Μια φεγγαροντυμένη ελάνθανε στην προσμονή Εσωτερικός μονόλογος, όταν ο ποιητής μέσα μας δεν λέει να σωπάσει

Μακριά, πολύ μακριά στα σύννεφα

στην Ατλαντίδα γη της Ποίησης,

μια φεγγαροντυμένη ελάνθανε στην προσμονή

παλίντονου  αρμονίας λέξεων,

που κόκκαλα δεν έχουν

και επιούσιο Ρέμβη ριζώνουν

απ’ τον αιώνα κι ως τα ρίγη αυτής της νύχτας

που σεληνιάζεται ανερμάτιστα

στα σύννεφα του χθεσινού λυγμού

Όνειρα δεμένα

 στην άτονη λήγουσα παντός επιστητού σώματος,

απ’ την πλευρά μιας εφήμερης αιωνιότητας λέξεων

Ονειροπόλημα Πανσέληνου

στάσιμης στον αμφίσημο χρησμό της

Κι εσύ, Ουρανέ, σε ποια γλώσσα μου διαβάζεις

τα γαλάζια σου γράμματα;

Στη γλώσσα της ατέλειωτης σιγής

κρυμμένων αστεριών

κιβωτός χρωμάτων επιούσιας ομοιοκαταληξίας

προσπέλαση παραμυθιού

ναύλος για τη λινή κοιτίδα κυριολεξίας επίνειο του τμήματος μεταγωγών των στίχων

Τάσος Κάρτας, Επίνειο Νοσταλγίας Μαγικού Ρεαλισμού (ένας στίχος που είναι να βγει… οὐκ ἐᾷ με καθεύδειν)

[Ένα στίχο παντογνώστη αφηγητή ονειρεύομαι με εσωτερική εστίαση συν πλην ουσίας, αίφνης ονειροδίαιτο δυο κατά λέξη δισταγμών, μηδέν εις το πηλίκο υψικαμίνου σώματος… Νόστιμον Ήμαρ μεταξένιων συνειρμών στον πηγαιμό για την Κολχίδα της Ποίησης κάθε τρεις και τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισο]

Αναρτήθηκε από Tasos Kartas στις 9:03 μ.μ.