Θάματα καμωμένα από διφορούμενες λέξεις Αντικατοπτρισμός ασέληνης νύχτας που πάντα μέσα μου παλιννοστεί πανσέληνος

μια λέξη εφήμερη απ’ τα φεγγάρια της

ολόγυμνη έτσι κι αλλιώς

στη βουβή θεομηνία βάρβαρου ποιητή

που νήστεψε τα βλέμματα

που άστραφταν  τα χρώματα

σφύζοντας συννεφιασμένες σιωπές

ερημίας έσω

θάματα καμωμένα από διφορούμενες Λέξεις

που έμοιαζαν ανάσκελα

κύματα σε μια στιγμή αποθέωσης

έρημα σαν την αγάπη,

ενδεχόμενα σαν «σ’ αγαπώ» 

Αναγκαία Λήθη σαν πόλεις Ανέμου  

που σπάνε στα βράχια σαν απουσία

που ξεριζώνει κάτι αγριολούλουδα χαράματα

και πώς να την εκλάβεις τόση φλυαρία ονείρου

ανάμεσα σε δυο εκλάμψεις στιγμιαίου για πάντα

Μισθοφόρος ρέμβη με διάθεση για Ποίημα δι’ ευχών των αναμνήσεων θάλασσας ανέμου μαινόμενων για πάντα…

Τάσος Κάρτας, Επιδείνωση Άστατου Ποιήματος (σμήνος μνήμες πουλιών αεί και νυν μέσα στην Νοσταλγία)

[Αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια SMS μήπως και πετύχω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις… Είπαμε όσα δε φτάνει η αλεπού… τα κάνει λυρισμό και ωραία λόγια – να ’χουμε κάτι να κρυβόμαστε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων μας με το γόρδιο χρησμό τους… Η Ποίηση του καθενός δική ελπίδα υποτέλειας]