Ποίηση:Γιάννης Παππάς

Ας πιούμε αυτόν το μήνα σαν κρασί
σαν μέθη  από μύθο  μαγική
να γίνει της χαράς η κοινωνία
να φέρουμε κοντά την ευτυχία. 

Δεκέμβρης να μας γράψει με χρυσό
το πιο όμορφο δικό μας σ’ αγαπώ
στο δέντρο να κρεμάσουμε τα δώρα
στολίδια στης αγάπης μας την ώρα.

Στης Άννας τη γιορτή τα πρώτα χιόνια
μα εμείς μετράμε αγάπης μας τα χρόνια
και στης Ανθής τη μέρα τη γιορτή
να πέφτουνε τα όνειρα βροχή.

Κι αν έρθει πάλι αέρας παγωμένος
βοριάς πια στα λευκά του στολισμένος
Εγώ κι εσύ στο εμείς μας στη φωτιά μας
με άνοιξης ελπίδα στην καρδιά μας.

Οι νύχτες με ταξίδια μας στ’ αστέρια
τα χέρια σου μες στα δικά μου χέρια
φιλί σαν όνειρο τα χείλη μου στα χείλη
μέρας ξημέρωμα απόγευμα αποδείλι.

Κι εκεί ψηλά για αστέρι οι ψυχές μας
σε κάθε αχτίδα οι ώρες οι δικές μας
να δείχνουν δρόμο πάντα στην αγάπη
Χριστούγεννα πρωτοχρονιά που θα ‘ρθει. 

Κι εκεί ψηλά τ αστέρια να μας βλέπουν
οι άγγελοι στα χέρια να μας έχουν
Του παραδείσου δρόμους να μας δείχνουν
στον έρωτά μας χρώματα να δίνουν.

Ποίηση:Γιάννης Παππάς
7/12/13

http://www.youtube.com/watch?v=wdPhFDP5EvA

Ένα Όνειρο ψυχής..

..και μια πραγματικότητα σκληρή

οι δυο όψεις του νομίσματος της ζωής

στο χωροχρόνο του μάταιου.

Αναρτήθηκε από AERIKO στις 12:45 π.μ.

Έρωτας και γοητεία

Έρωτας και γοητεία,
την καρδιά μου την γλυκιά
μια νύχτα συνεπαίρνει…
σε παράλια ανοιχτά.

Είν’ η θέρμη της ψυχής,
η ολόχαρη η ζάλη…
που στη σκέψη αντηχεί
η ζεστή σου αγκάλη.

Σαν μέλι στάζει…
απ’ τα χείλη το φιλί
και σου λέω ψιθυριστά,
σ’ αγαπώ πάρα πολύ.

Τι όμορφη που’ ναι,
η αγάπη η δική μας…
τραγουδούνε γλυκερά
τα αηδόνια μαζί μας.

Ας φύγουμε από δω…
κι ας πάμε στο παλάτι
στη κοιλάδα της ψυχής,
απ’ τ’ ωραίο μονοπάτι.

Να ζούμε τρυφερά
τον αγνό τον έρωτα μας,
τα άνθη μυρωδάτα…
θα στολίζουν την καρδιά μας.

Κι όταν ξημερώνει…
θ’ αγναντεύω σιωπηλά,
τον ήλιου την ακτίνα
στα ματάκια τα μελιά.

Γοητευμένος θα ‘μαι,
για πάντοτε με σένα...
πριγκίπισσα μου όμορφή
με λατρεία χρυσαφένια.

Στου αγρού την νηνεμία,
με το 'λιόλουστο μεσημέρι
θα διαβαίνουμε στον ίσκιο
πιασμένοι χέρι χέρι.

Και θα λέω με αίσθημα,
πηγαίο απ’ την ψυχή…
εσένα-νε λατρεύω…
όσο τίποτε άλλο στη ζωή.

© Πάρης Παπανικολάου

Στη κοιλάδα του παραδείσου

Ήταν έναστρη νύχτα τ’ Απρίλη,
που φίλησα τα δυο σου χείλη...
με πάθος γλυκό και φλογερό...
στο λιβάδι τ’ ανθισμένο δροσερό.
Έφερες του έρωτα το κύμα...
ρομάντζο χαράς ηλιοβασίλεμα...
τα καστανά σου μάτια όταν κοιτώ,
σε γαλήνιο πλέω γαλάζιο ωκεανό.

Ερωτευμένοι θα ‘μαστε παντοτινά...
θα διαβαίνουμε μονοπάτια φωτεινά,
στη κοιλάδα του ωραίου παραδείσου,
έτσι νοιώθω όταν βρίσκομαι μαζί σου.
Ξημερώνει κάθε πρωί μ' αιθέρια χάδια,
σβήνοντας με φως τα πικρά σκοτάδια,
στις καρδιές μας πηγάζει η αρμονία...
γαλήνια ηλιόλουστη, υπέρτατη ευτυχία.

© Πάρης Παπανικολάου

Ονειροπολώ εσένα...

 

 

Ονειροπολώ εσένα...
νύχτα στα όνειρα μου,
με αγάπη συννεφένια...
σκεπάζω την καρδιά μου.
Ευωδιάζει η ψυχή...
με των ανθών το χρώμα,
σε παραδείσια αυλή...
ευλογημένο χώμα.

Στα μάτια σου αγναντεύω,
χρυσογαλάζιους κόσμους,
στο λιβάδι σε γυρεύω...
με της αγάπης δρόμους.
Η γλυκιά μου ευτυχία...
καλώς ήρθε στη ζωή,
μιαν ωραία οπτασία...
καλοσυνάτη λαμπερή.

© Πάρης Παπανικολάου