Ποίηση

Ποια είναι τα «φτερά του έρωτα»; Τα διαφορετικά του πρόσωπα; Πώς είναι δυνατό να χωράει όλες αυτές τις εκρηκτικές δυνάμεις που δοκιμάζουν τα όρια μας, την αγάπη, το πάθος, τη ζήλια; Πόσο τυφλός, ωμός, κεραυνοβόλος, παράλογος, υπερβατικός μπορεί να γίνει ή πόσο σοφός, ώριμος, λογικός, υποταγμένος σε «προδιαγραφές» και σχηματοποιήσεις;

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Παραγγελία σιωπής

Evaggelos Rigas

Παραγγελία σιωπής

Παραγγελία σιωπής χωρίς απόδειξη είναι τα χρόνια σου που χάρισες για να πληρώνεις μια ζωή το φόρο. Κεράστηκες τον γαλλικό σε κούπα απομίμηση γαλάζια πορσελάνη και νόμισες σου χάρισαν μια θάλασσα μετάξι. Σου έλυσαν το πρόβλημα και σου ‘ κλεψαν την κόλλα. Δεν είσαι μέσα κι απορείς. Χωρίς δικό σου όνομα οι πίνακες επιτυχόντων. Το τυρκουάζ της θάλασσας και τ’ ουρανού καθρέφτης, το άλικο δάκρυ της ροδιάς μέσα στον κήπο της γιαγιάς, στο φώναζαν. Μα θέλει μάτια για να δεις, μάτια ψυχής κι αυτιά ν’ ακούσεις δίχως γουόκμαν και γυαλιά, φτηνά ακούσματα γυμνά με σκούρο χρώμα τζάμια. Άνοιξε το παράθυρο και δες.
Έχεις τον ήλιο, την ελιά, το πεύκο μεσ’ στη θάλασσα, έχεις και το φεγγάρι για να μεθάς με έρωτα. Δεν έχω τίποτε άλλο να σου πω πέρα απ’ αυτό. Ροβόλα μεσ’ στις πασχαλιές, στις λεμονιές και στις ιτιές. Ροβόλα δίχως θυμικό για να αγγίξεις ουρανό εκεί που σκάει το κύμα. Ροβόλα γρήγορα χωρίς πανό. Έχει μαυρίσει το κακό.

Ευάγ. Ρήγας

“ Όμορφο ξημέρωμα σε όλους σας!!! ”

Ας νιώσουμε τη ΖΩΗ.... είναι μοναδική!

Παρασκευή, 28 Αυγούστου 2009

Ας νιώσουμε τη ΖΩΗ.... είναι μοναδική!

Όταν σταματάς για να δεις τον κόσμο,
να παρατηρήσεις την ομορφιά που μας περιβάλλει,
όταν γελάς, μέχρι που δεν αντέχεις άλλο με τους φίλους σου,
όταν κάνεις αυτό που αγαπάς να κάνεις,
όταν ταξιδεύεις σε ένα μέρος που δεν ξέρεις,
όταν γράφεις ένα τραγούδι,
όταν χτυπάει δυνατά η καρδιά πριν από μια ματιά,
όταν κάνεις έρωτα, όταν αγαπάς ... αισθάνεσαι ζωντανός.
Δεν είναι μόνο η ευτυχία που σε κάνει να αισθάνεσαι ζωντανός,
αλλά, επίσης, το να ξέρεις ότι έχεις μια απόδειξη ότι έζησες,
να ξέρεις ότι όταν πια δεν θα υπάρχεις, κάτι δικό σου
θα παραμείνει ζωντανό στο μέλλον.
Αλλά αν ξέρεις ότι δεν υπάρχει μέλλον; Ότι τίποτα
από ότι έκανες, καμμία κληρονομιά που άφησες,
καμμία συμβουλή που έδωσες δεν πρόκειται να επιζήσει;
Αν ξέρεις ότι όλα είναι τελειωμένα, είναι δυνατό να αισθανθείς ζωντανός;
Τα πράγματα που μας κάνουν να αισθανόμαστε πραγματικά ζωντανοί
είναι τα πράγματα που κερδίζουν το θάνατο,
εκείνα που διαρκούν στο χρόνο. Γιατί η έκσταση, η ευτυχία,
είναι διαπεραστική. Είναι η στιγμή στην οποία όλοι είμαστε αιώνιοι
και είμαστε ζωντανοί αληθινά!
Αισθάνεσαι ζωντανός όχι όταν η ζωή περνάει,
αλλά όταν εσύ περνάς από τη ζωή, όταν χάνεις
το φόβο του να πεθάνεις και να ζήσεις.
Αισθάνεσαι ζωντανός, όταν ξέρεις ότι
κάθε στιγμή είναι μοναδική,
ανεπανάληπτη, όταν ξέρεις ότι τίποτα δεν άρχισε με εσένα
και τίποτα δε θα τελειώνει μαζί σου.
Μόνο ξέροντας, ότι θα υπάρξει ένα πρωί που θα είμαστε σε θέση
να κερδίσουμε το θάνατο
και να αισθανθούμε ζωντανοί.

Πάλι μπήκα στο μπαουλάκι με τα φυλαγμένα
της μικρής μου... και διάλεξα!!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!!!!

Από giota08 @ 9:16πμ Permalink | Σχόλια (39)
Tags: ζωή

Προς Παράδεισο: με λεωφορείο ή ταξί.....

Πέμπτη, 1 Οκτωβρίου 2009

Προς Παράδεισο: με λεωφορείο ή ταξί.....

Ο δρόμος υπολογίζω να είναι ένα χιλιόμετρο περίπου,
όμορφη η διαδρομή, με τα δεντράκια του στο πεζοδρόμιο,
τη θάλασσα απο τη μια, παλιά πετρόκτιστα σπίτια που
αναδύουν αρχοντιά απο την άλλη.... Με τις γραφικές
αυλές, τα γεράνια στα περβάζια, κεραμίδια στις σκεπές...
μάστοροι και αφεντικά υπέγραψαν με μεράκι! 'Ενα
υπαίθριο αρχιτεκτονικό μουσείο διαβαίνεις και θαυμάζεις!
Θαύμα και τύχη να σκιάζεσαι απο το κάλλος...
Μια συνηθισμένη μέρα, μονότονη και η διαδρομή προς
τη δημόσια υπηρεσία.... αφήνω την κάρτα ανεργίας, για
να την ξαναπάρω σε λίγες μέρες σφραγισμένη! Εμφανής
σοβαρός λόγος, κανένας! Ψυχανεμιζόμαστε στο δήθεν
Κράτος Πρόνοιας! Αλίμονο, δε γεννήθηκα γι αυτό, δεν
δούλεψα υπηρετώντας τους....δεν περιμένω τίποτα,
περπατώ μόνο, φλυαρώντας με το σύννεφο σταθερά
στο ύψος μου κι αυτό προχωράει....
Δεμένο με τα όνειρα, χαμογελαστό με τις σκέψεις,
πάντα ελπιδοφόρο στις ιδέες μου και πάντα εκεί δίπλα μου...
Αυτό που, για τους διπλανούς είναι αόρατο, το ονομάζω
ανάγκη!
'Οπως και τώρα.... στην επιστροφή, την χωρίς πρόγραμμα,
χωρίς κάρτα ανεργίας, ούτε καν κάρτα εργασίας,
βασικά λεύτερη!
Προσπερνάω και διαβάζω: Προς ταβέρνα "ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ"
με λεωφορείο ή ταξί..... τλφ. κλπ....
Δεν χρειάζομαι λεπτομέρειες περισσότερες, δε χρειάζεται
να ψάξω που βρίσκεται, φαντάζομαι.. κάπου προφανώς
ειδυλλιακά, κάποιοι θα συχνάζουν εκεί, κάποιοι άλλοι
θα πάνε για πρώτη φορά. Φυσικά όλοι με την επιθυμία
να περάσουν υπέροχα, μαγευτικά πάντως και όχι
λιγότερο καλά απο έναν παράδεισο!
Μα αυτό δε θέλουμε όλοι;
Γι αυτό δεν πηγαινοερχόμαστε καθημερινά;
Για τις λίγες στιγμές. Τις όμορφες, τις αληθινές, τις
ραντισμένες σταγόνες ευτυχίας ώρες ψάχνουμε, τους
μικρούς παράδεισους που δημιουργούμε στη γη, να
ένα εκατοστό πάνω της.... ίσα που να γνέφεις τα σύννεφα!
Γιατί πόσο ν΄αντέξεις τα γκρίζα γραφεία, τις γκρίζες μέρες,
τα ασορτί αφεντικά, τη μαύρη μιζέρια; Αν δεν ξεπαρκάρεις
το σύννεφο, αν δεν περάσεις την ταβέρνα.... δε συναντάς
τον παράδεισό σου!
Ούτε με λεωφορείο, ούτε με ταξί, ούτε........ ποτέ!
Ο παράδεισος που καλλιεργούμε μέσα μας
συνορεύει με αυτόν τον ονειρικό!

Ειλικρινά χαίρομαι που βρισκόμαστε,
που σας βρίσκω εδώ.......
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!!!!!!
Και Καλό μήνα!

* Οι φωτογραφίες είναι απο πανέμορφο χώρο, πολύ κοντά στο πατρικό μου σπίτι,
είναι εξοχική ταβέρνα και δίπλα της καταλύμματα γραφικότατα!
'Οποιος επιθυμεί ν΄ανηφορίσει τα 'Αγραφα, μπορώ να τον βοηθήσω
ενημερωτικά..........

Από giota08 @ 8:38πμ Permalink | Σχόλια (41)
Tags: όνειρα , ζωή , σκέψεις

Χαμογέλα κάθε μέρα στη ζωή κι αυτή θα σε ανταμείψει!

Πέμπτη, 10 Δεκεμβρίου 2009

Χαμογέλα κάθε μέρα στη ζωή κι αυτή θα σε ανταμείψει!

'Οταν στο διάβα της ζωής
συναντάς ανοιχτή την πόρτα της δικαίωσης,
είναι γεύση με το κουταλάκι της ευτυχίας!
Τα μικρά ή άτονα φτερά της πλάτης σου
είναι αρκετά να αισθάνεσαι πως πετάς...!
Μια ευχάριστη είδηση, με απογείωσε λίγο
δικαιολογήστε την υπερβολή μου....
Μα στη συνάντηση με τον κόσμο των
ιδιαίτερων παιδιών, ένιωσα να βαδίζω
κάθε μέρα συντροφιά με τους αγγέλους μου!
Ειλικρινά αισθάνομαι απίστευτα ήρεμη και δυνατή!

Πολλά χαμόγελα να ζεσταίνουν τις μέρες σας.....
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

* Δεν ήταν τίποτα εύκολο...... αλλά οι στιγμές γράφουν όλες
και είναι όλες μοναδικές!

Από giota08 @ 9:14πμ Permalink | Σχόλια (42)
Tags: ζωή

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ, ΓΙΑΤΙ...................

'Εβρεξε χτες, αναμενόμενη και αναζωογονητική βροχή!
Κατέβαιναν τα ρολά, μην μπεί το νερό, αν και....
για λίγο δεν προλάβαμε, κάποια βιβλία δροσίστηκαν!
Ομπρελίτσες ξεμύτισαν κι αυτές....
Χαλάκια στην είσοδο, σταγόνες έγιναν λιμνούλα στο
μπαλκόνι!
Κάποιοι, μαζεύουν ρανίδες απ΄το τζάμι και τις κάνουν
στίχους και τραγούδι!
Μετά απο καιρό έβαλα τις ειδήσεις....
Θα φουντάρουμε, θα φτωχύνουμε, θα γδυθούμε ή
θα μας γδύσουν!
Πόσο ωραίος μοιάζει ο καιρός, μετά απ΄αυτά....!
'Ακουσα για αυτοκτονίες, αυξάνουσες τελευταία... και
στην Κρήτη, πριν απο λίγο, μου μετέφεραν.. ήταν τόσο
νέος! Κρίμα...πόσο κρίμα!
Πότε πρόλαβε να του φορτώσουν, τόσα στην πλάτη του;
Γιατί, αναλογίζομαι!
Αν, λέμε ΑΝ, έστω κι ένας που του περνάει έστω και
ξώφαλτσα αυτή η ιδέα, και διαβάζει τις γραμμούλες μου...
ας σκεφτεί ακόμα καθαρότερα....!
Τη ζωή μας δεν την ακυρώνουμε χάριν των "άλλων" ποτέ!
Γιατί.... χρεωνόμαστε στο βάθρο των κουτών και των δειλών,
αυτόματα!
Μια αναθεώρηση, ακόμα, δεν βλάπτει!
Το ταξίδι είναι μαγικό... απο στεριά κι απο θάλασσα...
και μας περιμένει, κάθε στιγμή.....
Τα ναύλα, έτσι κι αλλιώς, δανεικά απο τα μέλλοντα, είναι!

