Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα - Κ.Καρυωτάκης - Σ.Γιαννάτου

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα είδα το βράδυ αυτό. Κάποια χρυσή,λεπτότατη στους δρόμους ευωδιά. Και στην καρδιά αιφνίδια καλοσύνη. Στα χέρια το παλτό, στ'ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη. Ηλεκτρισμένη από φιλήματα θα'λεγες την ατμόσφαιρα. Η σκέψις,τα ποιήματα, βάρος περιττό. Έχω κάτι σπασμένα φτερά. Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε το καλοκαίρι αυτό. Για ποιαν ανέλπιστη χαρά, για ποιες αγάπες, για ποιο ταξίδι ονειρευτό..

~Κ.Καρυωτάκης

λέγοντας η χριστίνα.. στις 2:33 μ.μ.

Ερωτικό - Μ. Χατζιδάκις

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Eίτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου

Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα

λέγοντας η χριστίνα.. στις 3:49 π.μ.

Λάθος εποχή - Μαρία Δασκαλάκη

Τα καλοκαίρια σ’ ερωτεύομαι ξανά
Κυλώ πάνω σου σα μια στάλα αρμύρας όταν βγαίνεις απ’ τη θάλασσα
Σβήνω απ’ την άμμο όλα τα χνάρια,
να ξεχάσουμε από πού ήρθαμε
Βλέπω μαζί σου το φεγγάρι
Τρέμει μαζί μας η νύχτα
Η θάλασσα κάτω απ’ την πανσέληνο του Αυγούστου
Ο κόλπος του Μεραμπέλου την αγκαλιάζει
Χάνεσαι μέσα μου με τον ίδιο ακριβώς τρόπο
Μου αφήνεις τόσα σημάδια με το άγγιγμά σου
κι άλλα τόσα χωρίς καν να μ’ ακουμπήσεις
Η βραδινή αύρα ανατριχιάζει τις ψυχές μας
Το πιο γλυκό όνειρο μιας καλοκαιρινής νύχτας

Τους χειμώνες σ’ αγαπώ ξανά
Σε ψάχνω στην άκρη κάθε ουράνιου τόξου,
σαν να ήσουν θησαυρός
Αιθάλη στο μυαλό μου ο καπνός της απουσίας
κι η βροχή έσβησε πια τα χνάρια σου
Δεν ξέρω πού πηγαίνεις…
Σε ψάχνω στα σημάδια μου,
μα δε σε βρίσκω πια
Σπαράζω κάθε απομεσήμερο
κι από τη σιγουριά τρέχω για να ξεφύγω
Με τυλίγουν οι αμφιβολίες,
όπως δε με τυλίγεις πια εσύ
Έρωτες που κυλούν όπως οι στάλες της βροχής στα νοτισμένα μου τζάμια
Έρωτες που χάνονται όπως οι στάλες της βροχής στις λίμνες των δρόμων

Κι αν κάθε μέρα επιμένω να πληγώνω τη μνήμη μου χαράζοντας κάτι
…τι να πω…
ίσως είναι που ποτέ δεν μπόρεσα να συνηθίσω αυτή την εναλλαγή των εποχών
ίσως είναι που ποτέ δεν καταφέραμε να κυλήσουμε μαζί…

λέγοντας η χριστίνα.. στις 1:50 μ.μ.

Τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη…
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

~Κωνσταντίνος Καβάφης

Κοίταξε τα αστέρια. Είναι τα ίδια αστέρια με της προηγούμενης εβδομάδας και με πέρισυ. Είναι τα ίδια και όταν είμασταν παιδιά. Ακόμα και όταν δεν είχαμε γεννηθεί. Σε εκατοντάδες χρόνια, κανείς δε θα ξέρει ποιοι είμαστε, όμως θα ξέρουν αυτά τα ίδια αστέρια...

Όσο νωρίς και αν έρθεις, δεν θα είναι ποτέ όσο νωρίς το επιθυμώ..

Υμέναιος

Το δαχτυλίδι το φορώ στο χέρι μου
Και το στεφάνι τό ’χω στα μαλλιά μου,
Όμορφα ρούχα γύρω και μεταξωτά
Λάμπουν μαζί με τα διαμαντικά μου
Και είμαι ευτυχισμένη στα σωστά...

Και ο καλός μου μ’ αγαπά πολύ,
Μα όταν πίστη ορκίστηκε σε μένα,
Ένιωσα το στήθος μου βαρύ
Για κάποια που ’ναι περασμένα…
Σαν νεκρική καμπάνα ήσαν τα λόγια του,
Κι έμοιαζε πολύ η φωνή του σαν Εκείνου
Που πέθανε στον πόλεμο, σε μακρυσμένη χώρα
Και θά ’ναι ίσως ευτυχής μες στα ουράνια τώρα...

Δείχνοντας μιαν αγάπη τρυφερή,
Μ’ εφίλησε στο μέτωπο τ’ ωχρό,
Μα εμένα μιά ανάμνηση πικρή
Με πάει σε κοιμητήρι μακρινό,
Και στέναξα σε πέτρα σκαλιστή
Όπου έχουν θάψει τον παλιό μου εραστή!...

Κι έτσι ο γάμος μας ετέλειωσε
Κι ο όρκος της πίστης μας θεμέλιωσε?
Μα είναι η καρδιά μου λυπημένη
Κι η πίστη μου είναι πλέον ξεσχισμένη,
Μα όλοι με καλούν ευτυχισμένη!
Τα όνειρα που βλέπω είναι βαριά.
Ω! ας μπορούσα να ξυπνήσω τώρα πια!...
Μήπως εκείνος, όπου είναι πεθαμένος
Στις χώρες του, εκεί ψηλά, δεν είν’ ευτυχισμένος;...

~Έντγκαρ Άλαν Πόε

Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.

Ένα τριαντάφυλλο που δεν το αφήνουν να ανθίσει...

Κάποιοι λένε ότι ο έρωτας είναι ποτάμι

Που πνίγει το τρυφερό κλαδάκι

Κάποιοι λένε ότι ο έρωτας είναι ξυράφι

Που αφήνει την ψυχή σου να ματώσει

Κάποιοι λένε ότι ο έρωτας είναι πείνα

Και μια έντονη συνεχής ανάγκη

Εγώ λέω ότι είναι ένα λουλούδι

και εσύ μόνο ένας σπόρος

Η καρδιά που φοβάται να σπάσει

Δεν μαθαίνει ποτέ να χορεύει

το όνειρο που φοβάται να ξυπνήσει

Δεν θα αδράξει ποτέ την ευκαιρία

Η ψυχή που φοβάται να πεθάνει

Δεν μαθαίνει ποτέ να ζει

όταν η νύχτα είναι τόσο μοναχική

και ο δρόμος τόσο μακρύς

και νομίζεις ότι ο έρωτας είναι μόνο

για τους τυχερούς και τους δυνατούς,

θυμήσου ότι το χειμώνα

κάτω από το πικρό χιόνιζει

ζει ο σπόρος που με την αγάπη του ήλιου

γίνεται τριαντάφυλλο την άνοιξη...

«Το τριαντάφυλλλο» της Bette Midler 

λέγοντας η χριστίνα.. στις 11:49 μ.μ.

Αφρός...

 

 

Είναι οι πόθοι μιναρέδες στυλωμένοι
Λάμψεις του μουεζίνη στην κορφή τους
Φωτοβολίδες των κραυγών της οικουμένης
Πυγολαμπίδες σε συρτάρια κορασίδων
Που κατοικούν σε ακρογιαλιές μέσα σ' επαύλεις
Και τρέχουν με ποδήλατα σε κήπους
'Aλλες γυμνές άλλες ημίγυμνες κι άλλες φορώντας
Φορέματα με φραμπαλάδες και μποτίνια
Που στίλβουν την ημέρα και την νύχτα
'Οπως τα στήθη τους την ώρα που βουτάνε
Μες' στον αφρό της θάλασσας.

~Ανδρέας Εμπειρίκος 

Ενδοχώρα, Αθήνα, εκδ. 'Aγρα, 1991, σ. 21

λέγοντας η χριστίνα.. στις 6:21 μ.μ.

Νιώθω να χάνομαι…. νιώθω να πνίγομαι…

Στις θυμίσεις μου, πάλι έρχονται…. τα όσα έζησα…

τα χρόνια που έφυγαν….

για τις τόσες φορές που πληγώθηκα… 

για στιγμές που πονούσα….

που έκλαιγα σαν μικρό παιδάκι…

Για ανθρώπους που αγάπησα και έχασα…

για άλλους που χρειαζόμουν αλλά…

βιάστηκαν… να φύγουν για την απέναντι όχθη…

Για ανθρώπους που πλήγωσα χωρίς να το θέλω…

για ανθρώπους που με μαχαίρωσαν.. πισώπλατα..

Για τα λάθη και πάθη μου

για τα χαμένα όνειρα μου

για φόβους… και για εφιάλτες που έζησα 

Για φίλους που δεν ήταν ποτέ φίλοι….

  

Για το σήμερα που δεν ζω…

για το σήμερα… που γίνετε χθες,

για το αύριο που φοβάμαι….

Και την διάσταση του όλου θέματος!!!

Νιώθω να χάνομαι…. νιώθω να πνίγομαι…

   

Για ακόμη μια φορά…..

τα δάκτυλα μου παραμιλούν ανάμεσα

στα πλήκτρα του υπολογιστή μου,

νιώθω να θέλω να αποτυπώσω και πάλι τις σκέψεις μου….

να ξεφουσκώσω την πίεση την μυαλού…

να αδειάσω την λογική και τα πρέπει της….

Μην απορείτε… πάει τρελάθηκα…

και την στιγμή που τρελαίνομαι…

νιώθω την λογική να παλεύει με μένα…

 

Και εγώ να την διώχνω… αλλά αυτή να επιμένει!!!

Θέλω να ζήσω…. και ζω…..

ζω όμως χωρίς ζωή…. παραμιλώ και πάλι….

χωρίς να γνωρίζω και εγώ η ίδια το τι γράφω απόψε..!!!

Ξημέρωσε…. είναι 5.30 το πρωί…. και εγώ βρίσκομαι εδώ

για να χτυπούν τα δάκτυλο μου τα πλήκτρα…

για να προλαβαίνουν τις σκέψεις μου….

να αποτυπώνουν τα στιγμιαία λόγια ψυχής

που βγαίνουν από τα σωθικά μου….

Η Φωνή μου μένει βουβή…..

τα χέρια μου τρεμοπαίζουν καθώς γράφω…. δεν ξέρω τι έχω.

  

Είμαι ευτυχισμένη και όμως νιώθω κενή…..

είμαι χαρούμενη και όμως ειμαί χάλια…..

νιώθω φίλους δίπλα μου… και όμως είμαι μόνη….

  

Βλέπω πόσο γρήγορα έρχεται το πρωινό

και μέχρι να πούμε καλημέρα νυχτώνει….

νυχτώνει…. ξημερώνει

φεύγουν οι νύχτες και οι μέρες….

γίνονται μέρες χαμένες,

εβδομάδες και μήνες….

και μετά γίνεται χρόνος….

μετά χρονιααααααααααααα

και εγώ βλέπω πόσο γρήγορα κυλούν τα χρόνια….

Διαιρωτουμε…. τι διαιρωτουμαι???

Για ολααααααααα….. για όλα όσα χάνω!!!

  

  

Για το αύριο που δεν ξέρω τι θα μου φέρει….

για το σήμερα… το χθες…. ….

Και όλα τα σήμερα μου…

να γίνονται όλα ένα χθες άπιαστο…

να το βλέπω να μικραίνει… και να χάνεται….

