Πληγωμένος Ουρανός

Οι δικαστές μας δίκασαν, μας καταδίκασαν

πριν αποκτήσουμε φωνή

με τί καρδιά, με τί μυαλό

το κάνουν αυτό οι δικαστές στις αθωότητες.

Είναι λένε κλήρος να μην σου πέφτει το φλουρί

και να περνάς στρατοδικείο

να σε στήνουν στον απέναντι τοίχο

μόνο επειδή έχεις αγέρωχα μάτια·

την ομορφιά την παίρνουν από νωρίς και τη ζέουν

σ’ έναν τροχό

ενώ πέφτουν βροχή τα μαχαίρια·

ό,τι προλάβεις να προστατέψεις το θάβεις
σαν σκυλί το κόκαλο 

να το χαρείς αργότερα, σε μια άλλη ηλικία

σ’ ένα άλλο σώμα.

Οι δικαστές ελάχιστα κατανοούν το δίκιο

σαν γεννηθείς σε διεκδικούν, σε τεμαχίζουν

σαν έναν μονάκριβο πίνακα

που δεν ξέρεις τί θέλει να πει

όλη τη ζωή σου τον συμπληρώνεις

να φτιάξεις ένα ανέφικτο τοπίο από ζάχαρη κι άλας

απ’ την ερμηνεία σου και τη συγχώρεση.

Δικαστές στερημένοι από αισθαντικότητα

σε νουνουρίζουν στα μπράτσα τους

ως ύπνος βαθύς σε παίρνει

και σε βγάζει σε παραμύθι δεύτερο. 

Τραυματισμένη η αθωότητα

τυλιγμένη με γάζες.

Να ξυπνάς και να θεραπεύεσαι, να γνωρίζεις

απ’ την ύπαρξή σου να γλιτώνεις,

απ’ το ίδιο σου το βάθος

ζωή να συναντάς - εσύ να γίνεσαι

οι δικαστές να μην σου μοιάζουν

να τους χαλάς το πρόσωπο.

Να θεραπευτείς σε μια κολυμπήθρα

από δάκρυα.

Τους δικαστές σου τους συγχωράς

γιατί χιλιάδες χρόνια τώρα

δεν ξέρουν τι κάνουν·

μα και τους πολεμάς

γιατί πρέπει να μάθουν τι κάνουν

για να μην το κάνουν.

Άλλη γενιά να μην σκάψει

να εκλείψουν οι αρχαιολόγοι

να 'χει πνοή το άγαλμα - να μην σβήνει το βλέμμα του

να μην αποφοιτούν άλλοι γιατροί

της ύπαρξής τους

τραυματιοφορείς και νοσοκόμοι

να εξαφανιστούν

και κάποιος - για όνομα του θεού

να κάψει όλες τις πατερίτσες! 

Χορευτές είναι οι άνθρωποι.

Να μπορούσες να γυρίσεις πίσω

όλους τους ψυχολόγους που έρχονται

να γιατρέψουν το χρόνο.

Είναι μεγάλο κρίμα ο πληγωμένος ουρανός.

Αναρτήθηκε από Κωνσταντίνος Κόλιος