Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013
Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013
Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την.
Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την.
Tα μονοπάτια της ίσως να είναι τραχιά κι απότομα.
Τι είναι εύκολο στην αγάπη;
Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδόσου…
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την
Ακόμα κι αν η φωνή της
Μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά.
Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και σε σταυρώνει.
Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου
Και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο
Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.
Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.
Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχυάσει.
Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.
Σε αλέθει για να σε λευκάνει.
Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλή.
Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.
Μη φοβάσαι να αγαπήσεις.
Μη φοβάσαι να αγαπηθείς!
Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης
Γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.
Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της.
Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:
Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.
Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.
Να πληγωθείς από την ίδια, την ίδια τη γνώση της αγάπης και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.
Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης
Τότε θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη "γύμνια" σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης.
Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις
Αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου και θα ζεις νομίζοντας πως το η μετριότητα είναι το όριο...
Μη φοβηθείς τα εμπόδια!
Υπάρχει μια γλυκιά ηρεμία μέσα στη τρικυμία των πάντων γύρω μας.
Είναι η Αγάπη που σε αγκαλιάζει και δεν αφήνει να βυθιστείς.
Την έζησες για λίγο, μη φοβηθείς για το πολύ...
lllazaros
Tα μονοπάτια της ίσως να είναι τραχιά κι απότομα.
Τι είναι εύκολο στην αγάπη;
Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδόσου…
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την
Ακόμα κι αν η φωνή της
Μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά.
Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και σε σταυρώνει.
Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου
Και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο
Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.
Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.
Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχυάσει.
Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.
Σε αλέθει για να σε λευκάνει.
Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλή.
Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.
Μη φοβάσαι να αγαπήσεις.
Μη φοβάσαι να αγαπηθείς!
Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης
Γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.
Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της.
Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:
Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.
Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.
Να πληγωθείς από την ίδια, την ίδια τη γνώση της αγάπης και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.
Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης
Τότε θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη "γύμνια" σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης.
Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις
Αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου και θα ζεις νομίζοντας πως το η μετριότητα είναι το όριο...
Μη φοβηθείς τα εμπόδια!
Υπάρχει μια γλυκιά ηρεμία μέσα στη τρικυμία των πάντων γύρω μας.
Είναι η Αγάπη που σε αγκαλιάζει και δεν αφήνει να βυθιστείς.
Την έζησες για λίγο, μη φοβηθείς για το πολύ...
lllazaros
Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013
Η προσευχή των ερωτευμένων
Η προσευχή των ερωτευμένων Ιουλίου 17, 2013
Posted by Παναγιώτα in : Γενικά, Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία, Προσωπικά / Σκέψεις, Σχέσεις , trackback
Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς. Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω μιαν αγάπη ριζωμένη, όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα.
Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς. Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει:
Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.
Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω, να μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει, να μη προσπαθώ να με λυπηθεί.
Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό, και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.
Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου, να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.
Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ. Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ. Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι, να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω. Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω. Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη. Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.
Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη. Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου, από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.
Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω. Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.
Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον. Απλά και αληθινά. Απλά και ήσυχα. Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία.
Μάρω Βαμβουνάκη
Πηγή: Αόρατη Γωνιά
Χάσαμε τον δρόμο μας στο σκοτάδι,
Χάσαμε τον δρόμο μας στο σκοτάδι,
ώρες να αλληλοδαγκώνονται,
πίσω απο κάθε τέλος.
-Πάει...
Μετά βίας να ξέρεις την αγάπη.
Σαν ένα κλαρί σπασμένο απο χέρι λατρευτό να καίγεσαι.
Λοιπόν δεν θα περπατήσουμε ποτέ μαζί,
η μέρα θα καρτερεί και η νύχτα θα ασελγεί στους όρκους μας.
Σε μια θέση στο βάθος σου γράφω.
Να μ' αγαπάς σα να μην στα έγραψε κανείς,
σα να υπήρχαν πάντα.
Με εκόνες που μείναν ανείπωτες,
έπαψα βουβά να αντιστέκομαι,
άλλοτε κλαίγοντας,
άλλοτε σιωπηλά.
-Πάει...
Χωρέσαν όλα σε στίχους,
στόμα σε στόμα,
σώματα που παρέλυσαν.
Σαν κάποιος να είπε "Δίψασα"
και το νερό κρύφτηκε,
στην πιο ψηλή κορφή
στροβιλίζεται γελώντας,
- κι ό,τι ποθούσα νεκρώνει-
Εσύ, με τη γεύση από το αίμα μου
θ' αντέξεις.
Για μένα όμως όπου η σκιά παίζει μόνη,
δεν υπάρχει χώρος.
-Πάει...
Πάνω την γή να κοιτάς
και τον ουρανό μας
-κάτω-
Xωρίς περιστροφές θάνατος.
Να κοιταζόμαστε μόνο μην λησμονάς,
-πότε πότε-
-ίδια τυφλοί-
-Πάει...
(ΚΑΠΟΤΕ ΤΗΝ ΕΛΕΓΑΝ VENNIS)
ώρες να αλληλοδαγκώνονται,
πίσω απο κάθε τέλος.
-Πάει...
Μετά βίας να ξέρεις την αγάπη.
Σαν ένα κλαρί σπασμένο απο χέρι λατρευτό να καίγεσαι.
Λοιπόν δεν θα περπατήσουμε ποτέ μαζί,
η μέρα θα καρτερεί και η νύχτα θα ασελγεί στους όρκους μας.
Σε μια θέση στο βάθος σου γράφω.
Να μ' αγαπάς σα να μην στα έγραψε κανείς,
σα να υπήρχαν πάντα.
Με εκόνες που μείναν ανείπωτες,
έπαψα βουβά να αντιστέκομαι,
άλλοτε κλαίγοντας,
άλλοτε σιωπηλά.
-Πάει...
Χωρέσαν όλα σε στίχους,
στόμα σε στόμα,
σώματα που παρέλυσαν.
Σαν κάποιος να είπε "Δίψασα"
και το νερό κρύφτηκε,
στην πιο ψηλή κορφή
στροβιλίζεται γελώντας,
- κι ό,τι ποθούσα νεκρώνει-
Εσύ, με τη γεύση από το αίμα μου
θ' αντέξεις.
Για μένα όμως όπου η σκιά παίζει μόνη,
δεν υπάρχει χώρος.
-Πάει...
Πάνω την γή να κοιτάς
και τον ουρανό μας
-κάτω-
Xωρίς περιστροφές θάνατος.
Να κοιταζόμαστε μόνο μην λησμονάς,
-πότε πότε-
-ίδια τυφλοί-
-Πάει...
(ΚΑΠΟΤΕ ΤΗΝ ΕΛΕΓΑΝ VENNIS)
Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013
Αργεί να ξημερώσει...
Αργεί να ξημερώσει...
Θα βγεί ο αυγερινός θα ξημερώσει ,θα ακουστει εκείνο το χαρούμενο τραγούδι δυνατά
θα χτυπήσει η καρδια..πες μου εναν στοίχο βγαλμένο απ την ψυχή σου ..
κι ας ακουστεί φτηνός κι ας χαθεί υστερα στη νύχτα κι ας μην πείς καληνύχτα..
Ακου σε τραγουδά η άνοιξη..σε χορευουν τα πουλιά ψυχή μου ακριβή..πολύτιμη ..
δεν κάνω εγώ με κόσμο..ακους?το ξέρω σε θάβω μαζί μου ...
Μην αφήνεις το τιμόνι στη στροφή ..κράτα γερά.. να την ακούς την νύχτα
έχει πολλά να σου πεί ,κι ας μας χωρίζουν μιλια ..κράτα με και προχώρα ...
Ζωγραφισέ μου εναν ήλιο γεμάτο..έναν ήλιο κι ας είναι φευγάτος ..
μάδα μου μια μαργαρίτα ..μ'αγαπά δε μ'αγαπά..με κρατά δε με κρατά..
κι ας φευγω..όλο πίσω γυρίζω ..σ'αγγίζω μα δε σ'αντικρίζω ..
σ'αγαπώ...μα...
Υγ..ευχομαι κι ελπίζω να είστε όλοι καλά ..
ευχαριστω εκείνους που έδειξαν ενδιαφέρον
πέρασαν τα χρόνια ...
.σ' έχω βρει και σε χάνω!
.σ' έχω βρει και σε χάνω!
Σ΄έχω βρει και σε χάνω δανεική παρουσία
έχω τόσα να κάνω
και δεν έχουν ουσία
όπου είσαι πηγαίνω
δίχως λόγο να πάω
με τους φίλους σου βγαίνω
επαφή να κρατάω
Κάποιες μέρες ακούω
στη σιωπή τη φωνή σου
πάνε μέρες που λείπεις
είμαι ακόμα μαζί σου
σε ρωτάω τι έχεις
και σου λέω καλημέρα
σ΄αγαπάω μην τρέχεις
είσ΄ακόμα εδώ πέρα
Προσπαθώ να ξεχάσω
όμως κάτι συμβαίνει
ό,τι όμορφο πιάσω
να το δεις περιμένει
Σ΄ έχω βρει και σε χάνω
σταθερή μου αξία
η ζωή μου σε τάξη κι η καρδιά σ΄αταξία Έχεις γίνει συνήθεια και το μόνιμο θέμα σου δανείζω αλήθεια να πληρώνεις το ψέμα
Κάποιες νύχτες στους δρόμους
σε τρακάρω τυχαία
είν΄αμάξια οι μόνοι
και οι σχέσεις τροχαία
στα παλιά μας τα στέκια
όπως πάντα συχνάζω
είχα πει πως θ΄αλλάξω
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω
Και σε χάνω...
