Αλεξάντρ Πούσκιν
1799 – 1837
Ο Πούσκιν ήταν για
όλους τους ποιητές σαν μια ποιητική φλόγα που
έπεσε απ’ τα ουράνια και από την οποία σαν
κεράκια άναψαν άλλοι αυτοφυείς ποιητές. Γύρω του
διαμορφώθηκε ολόκληρος αστερισμός.
Νικολάι Γκόγκολ
Στην
|
| К ***
Я помню
чудное
мгновенье: Передо мной явилась ты, Как мимолётное виденье, Как гений чистой красоты. В томленьях грусти безнадежной, В тревогах шумной суеты, Звучал мне долго голос нежный И снились милые черты. Шли годы. Бурь порыв мятежный Рассеял прежние мечты, И я забыл твой голос нежный, Твои небесные черты. В глуши, во мраке заточенья Тянулись тихо дни мои Без божества, без вдохновенья, Без слез, без жизни, без любви. Душе настало пробужденье: И вот опять явилась ты, Как мимолётное виденье, Как гений чистой красоты. И сердце бьётся в упоенье, И для него воскресли вновь И божество, и вдохновенье, И жизнь, и слезы, и любовь. 1825 |
Στην *Θυμάμαι τη μοναδική στιγμή, Μπροστά μου εμφανίστηκες εσύ, Σαν πρόσκαιρη και φευγαλέα οπτασία,. Σαν σύμβολο της ομορφιάς της πιο αγνής. Μέσα στα βάσανα της άνελπης μελαγχολίας, Μέσα στη ματαιότητα της αγωνίας, Πολλές φορές ηχούσε η γλυκιά φωνή σου, Κι ονειρευόμουν την αγγελική μορφή σου. Περνούσαν χρόνια, και της ζωής η μπόρα Διασκόρπισε τα όνειρα τ’ απατηλά κι ελπιδοφόρα, Και ξέχασα και τη γλυκιά φωνή σου, Και την αγγελική μορφή σου. Στης εξορίας το σκοτάδι το απόμερο, Οι μέρες μου κυλούσαν χωρίς να καρδιοχτυπώ, Δίχως θεότητα και χωρίς μούσα, Χωρίς να κλαίω, να γελώ και ν’ αγαπώ. Μετά ήρθε το ξύπνημα Και πάλιν εμφανίστηκες εσύ, Σαν πρόσκαιρη και φευγαλέα οπτασία Σαν σύμβολο της ομορφιάς της πιο αγνής. Έγινε η καρδιά μου έξαλλη απ’ τη χαρά, Και γι’ αυτήν εζωντανέψανε ξανά, Και η θεότητα , και η αγάπη, και η ζωή Με όλα της τα καλά και τα δεινά |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου