Τετάρτη, 5 Δεκεμβρίου 2007
Τώρα , έχω ένα σπίτι ...
23:41 μ.μ . Έξω , βρέχει και γύρω μου κόσμος πολύ , μα , μέσα μου παντού ένα μεγάλο τίποτα ... Δεν ξέρω , τι με έφερε απόψε εδώ . Ίσως , η ανάγκη μου να γράψω ό,τι τόσο καιρό κρατώ μες στα στενά δρομάκια του μυαλού μου , ίσως πάλι το χθεσινό βράδυ ... Δύσκολο βράδυ . Ο πόνος ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα ξαφνικά και πριν προλάβω να του πω ό,τι δεν ήμουν εκεί μπήκε μέσα απότομα και έφερε βροχή στα μάτια μου και μια φωνή , την δική μου φωνή , να μου λέει σκουπίζοντας με τα τρεμάμενα δάχτυλά μου το πράσινο μολύβι και το μαύρο mascara που κύλαγε αργά στο παγωμένο δέρμα μου : " 'Έλα , ηρέμησε κορίτσι μου ... Τι , μου έπαθες τώρα ; Έλα , άσε τις μαλακίες και γέλα όπως τόσο καιρό κάνεις και κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα ... Έλα , πάρε τα 'πάνω σου ... " .
Δεν ξέρω πως άφησα τον εαυτό μου χθες να τρέξει πίσω με τόσο μεγάλη ταχύτητα που όσο κι αν έτρεχα ξωπίσω του φωνάζοντας να γυρίσει στο τώρα μου , εκείνος δεν μ΄άκουγε καν κι ολοένα απομακρυνόταν από ΄μένα αφήνοντας πίσω ένα παράξενο άρωμα , κάτι που θύμιζε παλιό ... κάτι , που θύμιζε εσένα ...
Εσένα , όταν σχολούσες από την δουλειά κι εγώ σε ένιωθα να ανεβαίνεις τις σκάλες και σήκωνα το σώμα μου από τον καναπέ , ανοίγοντας την πόρτα και πέφτοντας με δύναμη στην αγκαλιά σου φωνάζοντας : " Άντρα μου ! " κι ακούγοντας την δική σου φωνή να συμπληρώνει : " Γυναίκα μου ! " .
Μα ευτυχώς , δίχως να γνωρίζω το πώς , κατάφερα και έδιωξα τον πόνο μακριά μου βάζοντας ένα μαξιλάρι δίπλα μου στην μοναξιά να αισθάνεται άνετα όπως κι εγώ με εκείνη . Την συνήθισα βλέπεις . Τόσο , που της ζήτησα ή μάλλον απαίτησα να συγκατοικήσουμε στο νέο μου σπίτι . Γιατί , να ξέρεις πως , τώρα , έχω ένα σπίτι ... Ναι , τώρα έχω ένα σπίτι !
" Τώρα , έχω ένα σπίτι που ποτέ δεν θα το δεις ... " .
Θέλω , να σας ευχαριστήσω που κόβετε ακόμη βόλτες από τα μέρη μου κι ας μην αφήνετε σχόλια όπως τότε που έγραφα συχνότερα . Μου αρκεί , να σας νοιώθω ν΄ αφήνετε απλά και μόνο τα χνάρια απ΄ τα βήματά σας ... Χάθηκα , το ξέρω . Όχι , γιατί δεν θέλω να γράφω τώρα πια . Η αλήθεια είναι πως το ΄ χω ανάγκη πιο πολύ από ποτέ , μα , δυστυχώς δεν έχω τον τρόπο να επικοινωνώ μαζί σας τώρα παρά μονάχα όταν περνώ από ΄δω στον ελεύθερο χρόνο μου . Κάτι , βέβαια που δεν κάνω συχνά . Όταν γράφω , θέλω , ξέρετε να είμαι μόνη μου γιατί πάντα όταν γράφω πονώ ... Η φασαρία δεν είναι για εμένα , ούτε κι ο κόσμος . Παρά μονάχα η μοναξιά μου ... Αυτή , με ξέρει πιο καλά απ΄ όλους στην ζωή μου ...
Ξεχωριστά , θα ήθελα να ευχαριστήσω την Φρανσίν για την πολύ όμορφη αναφορά της σε εμένα σε προηγούμενη εγγραφή της . Το ξέρει καλά πως τα ίδια ακριβώς αισθάνομαι κι εγώ για εκείνη και πως την σκέφτομαι κι ας έχουμε χαθεί . Μοιάζουμε τόσο πολύ , που ακόμη κι από τόσο μακριά την αισθάνομαι δίπλα μου να ανησυχεί για εμένα και να μου φωνάζει : " Πρόσεχε , μικρή μου ... " .
Θέλω , να γελάτε όλοι . Όχι , να χαμογελάτε . Το να σκας ένα χαμόγελο είναι πολύ εύκολο πλέον . Το να γελάς , όμως , όχι τόσο ... Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας ειλικρινά . Μου λείπουν τα βράδια που μιλούσαμε μαζί κι εκείνα τ΄ άλλα , τα δύσκολα που άφηνα το " εγώ " 'μου πάνω στα πλήκτρα ... Ευτυχώς , τώρα , έχω ένα σπίτι και μια μεγάλη θέληση να κάνω μια φράση κάποιου επιτέλους πράξη . Ξέρετε , πριν χωρίσω γνώρισα κάποιον που μου είπε να κυνηγήσω τα όνειρά μου κι εγώ η τρελή τον άκουσα κι αποφάσισα να το κάνω ...
My fallen one , να είσαι καλά ψυχή μου ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου