Tι κι αν μαύρισε ο κόσμος όλος?Πάλι ξανά θα ρίξω χιόνι στον καμβά,δάκρυ διάφανο πιότερο κι απ΄το νερό θα σμίξω, πάγο με πάγο να νικήσω, μια ασημένια λάμψη κόψης κάθετης και θα αφήσω ζεστό κόκκινο να τρέξει!Κάπου αφημένο σ'ένα όνειρο καλοκαιρινό μπλε της θάλασσας, ερωτευμένο μπλε του Θεού.Πράσινο στο σημείο που ενώνεται γη και ουρανός, μια πινελιά καφέ και δρόμος ανοιχτός μακρύς,πέρασμα κρυφό της λησμονιάς του μαύρου, στο φως...μια νότα αγάπης στον άνεμο απ΄το χαμόγελό σου.Λευκό αθώας ψυχής.... και να, ο δικός μου Παράδεισος...
Ποια είναι τα «φτερά του έρωτα»; Τα διαφορετικά του πρόσωπα; Πώς είναι δυνατό να χωράει όλες αυτές τις εκρηκτικές δυνάμεις που δοκιμάζουν τα όρια μας, την αγάπη, το πάθος, τη ζήλια; Πόσο τυφλός, ωμός, κεραυνοβόλος, παράλογος, υπερβατικός μπορεί να γίνει ή πόσο σοφός, ώριμος, λογικός, υποταγμένος σε «προδιαγραφές» και σχηματοποιήσεις;
Τρίτη 13 Μαΐου 2014
Ο δικός μου Παράδεισος...
Tι κι αν μαύρισε ο κόσμος όλος?Πάλι ξανά θα ρίξω χιόνι στον καμβά,δάκρυ διάφανο πιότερο κι απ΄το νερό θα σμίξω, πάγο με πάγο να νικήσω, μια ασημένια λάμψη κόψης κάθετης και θα αφήσω ζεστό κόκκινο να τρέξει!Κάπου αφημένο σ'ένα όνειρο καλοκαιρινό μπλε της θάλασσας, ερωτευμένο μπλε του Θεού.Πράσινο στο σημείο που ενώνεται γη και ουρανός, μια πινελιά καφέ και δρόμος ανοιχτός μακρύς,πέρασμα κρυφό της λησμονιάς του μαύρου, στο φως...μια νότα αγάπης στον άνεμο απ΄το χαμόγελό σου.Λευκό αθώας ψυχής.... και να, ο δικός μου Παράδεισος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου