Ώσπου να πεις κύμινο χρώματα μουσικές χτενίζουν τις κοτσίδες του ποιήματος

ΜΕΣΟΥΡΑΝΑ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ ΜΑΓΙΚΟΥ ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ

γυρίζω στη στάσιμη όχθη του περυσινού καλοκαιριού

στο μπαλκόνι του φθινόπωρου

το κορίτσι με τις δίδυμες πλεξίδες

υποδύεται ένα μοβ ποτιστήρι

μεσούρανα της νοσταλγίας μαγικού ρεαλισμού

γλάστρες με τους φίκους μυτίζουν

τους πόθους της νύχτας

αναδύεται από το παραλήρημα κορυφαία σιωπή

ξόρκι στον εξπρεσιονισμό δίσεκτου χειμώνα

όπως η βροντή του σύννεφου

απ’ το βλέμμα της αστραπής

έτσι κρέμεται σε μια κλωστή κατηγορικός ο στίχος

να ’χεις το νου σου στη γραμμική

του ποιήματος υπόσχεση

να ’χεις το νου σου στο φιλί,

ροδόσταμο ερέθισμα στα πλάτη του ανέμου

ώσπου να πεις κύμινο

χρώματα μουσικές

χτενίζουν τις κοτσίδες του ποιήματος

ΜΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΑΡΑ ΤΟ ΑΘΥΡΜΑ ΣΤΙΣ ΚΛΑΙΟΥΣΕΣ ΜΟΝΟΜΑΝΙΕΣ

«αν δεν ρισκάρεις με παρόν

κανένα παρελθόν δεν πνίγει μέλλον»

τάδε έφη Γιάννης Βαρβέρης

κρυφά ερωτευμένος σ’ ένα Ποίημα

με μια παλιά Cortina

Μα εγώ δεν είμαι παρά το άθυρμα

στις κλαίουσες μονομανίες μου….

όμαιμος σε μια λάμψη σαν της αστραπής

στων υακίνθων την ουράνια σκάλα

σ’ ένα ενάλιο κορμί

ως τα πλάτη ηχηρών ανέμων

ψυχή μου διάτρητη

στη ρότα άσφαιρου τοπίου

μηδέν εις το πηλίκον υψικαμίνου σώματος

η Ποίηση μια ήττα στο παρόν

ο Ποιητής ο πιο γενναίος απ’ τους ηττημένους

χρονομέτρης του μηδέν άγαν

μούσα ανάγλυφη μοναξιά

μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι,

στα χείλια του ασφόδελου μια πολιτεία πασχαλίτσες

ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙ Η ΦΟΥΣΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΜΟΥ ΤΟ ΔΡΟΜΟ

να γδύνεσαι χαμόγελα και λάγνα σ’ αγαπώ

για να ψιλώνω ως τα κατάρτια του ουρανού

όπου παραμονεύει το αειπάρθενο φιλί σου-

αιωνόβια προσμονή σαν αγιασμός στα μάτια

τι τέξεται η επιούσια έκφραση;

ποιο γόητρο ξοδεύουνε οι λέξεις της;

σε ποιο λημέρι αποκοιμήθηκε σειρήνα έμπνευσης;

μήπως αναρωτιέσαι ανέξοδα

κλώθοντας δίκλωνες κραυγές απ’ την αφάνεια σου;

διάττοντες στίχοι κλιμακτήριος ρυθμός

κοπάδι μαδημένες μαργαρίτες

γλυκοματιάζοντας συνουσία διττή

ασπαίρει και βογκά στύση αποδημητική-

ερπυστιοφόρο όνειρο τυλίχθηκε

σαν κόκκινη κλωστή σαν την ανέμη

οι προτάσεις των ποιητών

σειρήνες μ’ απειλή και κίνδυνο

μεγαλώνουν στην αφαίρεση μυριάδων μνήσθητι

 [Τάσος Κάρτας, Οι λέξεις μέσα στο Ποίημα εικόνες σκέψεων και συναισθημάτων είναι και οι εικόνες που τις έντυσαν λαβύρινθος επιθυμίας λέξεων «για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουν» ερήμην – στίχοι εικονολάτρες φωτογραφία λεξιθήρας και η ευπροσήγορη ηχώ της μοναξιάς στο τεντωμένο σχοινί μιας ανάγκης λανθάνουσας για ουρανό! – ART by ADAMSON the heaven above ]

Αναρτήθηκε από Tasos Kartas στις 6:10 μ.μ.