Εδώ

Σάββατο, 4 Αυγούστου 2012

Εδώ

....της Πηνελόπης Ζουμπουλάκη 
 

 Βρες έναν τρόπο να μου δείξεις

πως είσαι εδώ.

Προσπαθώ να σε δω

μα εσύ χάνεσαι αδιάλειπτα

εκεί που δε φτάνω να κοιτάξω.

Τόσο αθόρυβα

όπως μόνο τα αβάπτιστα όνειρα μπορούν

να διαφεύγουν από προσδιορισμό κι από ονόματα

στην άπιαστη αντισύλληψή τους.

Απόδειξέ μου το πως είσαι εδώ.

Κάνε με να διαψευστώ,

να νιώσω έστω και για μια φορά

ταπεινωμένη από εγωισμό:

πως άδικα σε κατηγόρησα

ότι απουσιάζεις.

Πού είσαι;

Κλείνω τα μάτια για να αφουγκραστώ

έναν σου λόγο, μία λέξη,

έστω και κάτι από τις σκέψεις σου·

μα ως τα αυτιά μου φτάνουν μοναχά

κύματα ασίγητης σιωπής,

όπως εκείνης που ισοκρατεί διαρκώς

στη δεξιοτεχνικά υφασμένη ωδή της απουσίας σου.

Θύμισέ μου πώς είναι να είσαι παρών, θύμισέ μου

πώς είναι να μη λιώνεις λουσμένος στην απόψυξη

όταν ρισκάρεις τη δροσιά σου για αγάπη.

Θύμισέ μου πώς είναι

να μην κρυφοπαρακαλάς τα σύννεφα να βρέξουν

μήπως και υπάρξει κάτι πιο υγρό

απ' την ψυχή σου.

Γιατί θα έρθει ο καιρός

που ο ήλιος δε θα σιωπήσει άλλο

που δε θα σου παραχωρήσει άλλες σκιές για άλλοθι,

τάχα πως δεν εθεάθης στο σκοτάδι.

Θα ηχήσει τόσο γαλανά η ειλικρίνεια διαλύοντας τα νέφη

και η συγχώρηση θα έρθει καταπράσινη

λάμποντας δυνατά κάτω απ' το φως της εξιλέωσης

που ακόμα και οι μαύρες πέτρες θα ριγήσουν από στίγματα λευκά

που θα ξηλώσουν διαπεραστικά κάθε ραφή επιπολασμού αδιαφορίας.

Όπως εσύ το θέλησες, κι όπως κι εγώ

το έχω φανταστεί πως θα συμβεί

κάποτε,

όχι πολύ μακριά απ' το τώρα.

Φτωχοί ανίδεοι, μόνο το τώρα έχουμε

να αποδεκατίζει την κοντέσα ματαιοδοξία μας.

Μη δειλιάζεις λοιπόν αν το μπορείς.

Δείξε μου πως είσαι εδώ

πως είσαι εδώ

για μένα.