...χαράζω τομές στη μνήμη, κάθετες, οριζόντιες, διαγώνιες. εκεί, να σε βρω...ΕΛΠΙΖΩ! ζω; υπάρχω; υπάρχεις; παραπλανώ, ξεγελώ σαν παιδί την αίσθηση...σ' αγγίζω, σε νιώθω, σε ζω. υπάρχω, εκεί που υπάρχεις...ΕΣΥ! στ' απομεινάρια της ύπαρξής μου, ταξιδεύω... επέλεξα, μου είπες...μα, επιλογή δεν είχα. ποιός ανασαίνει αυτό που δεν υφίσταται, ποιός στη σιωπή ακούει λέξεις, ποιός βλέπει το αόρατο; 
...να γράψω για σένα, μμμμ! δύσκολο. πιο δύσκολο απ' όσο φανταζόμουν! απόψε πάλι που θα 'ρθείς...θα 'ρθείς; θα σου μιλήσω. θα σου πω: για όλα αυτά που, ανατέλλουν!θα σου πω: για τη θάλασσα χωρίς πειρατές...
θα σου πω: για διάφανους βυθούς...
θα σου πω: για όλα εκείνα που, ντύντηκαν με ΦΩΣ στον ερχομό σου...
ταξίδι στο όνειρο
ταξίδι στο όνειρο
στα χείλη μου
άνοιξε πανί
η ανάσα
του ήχου
μιας λέξης
σιωπής
του πάθους
κόκκινο
φιλί
τώρα
με ταξιδεύει
αιώνες τρεις
στου έρωτα
το νότο
απόσταση αναπνοής
στα βλέφαρά μου
ξημερώνει
ανατολή
να έχει
το χρώμα
μιας λέξης
των ματιών σου
ο χρόνος
λύθηκε!
Θα υπάρχω..
Νομίζεις, πως όταν φιλήσεις άλλα χείλη
από αγάπη σου, θα γίνω κάποια φίλη
Νομίζεις, πως όταν θα φύγεις το πρωί
δε θα υπάρχω στη δική σου τη ζωή
Θα υπάρχω, θες δε θες, δεν ήταν όνειρο το χθες
ούτε κι εγώ καμιά σκιά του δειλινού
Ήμουν μια ζεστή καρδιά, κι αν δίπλα σου δε θα 'μαι πια
θα 'μαι ανάμνηση και καταχνιά στο νου
Νομίζεις, πως όταν την πόρτα μου περάσεις
την ιστορία μας αμέσως θα ξεχάσεις
Νομίζεις, πως έξω στο δρόμο όταν βγεις
από την παρουσία μου θ' απαλλαγείς
Θα υπάρχω, θες δε θες.
Aνάβω ενα τσιγάρο.. Είναι κι αυτός ο πηγαιμός..
Aνάβω ενα τσιγάρο..
..το βλέμμα σου
ολόκληρη
Κυριακή, 9 Ιουνίου 2013
Είναι κι αυτός ο πηγαιμός..
..που πάντα καρτερώ.
"Πολλή Κυριακή
για έναν άνθρωπο.
Ένα σκληρό χαμόγελο
στο πρόσωπο του κόσμου.
Με κούρασε πολύ
του κόσμου"
Μόνη ελπίδα
της ψυχής μου
το Όνειρο
όταν ξυπνά εγερτήριο
με φλόγα τρυφερή
σημαίνει
σιωπητήριο
στους κήπους
του είναι
όσων το έθαψαν
πολυ νωρίς
Και..συνεχίζω
να σ'αγαπώ.
Κάνω τη φωτιά μου.. Λευκό μου..Κι απόψε.. Σου φυλάω .."Δεν μπορώ..Στην τελική...
Κάνω τη φωτιά μου..
.. χάδι
και σου κρύβω την πληγή
που από τότε που θυμάμαι
μου κλειδώνει το κορμί
Σάββατο, 15 Ιουνίου 2013
Παρασκευή, 14 Ιουνίου 2013
Πέμπτη, 13 Ιουνίου 2013
Τετάρτη, 12 Ιουνίου 2013
"Δεν μπορώ..
..να σε κοιτάζω
και στα λόγια
να μη βάζω
σ' αγαπώ"
PS:
η σιωπή της Καρδιάς
σταθερά στο προσκέφαλο
της αγάπης
Τρίτη, 11 Ιουνίου 2013
Στην τελική...
..αυτή είναι
η αληθινή της ψυχής
αγάπη
αυτή που μας κάνει
να βαδίζουμε ναι μεν
στο μονοπάτι του
πιο όμορφου πόνου
μοναχικά
συνειδητοποιώντας
απλά
ξαφνικά πως δενόμαστε
άρρηκτα
Ήρθες 'Αλλη μια στιγμή ..
Ήρθες
Αυτή η απόσταση απο χώρο
κι απο χρόνο ήταν σταυρός
Αυτό δεν είναι
είναι αποκαθήλωση
Γιάννης Υφαντής
Δευτέρα, 17 Ιουνίου 2013
'Αλλη μια στιγμή ..
..δική μου
χωρίς
Ποντάρω Ψυχή
αλλά δεν τζογάρω
το όνειρο της.-
Οι μεγάλες οι αγάπες ειν΄ αμίλητες.. Μια γεύση τρικυμίας..
Οι μεγάλες οι αγάπες ειν΄ αμίλητες..
..γι΄ αυτό πάντα
και παντού είναι ανίκητες
και παράδειγμα εμείς
που τόσα δώσαμε
και ποτέ ούτε στιγμή
δεν μετανιώσαμε
Τετάρτη, 19 Ιουνίου 2013
Μια γεύση τρικυμίας..
..στα χείλια σου να υφαίνεις
Κι εγώ καΐκι που ερωτεύτηκε
μαζί σου να πνιγεί
κι απόψε ταξιδεύω
στα νερά σου
Χρήστος Θηβαίος
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ..
Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ..
..η νύχτα εσύ
το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα
η γη μου εσύ
ανάσα μου
κι αέρας
Η καρδιά μου ψιθυρίζει...
Η καρδιά μου ψιθυρίζει...
Η ουσία της ζωής
δεν είναι τίποτα άλλο
Τέτοια παράξενη ομορφιά
Σε σώμα που θα σβήσει
Της νύχτας έχει τα κλειδιά
Το χρόνο έχει νικήσει
Παράξενο που......mips
Παράξενο που ‘ναι τούτο το βράδυ.
Στο μαγαζάκι της ζωής κουνιέται ρυθμικά
η επιγραφή «ΚΛΕΙΣΤΟΝ» από νωρίς…
Δεν ήθελα πολλά.
Μια φούστα μόνο κόκκινη
να ανεμίζει την ελευθερία μου.
Χωρίς ραφές.
Σπιθαμή προς σπιθαμή
να ξηλώνεται η θλίψη στο πέρασμα μου.
Μα εσύ
ράβεις ξηλώνεις μια μια τις μέρες
Κοιτάς απαθής τα ριζωμένα στο χώμα τακούνια μου.
Αποφάσισες να πλέξεις στα δάχτυλα σου
όλα τα κόκκινα του κόσμου
Γι’ αυτό φεύγω!
Τα χείλια άσπρισαν.
Τα μάτια κούρνιασαν.
Έμειναν να ανεμίζουν
ισχνές ατσάλινες ελπίδες.
Εν τέλει βουλώνω τα’ αυτιά μου
με ματωμένο μπαμπάκι.
Είδες;
Σου κλέβω λίγο τελευταίο ΚΟΚΚΙΝΟ…
…………………………………………………………..
Ξημέρωσε…
Τι άχαρη μέρα…
Κουλουριάζομαι.
Διπλώνω την άστεγη γύμνια μου στο κεφαλόσκαλο.
Τελευταίο βλέμμα, η μοναχική επιγραφή
που μόλις κρέμασε ο υπάλληλος.
«ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ»
Τι ειρωνεία…
Κι ήθελα μόνο μια κόκκινη φούστα ελευθερίας…
-mips-
Αποσκευές Μνήμης
Αποσκευές Μνήμης
Να θυμηθείς…
στο Βορρά σαν θα πας
να κλείσεις στις
αποσκευές
λίγη θάλασσα
για το ταξίδι
που διψά για νερό
θαλασσινό
από το μπλε του
Αιγαίου
να μη σου λείπει η
αλμύρα
και οι ξεχασμένοι
κάβοι
στα ακροσύνορα της απώλειας
με γεμάτο το ποτήρι
από το πεύκο της
μνήμης
που σκάλιζες το
καραβάκι
για το μεγάλο ταξίδι
στη χώρα της λήθης.
Να θυμηθείς…
να βάλεις ένα ρόδινο
δειλινό
στη βαλίτσα της μνήμης
που θα πεινά
για ηλιοβασιλέματα
λύπης
να μην σου λείπουν τα
χρώματα
από τον ουρανό που
ζωγράφιζε
τα σύννεφα της
προσδοκίας.
Να θυμηθείς…
να φυλάξεις στις αποσκευές της ανάμνησης
το λευκό μαντήλι του
αποχαιρετισμού
που θα κρατήσει το
άρωμα της αντάμωσης
όταν βασανιστικά θα
επιστρέφει
η νοσταλγία της
απουσίας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)