Είναι για μένα......Είναι....εγώ!

γερτό παντζούρι σε σπίτι παλιό,

κουρτίνα λευκή που διψάει για φως,

μια μουσική δίχως λόγια,

βιολί που κλαίει βουβά

συντροφεύει τον αγέρα,

ώρα 17.45 μμ

η ώρα που χορεύουν οι ανεμώνες στο λιβάδι

η ώρα που σφυρίζει το πλοίο

κάθε μέρα,

ίδια ώρα,

ένα ταξίδι αρχινισμένο μες στο βλέμμα σου σα μουσική

ήχος απαλός

στις σκιές δυναμώνει

τη νύχτα, καθώς χαμηλώνουν τα βλέφαρα

άξαφνα σπάει το ταξίδι σε χίλια κομμάτια

τζάμι που ραγίζει η στιγμή

και γεμίζει η ψυχή σου μικρά ξερονήσια

μην κλαις...

άκου...η άρπα ψιθυρίζει το όνομά σου κι ένα μυστικό

μην κλαις...

άκου...

στα χείλια σου κάθε πρωί μια γέφυρα ανθίζει

κι ένα λιμάνι μικρό,

χειροποίητο,

βραχάκια και βότσαλα

λυμένοι κάβοι κι ανάκατες χυμένες λέξεις

ένα κοχύλι που σφυρίζει γυρισμό...

κι ένα σκοινί από κοράλλια και φιλιά

προσμένει...

17.45 μμ

άκου...

το μυστικό των ξωτικών άκου...

εσύ που μπορείς...

.................................................

armatan