Χαμόγελο για ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

Από giota08 @ 8:50πμ Permalink | Σχόλια (19)
Tags: ζωή , σκέψεις

Βαδίζοντας τις σελίδες του..........

Τρίτη, 10 Ιανουαρίου 2012

Βαδίζοντας τις σελίδες του..........

Η ζωή έχει ξαφνιάσματα και μονοτονίες!
Μέρες λιακάδας, που δεν ξέρεις να τις διαχειριστείς
και μέρες σκοτεινές, με στιγμές μοναδικές ζεστές!
Γράφεις χιλιόμετρα καθημερινά,
ακόμα και μεσ΄τη σκέψη καθιστός!
'Ωσπου ένα κλικ και σταματά, θαρρείς, ο χρόνος!
Εκεί, στο πέρασμα απ΄τη γέφυρα
του παγωμένου ποταμού......

Φορτωμένη με τα εφηβικά βιβλία,
όπου κάνουν χορό οι ημερομηνίες της Ιστορίας,
με τα λάθη και τα πάθη αυτοκρατόρων και στρατηγών
της οικουμένης!
Μοιάζει το τοπίο.....
Ο Ρασκόλνικωφ ακουμπισμένος αναλογίζεται!
Μ΄ένα νεύμα προσπερνώ.
Αραιές χιονονιφάδες σκεπάζουν τη μνήμη,
γεμίζει παγωμένο αέρα!

Δεν ξεχνώ, ετούτο το μάθημα:
Το κακό χρειάζεται να πεθαίνει!
Πρώτα να ακυρώνεται μέσα μας
και μετά με το μαχαίρι σαν Γόρδιος δεσμός!

Αυτή η απόφαση, δύσκολη....
Να βγείς στο κρύο έξω!
Μα να, υπάρχει αποζημίωση:
τα μάγουλα κοκκίνισαν στην έξαψη,
οι παλμοί ανέβηκαν,
νιώθεις, νιώθω τόσο ζωντανή!

Η ομπρέλα ξεχάστηκε σπίτι,
τί χαρά!
Θα γεμίσουν τα μαλλιά δαντελένιες τούφες,
υγρασία θα ποτίσει την επιδερμίδα!
Καθρέφτες γεμάτος ο δρόμος,
μακραίνουν το σώμα,
αντανακλούν την πορεία!

'Ενα βιβλίο, πόσα πολλά μου είπε!
'Απειρα βιβλία, έμειναν άτοκα
στο πέρασμα, ίσως!
ΤΟ βιβλίο, έτσι κι αλλιώς,
είναι παντός καιρού!

Το βιβλίο της ζωής
είναι ανοιχτό, πάντα,
προς ανάγνωση!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

Από giota08 @ 9:13πμ Permalink | Σχόλια (18)
Tags: βιβλίο , ζωή

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Tούλα Μπαρνασά, Oιμωγές γυναικών, Ελένη (ΑΙΤΙΟΝ, 6 Φεβρουαρίου 2013, Θέατρο “Σφενδόνη”

04 Feb

Ελένη

Είναι από βαμβάκι
το τρυπάνι των ερώτων
που γυρίζει μέσα μας ο χρόνος.
Όταν αγγίξει τη μνήμη
τυφωνικός πόνος
καταματώνει τα σώματα.

Πάνω απ’ την Τροία σπάζουν
τα κρύσταλλα των άστρων
με ατιμάζουν ψευδαισθήσεις,
αχνοί μπλοκάρουν την άβυσσο
ραγίζουν τα πετρώματα

Στο όνομά σου, Θεά,
κρύβω κρότους κρύσταλλα
κι αστερισμοί-κριάρια, κέρατα
τροχίζουν άστρα.

Φόβος τρανός με τραβά
με τρελαίνει χαλκός ήχος
κάποιο κύμβαλο αλαλάζον…

Θροΐζουν στο αίμα δεντρίτες
φθόγγους φυλλώνουν οι θροές

Πάρε με, Πάρη, στα σκοτάδια
να μην ακούω τον εφιάλτη,
να μη βλέπω,
με ερωτεύσιμα μαλλιά
σε δάχτυλα και νύχια
σκίσε σάρκες κι όστρακα.

Πάρης

Φίδια αναδεύουν, Ελένη, στην καρδιά μου κρύσταλλα κι άγρια δέντρα, εγκάρσια τέχνεται το ουράνιο μήκος, γυμνές πουλιούνται οι αισθήσεις στα δάχτυλα, όταν κερδίζουν τα φιλιά σου τα άστρα κατά κράτος.

Ποια πίστη σε φυτεύει στη σκληρότητα και με καρδιά ελαφριά ρίχνεις πίσω μαύρη πέτρα;

Ελένη

Θέλω πίσω το χρώμα στο φως Απ’ όταν σε είδα Πάρη να ερωτεύεις την αιθρία στους κυκλώνες του Ευρώτα σου φύλαξα φιλί ντυμένη πέταλα και φύλλα υακινθίνων τώρα φρουμάζει ο άνεμος μα εσύ φοράς φωτιά.

Πάρης

Είναι από παρελθόν και μέλλον
ή από σκόνη άραγε
φτιαγμένη η σκέψη.
ή από φωτιά, χιόνι
και τρίμματα χρόνου;

Όνειρο ήταν ο Έρωτάς μας ;
Ξεχνάς τα πυρά του πάθους άλογα;
τις γλώσσες των αισθήσεων,
τους αλαλαγμούς των ερώτων;

Ελένη

Δε χύνεται άλλη λύτρωση
στα εδάφη της αγάπης,
τόσοι σφαγιασμοί
και πού οι εξιλεώσεις;

Αφήνομαι, πλησιάζουν
οι καλπασμοί
Δες,σέρνονται ουρές
ανθρώπινα ράκη
στο βήμα της ιστορίας.

Πάρης

Εμαυτού, εντός μου,
κόκκινα φίδια τινάζει
η αβύσσος.
Ποτέ δε θα λυτρωθώ
από του κορμιού σου
τους οίστρους ….
Γιατί μου κλείνεις,
άγγελε, τα βλέφαρα ;

Ελένη

Άκου, έξω τρίζουν
τα κάρα της λάμψης
τα άστρα λασπώνουν την πόλη
με ματωμένες οπλές
Κήρες του θανάτου
τινάζουν φτερώματα.
Σε λίγο ξημερώνει…
με τεντώνει του φευγιού
η σκέψη.
Μαύρη ξεπετιέται η πόλη
με αίμα, με αλείφουν τα σκότη
κι η αγάπη σου σάλια αστραφτερά
και σπέρματα.
Πόσο φοβάμαι ..

ζητώ φευγούλα του φευγιού
καράβι να σαλπάρω.

Το λευκό μου φόρεμα
έσκισα, Τρώα, όταν τίναζε
η φωνή σου προσταγή φυγής
Τώρα δείχνεις στο θάνατο
τη γυμνή πληγή
που χοχλακάει η αγάπη.

Συχώραμε, Πάρη,
δεν υπάρχει βρώμικη αγάπη
μόνον άδικη συνείδηση
Εξαιτίας σου, κάθε που θα σκάζει
ο αυγερινός,
θα βάφουν την ιστορία του κόσμου
τα δικά μου εγκλήματα.
Ωχ, αίμα μου, αίμα, από φωτιά
και φως,
πόσο υδρηλή πυρά
είναι η καρδιά του κόσμου;

(…)

Φωτό: Αrnold Genthe, Bohumil Nemec, Anton Bruehl, Αnne Settimelli

Πρόσκληση

Το Κίνημα Τέχνης, Πολιτισμού και Επιστημών «ΑΙΤΙΟΝ», σας προσκαλεί

την Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου και ώρα 9.00 το βράδυ, σε μια ξεχωριστή εκδήλωση στο Θέατρο «Σφενδόνη».

Πάνω σε κείμενα σύγχρονων δημιουργών, εμπνευσμένα από τις αρχαίες τραγωδίες, εξαίρετοι ηθοποιοί και καλλιτέχνες θα ζωντανέψουν μορφές από μύθους και πρόσωπα, που στο πέρας των χρόνων αναπτύχθηκαν ως αρχέτυπα στην ενδοχώρα του ανθρώπινου ψυχισμού. Στην πρώτη από τις τρεις συνολικά παραστάσεις που θα δοθούν με θέμα: «Το τραγικό πέρα απ’ το χρόνο» παρουσιάζονται:

Ι) «Ο Σίσυφος είναι οκτώ» του Πάνου Σταθόγιαννη. Ο άνθρωπος, η μοίρα του κι ο αέανος αγώνας του προς τη λύτρωση.

ΙΙ) «Οιμωγές γυναικών» της Τούλας Μπαρνασά. Εκάβη, Ανδρομάχη, Ελένη … Μητέρα, Σύζυγος, Ερωμένη. Τρεις φιγούρες, τρεις πρισματικές όψεις της θηλυκής υπόστασης αντιμέτωπες με την κατάλυση των προστατευτικών τους “τειχών”.

Ψίθυροι τραγωδίας … μονόλογοι και διάλογοι ως φορείς διαχρονικών συναισθημάτων συνδιαλέγονται στο χρόνο σε μια όσμωση «περαίνουσα δι’ ἐλέου καὶ φόβου τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».

Περισσότερες πληροφορίες για την παράστηση, στην προηγούμενη ανάρτηση.

https://www.facebook.com/events/533624393328616/

Στον κόσμο των Αγγέλων

« Η κακία δεν κοιμάται | Εφιάλτες »

Μόνο αυτό ζητώ

Όμορφη παντοτινή αγάπη, θα΄θελα να υπάρχεις για

πάντα μες την καρδιά μου

Μου δίνεις τη χαρά ..........

Βλέπω τον κόσμο όμορφο μες στην ερημιά

Βλέπω τον ήλιο καλοκαιρινό μες στη Χειμωνιά

Αισθάνομαι μαργαρίτα που την ανεμίζει με

πάθος το μεθυσμένο αγέρι της Άνοιξης

Νοιώθω σαν κόκκινη βαρκούλα που σκίζει

τα γαλάζια νερά του Αιγαίου

Ταξιδεύω με τα πουπουλένια σύννεφα

μακριά από την απονιά της ζωής

Με μαγεύεις αγάπη..........

Δεν θέλω να σκέπτομαι τίποτα άλλο παρά μόνο εσένα

Να ηχούν στα αυτιά μου ψιθυριστά ΄΄ σ΄αγαπώ ΄΄

Δεν ζητώ τίποτα άλλο από την ζωή που ζω

Μόνο αγάπη

Από anamella στις Δευτέρα, 19 Μαΐου 2008 @ 19/5/2008 8:54 Permalink
Tags: κείμενο , αγάπη , αγγελοι , πραγματικότητα , ζωή

Τίποτ' άλλο αγάπη μου τώρα δε ζητώ...

Άσ' το το χεράκι σου

Ξεκινήσαμε πρωί
κι είναι μεσημέρι
άσ' το το χεράκι σου
να σου το κρατώ
Θά 'ρθει και το δειλινό
με το πρώτο αστέρι
ξεκινήσαμε πρωί
κι είναι μεσημέρι
Έχουμ' ως τ' απόγευμα
δρόμο αρκετό
τίποτ' άλλο αγάπη μου
τώρα δε ζητώ
Ας το το χεράκι σου
το μικρό σου χέρι
άσ' το το χεράκι σου
να σου το κρατώ
Τώρα που νυχτώσαμε
σφίξε μου το χέρι
τώρα ακόμα πιο πολύ
το αναζητώ
Χάθηκε στα σύννεφα
το μικρό τ' αστέρι
τώρα που νυχτώσαμε
σφίξε μου το χέρι
Μη σε νοιάζει που το φως
είναι λιγοστό
και περπάτα δίπλα μου
όπως περπατώ

Δύσκολη μέρα και πάλι...

Όπως και όλες οι προηγούμενες...

Νιώθω ένα συνεχές μούδιασμα...

Νιώθω ένα πόνο στο στομάχι...

Νιώθω θλίψη...

Νιώθω ότι θέλω να βάλω τις φωνές...

Θέλω να σου φωνάξω...

Να θυμώσω...

Μήπως με ακούσεις...

Άκουσα αυτό το τραγούδι...

Έκλαψα πολύ...

Σε σκέφτομαι συνέχεια...

Δεν μπορώ άλλο...

Δεν αντέχω άλλο...

Πες μου μια κουβέντα...

Μη μ'αφήνεις να πονάω...

Μη το κάνεις αυτό...

Αφού ξέρω ότι δε θέλεις να πονάω...

Αν ένιωσες κάτι για μένα...

Αν νιώθεις κάτι για μένα...

Πες μου κάτι...γράψε μου κάτι...

Νιώσε με λίγο...

Δεν έχω κάτι άλλο να σου πω...

Δεν έχω κουράγιο για τίποτα...

Μόνο ότι σ'αγαπάω...και θα σ'αγαπάω...

Τίποτ' άλλο αγάπη μου τώρα δε ζητώ...

Σε φιλώ...

"...τώρα ακόμα πιο πολύ το αναζητώ..."

"...Χάθηκε στα σύννεφα το μικρό τ' αστέρι..."

"...και περπάτα δίπλα μου όπως περπατώ..."

Υ.Γ. Ελπίζω να βλέπεις την πανσέληνο...με όποιον αγαπάς...

Και να είσαι ευτυχισμένος...

Και να χαμογελάς...

Εγώ μόνη μου είμαι και την κοιτώ...
Δε θέλω κανέναν άλλο δίπλα μου...κανέναν...

Και σε έχω στο μυαλό μου...

Σκέφτομαι αυτά που μοιράστηκα μαζί σου...

Σκέφτομαι ότι έστω μία πανσέληνο...

Την ομορφότερη...την είδα στην αγκαλιά σου...

Από balloongirl στις Κυριακή, 14 Αυγούστου 2011 @ Κυριακή, 14 Αυγούστου 2011 0:36 πμ

Ζήτω η αγάπη...!!!!

21Αυγ 2009

Σώμα με σώμα

στόμα με στόμα...

με μια ανάσα..

με μια φωνή...

Ζήτω τα λάθη

ζήτω τα πάθη

ζήτω η ΑΓΑΠΗ...

Ζήτω η ΖΩΗ!!!!!

TAGS

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Δώσε μου τη μάσκα που φοράς

«Οι άνθρωποι είναι λιγότερο ο εαυτός τους όταν μιλούν αυτοπροσώπως.

Δώστε τους μια μάσκα και θα πουν την αλήθεια»:

Όσκαρ Ουάιλντ.

Μη με ρωτάς όταν γελάω η κλαίω

αν πονάω.

Όταν κρυώνω αν θέλω να ντυθώ

ή , γυμνή μέσα στο χιόνι

να κρυφτώ.

Μη μου ζητάς να ορκιστώ

τον Έρωτα Θεό αν προσκυνάω

ή αν Εσένα αγαπάω

Ποια καλντερίμια τις νύχτες

ο νους μου περπατάει.

Πόσα απ' τα ΟΧΙ του ,

ΝΑΙ τα μολογάει.

Μη μου μετράς τα λόγια

αν μου βγαίνουνε σωστά.

Το έλλειμμα είναι στ' άστρα

που ξεμείναν λιγοστά.

Δώσε μου τη μάσκα που φοράς

να την φορέσω

κι ό,τι θέλεις τότε να σου πω

θα το μπορέσω.

Όταν ο Ποιητής εμπνέεται από ένα αδόκιμο έμμετρο .

"Πάρε τη μάσκα που φορώ

και πάμε γι άλλους τόπους

εκεί που τ΄ άστρα ξενυχτούν

μ΄ ανθάκια κι άγιους πόθους.

Τάκης Τσαντήλας

In: Η Ζωή μας!!!

Η Μάσκα…

Posted by: feggaroskoni on: Μαρτίου 12, 2007

In: Η Ζωή μας!!!

“Είναι βράδυ! Και όπως κάθε βράδυ πλήθος σκέψεις τριγυρνούν στο μυαλό μου…
Γιατί, λέω μέσα μου κάθε άνθρωπος σκεπάζει με μια ψεύτικη μάσκα το αληθινό του πρόσωπο και προσπαθεί να μοιάσει κάπου αλλού;
-Πες μου… -Γιατί,
Γιατί, αφού εσύ που διαβάζεις τους στίχους μου είσαι κατά βάθος καλός και ρομαντικός, γιατί προσπαθείς να με πείσεις ό,τι είσαι ρεαλιστής;
-Όχι!!! Δεν είσαι!!!
-Αυτή είναι η ψεύτικη σου μάσκα.
Η μάσκα σου…
Γι’ αυτό εάν θέλεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς πραγματικά πέτα την …όσο πιο γρήγορα μπορείς από το ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ…”