Σάββατο, 11 Αυγούστου 2007
Ζητώ , πολλά ;
12:49 πμ . Πάει λίγη ώρα που μπήκα σπίτι . Σ΄ ένα σπίτι άδειο από ΄σένα . Είμαστε μόλις 5 νύχτες μακριά ο ένας απ΄ τον άλλο κι όμως στην σκέψη μου φαντάζει αιώνας ήδη ... Κοιτώ γύρω μου και τα μάτια μου βουρκώνουν στην αίσθηση της απουσίας σου. Μόνη μου συντροφιά η φλόγα των κεριών και το απόλυτο τίποτα . Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που έμεινα μόνη μου σ΄ ένα σπίτι και τα συναισθήματα διενεργούν πόλεμο μέσα μου ...
Από μικρό παιδί ήμουν μόνη ακόμη κι αν ακριβώς δίπλα μου ήταν δεκάδες άνθρωποι . Η μοναξιά είχε γίνει μόνιμη επισκέπτης της καθημερινότητάς μου και τώρα ΄πάνω που έλεγα ό,τι επιτέλους είχα απαλλαχθεί από την επίπονη παρουσία της εσύ έφυγες κι έτσι μου ξαναχτύπησε την πόρτα γι΄άλλη μια φορά ...
Πονάω ... πονάω πολύ και δεν ξέρω τι να κάνω για να αισθανθώ έστω και λίγο αυτό το αίσθημα γαλήνης που με κυριεύει κάθε που κουρνιάζω στην αγκαλιά σου ... Μόνο κοντά σου αισθάνομαι όμορφα κι ας με πονάς όπως σε πονώ κάποιες φορές . Μονάχα μαζί σου νιώθω ό,τι μπορώ να τα καταφέρω και να μην τα βάλω κάτω . Κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνω πολλά . Ίσως , γι΄ αυτό να υπάρχει η απόσταση . Για να μας βάζει σε σκέψεις αλλιώτικες απ΄ τις συνηθισμένες . Ξέρω , περνάμε δύσκολα κι εσύ κι εγώ . Το σχοινί έχει τεντώσει και εμείς κρεμόμαστε με ένα μισό χαμόγελο παλεύοντας να κρατηθούμε σ΄ αυτό ... Είναι δύσκολο . Πολύ . Έρχονται στιγμές που λυγίζω και χάνω την δύναμη μου . Τα χέρια μου γλυστράνε και ο φόβος με κυριεύει μη τυχόν πέσω με δύναμη στο έδαφος και μείνω εκεί με την ψυχή στο πάτωμα και το βλέμμα καρφωμένο ΄πάνω σου να σε κοιτώ από μακριά . Μα έρχονται κι άλλες που γλυστράς εσύ και τότε με λούζει κρύος υδρώτας στην σκέψη και μόνο της απομάκρυνσης του κορμιού σου από δίπλα μου ...
Θυμάμαι ένα βράδυ πρίν από καιρό εμάς τους δυό στο αμάξι πλάι σε μια αλάνα άδεια και στο κέντρο της ένα δέντρο με ένα ολόγιωμο φεγγάρι να φωτίζει τα πρόσωπά μας γεμάτα από δάκρυα . Εμένα να κλαίω στην αγκαλιά σου και να σου λέω ό,τι δεν αντέχω άλλα εμπόδια στον δρόμο μου κι εσύ να μου λες ό,τι είμαι τυχερή που έχω περάσει τόσα σ΄ αυτή την ηλικία γιατί άλλοι θα περάσουν ό,τι εγώ , στα σαράντα τους. Εξακολουθώ , ξέρεις , να λέω ό,τι δεν αντέχω άλλα εμπόδια . Έχω κουραστεί τόσο πολύ ... Όμως , παράλληλα εξακολουθώ να συνεχίζω να τα προσπερνώ χαμογελόντας τους ειρωνικά και γυρίζοντάς τους την πλάτη ...
Εσύ , με βοηθάς σ΄ αυτό όπως κι εγώ εσένα όπως μπορώ και με όση δύναμη μου έχει απομείνει σε ό,τι χρειάζεσαι . Και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε . Έχουμε περάσει πολλά για να σταματήσουμε να το κάνουμε τώρα και ειδικά αυτή τη περίοδο που κανονικά θα έπρεπε να είμαστε γεμάτοι από όμορφα συναισθήματα μιας που επιτέλους το όνειρο να μείνουμε επίσημα μαζί σε ένα σπίτι πραγματοποιήθηκε .
Δεν πρόκειται να το βάλω κάτω . Ίσως , αύριο τέτοια ώρα λέω το αντίθετο , μα , θέλω να το ξέρεις πως δεν θα το κάνω . Θα παλέψω με νύχια και με δόντια να βγούμε νικητές σ΄ αυτή τη μάχη κι όχι από εγωισμό , αλλά , γιατί σε αγαπάω πολύ , σαν άνθρωπο ΄πάνω απ΄ όλα , για να μην προσπαθήσω να μείνουμε ο ένας στο πλάι του άλλου συνεχίζοντας να κάνουμε όνειρα για το κοινό μας μέλλον . Βοήθεια , θέλω . Μονάχα αυτό σου ζητώ . Βοήθησε με να μας βοηθήσω ... Βοήθησέ με να συνεχίσω να περπατώ δίπλα σου και να νιώθω κάθε βράδυ τα δάχτυλά σου να τυλίγουν το κορμί μου ακούγοντας τον ήχο της φωνής σου να μου λέει όπως όλα τα βράδυα μας μαζί πως μ΄ αγαπάς ...
Έχω όνειρα που τα ΄χω παρατήσει σε μια γωνιά και τώρα θα παλέψω να τα κάνω μια μικρή πραγματικότητα . Ένα απ΄ αυτά είναι να συνεχίσω να είμαι μαζί σου . Ίσως , να είναι το πιο δύσκολο απ΄ όλα , μα , εγώ θα το παλέψω γιατί έχουμε περάσει πολλά για ν΄ αφήσουμε αυτό το όνειρο στην μέση ... Από ΄σένα θέλω μονάχα να μείνεις κοντά μου και να γυρίσεις γρήγορα στο σπίτι μας . Δύναμη θέλω από την δύναμή σου και τον ήχο απ΄ το κλειδί σου στην πόρτα ...
... Ζητώ , πολλά ;
02:16 πμ . Αγάπη μου , συγγνώμη για όσες φορές σε έχω πικράνει . Ήταν άθελά μου. Σ΄ ευχαριστώ για όλα όσα μου έχεις προσφέρει και όσα συνεχίζεις να μου προσφέρεις , μα , ΄πάνω απ΄ όλα σ΄ ευχαριστώ που υπάρχεις στην καθημερινότητά μου δίδοντας της χρώμα στο μουντό της γκρίζο και σε ΄μένα δύναμη να συνεχίζω να υπάρχω ... Θα είμαι πάντα δίπλα σου ό,τι κι αν συμβεί ελπίζοντας στον ερχομό όμορφων στιγμών στην πορεία της ζωής μας ... Και μην ξεχνάς πως ... Θα φύγουμε από ΄δώ ... Τα καλύτερα , έρχονται ...
" ... Πάντα δικιά σου ... " .
Τετάρτη, 25 Ιουλίου 2007
Δεν μιλάς ...
04:45 πμ . Πάλι , δεν κοιμάμαι . Δεν μπορώ , να κοιμηθώ . Για να ΄μαι ειλικρινής , δεν ξέρω αν δεν μπορώ ή δεν θέλω ... Μόνη , μες στο σκοτάδι παλεύω να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου . Απ΄ το παράθυρο ένα αεράκι δροσίζει το καυτό μου κορμί και ο ήχος απ΄ τα αμάξια με κάνει να θέλω να βγω έξω , να ανάψω ένα τσιγάρο , να πιω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και να κλάψω σαν μικρό παιδί που λαχταρά την αγκαλιά της μάνας ...
Νιώθω , τόσο φθηνή σαν το πακέτο με τα τσιγάρα δίπλα μου ... Δεν μπορώ , να σου το περιγράψω και μην ρωτήσεις το γιατί , μα , έτσι αισθάνομαι εδώ και πολύ ώρα ... Περπατώ , με δυσκολία . Τα βήματά μου , σέρνονται όπως το τσαλαπατημένο μου εγώ στον διάδρομο . Γυρίζω ξυπόλυτη , σε κάθε γωνιά του σπιτιού . Γύρω μου , φωτογραφίες . Αναμνήσεις , μιας ζωής που δεν επέλεξα να ζήσω . Ο πόθος , μέσα μου για εσένα μου ρημάζει τα σωθικά κι εσύ συνεχίζεις ακάθεκτος να κλέβεις λίγο - λίγο την ψυχή μου και να τρυπώνεις σαν λαθρεπιβάτης μες στο γεμάτο από ΄σένανε μυαλό μου ...
Το βλέμμα μου , καρφώνεται στην πόρτα και τα δάκρυα κυλούν ακατάπαυστα απ΄ τα μάτια μου , στο πρόσωπο και στον λαιμό , καταλήγοντας στο στήθος μου . Νιώθω , τους παλμούς της καρδιάς μου να δυναμώνουν και ξαφνικά να χάνονται μες στα συντρίμια του εαυτού μου ... Δεν μπορώ να αναπνεύσω ! Έχω έναν κόμπο στο λαιμό που με τρομάζει . Ο ήχος της φωνής μου ανύπαρκτος όπως η παρουσία σου εδώ . Θέλω , να φωνάξω τ΄ όνομά σου . Να το φωνάξω δυνατά μήπως η φωνή μου φτάσει ως εκεί κι εσύ μ΄ακούσεις , μα , δεν μπορώ ...
Πονάω , τρέμω , φοβάμαι ... Ο ήχος απ΄ την κιθάρα σου μπαίνει στο δωμάτιο και ένα γνώριμο κομμάτι έρχεται για να μου επιστρέψει το χαμένο μου χαμόγελο . Αμέσως , η σκιά του προσώπου σου καθρεφτίζεται μπρος στα μάτια μου και τα δικά σου μάτια καρφώνονται ΄πάνω μου ενώ το χέρι σου αφήνοντας την κιθάρα στο πάτωμα , δίπλα απ΄ το κρασί , χαϊδεύει τρυφερά τα μαλλιά μου ... Είσαι τόσο όμορφος κάτω απ΄ την φλόγα των κεριών μ΄ αυτό το μαύρο σου πουκάμισο ... Ανοιχτό όπως πάντα επιτηδευμένα ώστε να ξεχωρίζουν οι πληγές στο στήθος σου ...
Δεν σου λέω τίποτε . Άλλωστε , εσύ μου το ΄χες πει πως μέσα απ΄ την σιωπή μπορούμε να εκφράσουμε χιλιάδες σκέψεις ... Μην μιλάς ! Μη σου λέω ... Κράτα μου , σφιχτά το χέρι και μην μιλάς ... Άκου μονάχα την σιωπή μου να σου φωνάζει σιγά πόσο καιρό σε καρτερούσε ... Μην μιλάς σου λέω , κοίτα με χωρίς δικαίωμα και μην μιλάς ...
05:59 πμ . Κλείνω τα μάτια κι όταν τ΄ ανοίγω συναντώ την μοναξιά μου να με προσκαλεί σ΄έναν πρωινό περίπατο . Ξυπόλυτη όπως είμαι και μ΄ ένα λευκό φόρεμα βγαίνω στον δρόμο . Σβήνοντας το τσιγάρο με το γυμνό μου πόδι και μην νιώθοντας πόνο πια , σε ψάχνω στα στενά σοκάκια και στα πέτρινα τοίχη , μα , εσύ πουθενά κι έτσι αποφασίζω να συναντήσω τις σιωπές μου . Ίσως , εκείνες έχουν να μου πουν κάτι για εσένα αφού εσύ ...
... δεν μιλάς ...
Δευτέρα, 23 Ιουλίου 2007
Πες μου ...
Να ΄ξέρες πόσο ανάγκη σε ΄χω αυτή τη στιγμή ... Πόσο ανάγκη έχω να δω έστω τη θολή σκιά του προσώπου σου να καθρεφτίζεται στην λίμνη που σχημάτισαν τα δάκρυα μου . Πόσο ανάγκη έχω να νιώσω τα φτερά σου να με κλείνουν μέσα τους και τις άκρες των δαχτύλων σου ν΄ αγγίζουν δειλά κάθε ίχνος του κορμιού μου αφήνοντας ΄πάνω τ΄ αποτυπώματά σου ...
Θέλω , ν΄ακούσω τον ήχο της φωνής σου , να δω το βλέμμα σου να καρφώνεται ΄πάνω μου και να αισθανθώ την ανάσα σου να γίνεται ένα με την δική μου ... Θέλω , να μου μιλάς και εγώ να στέκομαι σιωπηλή και ν΄ αποτυπώνω στην μνήμη τον ήχο της φωνής σου σαν να ΄ναι η τελευταία φορά που τον ακούω και τρέμω μη τον χάσω ... Γιατί , ξέρω ό,τι κάποια στιγμή θα τον χάσω κι ας μη το θέλω ...
Σε παρακαλώ , άπλωσε κι απόψε τα λευκά φτερά σου κι έλα κοντά μου . Έχω αφήσει το κλειδί στην πόρτα και ένα μαξιλάρι πλάι στο δικό μου που περιμένει να καλύψεις το κενό ... Στο κομοδίνο δυο κρυστάλλινα ποτήρια κι ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί δίπλα στην δική μου μιζέρια ...
Μα κι αν δεν ΄ρθείς , δεν πειράζει ... Πες μου , απλά που μένεις και θα ΄ρθω εγώ . Πες μου , τον δρόμο που οδηγεί έξω απ΄την πόρτα σου και μη φοβάσαι δεν θα την περάσω . Εκεί θα στέκω ακόμη κι αν πέφτει χαλάζι και καίει τα τσακισμένα μου φτερά. Εκεί , να νοιώθω τον χτύπο που έχασε η καρδιά μου να πάλλεται στο στήθος σου ...
Πες μου , μονάχα ποιο μονοπάτι πρέπει ν΄ακολουθήσω για να φτάσω στον δρόμο που θα με φέρει σε ΄σένα . Δεν με νοιάζει τι εμπόδια θα συναντήσω , ξυπόλυτη ΄πάνω στ΄ αγκάθια θα διανύσω την απόσταση που μας χωρίζει για να μυρίσω τ΄ άρωμα του κορμιού σου έστω κι από μακριά ... Πες μου , τον δρόμο κι ας μην αισθανθούν τα χείλη μου την γεύση των δικών σου . Εγώ , θα έρθω σέρνοντας το εγώ μου ως εκεί απλά και μόνο για να πω ό,τι περπάτησα στον δρόμο που πατάς ...
... πες μου ...
... πες μου ...
...πες μου ...
Παρασκευή, 20 Ιουλίου 2007
Ξαφνικά ...
Ήρθες τόσο ξαφνικά ... Όταν εγώ δεν σε περίμενα κι όμως σε λαχταρούσα συντροφιά με όλο μου το είναι ... Δεν ξέρω τίποτα για ΄σένα κι ούτε ζητώ να μάθω ... Το μόνο που θέλω απεγνωσμένα είναι να μ΄ αγκαλιάσεις μες στην σκέψη σου αφού μονάχα εκεί έχω το δικαίωμα να βρίσκομαι ... Κράτησέ με , σε παρακαλώ , σφιχτά μέσα στις πιο κρυφές και σκοτεινές γωνιές του μυαλού σου κι άναψε μόνο ένα κερί να φέγγει μάρτυρας ΄πάνω απ΄ το γυμνό κι άδειο κορμί μου ετούτη εδώ την νύχτα ...
Έπειτα , ασ΄το κορμί σου να πέσει αργά ΄πάνω στο κορμί μου και μπλέξε τα δάχτυλά σου στα δικά μου ... Σφίξε με δυνατά , πολύ δυνατά , δίχως να σκεφθείς το αν πονέσω ούτε μια στιγμή απ΄ τα δευτερόλεπτα που μας απομένουν ... Είναι τόσο λίγα για να τα χαραμίζουμε γι΄ αυτό μπες μέσα μου αργά και τρυφερά και κάνε με να αισθανθώ ό,τι υπάρχω ...
Ζέστανε το παγωμένο μου σώμα με την καυτή σου ανάσα και δώσ΄ μου λίγη ακόμη ζωή με ένα σου φιλί κι ας είναι το στερνό μου ... Κάνε μου έρωτα όπως κανείς ποτέ άλλοτε και άσε με να αποκοιμηθώ στην αγκαλιά σου δίχως να βγάλεις άχνα ... Να με κρατάς σφιχτά , χωρίς στιγμή να με αφήσεις μόνη , παρά μονάχα για να σβήσεις την φλόγα του κεριού που τώρα την διαδέχεται το φως απ΄ το φεγγάρι , που ΄πάνω στο πρόσωπό σου τόσο απίστευτα όμορφα αχνοφέγγει ...
Κοίτα , πως μπαίνει δειλά , κάτω απ΄την διάφανη κουρτίνα που χορεύει αισθησιακά με τον άνεμο , σαν να φοβάται μη τυχόν χαλάσει την μαγεία της στιγμής ή μη τυχόν πέσει με περίσσια δύναμη στα βλέφαρά μου επάνω και μου τα κάψει και δίχως να βγάλει ήχο φωνής να πει πως ήταν όνειρο η παρουσία σου στην άδεια ύπαρξή μου ... Μα κι αν αυτό συμβεί και ΄συ μου φύγεις μακριά κι έτσι απρόσμενα , δεν με πειράζει , γιατί εγώ θα κοιμηθώ ύπνο αιώνιο και κάποιο βράδυ αγάπη μου σφιχτά θα σε κρατήσω πάλι ...
... ξαφνικά ...
" ... It doesn 't matter where you are ... i hold you again ... " .
Τρίτη, 3 Ιουλίου 2007
Φίλε μου ...
Φίλε μου , πάει αρκετός καιρός ... Περίπου 2 χρόνια αν θυμάμαι καλά ... Ήταν ένα χειμωνιάτικο απόγευμα κι εγώ ήμουν στον φούρνο του Μάνου . Για την ακρίβεια , της πρώτης αληθινής αγάπης μου και φυσικά πλατωνικής . Ξέρεις , ήταν σαν εκείνες τις αγάπες που ποτέ δεν βλέπει ο ένας τον άλλο κι όμως , λέει , ό,τι τον αγαπάει ...
Είχαμε γνωριστεί όταν εγώ ήμουν μόλις 15 χρονών κι εκείνος 17 . Όταν η σχέση τελείωσε μια πολύ πιο δυνατή την διαδέχθηκε. Δεν της έχω βάλει ταμπέλα . Δεν μπήκα σ΄αυτή την διαδικασία ποτέ . Ίσως , γιατί , απλά κάπου μέσα μου πίστευα ότι μια λέξη δεν είναι αρκετή για αυτό που είχαμε μεταξύ μας και αυτή είναι η αλήθεια . Τα τελευταία χρόνια τον αποκαλώ " φίλο " . Κι επειδή , είμαι της άποψης ό,τι οι φίλοι φαίνονται στις δύσκολες στιγμές εκείνο το διάστημα είχα προσφερθεί να τον βοηθήσω στην επιχείρησή του λόγω του ό,τι χρειαζόταν βοήθεια από μια κοπέλα . Η επιχείρηση, ήταν ένας μικρός , συνοικιακός φούρνος . Σ΄αυτόν σε είδα για πρώτη φορά ...
Είχες έρθει αφήνοντάς μου ένα διαφημιστικό φυλλάδιο από το κατάστημα το οποίο εργαζόσουν τότε . Αμέσως , άρχισες να μου λες διάφορα όμορφα λόγια που όμως με άφησαν παγερά αδιάφορη . Όταν έφυγες , πήρες κάτι να φας κ΄με χαιρέτισες . Δεν θα ξεχάσω ποτέ . Όχι , εκείνη την ΄μέρα , μα , την ΄μέρα που σε ξαναείδα ...
Ήταν βράδυ και ήμουν στην αγκαλιά του Νίκου μου . Δεν είχα φάει τίποτε όλη ΄μέρα και τότε του είπα να παραγγείλουμε κάτι να φάμε όπως κι έγινε . Παραγγείλαμε από ένα κατάστημα με την ελπίδα ότι την παραγγελία θα την έφερνε ένας φίλος του . Δεν τον ήξερα κι ήλπιζα να τον γνωρίσω τότε όπως κι έγινε . Δεν είχαμε ανάψει φώτα. Όταν " χτύπησε " η πόρτα και άνοιξε , είδε τον φίλο του κι εγώ στα μάτια του εσένα κάτω από το λιγοστό φως που έμπαινε δειλά απ΄έξω ...
Σε ρώτησα , αν με θυμόσουν χωρίς να περιμένω να λάβω κάποια θετική απάντηση που όμως τελικά την έλαβα . Όταν έφυγες , μιλήσαμε για ΄σένα . Μου είπε ό,τι ήσουν χρήστης χρόνια κι ό,τι το τελευταίο διάστημα προσπαθούσες να καθαρίσεις και να φτιάξεις την ζωή σου . Δούλευες , από το πρωί ως το βράδυ για να μαζέψεις χρήματα για το δικαστήριο . Ένα δικαστήριο που σε καταδίκασε πριν από λίγο καιρό ως έμπορο ναρκωτικών λόγω κατοχής περίπου 80 γραμμαρίων χασίς τα οποία είχες για προσωπική σου χρήση .
Δεν θα ξεχάσω , τις προσπάθειές σου για μια νέα αρχή . Μια αρχή που τέλειωσε πριν καν αρχίσει . Την αγάπη σου για εκείνη και τα όνειρά σας να φύγετε και να δημιουργήσετε μια οικογένεια που ποτέ δεν είχες και τόσο πολύ ήθελες ν΄αποκτήσεις!
Δεν θα ξεχάσω , την ΄μέρα εκείνη . Μια ΄μέρα λίγο πριν σε πάρουν από κοντά μας όταν ήρθαμε να σε δούμε σ΄εκείνο το υπόγειο . Είχε τόσο κρύο εκεί μέσα Θεέ μου ! Κι εσύ , πίσω απ΄τα κάγκελα με βουρκωμένα μάτια να μας κοιτάς σαν να ΄ταν η τελευταία φορά που αντίκριζες τα πρόσωπά μας . Φορούσες μια ζακέτα κι ένα ξεθωριασμένο τζην που κόντευε να πέσει στα πόδια σου γιατί σου είχαν αφαιρέσει την ζώνη . Στα πόδια σου , εκεί , που βρισκόταν και η ψυχή σου ... Μια ψυχή τόσο ταλαιπωρημένη από την ζωή ...
Ήμουν η τελευταία που ήρθε κοντά σου . Εσύ , με φώναξες . Μου έσφιξες το χέρι κ΄μου ζήτησες να προσέχω εκείνη ... Δεν άντεξα και τα μάτια μου μετατράπηκαν άθελά μου σε λίμνες ... Η επίσκεψη κράτησε μόνο για λίγα δευτερόλεπτα . Λίγα μονάχα δευτερόλεπτα που όμως ήταν αρκετά για να μας κάνουν να σιωπήσουμε στον δρόμο της επιστροφής για την πόλη που μένουμε και ν΄αφήσουμε τα δάκρυα να κυλήσουν αλύπητα στα χλομά , θλιμμένα πρόσωπά μας .
Εκείνη , έμεινε κοντά σου έστω κι από μακριά για λίγους μόλις μήνες . Ο φίλος σας κι άνθρωπός μου , σας αρραβώνιασε κι ας μην παραβρέθηκε στον αρραβώνα σας μέσα στην φυλακή την οποία κρατήσαι . Σε βοηθούσε να αντέξεις . Σου έδινε δύναμη και λόγο να συνεχίζεις να παλεύεις , μα , δεν άντεξε τόσο όσο σου είχε τάξει . Τα δέκα χρόνια είναι πολλά φίλε μου ...
Πριν μια ΄βδομάδα απορρίφθηκε η αίτηση σου για διακοπή ποινής . Δεν έχω ξανακούσει τον ήχο της φωνής σου από τότε . Τηλεφώνησες στον Νίκο μου και του το είπες μόλις σε ενημέρωσαν . Ούτως ή άλλως μόνο αυτός σου έχει απομείνει και η βαριά άρρωστη γιαγιά σου . Για γονείς κι αδέρφια ούτε λόγος ...
Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλ΄αυτά εδώ . Ίσως , γιατί στα γράμματα που στέλνουμε μεταξύ μας δεν μπορώ να γράψω πολλά ... Ίσως , γιατί στο επόμενο τηλεφώνημά σου δεν θα έχω τι να σου πω τώρα πια ... Γιατί , αυτή είναι η αλήθεια . Δεν ξέρω τι να σου πω ! Τι να σου πω ; Ποιόν λόγο να σου δώσω να συνεχίσεις να παλεύεις τους δαίμονες που γελούν γύρω απ΄τις σκέψεις σου ; Ποιόν λόγο να σου πω για να μην βρεις τον τρόπο που ξέρω ότι κάποιες στιγμές ψάχνεις να βάλεις τέλος στην ανυπόφορη καθημερινότητά σου ; Τι λόγο να σου δώσω να συνεχίσεις να υπάρχεις όταν γνωρίζω τι περνάς και ό,τι ελάχιστοι ξέρουν για ΄σένα ;
Να σου πω για εκείνη που σε άφησε όταν σου τάζε πως θα σε περιμένει ; Να σου πω για την μάνα σου που ποτέ δεν είπες μάνα ; Να σου πω για τον πατέρα που έχασες πριν καν γνωρίσεις ή για τ΄αδέρφια σου που δεν δίνουν δεκάρα παρά μονάχα για το πως θα εξασφαλίσουν την δόση τους ; Να σου πω για την έφεση που θα πραγματοποιηθεί σε 8 μήνες ; Κι αν η απόφαση είναι κι αυτή αρνητική ; Τότε , τι θα σου πω ;
Δεν ξέρω τι να σου πω πέρα απ΄το ό,τι αισθάνομαι μικρή μπροστά σου ... Πολύ μικρή για τα όσα έχεις βιώσει και βιώνεις , μα , πιο πολύ για το ό,τι παρά τα όσα περνάς το κεφάλι σου το έχεις πάντα ψηλά ... Να λοιπόν , τι θα σου πω !
Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον . Αν θα βγεις και αν θ΄αντικρίσω ξανά τα μάτια σου. Αν κάποιος λυπηθεί τα χρόνια σου και σου επιστρέψει την ελευθερία σου δίνοντάς σου έτσι την ευκαιρία να γνωρίσεις το παιδί σου που ποτέ δεν σ΄άφησαν ούτε καν να δεις. Αν θα συνεχίσεις να παλεύεις για μια ζωή που ονειρεύτηκες έστω κι αργά . Ξέρω , όμως , ό,τι πρέπει να έχεις το κεφάλι ψηλά κι ας μην έχεις κανένα πια να σε περιμένει σαν βγεις απ΄αυτή την φυλακή ...
... φίλε μου ...
" ... Σαν βγω απο αυτή την φυλακή , κανείς , δεν θα με περιμένει ... " .
Στον φίλο εκείνο , που ελπίζω κάποτε να ξαναδώ , Στον φίλο εκείνο , που περιμένω να ξαναδώ . Στον φίλο εκείνο που καταδικάστηκε για δέκα χρόνια λόγω κατοχής μικρής ποσότητας χασίς , ενώ άλλοι περπατούν ελεύθεροι ανάμεσά μας έπειτα από φόνους κι άλλα ανύπωτα εγκλήματα , την στιγμή που έφτιαχνε την ζωή του δουλεύοντας και κάνοντας όνειρα να παντρευτεί χωρίς πλέον να κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών .
Στο σύστημα που φωνάζει ό,τι δίνει ευκαιρίες στα νέα παιδιά την ίδια στιγμή που τα φυλακίζει σε φυλακές που οι κρατούμενοι μαχαιρώνουν ο ένας τον άλλο για ένα τσιγάρο ή γιατί περίμεναν 10΄ στην ουρά για ένα τηλεφώνημα ενώ μιλούσε κάποιος άλλος συγκρατούμενός του .
Στις μανάδες και τους πατεράδες εκείνους που λογίζονται για γονείς σπρώχνοντάς τα παιδιά τους στα ναρκωτικά και κάνοντας χρήση μαζί τους . Μα πιο πολύ στα παιδιά εκείνα που χάνουν την ζωή τους κάνοντας χρήση ή μένοντας πίσω από μια αμπαροκλειδωμένη πόρτα και που όλοι αποκαλούν αλήτες και κωλόπαιδα ...
Κυριακή, 24 Ιουνίου 2007
Εαυτέ μου ...
Πάει καιρός ... Έχουν μαζευτεί τόσες σκέψεις μέσα μου που νιώθω την ανάγκη να σου ζητήσω συγγνώμη γι΄ αυτό . Δεν είσαι καλά . Το βλέπω . Το αισθάνομαι . Το ακούω μες στην σχεδόν απόλυτη σιωπή τούτης της νύχτας . Είχαμε δώσει έναν όρκο εμείς . Έναν όρκο που δεν χρειάστηκε να δώσουμε χέρια , να σχηματίσουμε μεγάλες και βαριές λέξεις . Μα λες και τον λησμόνησες και γυρνάς πάλι εκεί . Στο πίσω σου ...
Γέρνεις λοξά το κεφάλι , χαμηλώνεις το βλέμμα κι απλά κοιτάς ό,τι υπάρχει εκεί και δεν είναι πια εδώ ... Θαρρείς και μ΄ ένα μόνο φευγαλέο βλέμμα θα γυρίσεις τον χρόνο πίσω ή εσένα εκεί ... Θαρρείς και θα φορέσεις πάλι το γαλάζιο , κεντητό σου φόρεμα , θα πάρεις την σάκα στους ώμους και την ευχή της μάνας μ΄ ένα φιλί , προσωρινό αντίο ...
Πόσες φορές θα σου το πω ; Ο χρόνος δεν γυρίζει παρά μονάχα με αναμνήσεις που κατοικούν μέσα σου και σου τρώνε δειλά τα σωθικά λιγοστεύοντας το παρόν και το τυχόν μέλλον σου ... Μεγάλωσες από παιδί ακόμα . Δεν πρόλαβες ούτε την παιδική σου κούνια να χαρείς . Είναι αργά για να ξαναπαίξεις στην αλάνα ... Το ξέρεις γι΄ αυτό δεν είσαι καλά ... Έχασες χρόνια που δεν αναπληρώνονται με το πέρασμα του χρόνου ... Έχασες ανθρώπους που δεν θα ΄ρθούν χτυπώντας σου ξανά την πόρτα ... Έχασες ζωές αφήνοντας σου μονάχα μια ως το τέλος του παιχνιδιού ... Έχασες τον εαυτό σου κι εμένα , μικρό μου εγώ ... Με έχασες ... με χάνεις ... θα με χάσεις ...
Όχι τώρα όμως ... Το παιχνίδι δεν τέλειωσε ακόμη . Έχεις ακόμη μια ζωή και μια ανάσα να παλέψεις γι΄αυτήν ... Έχεις ακόμη ένα όνειρο ... Να την ζήσεις ... Και θα την ζήσεις ! Κοίτα πίσω για μια τελευταία φορά . Ρίξε μια κλεφτή ματιά και πες αντίο ... στο κουρασμένο σου εγώ ...
... εαυτέ μου ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου