Το άγαλμα

Το άγαλμα

Ζωή. Μ’ ανθρώπους απόηχους ανθρώπων, μ’ έρωτες φαντάσματα ερώτων. Άνδρες αισθήματα κι άνθη αφήνουν στο τραπέζι. Γυναίκες-κρυστάλλινα δοχεία πάνω σε γυαλισμένα έπιπλα προσμένουν. Τι; Το σώμα δεν επιστρέφει και υψώνονται ανάλαφροι οι έρωτες στους ουρανούς του χρόνου. Βυθίζονται ληθάρπαστοι σε λίμνη σκοτεινή.

Καπνίζω τσιγάρο και νιώθω ν’ αναπνέω γιασεμί. Ανθίζω τη στάχτη και τη σκόνη αναπολώντας τη ζωή. Τη ζωή που φεύγει μακριά μου, απέναντι. Φεύγει η ζωή μακριά και απέναντι. Να φύγω κι εγώ θέλω, μα δεν μπορώ. Τ’ αγάλματα δεν μετακινούνται. Πύκνωσε η ζωή μου σε μάρμαρο. Η πλάτη μου βαριά και πένθιμη.

Ώσπου ξυπνώ μες στο αίμα. Το παρελθόν, ένα στυφό πορτοκάλι ωριμάζει τη γεύση ωραίων ωρών αφήνοντας λίγα κουκούτσια πόνου. Το αίμα φεύγει ακολουθώντας ξεναγούς αισθημάτων, χάνονται στο χρόνο οι σύντροφοι, οι εχθροί, στην οθόνη των μύθων κυριαρχεί το λευκό. Θεατής γίνομαι πίσω απ’ τα κάγκελα της μεγάλης φυλακής μου. Αυτά που ήθελα δεν τα θέλω πια. Άνεργη. Εποχική συλλέκτρια πορτοκαλιών. Αφελής τροφοδότρια του χρόνου. Ασχολήθηκα με την άγρα των λέξεων, πλανήθηκα σε πορτοκαλεώνες, νόμισα ότι κόμιζα καρπούς εύχυμους – ενώ το μόνο που κόμιζα ήταν κουκούτσια και οστά…

–η χορωδία των πολλών και ασεβών διαπιστώνει συνεχώς και κραυγάζει μονοτόνως: Πολύ η ζέστη φέτος. Τα  ‘καψε τα δέντρα κι όσα γλίτωσαν τα ‘καψε ο πόλεμος–

Σε όχθη λασπωμένη τα πόδια βουλιάζουν. Είπα να φθάσω στη θάλασσα ακολουθώντας το ποτάμι μα όλο απέναντι κοιτάζω. Τους πολλούς εαυτούς  να προχωρούν στην αντίθετη κατεύθυνση μαζεύοντας μαργαρίτες – μόνο τα παιδιά φθάνουν στις πηγές. Το ποτάμι πλαταίνει κι όλο ξεμακραίνει η απέναντι όχθη. Δεν τη βλέπω πια. Μόνο βυθίζομαι στη λάσπη που αυξάνει. Σε λίγο τα πόδια θα ‘ναι από πηλό. Οι σκέψεις από χώμα. Ίσως αφεθώ ν’ επιπλεύσω μέχρι τον πνιγμό που υπόσχονται οι θανάσιμοι νυγμοί της νοσταλγίας. Ίσως αφεθώ στις ηδονές. Ίσως να ταξιδέψω.

Μα... Εδώ. Ρίζωσα εδώ. Μόνη κάτω απ’ τον καυτό ήλιο - χωρίς ήλιο δεν μπορώ και είπα να δροσιστώ στους ίσκιους της μοναξιάς μου.