Θυμάμαι...

Θυμάμαι...

Θυμάμαι...

λες κι ο χρόνος πάγωσε...

τις στιγμές στο καρφωμένο ρολόι...

φωτογραφίζοντας...

το χέρι σου που απήγαγε...

τρυφερά το δικό μου...

σέρνοντας τα δάχτυλα...

στο ανάγλυφο στήθος σου...

κι εσύ...

 σιωπούσες...

κι εγώ...

ρουφούσα ατσαλένιους χτύπους...

απ' τα σπλάχνα της καρδιάς σου...

δικούς σου...

που κούρδιζε ο αχόρταγος έρωτας...

στα γρανάζια ενός απύθμενου πόθου...

Θυμάμαι...

που έγραφα στίχους...

στην απέραντη κοιλάδα του κορμιού σου...

φυτεύοντας γράμμα γράμμα...

στα διψασμένα κύτταρα...

με ενορχήστρωση απ' τους παλμούς σου...

που ξυπνούσε τον πόλεμο του πάθους...

Θυμάμαι...

που ταξίδευα...

 σε χώρες του τρίτου κόσμου...

βουλιάζοντας στην αγκαλιά...

μιας απέραντης ερήμου...

προσθέτοντας στα οκτώ θαύματα...

την χορωδία των στιγμών μας...

Θυμάμαι...

ένα δάκρυ...

 κι ένα χαμόγελο...

Θυμάμαι...

εσένα...

Ψυχή μου...

~

Στέλιος Κ.