Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί πολλοί καταπιάνονται με το θέμα του έρωτα, ενώ ο ανεκπλήρωτος έρωτας
παραμένει πάντα κάπως στο σκοτάδι, στην αφάνεια; Λίγοι επιλέγουν να
αναμετρηθούν μαζί του στα φανερά και να ανοίξουν τα χαρτιά τους.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι επώδυνος και πολύ προσωπικός, χωρίς ίχνος εγωισμού, με πολλή απογοήτευση όμως και μια αίσθηση ιδανικού. Εδώ βρίσκεται και η παγίδα του ανεκπλήρωτου έρωτα – δεν απομυθοποιείται ποτέ, δεν περνά δοκιμασίες, δε φθείρεται και παραμένει κάπου, να ελλοχεύει, να μας μπλέκει σε φαύλους κύκλους συναισθημάτων και σκέψεων, ονείρων και επιθυμιών που ίσως να μην έχουν καν σχέση με την πραγματικότητα, παρά μόνο τη δική μας.
Για τις γυναίκες ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι κάτι πιο βαθύ και πιο έντονο, ένα απωθημένο που πάντα θα ζει κάπου μέσα βαθιά τους, ακόμα και όταν ζουν ευτυχισμένα στο πλάι ενός νέου συντρόφου. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας για τις γυναίκες μοιάζει περισσότερο με μια χαμένη μάχη, αλλά όχι με έναν χαμένο πόλεμο… πάντα θα περιμένουν κάπου για να τελειώσουν αυτό που άφησαν μισό. Και τότε συνήθως ή επέρχεται η πλήρης καταστροφή ή ένας πραγματικά πολύ έντονος έρωτας που θα ανεβάσει στα ουράνια και τους δυο.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας αφήνει ένα μόνιμο ερωτηματικό στην ψυχή… τι θα είχε συμβεί άραγε αν… κι αυτό το αν καίει για μέρες, μήνες, χρόνια… ίσως και πάντα. Για αυτό και ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι τόσο σιωπηλός και τόσο ηχηρός ταυτόχρονα, αφήνοντας χαρακιές και σημάδια στην καρδιά.
Σαν με μελάνι, κάποια πράγματα μένουν ανεξίτηλα γραμμένα μέσα μας, όπως μια αγάπη για κάποιον που δεν ειπώθηκε ποτέ, ένας έρωτας που έκαιγε αλλά δεν μας παρέδωσε ποτέ στη λαίλαπά του. Και μετά από όλα αυτά, ακόμα και αν ο έρωτας ο ανεκπλήρωτος υποχωρήσει, πάντα θα υπάρχει μια τρυφερότητα, μια αδυναμία, που θα κάνει πάντα την καρδιά σου να φτερουγίζει και τον κόμπο στο λαιμό να σφίγγει στο άκουσμα του ονόματος εκείνου του ανεκπλήρωτου.
Τα απωθημένα ζουν με την ένταση μιας μνήμης που δεν υπάρχει, μιας ανάμνησης που πήγε να δημιουργηθεί αλλά που τελικά δε γεννήθηκε ποτέ. Βασανιστικός και πάντα παρών, εξαντλητικός μπορεί να πάρει τελικά πολλές μορφές και να κάνει τη ζωή σου να σταματά κάθε φορά που εμφανίζεται και πάλι η αιτία μπροστά σου. Σαν μια φωτιά που σιγοκαίει τη νύχτα και με το πρώτο φύσημα του ανέμου μπορεί να γίνει πυρκαγιά και να κατακάψει τα πάντα.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι επώδυνος και πολύ προσωπικός, χωρίς ίχνος εγωισμού, με πολλή απογοήτευση όμως και μια αίσθηση ιδανικού. Εδώ βρίσκεται και η παγίδα του ανεκπλήρωτου έρωτα – δεν απομυθοποιείται ποτέ, δεν περνά δοκιμασίες, δε φθείρεται και παραμένει κάπου, να ελλοχεύει, να μας μπλέκει σε φαύλους κύκλους συναισθημάτων και σκέψεων, ονείρων και επιθυμιών που ίσως να μην έχουν καν σχέση με την πραγματικότητα, παρά μόνο τη δική μας.
Η ένταση του ανεκπλήρωτου έρωτα
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας εκφράζεται διαφορετικά από φύλο σε φύλο – φυσικά μιλώντας πάντα σε γενικές γραμμές. Για τους άνδρες, ο ανεκπλήρωτος έρωτας έχει να κάνει με μια χαμένη ευκαιρία, και είναι συνώνυμο μιας απογοήτευσης, γιατί ίσως δεν μπορούν να καταλάβουν τι έφταιξε για την αποτυχία και τη χαμένη κατάκτηση.Για τις γυναίκες ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι κάτι πιο βαθύ και πιο έντονο, ένα απωθημένο που πάντα θα ζει κάπου μέσα βαθιά τους, ακόμα και όταν ζουν ευτυχισμένα στο πλάι ενός νέου συντρόφου. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας για τις γυναίκες μοιάζει περισσότερο με μια χαμένη μάχη, αλλά όχι με έναν χαμένο πόλεμο… πάντα θα περιμένουν κάπου για να τελειώσουν αυτό που άφησαν μισό. Και τότε συνήθως ή επέρχεται η πλήρης καταστροφή ή ένας πραγματικά πολύ έντονος έρωτας που θα ανεβάσει στα ουράνια και τους δυο.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας αφήνει ένα μόνιμο ερωτηματικό στην ψυχή… τι θα είχε συμβεί άραγε αν… κι αυτό το αν καίει για μέρες, μήνες, χρόνια… ίσως και πάντα. Για αυτό και ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι τόσο σιωπηλός και τόσο ηχηρός ταυτόχρονα, αφήνοντας χαρακιές και σημάδια στην καρδιά.
Ανεκπλήρωτος έρωτας και απωθημένα
Απωθημένα… λέξη που φοβόμαστε μερικές φορές ακόμα και να αναφέρουμε, φοβούμενοι την καταστροφική της μανία. Σαν αγκάθι που γδέρνει, και που υπάρχει πάντα κάπου να μας πονά όσο και αν θεραπεύουμε τις πληγές. Ακόμα και αν βρεις τον έρωτα στο πρόσωπο ενός άλλου ή μιας άλλης, κάτι θα μένει πάντα να μας θυμίζει αυτό το… ανεκπλήρωτο, που θα είναι πάντα σημαντικό και ξεχωριστό.Σαν με μελάνι, κάποια πράγματα μένουν ανεξίτηλα γραμμένα μέσα μας, όπως μια αγάπη για κάποιον που δεν ειπώθηκε ποτέ, ένας έρωτας που έκαιγε αλλά δεν μας παρέδωσε ποτέ στη λαίλαπά του. Και μετά από όλα αυτά, ακόμα και αν ο έρωτας ο ανεκπλήρωτος υποχωρήσει, πάντα θα υπάρχει μια τρυφερότητα, μια αδυναμία, που θα κάνει πάντα την καρδιά σου να φτερουγίζει και τον κόμπο στο λαιμό να σφίγγει στο άκουσμα του ονόματος εκείνου του ανεκπλήρωτου.
Τα απωθημένα ζουν με την ένταση μιας μνήμης που δεν υπάρχει, μιας ανάμνησης που πήγε να δημιουργηθεί αλλά που τελικά δε γεννήθηκε ποτέ. Βασανιστικός και πάντα παρών, εξαντλητικός μπορεί να πάρει τελικά πολλές μορφές και να κάνει τη ζωή σου να σταματά κάθε φορά που εμφανίζεται και πάλι η αιτία μπροστά σου. Σαν μια φωτιά που σιγοκαίει τη νύχτα και με το πρώτο φύσημα του ανέμου μπορεί να γίνει πυρκαγιά και να κατακάψει τα πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου