 Σημείο
εκκίνησης
Πως άνθισες στην ερημιά απρόσμενα λουλούδι, μοναχικό στον άνεμο, μοναχικό στο χρόνο. Από τα σπλάχνα σου ζωή, θαρρείς θα ξεπηδήσει, κι ένα λιβάδι όνειρα, θα σπείρει τ' άρωμά σου. Όσο κι αν δείχνεις ταπεινό, το βλέμμα μαγνητίζεις, σημάδι σπάνιας ομορφιάς στην απεραντοσύνη Στέκεις μικρό κι αγέρωχο, κατάματα στον ήλιο, μοναδικής εκκίνησης, οριακό σημείο. |
Ποια είναι τα «φτερά του έρωτα»; Τα διαφορετικά του πρόσωπα; Πώς είναι δυνατό να χωράει όλες αυτές τις εκρηκτικές δυνάμεις που δοκιμάζουν τα όρια μας, την αγάπη, το πάθος, τη ζήλια; Πόσο τυφλός, ωμός, κεραυνοβόλος, παράλογος, υπερβατικός μπορεί να γίνει ή πόσο σοφός, ώριμος, λογικός, υποταγμένος σε «προδιαγραφές» και σχηματοποιήσεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου