Εγκατάλειψη

Maria Ioanna Mips

2 Ιουλίου

Εγκατάλειψη

Πανσέληνος σκυμμένη στο βαθύ γαλάζιο.
Σέρνεται στα βότσαλα, σκίζεται σε μύριες λέξεις.
Σαν πόρνη σε φόντο κόκκινο χύνεται και σβήνει.

Κι αυτός ποδοπατάει τις λάμψεις της
Και χάνεται……

-Η φυγή του θάνατος-

Μετρώ τα βήματα του
......ένα ένα...
Ηχώ στο σκοτάδι
από πνιγμένα "Σ' αγαπώ"
που στάζουν μια λίμνη αίμα

Τον αγγίζω με τη σκέψη
Το κορμί του σάρκα μου
Η ψυχή μου τάφος του
Για πάντα εκεί
Για πάντα εκεί
ενταφιασμένος
...παντοτινά δικός ΜΟΥ!

Μια ώρα διαδρομής πάνω του
Ρεμβάζω στη γοητεία της φύσης του
Δυσκολεύομαι να αποκολληθώ απ' την οσμή του
Οργίζομαι
-την ορμή μου δε μπορώ να διαφεντέψω-
Τα πόδια μου λυγίζουν
Κι αυτός...
Κι αυτός ο ανεπαίσθητος αέρας της κίνησης του
με μανιάζει!
Αφουγκράζομαι την ανάσα του
Η γλώσσα του ικετεύει την ύπαρξη μου
Το βλέμμα μου απλανές
Παραδίνομαι στην έξαλλη σκλαβιά του
Και ύστερα Έρεβος
Και ύστερα Χάος
Και ύστερα Έρωτας...

.................

Έφυγε…
Διστακτικά λυγίζω
Λυγίζω...
Νιώθω το έδαφος να με πλησιάζει
Σωριάζομαι...

Το βλέμμα κόκκινο
γυρνάει στον ορίζοντα
διψάει δάκρυ
Σκοτεινιάζει…

Η πανσέληνος πέθανε…
Στένεψε η νύχτα
Βρόχος στο λαιμό μου
Πνίγομαι
πνίγομαι
Δε ζω

-Έφυγε-

Τι λίγος ο κόσμος...

-mips-