Ώσπου να πεις κύμινο Ανάμεσα σε δυο στιχάκια όνειρα παράπεσε libido λυρισμός

δεν έχει δάχτυλα η σιωπή να την μετρήσεις

δεν έχει κύκλους ο ουρανός να τους διαβείς

και μια λέξη ολομόναχη στους αυτουργούς ανέμους,

φεγγαροντυμένη χρώματα και ερημίας ήχο

μπαινοβγαίνει εφήμερα στη βουβή θεομηνία της

μπαίνουμε ο ένας στο κορμί του άλλου

γινόμαστε για κλάσματα του δευτερολέπτου

μια κραυγή, ένας σπασμός, βάρβαροι ποιητές

κι ύστερα

ώσπου να πεις κύμινο,

πάλι μόνοι σε παράλληλους δρόμους,

λέξεις πτερόεσσες γυμνές απ’ το φωνήεν τους

στο καταπέτασμα της συμφωνίας στίχων

έλα λοιπόν να θυμηθώ με όνειρα τη μελωδία της σιωπής

Τάσος Κάρτας, Επιδείνωση Άστατου Ποιήματος (σμήνος μνήμες πουλιών αεί και νυν μέσα στην Νοσταλγία)

[Αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια SMS μήπως και πετύχω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις… Είπαμε όσα δε φτάνει η αλεπού… τα κάνει λυρισμό και ωραία λόγια – να ’χουμε κάτι να κρυβόμαστε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων μας με το γόρδιο χρησμό τους… Η Ποίηση του καθενός δική ελπίδα υποτέλειας]

Αναρτήθηκε από Tasos Kartas στις 6:37 μ.μ.