την Madame de la luna που μου έδωσε το κομμάτι αυτό!!!
Ευχαριστώ θερμά την Madame de la luna που μου έδωσε το κομμάτι αυτό!!!
Κυριακή, 14 Δεκεμβρίου 2008
Κι ύστερα...
Κι ύστερα σου μιλώ για μένα….
Πως να μιλήσω στ'άστρα…..
Έχω τόσα βαθιά κρυμμένα…
πως να στολίσω τα νερά...
πως να μιλήσω στ άστρα....
Μέσα στα μάτια μου βαθιά να ψάξεις...
την ηχώ της φωνής μου ν' ακούσεις...
μύρισε το άρωμα μου...
και...
νιώσε με.....
αν το αντέχεις....
νιώσε με...
άγγιξε με.....
για όσο σε χρειάζομαι....
και αγάπα με....
όσο ακόμα πονώ....
αγάπα με...
όσο δυνατά μπορείς....
αγάπα με....
και κράτα με....
σφυχτά...
κράτα με....
φέρε μου πίσω την αυγή
και πάρε μου την νύχτα....
κι ύστερα μου μιλάς για τα τραγούδια
που έγιναν περιστέρια και φωλιές.....
και φύγαν μεσ' στο δειλινό ....
και πια δεν θα γυρίσουν....
πως .....
πως να μιλήσω στ'άστρα.....
κι ύστερα μου μιλάς για μοναξιά....
λες.....
λες και δεν έχω νιώσει.....
μέσα στην τόση ερημιά.....
έχουν περάσει δειλινά που μ'έχουνε σκοτώσει ....
Πως να μιλήσω στ'άστρα…..
Έχω τόσα βαθιά κρυμμένα…
Όνειρα...
Εφιάλτες...
Χαμόγελα...
Δάκρυα....
Μια αγκαλιά γεμάτη αγκάθια μου φιλάει η ζωή…..
Κι ύστερα για το δάκρυ μου μιλάς...Εφιάλτες...
Χαμόγελα...
Δάκρυα....
Μια αγκαλιά γεμάτη αγκάθια μου φιλάει η ζωή…..
πως να στολίσω τα νερά...
πως να μιλήσω στ άστρα....
Μέσα στα μάτια μου βαθιά να ψάξεις...
την ηχώ της φωνής μου ν' ακούσεις...
μύρισε το άρωμα μου...
και...
νιώσε με.....
αν το αντέχεις....
νιώσε με...
άγγιξε με.....
για όσο σε χρειάζομαι....
και αγάπα με....
όσο ακόμα πονώ....
αγάπα με...
όσο δυνατά μπορείς....
αγάπα με....
και κράτα με....
σφυχτά...
κράτα με....
φέρε μου πίσω την αυγή
και πάρε μου την νύχτα....
κι ύστερα μου μιλάς για τα τραγούδια
που έγιναν περιστέρια και φωλιές.....
και φύγαν μεσ' στο δειλινό ....
και πια δεν θα γυρίσουν....
πως .....
πως να μιλήσω στ'άστρα.....
κι ύστερα μου μιλάς για μοναξιά....
λες.....
λες και δεν έχω νιώσει.....
μέσα στην τόση ερημιά.....
έχουν περάσει δειλινά που μ'έχουνε σκοτώσει ....
Σάββατο, 13 Δεκεμβρίου 2008
Ας παίξουμε!!!
Και ξεκινώ!!!
Αναγνωρίζει κάποιος αυτό το μαγαζί;Βρίσκεται στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Ακόμη;
Λίγη προσπάθεια;
Ωραία θα το μαρτυρήσω,
είναι το Μπιτ Μπαζάρ!!!
Ας το κρατήσουμε αυτό και προχωράμε σε κάτι πιο εύκολο.
Ε τώρα αυτό όλοι το γνωρίζουμε!!!
Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί,
Μην με ρωτήσετε τι μάρκα δεν γνωρίζω.
Ας πούμε...χμμ δεν θυμάμαι, επιλέξτε μια
μάρκα και κρατήστε το κι αυτό.
Και τώρα σε κάτι ακόμη πιο εύκολο!!!
Εδώ τώρα τι να πω,
δεν χρειάζονται συστάσεις έτσι;
Όλοι αναγνωρίσατε ποια είναι η εικονιζόμενη.
Η Jacki μας!!!
δεν χρειάζονται συστάσεις έτσι;
Όλοι αναγνωρίσατε ποια είναι η εικονιζόμενη.
Η Jacki μας!!!
Και ανακεφαλαιώνουμε,
ένα Μπιτ Μπαζάρ,
ένα κόκκινο κρασί
και η Jacki μας!!
ένα Μπιτ Μπαζάρ,
ένα κόκκινο κρασί
και η Jacki μας!!
Προσθέστε ακόμη ένα σαββατόβραδο
γέλια,
σχόλια,γέλια,
γυναικείες κουβέντες,
Ελληνική μουσική
και
έχουμε το αποτέλεσμα!!
Σάββατο, 6 Δεκεμβρίου 2008
Δάκρυα αγγέλου ...
Μ΄ακούς που σου φωνάζω...
Μην φύγεις...
Μην μ΄αφήσεις...
Η φιγούρα σου διαγράφεται θολή...
Μην φύγεις ...
Μην μ΄αφήσεις...
Σταματήστε το χρόνο...
παγώστε την στιγμή....
Δεν μπορεί να είναι αλήθεια πως σε χάνω....
Ένας άγγελος μας κοιτάζει από ψηλά...
Είναι δακρυσμένος....
Δάκρυα αγγέλου πέφτουν πάνω μου....
Μ΄ακούς που σου φωνάζω....
Μην φύγεις...
Μην μ΄αφήσεις....
Καλύπτω τα μάτια μου....
Κλείνω τ΄αφτιά μου...
Δεν θέλω να ξέρω...
Δεν μπορεί να είναι αλήθεια πως σε χάνω....
Κοιτάζω ψηλά...
Ψάχνω τον άγγελο μόνο που έχει το δικό σου πρόσωπο....
Δεν μπορείς να μ΄ακούσεις που σου φωνάζω ....
Μην φύγεις....
Μην μ΄αφήσεις....
Είσαι ήδη μακριά ....
Αφιερωμένο στον μικρό άγγελο …
Η ανάρτηση αυτή είναι ένας μικρός φόρος τιμής για τον άδικο χαμό του μικρού Αλέξη.
Ξεκίνησε διαφορετικά μα νιώθω πως τώρα του ανήκει........
Η ανάρτηση αυτή είναι ένας μικρός φόρος τιμής για τον άδικο χαμό του μικρού Αλέξη.
Ξεκίνησε διαφορετικά μα νιώθω πως τώρα του ανήκει........
Τρίτη, 2 Δεκεμβρίου 2008
Πες μου όσα θες παραμύθια μ' αγάπησε με στ’ αλήθεια. .....
Μη με κοιτάς μες στα μάτια
θα δεις μια αλήθεια κομμάτια,
θα δεις και ό,τι σου κρύβω
και το πολύ και το λίγο.
Μη με κοιτάς είναι ψέμαπου μοιάζει τόσο με σένα.
Πες μου όσα θες παραμύθιαμ' αγάπησε με στ’ αλήθεια.
Πες μου όσα θες παραμύθιαμ' αγάπησε με στ’ αλήθεια.
Διψάω για πατρίδα κι όχι μια απλή στεριά
κι ας χάνω μια παρτίδα ζητάω κι άλλη μια.
Τι να σου πω για μένα και να μη φοβηθείς
τα φώτα είναι σβησμένα,
δε θέλω να με δεις.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Χειροποίητο Κόσμημα
Ευχαριστώ Artanis
Ευχαριστώ πολύ !!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου