5+1 ποιήματα της Ειρήνης Ιωαννίδου
Ελευθερία
Το βουνό έχει ανοίξει τις φλέβες του
Άτια που τρέχουν ορμητικά
Καλπάζουν αγέρωχα, ρωμαλέα
Και περήφανα…
Θέλεις να μπεις και πάλι
Σε μια μήτρα φιλόξενη
Πριν έρθει το σούρουπο
Και τα σκυλιά αρχίσουν ν’αλλιχτούν
Και πριν η νύχτα σαν φίδι
Κουλουριαστεί στο κρεβάτι και
Και στη ψύχη …
Το καράβι έχει ξεμακρύνει,
Τα μάγουλα ξαναμμένα κάρβουνα
Απ’ το τρεχαλητό στα πέτρινα σοκάκια,
Σαν την γοργόνα σμιλευμένη
Πάνω σ’εκείνη την πέτρα
Μελαγχολική και μυστήρια.
Φύσηξε καλοκαιρινό μελτέμι
Το στήθος έτοιμο να εκραγεί
Σε χιλιάδες κόκκους χρυσής άμμου
Σαν μια μαγική αιώρα
Με τις θηλές προτεταμένες
Που πάνω τους θα θυμηθείς
Όνειρα βρεφικά και γεύσεις
Ξεχασμένες…
Η προπέλα ξεσκίζει τη σάρκα της
Αναίμακτα σε χιλιάδες αφρισμένα
Κύματα λαίμαργα έτοιμα να
Καταπιούν όσα δεν μπόρεσες
Να βγάλεις απ’ το λαρύγγι σου
Εδώ και χρόνια…
μυστικά και ψέματα
Αστερίες εκκολαπτόμενοι,
Στο βυθό της ψυχής
Διάττοντες αστέρες
Επιθυμιών ανεκπλήρωτων,
Ακανθοφόροι ιχθύες
Έτοιμοι να σ’απαλλάξουν
Απ’ την αδυναμία της σάρκας
Πόνος οξύς στα σπλάχνα
Μαύρο βαθύ, κόκκινο της σκουριάς
Το πινέλο κάθετο στο στήθος
Πάνω, κάτω μάταια προσπαθεί
Ξανά και ξανά ν’ απαλύνει τις εντάσεις…
Μετανάστης
Περπατώ στο δάσος με τις πευκοβελόνες
Που τρίζουν, καθώς τις συνθλίβω αγέρωχη
Με την κορμοστασιά του εξολοθρευτή
Πίσω από ένα ίσκιο που τρέμει
Ακόμα και τις ανάσες του ίδιου του εαυτού του.
Και τότε βλέπω το πρόσωπο του
Αγνώριστο γεμάτο αυλακιές,
Από τον χρόνο που πέρασε και
Που δεν στάθηκε ικανός να εξευμενίσει
Με εκείνα τα γιατροσόφια της νεότητας,
Που τώρα του χαμογελούν ειρωνικά
Φτύνοντας πάνω του όλη την πίκρα
Εκείνων που κατάφερε να εξαπατήσει,
Με την εξαίσια και απατηλή γοητεία
Μιας ύπαρξης φεγγοβόλας…
Το μονοπάτι οδηγεί τα βήματα μου
Σε στέκια γνώριμα σε σοκάκια
Που η όσφρηση μου δεν μπορεί ν’ αντέξει
Την οσμή τους.
Μια οσμή σαπίλας που αναδύει ,
Ο ουρανίσκος όλων εκείνων των καταφρονημένων που συσωρεύτηκαν
Σ’αυτά τα χαμηλά υπόγεια.
Τις τρύπες με τα λιγδωμένα δάπεδα
Την κάπνα στους τοίχους,
Με τα σημάδια μιας επέλασης
Χιλιάδων εντόμων,που δεν στάθηκαν
Ικανά να τους λυτρώσουν
Απ’ το μαρτύριο μιας αδιάφορης ύπαρξης.
Τυφλοπόντικες μιας αβέβαιης επιβίωσης
Συσσωρεύουν ψήγματα ελπίδας,
Στις εκκρίσεις του ιδρώτα που προσπαθεί
Να εξευμενίσει την δίψα τους
Με μια σύντομη συνουσιακή ευτυχία.
Συνεχίζω να οργώνω το χώμα
Κάτω από τις πευκοβελόνες,
Για να σπείρω όλες εκείνες τις ελπίδες
Που ίσως δεν ευωδοθούν ποτέ,
Από μια καρποφόρα άνθηση…
Σκύβω στοργικά πάνω σε αυτό
Το κατατρεγμένο πρόσωπο.
Γλείφω ευλαβικά, κάθε αμυχή
Που μάταια εκλιπαρεί για σάρκα
Φρέσκια, αψεγάδιαστη έτοιμη
Να του μεταγγίσει μια ελπίδα
Αναγέννησης από τα αποκαΐδια
Μιας ζωής ρημαγμένης.
Σταματώ πάνω σ’αυτό το στόμα
Το στεγνό και άνυνδρο,
Που αποζητά την υγρασία ενός φιλιού
Και το καληνυχτίζω…
Τα χείλη κόκκινα, ατίθασα, αχόρταγα
Σαλεύουν, να τρυγήσουν την επιθυμία
Που γεννιέται…
Μια κερασιά τώρα αρχίζει ν’αργοσαλεύει
Κάτω απ’ τις πευκοβελόνες
Και εγώ, σαν ικανός ιχνηλάτης
Συνεχίζω να πορεύομαι…
ΡΕΚΒΙΕΜ
Τα περιθώρια του ορίζοντα
Στενά, σαν δύο θηλιές
Μετράνε τους σφυγμούς,
Κάτω από ένα ανείπωτο
Όχι ευχαριστίας.
Κάτω από το στρώμα,
Τα χέρια συναντιούνται
Ξανά ,άγνωστοι κόσμοι
Που καλούνται να συνευρεθούν,
Αθέλητα, αδόκιμα, ανόρεχτα.
Οι ήχοι, οι οσμές, οι γλώσσες,
Σ’ένα ρέκβιεμ ύστατης απέχθειας
Απειλούν τον ανθόσπαρτο βίο,
Μιας ευτυχισμένης συγκατοίκησης.
Οι γνώριμες ριπές των λόγων
Πανηγυρίζουν σ’ένα όργιο
Βακχικού αισθησιασμού.
Οι σάρκες ξαποσταίνουν
Στην ροτόντα της αποξένωσης.
Τα λόγια είναι και αυτά
Πια λιπόσαρκα, ασθενικά.
Όπως και τα σώματα.
Γεια σου ξένε…
ΣΠΟΝΔΗ
Όταν στ΄αμνιακά υγρά της φαντασίας
επέλθει η ξηρότητα της άγονης γης
και θαμπώσει το βλέμμα
θα στραφώ σ΄εσένα ικέτης.
Με σπονδές ιερές,
θα τιμήσω το μένος σου,
με κρασί και μέλι
θα αλείψω τα πέλματα,
με στεφάνι θα ντύσω τα στήθη,
με ενοχές θα ποτίσω την σκέψη σου.
Και τότε η πόλη θα φωνάξει προφήτες
να λύσουν το γρίφο σου.
Όταν θα πάψω πια να θυμάμαι,
θα στραφώ σ΄εσένα ικέτης.
Με μαλλιά πυράκανθους
θα αγγίξω τα πάθη σου,
με σαρκίο τρεμάμενο,
με τα μάτια πελάγη αχόρταγα
τους καρπούς της Σοφίας σου
θα γευτώ τους θαυμάσιους.
Όταν στου ήλιου το ψήλωμα
του πολέμου ακούσω τις σάλπιγγες
και φωναί εν τη ερήμω
των δικαίων τον ύπνο φυλάξατε
θ΄ανακράξω…
εσείς σφαγείς δολεροί της ελπίδας
ΟΤΑΝ το μένος σου ούριος άνεμος
καταλαγιάσει θα σου στείλω με βέλη
να γευτείς τον πόθο
Και όταν της μήτρας ο καρπός ξεπροβάλει
θα θερίσω εσένα…
ΡΩΓΜEΣ
Όταν μετράς ρωγμές στο τοίχο
έτσι για να ξοδέψεις το χρόνο,
διαπιστώνεις πόσο αυτές έχουν γίνει
ένα με τις δικές σου, και είναι μια
διαδικασία επίπονη αυτό το ξόδεμα…
θέλει να έχεις δυνατό διαλύτη και
πολύ αιμαστατικό βαμβάκι,
είναι μια χρονοβόρα διαδικασία…
γιατί οι ρωγμές πάντα κρύβουν μυστικά
και ανά πάσα στιγμή
μπορεί να ματώσουν,
εκεί που δεν το περίμενες…
και ένα απρόσμενο κύμα
να σε περιλούσει και να βρεθείς αλλού….
κάπου που η στέγη
δεν θα είναι πια άσυλο και το δάπεδο
θα λέει πάτα με, μπορείς να σταθείς όρθιος
μπορείς να μείνεις ακέραιος και συμπαγής
όταν μετράς ρωγμές είναι….
και μπορεί ξαφνικά,
να διαλυθείς σε χιλιάδες μικρομόρια
ψάχνοντας το σύνολο που κάποτε
ήσουν ή δεν ήσουν…..
είναι μια διαδικασία δύσκολη
όπως όταν ψάχνεις για τον άγνωστο,
ή το γνωστό άγνωστο Χ,
μπορεί να κρύβεται
πίσω από κάθε ρωγμή
και εσύ ψάχνεις για την σωστή
εκείνη που θα σε οδηγήσει πίσω,
όταν ο τοίχος ήταν
ή δεν ήταν συμπαγής…..
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Και μετά η νύχτα ταξίδεψε
μαζί με όλα τα σύμφωνα
για να πάρει μακριά τους φόβους
και το περιστέρι τρομαγμένο
αφέθηκε λεύτερο για να αναζητήσει
αλλού την θαλπωρή της καταπίεσης……
ποιος ορίζει λοιπόν την ομορφιά
ενός αγάλματος;
ποιες είναι οι τέλειες αναλογίες
για να αγαπηθεί;….
το κάλλος αναρωτιέται
και εκείνο….
και η ελευθερία
είναι και αυτή δύσκολη,
όταν δεν την αναζητάς
και η εικόνα ενός μαστιγωμένου θεού
είναι ωραία ή άσχημη;
και η παραδοχή του κυνισμού
και αυτή δυσδιάκριτη…..
Ιδού το φως έρχεται
να διορθώσει τις ατέλειες
και αποκαλύπτει σκληρά
τα αιχμηρά σημεία του κάλλους…
βλέπω και δεν βλέπω
ακριβώς τώρα την εικόνα σου,
τώρα που η επούλωση
οδεύει γοργά στην ίαση
και ιδού ο κίνδυνος της επιπλοκής…
η φωτογραφία είναι παραπλανητική
γιατί το πριν δεν αναγνωρίζει το μετά….
Και μετά έρχεται η νύχτα
μαζί με όλα τα σύμφωνα χειλικά, λαρυγγικά ,
οδοντικά και τέλος συριστικά,
έρχεται απειλητικά σσ,σσ,σσσσ
να σε καθησυχάσει να σε νανουρίσει
και να σε κατευθύνει….
τα ποίηματα της Ειρήνης Ιωαννίδου
παρουσιάστηκαν στη σειρά εκδηλώσεων
ΠΟΙΗΣΗ ΓΥΜΝΗ
στο Mamisio (Βαλαωρίτου 19 , 2ος όροφος)
στη Θεσσαλονίκη
artworks : Isabelle Royet aka bonbon-A6dule
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου