Η δικιά μου Ιθάκη | ||
Στίχοι:
FF.C, Fortified Concept
Μουσική:
FF.C, Fortified Concept
Σ’ έχω δει με κοντά, σε έχω δει με μακριά μαλλιά Σε έχω δει να είσαι καστανή, μελαχρινή, ξανθιά Έχω ακούσει να σε λένε Λένα, Δέσποινα, Μαρία Σ’ έχω δει να ‘σαι πουτάνα, σ’ έχω δει να ‘σαι κυρία Σ’ έχω δει να `σαι σεμνή με χαμηλωμένο βλέμμα Σ’ έχω δει να φεύγεις απότομα λίγο πριν φτάσουμε στο τέρμα Σ’ έχω δει να χάνεσαι στην αγκαλιά μου κάποια βράδια Έχω δει τα δυο σου μάτια να διαλύουν τα σκοτάδια Σ’ έχω δει όταν φεύγω από πίσω μου να τρέχεις Σ’ έχω δει πια να κλαις να μου λες πια δεν αντέχεις Σ’ έχω δει να φεύγεις κι όμως πάντα πίσω να γυρίζεις Μ’ έχω δει να σε μισώ να μη θέλω να μ’ αγγίζεις Έχω δει να μιλάμε ώρες και να μην βγαίνει πουθενά Μ’ έχω πιάσει να σε θέλω όταν είναι πια αργά Σ’ έχω δει να μ’ απορρίπτεις έτσι απλά με μια ματιά Μ’ έχω πιάσει πόσα βράδια να θυμάμαι τα παλιά Σ’ έχω δει στους στίχους που ‘χω γράψει Με έχω δει στη ζωγραφιά που ‘χες φτιάξει Σε έχω δει σ’ αγάπες που `χουν γεράσει Με έχω δει πρώτος να τις έχω ξεχάσει Με έχω δει σε κάθε βαρυχειμωνιά Σε έχω δει σ’ ό,τι μυρίζει ζεστασιά Μ’ έχω δει να θέλω να απολογηθώ μα Σ’ έχω δει να μη σε νοιάζει πια για αυτά Έχω νιώσει να μην θέλω ούτε δίπλα μου να είσαι Όλα γύρω μου νεκρά και συ να μου φωνάζεις ζήσε Έχω νιώσει να μου λείπεις σαν να ‘σαι το άλλο μου μισό Να θέλω τόσο να σου μιλήσω, να μην έχω τίποτα να σου πω Έχω νιώσει να βαριέμαι και να μην κάνεις τίποτα γι’ αυτό Έχω νιώσει να βαριέσαι και να μην κάνω τίποτα και εγώ Σ’ έχω δει να μου μιλάς με ξεκάθαρο το ψέμα κι όταν πια εγώ κολλήσω εσύ μετά να ‘σαι στο φεύγα Έχω δει να σ’ερωτεύομαι από την πρώτη μας κουβέντα Μ’ έχω δει να ξενερώνω λίγο πριν περάσει η μέρα Έχω νιώσει να μ’αγαπάς έτσι όπως με κοιτάς στα μάτια Έχω αφήσει τα απωθημένα μου να μας κάνουνε κομμάτια Έχω δει να αναρωτιέμαι γιατί τα γράφω όλα αυτά Όλα μέσα μου μπερδεμένα και δε μου μοιάζουν λογικά Ίσως νιώθω ότι κάπου υπάρχεις κι ας είναι το κάπου μακριά Ισώς η δικιά μου Ιθάκη να σου μοιάζει τελικά Σ’ έχω δει στους στίχους που ‘χω γράψει Με έχω δει στη ζωγραφιά που ‘χες φτιάξει Σε έχω δει σ’ αγάπες που `χουν γεράσει Με έχω δει πρώτος να τις έχω ξεχάσει Με έχω δει σε κάθε βαρυχειμωνιά Σε έχω δει σ’ ό,τι μυρίζει ζεστασιά Μ’ έχω δει να θέλω να απολογηθώ μα Σ’ έχω δει να μη σε νοιάζει πια για αυτά |
Ποια είναι τα «φτερά του έρωτα»; Τα διαφορετικά του πρόσωπα; Πώς είναι δυνατό να χωράει όλες αυτές τις εκρηκτικές δυνάμεις που δοκιμάζουν τα όρια μας, την αγάπη, το πάθος, τη ζήλια; Πόσο τυφλός, ωμός, κεραυνοβόλος, παράλογος, υπερβατικός μπορεί να γίνει ή πόσο σοφός, ώριμος, λογικός, υποταγμένος σε «προδιαγραφές» και σχηματοποιήσεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου