Πέμπτη, 6 Δεκεμβρίου 2012
Ο διάβολος με το κηροπήγιο - Τάσος Λειβαδίτης
- Κι ίσως τα εικονίσματα ν’ άγιασαν επειδή δεν μπορούν να ξεφύγουν.
- Δώσε, λοιπόν, Κύριε, σε κάθε βιβλίο να υπάρχει μια σελίδα σκισμένη.
- Τώρα, πριν φύγω, θα θελα ν’ ακουμπήσω μερικά σπίρτα στο κομοδίνο γι’ αυτόν που με φόβισε στο δρόμο, να πιω έναν καφέ με το περαστικό σκυλί χωρίς να με μαρτυρήσει, να δώσω λίγο χρόνο στα κορίτσια που τα μάλωνε η μαμά-Τερέζα, όταν αργοπορούσαν στα δωμάτια, να σκεπάσω το πρόσωπό μου με βαριά πολυκαιρισμένα υφάσματα, αφήνοντας το ένα μου μάτι ανοιχτό σαν αφηρημένο νοσοκομείο.
- Υπάρχουν, αλήθεια, χιλιάδες τρόποι να κερδίσει κανείς τη ζωή του μα ένας μόνο για να τη χάσει.
- Γι’ αυτό, σας λέω, να μπορούσε να σηκώσει κανείς, μια νύχτα, όλη τη λησμονιά απ’ τα φτωχά καπέλα, να ζήσει τρώγοντας τις γάζες στους παλιούς σταθμούς, να φτιάξει μια πολυθρόνα για τα εγκαταλελειμμένα μήλα, ή να κλάψει τόσο που να κουδουνίσει, ξανά, το μικρό ρολογάδικο του παππού – και πες στους φίλους μας πως έχασαν την αιωνιότητα, μονάχα εκείνοι που έπαψαν να τη θυμούνται..
- Φτωχή ανθρωπότητα, δεν πρόφτασες ούτε ένα μικρό κεφάλαιο να γράψεις ακόμα [..]
- Κι ύστερα, κάθε φορά που κάποιος μπαίνει στη ζωή σου, είναι σα να σου παίρνει μια ακόμα βελόνα γραμμοφώνου, ώσπου, τελικά, πρέπει να τραγουδήσεις μόνος σου..
- [..] κι ίσως, για να βγάλεις φτερά, φτάνει ν’ ακουμπήσεις σ’ έναν τοίχο και να σκεφτείς πόσο λίγο θα ζήσεις – έτσι άρχισαν τα πουλιά..
- [..] – ώσπου ένα μικρό, τυχαίο άστρο μου παιρνε και το τελευταίο επιχείρημα πως δεν είναι ωραίος ο κόσμος!
- Όταν, τέλος, πήρα την απόφαση να ξεκινήσω, ήταν αργά. Όλες οι ομηρικές περιπέτειες είχαν από καιρό τραγουδηθεί, δεν έμεναν παρά τα λιγοστά φανάρια με το κίτρινο φως κι η νοσταλγία ενός κόσμου έξω απ’ τον κόσμο.
- Τόσα πράγματα, αλήθεια, και κανείς δεν τα βλέπει – πώς να τ’ αντέξεις μόνος σου και το όνειρο ή η αυταπάρνηση, η θυσία ή ο οίχτος, σαν τους φτωχούς συγγενείς που τους αφήνεις να σε κλέβουν, για να νιώθεις πιο πλούσιος.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του
ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ, Ο διάβολος με το κηροπήγιο,
εκδόσεις Κέδρος (1975)
Τετάρτη, 5 Δεκεμβρίου 2012
Προσωπικά ~ 16
https212.beta.photobucket.comuserMistress_Vader_Photos
Κάνε τους φόβους μου, όνειρα.
Dreamer
Τρίτη, 4 Δεκεμβρίου 2012
Σάββατο, 1 Δεκεμβρίου 2012
Θα πεθάνω ένα βράδυ ζεστό - Βίκυ Δερμάνη
Θα πεθάνω από καρκίνο του σπονδυλικού καημού
ένα βράδυ ξέφρενα ηδονικό, ζεστό και μυρωμένο
θα πεθάνω από κάποια κύτταρα που άξαφνα σάπισαν
θα πεθάνω μ' ένα πόδι κι ένα αυτί γλυκά φαγωμένο
από ποντικό γιγάντιο βγαλμένο από τρύπα τεράστια
θα πεθάνω από δαγκώματα εκατό ίσως και χίλια
θα πέσει πάνω μου ο ουρανός με φόρα ακράτητη
θα πεθάνω από μια έκρηξη που τ' αυτιά θα τρυπάει
θα πεθάνω τρεις τα ξημερώματα από υπόκωφες πληγές
που αδίσταχτοι φονιάδες ύπουλα θα μ' ανοίξουν
κάτω απ' τη σκόνη τυλιγμένη ερείπιων λυπημένων
πνιγμένη μες στη μούργα του κενού του αδηφάγου
στο σώμα δαγκωμένη από τρωκτικά αδιάφορα
κι αμέσως ύστερα λαίμαργα θα με καταπίνουν κήτη
θα πεθάνω γυμνή ή ντυμένη στα μαύρα ή στα κόκκινα
ή ραμμένη σε τσουβάλι γεμάτο από σουγιάδων λεπίδες
θα πεθάνω με άβαφα ίσως, των ποδιών μου τα νύχια
με τα χέρια γεμάτα από δάκρυα με τα νύχια φαγωμένα
με τα βλέφαρα ξεριζωμένα κάτω από έναν ήλιο λυσσασμένο
όταν ψιθυριστά μου πούνε κουβέντες μοχθηρές στ' αυτί
θα πεθάνω βλέποντας να σκοτώνουνε παιδιά και μανάδες
και άντρες έκπληκτους κι ωχρούς διπλούς λάκκους να σκάβουν
θα πεθάνω ζωντανή ενώ σκουλήκια αχόρταγα θα με τρώνε
θα πεθάνω με χέρια δεμένα μέσα σε ποτάμι ορμητικό
θα πεθάνω σε μια φωτιά μέσα θλιμμένη και χλωμή
αδιάφορο μου είναι αν θα πεθάνω λίγο ή θα πεθάνω πολύ
-όταν όλα θα έχουν τελειώσει ένας ήλιος σκληρός,
σαν μάτι κυκλώπειο, αυτό το τοπίο της πίκρας θα φωτίσει-
Ποίηση της Βίκυς Δερμάνη
~ Αφιερωμένο στην ιδία. Με εκτίμηση.
Παρασκευή, 30 Νοεμβρίου 2012
Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου. Κι ύστερα, βρες ένα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε ν' απολαύσεις τ' άρωμά τους. Αλκυόνη Παπαδάκη
.. Α! Κι αν θέλεις μην ξεχάσεις πως υπάρχουν πάντα κάποιοι που αξίζει να τους προσφέρεις ένα σου χρυσάνθεμο!
Τετάρτη, 28 Νοεμβρίου 2012
Μονόκλινο σύμπτωμα - Κική Δημουλά
Απορούν κάθε φορά οι ξενοδόχοι
που ζητώ μονόκλινο δωμάτιο στην πρόσοψη.
Με κοιτάζουν σαν ν' απαιτώ θάνατο με θέα.
Έβαλα ενέχυρο τη θάλασσα
κι είπα να κάνω φέτος διακοπές σε βουνό
μη και ξορκίσουν τα θροΐσματα του δάσους
εκείνο το δαιμονισμένο σύνδρομο επιστροφής
που κυριεύει αυτοστιγμεί κάθε διαφυγή μου.
Αν μ' αγκαλιάσει ενός δέντρου
ο σάτυρος κορμός μπορεί και να ριζώσω.
Και στο βουνό τα ίδια.
Σαν να 'ταν σιδερένιο το δωμάτιο
κι ο καθαρός ανάλαφρος αέρας απέπνεε κλειδαριά.
Να ξεκλειδώσω πάλευα με τα ηρεμιστικά μου
αλλά εκείνα ήτανε πιο άρρωστα από μένα.
Τα ίδια που έγιναν στην Πύλο
η ίδια άτακτος φυγή πρόπερσι από τη Σύρο
στην Καλαμάτα πέρσι τρισχειρότερα
γεμάτο το τρένο και θέλανε τα κλάματα
να πάμε πίσω στην Αθήνα με τα πόδια.
Τέτοια μανία καταδιώξεώς μου κυριεύει τους τόπους.
Να μου λείπει η απουσία σου;
Δεν έρχεται μαζί μου την αφήνω σπίτι.
Όρος ρητός της αλλαγής να μην ακολουθήσει.
Άπληστο που είσαι Ανεξήγητο.
Τόση διαφάνεια καταπάτησες για τη διαφύλαξή σου
κι έκανες θέρετρό σου τώρα
αυτό το ανεξήγητο σύμπτωμα εχθρικό μου.
Να επιστρέφω αμέσως. Με λεωφορείο ταξί
αν πετύχω κανένα φεγγάρι που επιστρέφει κι εκείνο
στην πιάτσα του αδειανό.
Ολέθρια συνήθεια. Όχι τίποτ' άλλο
μα αν δεν μ' αρέσει να δούμε πως θα επιστρέψω
από τον κάτω κόσμο σου Ανεξήγητο.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, Η εφηβεία της λήθης (1994)
Δευτέρα, 26 Νοεμβρίου 2012
Depeche Mode (live) - TerraVibe Athens / 10.05.2013
Και κάπως έτσι ξεκίνησε υπέροχα αυτή η εβδομάδα..
All I ever wanted
All I ever needed
Is here in my arms
Words are very unnecessary
They can only do harm
Enjoy the Silence
Κυριακή, 25 Νοεμβρίου 2012
Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου - Τάσος Λειβαδίτης
Το πουλί με τις αλήθειες
Η λήθη σκέπασε το παρελθόν,
το άγνωστο πολιορκεί το σπίτι
φαντάσματα πραγμάτων που αγαπήσαμε και χάθηκαν
και τώρα μόνον οι αράχνες γνωρίζουν τη συνέχεια -
αλλά η νοσταλγία για το άγνωστο μας είχε κερδίσει από παιδιά
κι η μοναξιά μας είχε υποσχεθεί τις μακρινές αποστάσεις.
Ω το παιδί που υπήρξαμε μ' εκείνο τον τεράστιο λαιμοδέτη
για μια τόσο σύντομη παιδικότητα.
Κι η Μαρία που το βραδινό αεράκι παράσερνε τις κορδέλες του καπέλου της
σε άλλους αστερισμούς - ποτέ δεν τη φτάσαμε.
Κι αγάπησα με πάθος καθετί που δεν ήταν γραφτό να γνωρίσω.
Κι έζησα όλη τη ζωή μου σ' ένα όνειρο
και την αθανασία σε μερικά κονιάκ.
Κάποιο πρωινό ένα πουλί κάθισε στο αντικρινό δέντρο και κάτι σφύριξε.
Ω, αν καταλάβαινα τι ήθελε να μου πει,
ίσως να είχα βρει το νόημα του κόσμου.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου,
[εκδόθηκε μετά τον θάνατο του ποιητή],
εκδόσεις Κέδρος (1990)
Σάββατο, 24 Νοεμβρίου 2012
Τετάρτη, 21 Νοεμβρίου 2012
Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν - Γιάννης Αγγελάκας
Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν
Πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί
Μέσα σε βρόμικες διαλυμένες κάμαρες
Γεμάτοι οργή κι απόγνωση
Αποφασισμένοι ωστόσο
Να το λεκιάσουν με λέξεις
βρόμικες λέξεις
άγιες λέξεις
λέξεις κλειδιά
ιδέες φαντάσματα
λυτρωτικές φράσεις
Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους μανιακούς του λόγου
Να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλά τους
Να φιλήσω τα παραμορφωμένα τους μέτωπα
Να συμμαζέψω τις τσαλακωμένες τους ονειρώξεις
Να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη του έρωτά τους
Να τους καθησυχάσω
Να τους πείσω πως δε χρειαζόμαστε άλλο αίμα γι' απόψε
Πως χορτάσαμε
Κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι
Να τους νανουρίσω.
Γιάννης Αγγελάκας, Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε; (1999)
Σάββατο, 10 Νοεμβρίου 2012
Προσωπικά ~ 15
Παγιδευμένη σε μία ατέρμονη φυγή.
Κύκλοι κι αδιέξοδα.
Όνειρα φτωχά, κείτονται στοιβαγμένα στη ψυχή μου.
Όχι, δεν εμμένω σε αδέξιους συναισθηματισμούς.
Υπομένω βουβά.
Μοιράσου τη σιωπή μου.
Dreamer
Τετάρτη, 7 Νοεμβρίου 2012
Αυτός που σωπαίνει - Τάσος Λειβαδίτης
Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη
ενός ατέλειωτου χωρισμού.
Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια
με τις σκοτεινές σκάλες τους
που οδηγούνε,
άγνωστο που..
Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές
που αρνούνται,
κλαίνε λίγο
κι ύστερα ενδίδουν
και τ' άλλο πρωί,
αερίζουν το σπίτι
απ' τους μεγάλους στεναγμούς..
Στα παλαιικά κρεβάτια
με τα πόμολα στις τέσσερις άκρες
πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν
πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου
κι ύστερα αποκοιμήθηκαν
γλυκείς κι απληροφόρητοι
σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια
Όμως εσύ σωπαίνεις..
Γιατί δε μιλάς;
Πες μου!
Γιατί ήρθαμε εδώ;
Από που ήρθαμε;
Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα;
Τι θέλουν να πουν;
Ω, αν μπορούσες να τα διαβάσεις!
Όλα θα άλλαζαν..
Όταν τέλος, ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα..
δε βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους,
το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά..
Κι ολόκληρο το άγνωστο
την ώρα που βραδιάζει..
Τρίτη, 6 Νοεμβρίου 2012
Parisienne Moonlight - Anathema
♪♫ Parisienne Moonlight - Anathema
I feel I know you
I don't know how, I don't know why
I see you feel for me
You cried with me, you would die for me
I know I need you
I want you to be free of all the pain
You hold inside, you cannot hide
I know you tried
To be who you could't be
You tried to see, inside of me
And now I'm leaving you
I don't want to go, away from you
Please try to understand
Take my hand, be free of all the pain
You hold inside, you cannot hide
I know you tried to feel, to feel
Κυριακή, 4 Νοεμβρίου 2012
Άτιτλο - Μαρία Τζιάτζιου
Όσες φορές θα μ' ακούς
οι μέρες θα χτυπιούνται από κατάντια.
Και τις ώρες τους μαρτυρικά θα σπρώχνω να κυλούν
Τα μάτια θα σκύβουν υποτακτικά στη θέληση
κι η ορμή θα έχει ξεθυμάνει.
Ο αγώνας θα είναι παρελθόν
κι οι ατελείωτες τιμές στους ήρωες σου
αποτυπώματα στα δάχτυλα.
Τόσες λέξεις...
Οι μισές δικές μου.
Άγαρμπες γροθιές
που σκουντουφλάγανε με δύναμη πάνω στην άγνοια
και οι μισές το γέλιο σου
συγκατοικούν ανέμελα ακόμα
στη δύνη του χρόνου,
άκου τες.
Μας χλευάζουν που δεν είχαμε χρόνο
Που δεν είχαμε το θράσος να πατήσουμε το άβατο
και κύλησε αργό ποτάμι η επιθυμία στη σκιά των πλατανιών,
μουρμουρίζοντας έρωτα απ' τα βάθη του.
Όσες φορές θα θυμάσαι να γυρνάς μια ελπίδα πίσω
Εκεί που θα σε περιμένει
στις άκρες του κόσμου μια επανάσταση
κι εγώ θα έχω γράψει το Ε.
Όσες φορές θα πονάς
βρες παρηγοριά στις λέξεις μου
που ζωγραφίζουν την ευχή μου - φάρμακο.
Και κίνα ξανά να κατακτήσεις την ιδέα σου.
Όσες φορές θα με βλέπεις θα είναι όνειρο
και το άγγιγμα ποταπή ψευδαίσθηση της αφής
ξεριζωμένη απ' το θέλω σου.
Άπλωσε το χέρι σου και μην το πιστέψεις.
Όσες φορές θα μ' ακούς
θα είναι το τραγούδι της γαλήνης μου
που γυρνάει φάντασμα ασύχαστο.
Θα σε ρωτάω πάντα φιλί μου,
πόσες φορές ξημέρωσε.
Θα σου δείχνω.
Τόσες φορές έφυγες.
Όταν θα μ' ακούς, θα σου λέω
τόσες φορές πέθανα...
Ποίηση της Μαρίας Τζιάτζιου
~ Αφιερωμένο σε εκείνη. Την ευχαριστώ, από καρδιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου