Ω μοναξιά εισχωρείς μέσα στο βράδυ σαν κλητική προσφώνηση βοώντος θανάτου

ΕΤΣΙ ΤΟ ΕΔΕΣΑ ΣΚΟΙΝΙ ΞΟΡΔΟΝΙ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΘΕ ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟ Μ’ ΑΛΛΟ ΣΤΙΧΟΠΟΥΚΑΜΙΣΟ

η ποίηση του καθενός δική του ελπίδα υποτέλειας

μήτρα αλλόκοτης αλληγορίας

μύθος αλήθειας, σύμβολο μνηστήρων

μάθημα πάθημα φύρδην μίγδην

ουράνια κόρη γδύνεται τις αστραπές

το θείο της βιολί μπροστά στα μάτια μου οπλίζει μουσική

βογκάει λυγάει τα κλαδιά ο βυθός

ο μαύρος της προσευχής

απλώνει χρυσώνει τα βήματα

το μαντήλι το χρυσό του Ονείρου

ξεχειλίζει το στήθος των πραγμάτων ρωγμές

πυροβολεί εκπυρσοκροτεί

η μακριά η κάνη το περίστροφό μου

φύτεψα ήλιους τριαντάφυλλα σήμερα

κι απ’ τον κήπο σου πέταξε ένα πουλί

έτσι το έδεσα σκοινί κορδόνι το Ποίημα:

κάθε τρεις και τόσο

μ’ άλλο στιχοπουκάμισο

αναστενάρισσα στον πόθο μας

ΦΕΥ, ΠΑΛΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ ΛΕΞΕΩΝ

τι πλανόδια που είναι η θλίψη

τι βλέμμα η σιωπή των στίχων

μας χωρίζουν άμαχες λέξεις ως την τέλεια Χρυσηίδα

δίψα ιαματικού πόθου

ριπές μονοσύλλαβης ερημίας

κύμβαλο άλλοθι φυλλοβόλου λόγου

πλεκτάνη θεοφάνειας στο ποίημα…

εκεί που ήξερα να πω το τέλος

εύφλεκτο σπέρμα

δρομολόγησε την εμβέλεια της βάρδιας του

στις έγκλειστες κλεψιγαμίες

ως υποχθόνια διάψευση-

φευ πάλι θα κάνει κατακλυσμό λέξεων…

κύκνειου οργασμού άναυδο σώμα

περιβόητο λευκό χαρτί

μετείκασμα θνητό

ψυχή μου διάτρητη

στη ρότα άσφαιρου τοπίου

απ’ το ανοιχτό παράθυρο

φεγγίζει η μελαγχολία του καιρού

ω μοναξιά εισχωρείς μέσα στο βράδυ

σαν κλητική προσφώνηση βοώντος θανάτου

 [Τάσος Κάρτας, Οι λέξεις μέσα στο Ποίημα εικόνες σκέψεων και συναισθημάτων είναι και οι εικόνες που τις έντυσαν λαβύρινθος επιθυμίας λέξεων «για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουν» ερήμην – στίχοι εικονολάτρες φωτογραφία λεξιθήρας και η ευπροσήγορη ηχώ της μοναξιάς στο τεντωμένο σχοινί μιας ανάγκης λανθάνουσας για ουρανό! – ART by Carlos Terran ]

Αναρτήθηκε από Tasos Kartas στις 9:19 μ.μ.