emeina edo

Κάποιο βράδυ σου 'χα πει πως θέλω να γυρίσω όλο το κόσμο
και 'συ μου γέλασες γλυκά

και μου 'πες το φιλί μου μυρίζει δυόσμο ...
Κάποιο βράδυ σου 'χα πει

πώς θέλω να πετάξω σαν πουλί πάνω απ'τον κόσμο
και 'συ ζωγράφισες φτερά σε ένα λευκό χαρτί και μου 'πες ...

Φώς μου,μη φύγεις,φώς μου ...


Και έμεινα εδώ να μη σου λείψει τίποτα ...
Έμεινα εδώ να μη φοβηθείς ...
Να μη μείνεις μόνη σου και εγώ στο τίποτα ...
Έμεινα εδώ να μη μαραθείς ...

Από xara__88 @ Σάββατο, 16 Οκτωβρίου 2010 8:38 μμ Permalink | Σχόλια 20
Tags: καληνύχτα , μουσική

Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου - Α.Μπάμπαλη -Το νησί

Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου
το μεράκι το κρυφό...
αν σε χάσω θα πεθάνω
απ`τον κόσμο θα χαθώ...

Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου
της καρδιάς μου η χαρά...
αν μ`αφήσεις πίστεψέ με
θα με πνίξει η συμφορά....

Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου
η καρδιά που αγαπώ...
το καντήλι της ζωής μου
που αν σβήσει θα σβηστώ...

Από xara__88 @ Πέμπτη, 28 Οκτωβρίου 2010 5:50 μμ Permalink | Σχόλια 30

και λευκά φτερά μου...

και λευκά φτερά μου...

Θέλω όλη τη νύχτα να είμαι εκεί ...

... κοντά σου ...

... να σε κοιτάζω ...

και να σε αγκαλιάζω τρυφερά ...

με τα δυο μεγάλα

και λευκά φτερά μου....

Από xara__88 @ Σάββατο, 30 Οκτωβρίου 2010 7:45 μμ

Οχι δε Ζηλευω...

Ω! Μαγισσα μου σταματα επιτελους να χλευαζεις τα ιερωτερα αισθηματα μου..
στα δακρυα που ειδες να χυνω απαντας με ενα αδυσωπητο γελιο..
και με σαρκασμους..
Α! ετσι λοιπον ανταμοιβης τη πιστη ενος λατρη σου που σου γραφη συνεχως..
που γραφη για να σε ευχαριστηση..
εμενα που θα εδινα το αιμα μου για τη ζωη σου ακομη..
εμενα που εκανα την αγαπη μου θρησκεια και τα αισθηματα μου λατρεια..
και εσενα Μαγισσα μου ιερη και αγια μεσα στο σπιτι μου και μεσα σε ολα τα γραπτα μου..
περιστοιχισμενη σε βλεπω με αντρες να εισαι που αντικατατροπιζουν τον εγωισμο τους..
και εσυ σαν αθωα γυναικα πιστευεις της υποκρισιες τους..
το πνευμα σου εξυπνο ειναι και η επιτυχια σου μεγαλη αλλα δε βλεπεις που σε λιβανιζουν ..
με ψευτικα κοπλιμεντα...
μισω και ζηλεβω αυτους που κανεις παρεα που με το αδιαντροπο τους βλεμμα σου λενε οτι εισαι ωραια..
και πως σε λατρευουν..
οχι δε ζηλεβω γιατι εχω εκτιμηση και τρυφεροτητα απεναντι σου...
εισαι ωραια γυναικα εχεις πολλους θαυμαστες υπεροχα ματια ..
και σκορπιζεις ελπιδες παντου..
Ε!

Αναρτήθηκε από ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΟ στις 9:40 π.μ.

Ναι Τοξερα....

Μαγισσα μου το ξερα μια μερα θα φυγεις..
θα φυγεις οπως ετσι ειχες ερθει Ακροπατωντας..
τοξερα απο την αρχη..
ηταν μεσα στα ματια σου γραμμενο..
και στο καθε αγγιγμα σου πανω στα γραπτα μου που σου εγραφα..
ηταν πανω στην αφη του χεριου σου  οταν  καποτε μου αφηνες εδω λαικ..
ηταν πανω στον ηχο  της ωραιας φωνης σου..
ανεπαισθητο.. φευγαλεο μα το ξερα..
με ξαφνιασες και με πονεσες..
αυτο ειναι και που με πληγωσε μεσα μου...
ηταν μεσα μου γνωστο πως θα φυγεις..
μονο το ποτε δεν ηξερα αυτο αγνοουσα το ποτε ακριβως..
εφυγες ετσι οπως ολες οι χαρες μου..
για αυτο και με βρηκες απροετοιμαστο..
η περιπου καπως ετσι..
παει  μερες  να ξερεις που η ψυχη μου.
βρισκοταν απο καιρο στην ακρη του βραχου...
με ενα μαντηλι προχειρο..
για την γνωριμη γνωστη  κινηση..
Μαγισσα  μου..  ναι τοξερα...
Ε!

Αναρτήθηκε από ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΟ στις 5:18 μ.μ.

Χρόνια αφήνω...χρόνο παίρνω..!

Χρόνια αφήνω...χρόνο παίρνω..!

…

Ιδιαίτερα  γιορτινή μέρα…

Σήμερα υποκλίνομαι…

Υποκλίνομαι στη ζωή…

Υποκλίνομαι στα πάθη μου και στα λάθη μου…

Υποκλίνομαι στους γονείς μου…

Υποκλίνομαι στα αδέλφια μου…

Υποκλίνομαι στα παιδιά μου...

Υποκλίνομαι στο συντροφάκι της ζωής μου…

Υποκλίνομαι  στους συντρόφους της ζωής των παιδιών μου…

Υποκλίνομαι στους γονείς των συντρόφων των παιδιών μου…

Υποκλίνομαι στους αληθινούς  φίλους μου...

Υποκλίνομαι στις αναμνήσεις μου…

Υποκλίνομαι σε όλους όσους, γνώρισα και είχαμε κοινές αξίες…

Υποκλίνομαι και σε όλους όσους δεν με καταλαβαίνουν… 

Υποκίνομαι σε όλους εσάς , τα σημαντικά για μένα μπλογκοφιλαράκια μου!

Αυτό το νιώθω  γιατί…

 Γιατί… Βρίσκομαι στη ζωή και υγιής γιορτάζω τα 56 χρόνια μου!

Γιατί… τίμησα  τα νιάτα μου,  απόλαυσα τα πάθη μου και δεν φοβήθηκα τα λάθη μου!

Γιατί …Οι γονείς μου με το γονίδιό τους , με έκαναν  γενναία… ανθεκτική …και ιερά τρελή…

Γιατί… Τα αδέλφια, κληρονόμησαν ότι και εγώ και το  διαχειρίστηκαν γενναία! 

Γιατί… Τα παιδιά μου τα λατρεμένα, με  έκαναν καλύτερο άνθρωπο!

Γιατί… Το συντροφάκι μου, ο Κώστας , κατάφερα με υπέροχο τρόπο να αγαπήσει  τις αγάπες μου!

Γιατί… Οι γονείς των συντρόφων των παιδιών μου,  κατάφεραν με αληθινό αγώνα να κάνουν υπέροχα παιδιά!

Γιατί… Οι φίλοι μου,    ήταν   δίπλα μου και ίσωσαν τα στραβά μου και υπερτόνισαν τα ίσια μου!

Γιατί οι αναμνήσεις μου, απλά  δημιούργησαν εμένα!

Γιατί… Με κάποιους συναντηθήκαμε τυχαία και  αγωνιστήκαμε με δυνατό όραμα για ένα καλύτερο αύριο…

Γιατί… Όλοι όσοι δεν με κατάλαβαν και απομακρύνθηκαν ή  με σχολίασαν αρνητικά ,με έμαθαν πράγματα και θέλω να είναι πολύ καλά και να καταφέρουν  να δώσουν περισσότερο  χώρο στην αγάπη… τη συμφιλίωση, τη διαφορετικότητα…την αρμονία… το μοίρασμα!

Γιατί...τα μπλογκοφιλαράκια μου, είναι εξαιρετικό παρεάκι!Νιώθω μεγάλη χαρά που συναντηθήκαμε έστω και έτσι!

Γιατί η ζωή είναι ωραία ,αν δεν τη φοβηθείς ,την αγαπήσεις,την τιμήσεις,τη σεβαστείς και την υμνήσεις!
Σίγουρα,αφού σε δοκιμάσει...σου επιστρέφει ό,τι τις πρόσφερες..!
Από σήμερα λοιπόν γίνομαι η 56 f m και χρόνια αφήνω ,χρόνο παίρνω!
Σας τρυφεροφιλώ με αγάπη!

