Ρωμαίος

Τι φως προβάλλει εκεί απ’ το παράθυρο;
Ειν’ η ανατολή κι είναι η Ιουλιέτα ο ήλιος.
Πρόβαλε, ήλιε, σκότωσε τη φθονερή σελήνη
Ω, μίλα πάλι, ολόφωτε άγγελε…
Ιουλιέτα
Ρωμαίο, Ρωμαίο! Γιατί να ’ σαι Ρωμαίος;
Αρνήσου τον πατέρα σου, άσε το όνομα σου
Ή, αν δε θέλεις, μόνο αγάπη ορκίσου μου
Κι εγώ θα πάψω να ’μια Καπουλέτου.
Ιουλιέτα
Κάνω ευχή για κάτι που ’χω δα:
η απλοχεριά μου έχει της θάλασσας την άπλα,
κι η αγάπη μου το βάθος της,
όσο περισσότερη σου δίνω,
τόσο περισσότερη έχω, τι (γιατί) άπειρα είναι και τα δυο.
Ρωμαίος
Η αγάπη στην αγάπη τρέχει σαν παιδιά που σκόλασαν,
Και φεύγει καθώς παν στο σχολειό τους με βαριά καρδιά.