της λήθης το σκοτάδι- Χαΐνηδες

Σωπάσανε οι μούσες
γι’ αυτά που τραγουδούσες
πριν χρόνια... π’ αγαπούσες,
και γυρνά
η θύμηση μονάχη
σ’ εξόριστου τη ράχη,
κι ό,τι έμεινε κι υπάρχει
σε γερνά.

Στης λήθης το λιμάνι,
ανάγκες σου έχεις κάνει
ό, τι θαρρούσες πλάνη
μια φορά.
Δικό σου είναι μαράζι,
που πια δε σε τρομάζει.
Στα χρόνια λες πως μοιάζει
η φθορά.

Της λήθης το σκοτάδι
ξεγέλασε τον Άδη,
που βγήκε από πηγάδι
και σκέφτηκε στη γη
ν’ αλλάξει τ’ όνομά του,
το χρώμα του θανάτου,
να μοιάσει τ’ άρωμά του
στου ρόδου την αυγή.

Στου κόσμου τις πατρίδες,
του πλούτου σκύλους είδες
να γλείφουνε χλαμύδες
κι η κραυγή
βαρύς σταυρός στην πλάτη,
σ’ ένα άδειο μονοπάτι,
πονεί της γης τ’ αλάτι
στην πληγή.