Ποιητική τέχνη
Ας δούμε το δέντρο.
Τι κάνει σε καιρό ανθοφορίας.
Κανόνας:
δεν κρατάει ποτέ
όλα τα άνθη του.
πολλά τα ρίχνει.
Εκτεθειμένος
Εκτεθειμένος μες στα ποιήματά μου,
σ' αντίτυπα κυκλοφορώ.
βορά σε ξένα χέρια,
που με ξεφυλλίζουν.
Ο ποιητής Χρίστος Λάσκαρης (1931-2008) γεννήθηκε στο
Χάβαρι της Ηλείας και μεγάλωσε στην Πάτρα. Αποφοίτησε από την
Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης αλλά δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα του
δασκάλου.
Εργάστηκε ως τη συνταξιοδότησή του στον Ασφαλιστικό Οργανισμό
Αστικών Λεωφορείων του Δήμου Πατρών.
Η συγκεντρωτική έκδοση των
ποιημάτων του, που εκδόθηκαν από διάφορους εκδ. οίκους της Πάτρας, της
Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, κυκλοφόρησε το 2004 από τις εκδόσεις
“Γαβριηλίδη'.
Το 2007 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο “Καβάφη' -με το όνομα του ποιητή ο οποίος δεν έπαψε ποτέ να τον επηρεάζει,
('ανήκω στην καβαφική ποίηση και στην Παλατινή Ανθολογία',
είχε πει).
Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γερμανικά, πολωνικά,
ισπανικά και πορτογαλικά. Πέθανε στις 11 Ιουνίου 2008, σε ηλικία 77
ετών.
Απάνθισμα ποιημάτων του Χρίστου Λάσκαρη
ΧΑΜΕΝΗ ΟΡΙΣΤΙΚΑ
Τί μπορεί να την ξαναφέρει.
Ούτε ο άνεμος,
ούτε τα όνειρα.
Δε θα ξαναπερπατήσει μες στα ποιήματα.
Κι οι στίχοι θα συνεχίζουν να χτυπιούνται άδειοι.
Σκιά
Εδώ να προσέξετε,
σ΄αυτό το σιωπηλό παλτό που κρύβεται,
στο βήμα τούτο της επιστροφής
τη νύχτα.
Κι αν θέλετε να μάθετε τον άνθρωπο,
κοιτάξτε τώρα που περνάει από το φως
την πονεμένη έκφραση στην ωμοπλάτη΄
και προπαντός μια λεπτομέρεια:
με πόση ευκολία γλίστρησε μέσα στο γνώριμο,
τ΄αγαπημένο του σκοτάδι.
Αν είναι κάποιος
Αν είναι κάποιος που στο σπίτι με κρατά,
δεν είσαι εσύ:
μια μετρημένη,
και καλή νοικοκυρά΄
είναι εκείνη η αδελφή σου η ανεπρόκοπη,
όταν στο πιάνο κάθεται
και παίζει.
.Oι εραστές της νύχτας
Τη νύχτα όχι
δεν θα μας την πάρουν,
δεν θα μας την πάρουνε,
αγαπημένη.
Με τα κορμιά τους,
όλο και πιο πολλοί
θα την υπερασπίζουν εραστές.
Έρωτας
Στην πρώτη επαφή που είχαμε,
μιλήσαμε όπως δυο ξένοι
για πράγματα διάφορα σχεδόν.
Στη δεύτερη μπορώ να πω το ίδιο,
με κάποια στη φωνή μας διαφορά,
ένα χρωμάτισμα.
Ώσπου στην Τρίτη,
τα λόγια μας ακολουθούσαν παύσεις -
εκείνες οι γλυκές σιωπές
του έρωτα.
 |
| Fabian Perez,painter |
Έφυγε
Έφυγε.
Το άρωμά της,
πάλεψε μες στην κάμαρα για λίγες μέρες
κι ύστερα έσβησε.
Την ίδια τύχη θα 'χουν και τα μάτια της,
καθώς και η γλυκιά φωνή της.
Τόσος έρωτας
και να καταβροχθίζεται!
 |
| fabian perez,painter. |
Θα μιλήσω γι' αυτούς
Θα μιλήσω γι' αυτούς
που δεν εγνώρισαν ποτέ τον έρωτα,
για όλους όσους πλάγιαζαν
το βράδυ μ' έναν ίσκιο,
που ένα φιλί
δε δρόσισε τον ύπνο τους,
δεν έσταξε στο στήθος τους
κανένας λόγος,
μόνο μια γεύση ερημιάς,
στα χείλη τους.
Γι' αυτούς θα πω,
που έζησαν σαν τις φρυγμένες στέρνες,
ολάκερη ζωή.
 |
| fabian perez,painter. |
Μόνος
Ακόμη και το γκαρσόνι δεν ερχότανε.
Έπαιζε η μουσική,
στην πίστα τα ζευγάρια χόρευαν,
πλάι του μια παρέα
έπινε παγωμένες πορτοκαλάδες.
Κι αυτός στο τραπεζάκι μόνος.
με τα τσιγάρα και τον αναπτήρα του.
Μοναχικοί ταξιδιώτες
Άνθρωποι που ταξιδεύουν μόνοι:
κατά κανόνα σιωπηλοί,
πιάνοντας θέση σε παράθυρο.
Δεν έχουνε αποσκευές,
δεν έχουνε κανέναν να τους περιμένει.
Συνέχεια κοιτάζουν έξω.
Αν κάποιος τους ρωτήσει που πηγαίνουνε,
μοιάζουν σα να 'ρχονται από μακριά.
σα να μην έχουν καταλάβει την ερώτηση.
Η φωνή της στο τηλέφωνο
Με ξεκουράζει η φωνή της στο τηλέφωνο,
όταν μάλιστα
δεν έχει τίποτα να πει
και φλυαρεί ασταμάτητα.
Να εμποδίζεις τις σκιές
Είσαι εδώ
για να με προστατεύεις:
να εμποδίζεις τις σκιές να δράσουνε,
το θάνατο
να γίνει τρέλα.
 |
| fabian perez,painter. |
Παραίτηση
Δε μπόρεσα να σε δημιουργήσω.
έμεινες μέσα μου μία
μοναχική κραυγή,
μια πρώτη πρόταση.
Στο πρωινό
Είναι ωραίο να υπάρχεις
στο πρωινό ακουμπισμένος.
Αλλά να υπάρχεις
δεν είναι εύκολο.
Χρειάζεται μια καρδιά αθώα.
Να με αφήσεις ήσυχο
Σταμάτα να έρχεσαι στον τάφο μου.
Λουλούδια πάνω μου δε θέλω.
Και πρόσεξε:
το στήθος σου καθώς σκύβεις
ακουμπά την πλάκα μου.
Μπήκα εδώ να ησυχάσω.
Το θηρίο
Πώς να αντιμετωπίσεις το χρόνο,
πώς θεέ μου να τον γεμίσεις
δουλεύοντας,
δουλεύοντας,
δουλεύοντας,
και πάλι
μένει αρκετός
να σου επιτεθεί.
Είναι ο περίφημος ελεύθερος χρόνος μας.
Ο χρόνος που πρέπει να σκοτώσουμε.
Παιδούλα μπροστά στον καθρέφτη
Η σιωπή του καθρέφτη την φοβίζει:
μια τέτοια μέσα του ομορφιά
και να 'ναι έτσι σκεφτικός!
Κάτι θα βλέπει αυτός.
 |
| by Mark Keller |
Συνάντηση
Ανέβαινε τα σκαλοπάτια δύο δύο.
Τίποτα το περίεργο:
κάποιος
π' ανέβαινε τα σκαλοπάτια δύο δύο.
Στάθηκε και τον κοίταξε.
Αυτός κατέβαινε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου