Όσοι έχουν ασχοληθεί με τη διδασκαλία...
Όσοι είχαν την ευκαιρία να έχουν παιδικές ψυχές στα χέρια τους..
και προσπάθησαν να τις γεμίσουν
γνώση, αξίες, αλήθειες...
Όσοι δέθηκαν με τους μαθητές τους...
Όσοι το έκαναν κυρίως ως λειτούργημα κι όχι σαν επάγγελμα...
...αυτοί γνωρίζουν πραγματικά την ανείπωτη χαρά
του να συναντάς μια από αυτές τις μικρές ψυχούλες
-έφηβη πια ψυχή-
και να νιώθεις συγκίνηση
για το κάθε χαμόγελο που σου χαρίζει,
για την κάθε αγκαλιά που σου κάνει.
Να βλέπεις ότι το μπουμπούκι άνθισε....
Πριν λίγες μέρες δέχθηκα μια επίσκεψη στο σπίτι μου.
από αυτά που εγώ αποκαλώ χαρισματικά.
Η Μάυρα (γιατί σε αυτήν είναι αφιερωμένη η σημερινή μου δημοσίευση)
σήμερα φοιτά στην τρίτη γυμνασίου.
Εξακολουθεί να έχει ένα μυαλό πολύ πιο πάνω από τα παιδιά της ηλικίας της
και να διακρίνεται ιδιαίτερα για τον καταπληκτικό γραπτό της λόγο.
Η αναφορά μου σήμερα όμως δεν έχει να κάνει με επιδόσεις...
Το αφιέρωμα μου έχει να κάνει με την ικανοποίηση που παίρνει
κανείς όταν συναντάει έπειτα από καιρό πολύ
μια ψυχή που δέθηκε μαζί της,
και διαπιστώνει πως η αγάπη, η εκτίμηση, η χαρά είναι αμοιβαία!
Το κοριτσάκι μου μεγάλωσε...
Κι ήρθε να μου πει πως ποτέ δεν με ξέχασε ...
Διαβάσαμε μαζί τη δημοσίευση-αφιέρωμα που της είχα κάνει
το περασμένο καλοκαίρι,
μιλήσαμε για τα παλιά, μιλήσαμε για το μέλλον και τα σχέδια της,
μα κυρίως συγκινηθήκαμε από τις στιγμές που
σιωπήσαμε!
Κοιτάζοντας η μία τα μάτια της άλλης!
Αυτή είναι η αληθινή ανταμοιβή
ενός Δασκάλου!
Μάυρα....
σε ευχαριστώ ♥
Καλή σας μέρα!
Καλό Σαββατοκύριακο να έχετε!
@ριστέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου