Αγάπη μου!

Αγάπη μου!

Αγάπη μου,
δεν μας τρομάζει ο χειμώνας που παρατείνεται,
εμάς,
σου κρατάω το χέρι και πάμε
πέρα απ' τις άκρες του καιρού,
στα ξέφωτα με τις ανθισμένες κερασιές και τους λυσίανθους.
Με την άγνοια της ενοχής, ομπρέλα.

 

Χιόνιζε χρόνια μέσα στα μάτια σου,
τόσος πάγος που μαζεύτηκε,
τόσο νερό,
λίμνες που ξεχειλίσανε και στάλαξαν στους δρόμους.
- Πριν να σε βρω -
 

 

 

 

Θυμάσαι εκείνη τη βραδιά που μούσκεψαν δάκρυα τα δάχτυλά μου;
Τότε ήταν που έγινες ποτάμι.
Ως ήθελες πάντα.

 

Σε βλέπω να τρέχεις λεύτερη καλπάζοντας προς τη θάλασσα
συχνά πυκνά στον ύπνο μου.
Ξυπνάω μ' έναν λυγμό στο ύψος του λαιμού σκαλωμένο.

Αγάπη μου,
στις φυγές και στις μεγάλες επαναστάσεις,
ένας πεθαίνει κι ένας σώνεται.
Δίκαιη μοιρασιά.

Οι νεράιδες σου δεν μου ομολόγησαν ποτέ
πως είχε έρθει η σειρά μου.
Όχι, δεν με τρομάζει εμένα ο χειμώνας που παρατείνεται
Έχω πεθάνει καιρό τώρα θαρρώ
Απλά χτες μου με ενημερώσανε κι επισήμως.
 

 

 

 

 

 

 .

 

Μα εσύ,
μη σταματάς εσύ,
τρέχα, τρέχα,
να βρεις μια θάλασσα που να γράφει το όνομά σου!