Αναρτήθηκε από 55fm στις Τετάρτη, Φεβρουαρίου 26, 2014

Στον ίσκιο των πουλιών

Στον ίσκιο των πουλιών

''...Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.

Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν.  Ακόμα κι οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη.  Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις.  Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι.  Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;»
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι.  Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα....''
Α.Παπαδάκη

Αναρτήθηκε από liouska στις 11:55 μ.μ.

Η αγάπη δεν είναι ζάλη

Η αγάπη δεν είναι ζάλη

Η αγάπη δεν είναι ζάλη
Δεν είναι ανθός που μεθάει απ΄το φιλί της άνοιξης
Μυρωμένο τραγούδι που απλώνεται πάνω στη σάρκα γλυκά
Η αγάπη είναι φόβος
Δεν είναι σώμα που ζητάει να βρει παρηγοριά
Τρυφερή αύρα που λικνίζει τα νοσταλγικά απογεύματα
Είναι ποτάμι που περνάει μέσα από τα μαύρα λιβάδια
άγριος αέρας που σπάζει τα κλαδιά στους κήπους και στα όνειρα
Δεν είναι ζάλη η αγάπη
Δεν είναι σιγανή φωτιά
Ούτε χωράει στα κλειστά στα σίγουρα βράδια
Βγαίνει έξω και χτυπιέται με το δαίμονα
Παλεύει όλη νύχτα στ΄αναμμένα αλώνια
Βαδίζει στα τυφλά πάνω στο τεντωμένο σύρμα
Όταν κάτω από τα πόδια ανοίγονται τα κοφτερά φαράγγια
Όμως δεν είναι ζάλη η αγάπη
Αγάπη είναι ο τρόμος που η ζωή μετράει το ανάστημά της
Μετριέται με το άδειο πρόσωπο που βγαίνει απ΄ το σκοτάδι...

Θ.Κωσταβάρας

Αναρτήθηκε από liouska στις 3:02 π.μ.

Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα

Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Αναρτήθηκε από liouska στις 7:19 μ.μ.

Αθηνά

Αθηνά

"...Ποτέ μην προδώσεις την καρδιά σου.
Το μυαλό και η καρδιά είναι δύο αντίθετα πράγματα
που σπάνια συμβιβάζονται μεταξύ τους. 
Όποιο και να διαλέξεις,
θα πληρώσεις το αντίστοιχο τίμημα των πράξεών σου.
Όμως μια ευτυχισμένη καρδιά είναι χίλιες φορές προτιμότερη
από μια ζωή πνιγμένη μέσα στην ανθρώπινη λογική.
Η καρδιά είναι ο βωμός που πάνω του πρέπει
να θυσιάζονται τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα..."



Απόσπασμα από το βιβλίο του
Κ.Καρακάση "Αθηνά"

Αναρτήθηκε από liouska στις 11:40 μ.μ.

Ξέρεις τι θα 'θελα να σου πω?

Ξέρεις τι θα 'θελα να σου πω? 
Πως ό,τι σου αρέσει, ό,τι αγαπάς, θα μπορούσα να είμαι εγώ. 
Απλά, δεν πρόλαβα να γίνω. 
Πως όσα σου έχουν πει διάφοροι ότι μπορούν να κάνουν για σένα, τα μπορώ κι εγώ. 
Απλά δεν τα σκέφτηκα πρώτος. 
Πως όποτε με περίμενες κι αργούσα, κλωτσούσα φύλλα. 
Και σ' αγαπούσα, ξερά και κίτρινα...

 Οδυσσέας Ιωάννου

Αναρτήθηκε από liouska στις 10:42 μ.μ.

..να ψάχνεις να βρεις τι πραγματικά είναι οι άνθρωποι,

"....να ψάχνεις να βρεις τι πραγματικά είναι οι άνθρωποι, 
όχι αυτό που δείχνουν, αλλά αυτό που πραγματικά είναι μέσα τους.
Τότε να τους αξιολογείς, να τους εκτιμάς ή να τους απορρίπτεις.
Γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και ομότιμοι.
Αυτό που τους ξεχωρίζει πάντα είναι η εντιμότητα, η παιδεία και η αξιοπρέπειά τους.
Και αυτές τις αρετές θα τις βρεις και στα παλάτια και στις καλύβες, 
όπως στους ίδιους χώρους θα βρεις και τα ακριβώς αντίθετά τους." 

Κ.Καραγάτσης


 

Αναρτήθηκε από liouska στις 2:05 π.μ.

Μια στάλα ονείρου μόνο φτάνει...

Μια στάλα ονείρου μόνο φτάνει... 

Μια στάλα μόνο, είν' αρκετή τη ζωή σου να γεμίσει... 

Μια στάλα μπορεί τ' αδύνατα να κάνει δυνατά και να ομορφύνει όλα τ' άσχημα γύρω σου... 

Μια στάλα ονείρου μοναχά... 

Μόνο αυτή μπορεί να διώξει τη βροχή... 

Και να κάνει πέρα τα μαύρα σύννεφα... 

Μόνο αυτή τη θλίψη μπορεί να εξαφανίσει... 

Πόσο δυνατά είναι τα όνειρα... 

Σε παίρνουν απ' το χέρι και σ' ανεβάζουν ψηλά... 

Εκεί που μπορείς ν' αγγίξεις την ελπίδα... 

Μια στάλα μονάχα... 

Μία μονάχα είν' αρκετή...

Στέφανος Μαντζαρίδης

Αναρτήθηκε από liouska στις 1:14 π.μ.

Τα πάθη της βροχής

Τα πάθη της βροχής

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ...

Κική Δηλουλά 

 

Αναρτήθηκε από liouska στις 4:02 μ.μ.

ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ

ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ

Θα πρέπει να ήταν άνοιξη
γιατί η μνήμη αυτή
υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται.

Εκτός εάν η νοσταλγία
  από πολύ βιασύνη,
παραγνώρισ᾿ ενθυμούμενο.

Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα
όταν τα πάρει ο χαμός.

Αλλὰ μπορεί να ῾ναι ξένο αυτό το φόντο,
να ῾ναι παπαρούνες δανεισμένες
από μιαν άλλην ιστορία,
δική μου ή ξένη.

Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση.
Από φιλοκαλία κι έπαρση.

Όμως θα πρέπει να ῾ταν άνοιξη
γιατί και μέλισσες βλέπω
να πετούν γύρω απ᾿ αυτή τη μνήμη,
με περιπάθεια και πίστη
να συνωστίζονται στον κάλυκά της.

Εκτός αν είναι ο οργασμός
νόμος του παρελθόντος,
μηχανισμός του ανεπανάληπτου.

 Αν μένει πάντα κάποια γύρις
στα τελειωμένα πράγματα
για την επικονίαση
της εμπειρίας, της λύπης
και της ποίησης.

Κ.Δημουλά

 

Αναρτήθηκε από liouska στις 11:29 μ.μ.

Τρελάθηκες δύση;

Τρελάθηκες δύση;
Βγάλε αμέσως τά κόκκινα
ντροπή....
στην κηδεία σου πας.

Κική Δημουλά

 

Αυτή ....

Αυτή ....

Αυτή πια η ανόητη προσμονή σου, 

πως οι "άλλοι" κάποτε θα αλλάξουν.

 

Ξέχνα την, να χαρείς.
 

Οι "άλλοι" την έχουν καταβρεί στην 

πουπουλένια σου πλατούλα.
 

Εσύ ν’ αλλάξεις ρότα. 

ΤΩΡΑ. 

Αν μπορείς.
 

Αν δεν μπορείς τουλάχιστον μη θορυβείς!

 

Αλκυόνη Παπαδάκη

Αναρτήθηκε από liouska στις 1:10 π.μ.

Σώπα μη μιλάς.... (του Αζίζ Νεσίν)

Σώπα μη μιλάς....

  

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: "σώπα".

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ... σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα"

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτηκαμε πολλοί,
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ' την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμησεις. Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψιθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λεει:

Mίλα!!!



Αζίζ Νεσίν

Αναρτήθηκε από liouska στις 3:54 μ.μ.

λεο μπουσκαλια.wmv

Μαρία ή Το θαύμα της βροχής

Ζωγραφική : Gustav Klimt

 

.

Μαρία ή Το θαύμα της βροχής

.

Καθώς

εγώ

τη μυγδαλιά τινάζω

.

πέφτουν τ’ αμύγδαλα βροχή

κι εσύ

πώς λάμπεις

.

μα δεν θυμώνεις

μόνο

με κοιτάζεις

και μου χαμογελάς

φεγγοβολώντας

.

Κι εγώ

τινάζω με

μανία το δέντρο

και Θε μου σε

φοβάμαι και

μ’ αρέσεις

.

κι όλο βυθίζεσαι στο φως

και μέσα

στην εκτυφλωτική σου λάμψη

σβήνεις

.

Κι εγώ

τινάζω κλαίγοντας

       — γελώντας

και κλαίγοντας —

το δέντρο

και

ξυπνώ

.

και πια

δεν είναι φως

δεν είναι δέντρο

.

μόνο δωμάτιο γκρίζο

βουρκωμένο

και βρέχει

βρέχει

βρέχει

και

δεν είσαι

.

κανείς δεν είναι πια

και με σκεπάζουν

άγρια θολά νερά

.

νερά

και χρόνια

.
.
.
Ο ρ έ σ τ η ς  Α λ ε ξ ά κ η ς (1931)
Από τη συλλογή Ο Ληξίαρχος (1989)
(Γ ι ώ ρ γ ο ς  Μ α ρ κ ό π ο υ λ ο ς   &   Κ ω σ τ ή ς   Ν ι κ ο λ ά κ η ς, Ποιήματα που αγαπήσαμε, Αθήνα, Εκάτη, 2009, σελ. 18-19)

Ρόδα και τριαντάφυλλα και άνθη,

Ρόδα και τριαντάφυλλα και άνθη,

Ρόδα και τριαντάφυλλα και άνθη του παραδείσου

  εμάζεψε ο έρωτας κι έφτιαξε το κορμί σου

Πλεμένος Γιώργος

Ένα απόσπασμα του ποιητή από το Βιβλίο της Ανησυχίας

Ένα απόσπασμα του ποιητή από το Βιβλίο της Ανησυχίας

...Εάν φαντάζομαι, βλέπω. Τι παραπάνω κάνω ταξιδεύοντας; Μόνο μια αδυναμία ακραία της φαντασίας δικαιολογεί τη μετακίνηση σαν μέσο πλήρωσης των αισθήσεων. «Κάθε δρόμος, μέχρι κι αυτός ο δρόμος του Έντεπφουλ, θα σε οδηγήσει στην άκρη του κόσμου». Αλλά η άκρη του κόσμου, από τότε που ο κόσμος εξαντλήθηκε όταν τον φέραμε όλον βόλτα, είναι το ίδιο το Έντεπφουλ απ’ όπου έφυγες. Στην πραγματικότητα η άκρη του κόσμου, όπως και η αρχή του, είναι η προσωπική μας σύλληψη του κόσμου. Μέσα μας είναι που τα τοπία έχουν τοπίο. Γι’ αυτό όταν τα φαντάζομαι, τα δημιουργώ. Αν τα δημιουργώ υπάρχουν, και εφόσον υπάρχουν, τα βλέπω όπως βλέπω και τ’ άλλα. Γιατί να ταξιδέψω; Στη Μαδρίτη, στο Βερολίνο, στην Περσία, στην Κίνα, στον καθένα από τους δύο Πόλους, πού αλλού θα βρισκόμουνα παρά μέσα σε μένα τον ίδιο, με τη δική μου ιδιαιτερότητα και το δικό μου τρόπο να αισθάνομαι.Η ζωή είναι αυτό που εμείς την κάνουμε να είναι. Τα ταξίδια είναι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε.

O Φερνάντο Πεσσόα, πορτογάλος ποιητής και συγγραφέας, γεννήθηκε στη Λισαβώνα το 1988. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του παρέμεινε αδημοσίευτο μέχρι το θάνατό του το 1935. Τα άπαντά του εκδόθηκαν σε οχτώ τόμους υπογεγραμμένα από 27 διαφορετικές προσωπικότητες -όλοι alter ego του Πεσσόα, που προτιμούσε να χρησιμοποιεί άλλα ονόματα εκτός από το δικό του. Στα ελληνικά κυκλοφορούν μερικά από τα πιο γνωστά βιβλία του όπως Ο Αναρχικός Τραπεζίτης (εκδ. Γράμματα), Εγώ και οι άλλοι (εκδ. Printa), Η ώρα του Διαβόλου (εκδ. Νεφέλη), Το βιβλίο της Ανησυχίας (εκδ. Αλεξάνδρεια). Μπορείτε να βρείτε τον πλήρη κατάλογο με τα βιβλία του στα ελληνικά εδώ.

ΠΗΓΗ http://www.doctv.gr/ 

Δημοσιεύτηκε 26th February 2013 από τον χρήστη Σουέλ Ωκεανού

Το βλέμμα του φόβου

Το βλέμμα του φόβου  Σ. ΣΤΡΕΖΟΥ

Στα μάτια σου υποσχέσεις

διαλύουν αναμονές

στο φως της σελήνης

που απόψε αντανακλά

το περίγραμμα της απουσίας.

Κρύφτηκε στην ατολμία των αστεριών

στην απελπισία της λησμονιάς

στην πληγή της μνήμης

στις έγκλειστες ανταμώσεις

με το μαύρο βλέμμα του φόβου.

Δεν άκουγες

μόνο άνοιξες της λησμονιάς την πόρτα

καταδικάζοντας ανεπούλωτες πληγές

και προορισμούς αφανέρωτους.

Τρόμαξα!

Ανεξιχνίαστα σκοτεινά άστρα τρεμόπαιζαν

στα βλέφαρά σου

με ετοιμόρροπες αναμνήσεις

στα κατεδαφισμένα περισσεύματα

των αναστεναγμών του πόθου

στις απερίφραστες ομολογίες της λήθης.

Η γραμμή του αγέρα

Η γραμμή του αγέρα

_{Το πέρασμα του αγέρα}

_{τόσο κοντά στα ανταριασμένα σου μάτια}

_{ξεσηκώνουν το λιγοστό φως}

_{μιας κάμαρης άδειας.}

_{Το αιχμαλωτίζουν}

_{για να κονιορτοποιηθεί}

_{σε ταξίδια σαλεμένου ανέμου}

_{σε σύννεφα που θα βρέξουν στα βλέφαρα}

_{αποχωρισμού θλίψη.}

_{Κι ούτε μια ανάσα}

_{σα σε πνίγει ο κονιορτός του πόθου}

_{για το ταξίδι}

_{με τους χάρτες στοιβαγμένους}

_{στο ερημικό γραφείο της λήθης}

_{στα έγκλειστα συρτάρια της λησμονιάς.}

_{Κι ούτε μια σιωπή}

_{για να διασχιστούν όνειρα}

_{στην ανάπλαση του πάθους}

_{σε δρόμους που διαγράφτηκαν}

_{άγραφα συναπαντήματα}

_{Μη προσπαθείς να περισώσεις αναφιλητά νοσταλγίας!}

_{Ακλόνητα άλλοθι απουσίας, ρωτούν:}

_{«ως που φθάνει η γραμμή του αγέρα;ΑΠΟ Σ. ΣΤΡΕΖΟΥ}

Απειθάρχητοι δισταγμοί

Απειθάρχητοι δισταγμοί

Απειθάρχητοι δισταγμοί καρφωμένοι στο στόμα

ψάχνουν τρόπο να εξαϋλωθούν

να γίνουν σκόνη

για να πνίξουν

φιλί αγίνωτο δίχως χώμα στη ρίζα

φωνή ακάνθινη δίχως ήχο στον άνεμο

Πάλι απόψε με νερό θαλασσινό

θα ξεδιψάσουν… (δισταγμοί)

που για χρόνια αγκυροβόλησαν σε υφάλους

θα αναδυθούν με την ορμή των κυμάτων

για να βαλσαμωθούν σε σκοπέλους υπομονής

ενταφιάζοντας άλλη μια φορά σιωπές

στις εντοιχισμένες αγωνίες των βράχων

με στραμμένη την αγριότητα

στη γαλήνη της πέτρας.

Πέφτουν στη παγίδα του ανομολόγητου

παραμένοντας αιχμηροί σαν την αγάπη.

Καίγονται μεσημέρια ζεστά

και τρέφονται σα βραδιάζει

ξυπνώντας αχάραγα ποιητές

για να συνομιλούν με το φεγγάρι

που άγρυπνοι λούζονται

στους δρόμους των άστρων.

Οι αναθυμιάσεις των λέξεων

θα πνίξουν γράμματα σε κλειστές νύχτες

κι οι φθόγγοι θα ξεβαφτούν από χρώματα

στις σαρκοφάγους των ποιημάτων

στο χαρτοπόλεμο των εξεγέρσεων της μνήμης

που αδούλωτη επιμένει σε απειθάρχητους δισταγμούς

καρφωμένους στο στόμα.
ΑΠΟ Σ. ΣΤΡΕΖΟΥ