και εγώ να μην διακρίνω τίποτα πια!!!

Και έρχεται το αύριο και γίνεται σήμερα….

και πάλι να μην προλαμβάνω να το ζήσω…..

Γιατί???

Αναρτήθηκε από zinaa kapa Ελενα καπακιώτου στις 3:59 μ.μ.

.•:*¨¨*:•. ΑΠΟΥΣΙΑ....•:*¨¨*:•.

Απουσία εκείνου που εδω και πολύ κ
αιρό έχει φύγει από τη ζωή μου...

Εκείνο που ο καθένας θέλει να έχει.

Κάτι που είχα και έχασα, κάτι που δεν περίμενα ότι θα γίνει τόσο άσχημο.

Απουσία αυτού που κάθε άνθρωπος αναζητά, κάθε ένας εύχεται και κρύβει μέσα του την ελπίδα γι αυτό.

Το έχασα και ξέρω ότι πρέπει να βουτήξω πολύ βαθιά, όχι για να το πιάσω, αλλά για να ψάξω να το βρω με την ελπίδα να το έχω πάλι πίσω.

Ότι έγινε, έγινε όχι χωρίς να το θέλω αλλά χωρίς να περιμένω και να γνωρίζω ότι θα φτάσουν τα πράγματα ως εδώ.

Απουσία λοιπόν και ίσως απομόνωση για να μη πω πάλι για τιμωρία γιατι έχω κάποιες ψυχές που περιμένουν και ψάχνουν και αυτές να βρουν αυτό που έχασαν, αυτό που περιμένουν να κρατηθούν και να προχωρήσουν.

ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ;;;

έγραψε η (¯`•., Ζωή ¸.•´¯) στις 1:58 μ.μ.

Λέτε πως επαναλαμβάνω

Λέτε πως επαναλαμβάνω

____________

Κάτι που κι άλλοτε είπα. Θα το ξαναπώ. Να το πω πάλι; Για να φτάσεις ως εδώ,
Να φτάσεις εδώ που είσαι, να 'ρθεις από κει όπου δεν είσαι,
Το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις που δεν έχει έκσταση.
Σ' ό,τι δεν ξέρεις για να φτάσεις
Το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις της αμάθειας.
Για ν' αποχτήσεις ό,τι δεν κατέχεις
Της απογύμνωσης το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις.
Σ' ό,τι δεν είσαι για να φτάσεις
Το δρόμο ν' ακολουθήσεις πρέπει όπου δεν είσαι.
Κι ό,τι δεν ξέρεις είναι το μοναδικό που ξέρεις
Κι ό,τι κατέχεις είναι αυτό που δεν κατέχεις
Κι όπου είσαι είναι όπου δεν είσαι.

                                                             (T.S.Eliot - "East Coker")

Καλημέρα σε όλους!

΄Ενα κενό που μεγαλώνει......

Πως μπορώ να μείνω μόνη στο σπίτι μας..
Τα σεντόνια έχουν το άρωμά σου..
Οι τοίχοι τα αποτυπώματά σου..
Οι καθρέφτες την μορφή σου..
Tο πάτωμα τις πατημασιές σου..

Πίνω καφέ από την κούπα σου μπας και έχει μείνει
ίχνος από την γεύση σου..
Κάθομαι στην μεριά σου στον καναπέ και νιώθω π
ως μ’έχεις αγκαλιά..
Ξαπλώνω στο κρεβάτι μας από την μεριά σου και
μυρίζω το άρωμά σου..
Περπατάω ξυπόλυτη για να νιώθω πιο κοντά σου…

Είπες θα περάσεις κάποια στιγμή να πάρεις τα πράγματά σου
Μα πως μπορείς να χωρίσεις όλα αυτά τα χρόνια σε δύο
ξεχωριστά κομμάτια..
Ήμασταν ένα δεν έλεγες;
Και τώρα τι; Θα έρθεις να τα χωρίσεις όλα στα δύο;

Και καλά τα πράγματα…
Τα όνειρά μας, τα συναισθήματά μας, τα σ΄αγαπώ μας,
Αυτά πως θα τα χωρίσεις;
Την ψυχή μου, πως θα την χωρίσεις;
Πως θα την κόψεις στα δυο;
Είναι ολόκληρη δική σου εδώ και χρόνια..

Να λοιπόν πόσο εύκολο ήταν..
Στο’λεγα πως φοβόμουν μην συμβεί..
Μα πάντα με καθησύχαζες λέγοντάς μου πως
θα είμαστε για πάντα ένα…
Πως το κακό δεν θα συνέβαινε ποτέ σε΄μας…
Να που έγινε…

Σου έγραψα ένα γράμμα…
Συναντηθήκαμε στην γνωστή σκοτεινή γωνιά της γειτονιάς μας
και στο έδωσα..
Πριν καν το διαβάσεις το έσκισες…



Ήταν τόσο δυνατός ο άνεμος που έφευγες και τα κομματάκια
από το χαρτί σε ακολουθούσαν σαν πεινασμένα σκυλιά..
Σαν ζητιάνοι που σε παρακαλούσαν για μία δεκάρα…
Σαν και εμένα που ήθελα να κυλιστώ στα πόδια σου και
να σε παρακαλέσω να μην φύγεις..

Ακόμα φυσάει πολύ και κρυώνω….
Γιατί έσβησες τα μάτια σου, μάτια μου;

Ξέρω, κανείς δεν είναι κανενός
Μα, μέσα μου, μου ανήκεις…
Γιατί σε διεκδίκησα χωρίς καμία παύση, χωρίς κανένα ελιγμό
Η πορεία μου μαζί σου ήταν μία σταθερή ευθεία, ούτε μια
στροφή δεν πήρα…εκεί ..πάντα εκεί…

Έχτισες ένα γκρεμό…
Ή θα πέσω…ή θα πετάξω όλα αυτά που είσαι εσύ…..
όλη την ζωή μου δηλαδή..



Κλαίω, θρηνώ και η φωνή μου σπάει σε χίλια κομμάτια…
μα κανένα δεν φτάνει ως εκεί…
Και όσο περνάει ο χρόνος φοβάμαι αγάπη μου μήπως
ο ουρανός σου ήταν πολύ μικρός και τα φτερά μου πολύ μεγάλα…

Αναρτήθηκε από V.

Του Σεπτέμβρη τα φεγγάρια είναι μελαγχοκικά...

Σας αφιερώνω όλα τα παρακάτω στιχάκια που έχουν γραφτεί για
χάρη του φθινοπωρινού Σεπτέμβρη καθώς και το τραγούδι που
ακούμε...

..Έτσι με πρόδωσαν Σεπτέμβρη μήνα
εχθροί και φίλοι απ' την Αθήνα...

..Σεπτέμβρη μήνα μου βροχή φωνή μου
Νησί που σώπασες πικρό νερό
Όλα τελειώνουνε κάτω απ’ τον ήλιο
Όλα αρχίζουνε με τον καιρό..

..Σεπτέμβρη δρόμε μου νησί φωτιά μου
Όσα τελειώνουνε μες στον καιρό
Αίμα που έδωσα πέρα στην άμμο
Έρωτα έσβησες μες στον λυγμό..

..Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ' το χωριό σου
και μόνο απ' τα άσπρα μέρη κάτω απ' το μαγιό
θα αναγνωρίζω το κορμάκι το δικό σου
που τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ..
Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω
αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοικτός
κι αν καταφέρω και τον πάγο σου τον λιώσω
κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως..

..Η αγάπη θέλει μια αγκαλιά
λίγο κρασί κι ένα ζεστό κρεβάτι
κι αν θέλεις να θυμάσαι κάτι
θυμήσου του φθινοπώρου τα φιλιά..

..Φθινοπωριάζει στης Αθήνας την καρδιά,
κλαίει ένα τρένο και σου φέρνει ανατριχίλα
και στην Ομόνοια εμείς κάθε βραδιά
σαν σκουπιδιάρηδες μαζεύουμε τα φύλλα..

..Κι εσύ στα μάτια με κοιτάς και δε μιλάς
και με ζαλίζεις όπως οι μεγάλοι μύστες,
φθινοπωριάζει στης Αθήνας την καρδιά
και στην Ακρόπολη πεθαίνουν οι τουρίστες..

..Φθινοπωριάζει στης Αθήνας την καρδιά,
κίτρινα φύλλα πεθαμένα κι οι ελπίδες
και στη ζωή μας είναι μόνο αληθινά
τα χίλια ψέματα που λεν οι εφημερίδες..

..Φθινοπώριασε και τα φύλλα από τα δέντρα πάλι πέφτουνε
και τα δάκρυα απ΄τα μάτια μου που τρέχουνε
μοιάζουν μ΄άσπρα περιστέρια που πετάνε
που τα έχω στείλει εγώ εκεί να΄ρθουν
συντροφιά να σου κρατάνε..



..Φθινοπώριασε ο άνεμος σε πήρε, φθινοπώριασε
και απ την καρδία σου η αγάπη μου ξεθώριασε
σκοτείνιασε μπροστά μου ο ουρανός..
Κιτρινίσανε του έρωτα τα φύλλα, κιτρινίσανε
στο χώμα απλά να πέσω με αφήσανε
να πίνω απ τη βροχή σου ο τρελός..

..Οι αγάπες οι μεγάλες, φθινοπωρινές ψιχάλες
και ξερόφυλλα που φέρνει ο βοριάς,
οι αγάπες οι μεγάλες, φθινοπωρινές ψιχάλες
κι ένα χτύπημα της πόρτας της βαριάς..

..Θα 'ναι Σεπτέμβρης μήνας μπορεί κι Οκτώβρης
θα 'σαι στην πόλη εσύ κι εγώ στο νησί
και όποιος θυμάται πιο πολύ θα το βρεις
όταν θα παίρνεις το γράμμα μου το θαλασσί..

..Φθινόπωρο βαρύς ο χωρισμός
τα δεδομένα Θεέ μου πως ν' αλλάξω
δεν είσαι πια εδώ να μ' αγαπάς
με χάρτινα φτερά πώς να πετάξω..

..Φθινόπωρο γυναίκας
Και θα τρίξουνε τα φύλλα κάποια νύχτα ξαφνικά
Φθινόπωρο γυναίκας
Δίχως τύψεις οι ρυτίδες θα γελούν ειρωνικά
Κι εγώ θα σε ρωτάω, να μάθω θα ζητάω
Ακόμη αν με θες όπως με ήθελες κι εχθές
Φθινόπωρο γυναίκας
Και ο χρόνος θα βουλιάζει μ΄ ένα άχ όπως κι εγώ
Φθινόπωρο γυναίκας
Μες στην ψύχρα του καθρέφτη κολλημένη να ριγώ
Κι εσύ να με τρελαίνεις αφού δε θα με ζεσταίνεις
Μα πες μου αν με θες, όπως με ήθελες κι εχθές
Φθινόπωρο γυναίκας
Κι ένας άβαφτος Σεπτέμβρης θα μου φέρει πρωινό
Φθινόπωρο γυναίκας
Και κρατιέμαι απ΄ το φιλί σου τ΄ ακριβό και το φθηνό
Επάνω σου κολλάω και κάνω πως γελάω
Ν΄ ακούσω πως με θες όπως με ήθελες κι εχθές..



..Του Σεπτέμβρη τα φεγγάρια είναι μελαγχολικά
γιατί τους μιλώ τα βράδια για μια αγάπη μου παλιά
Του Σεπτέμβρη τα φεγγάρια
είναι μελαγχολικά και σε φέρνουν στα σκοτάδια
στα όνειρά μου τα τρελά…

..Απόψε η σκέψη μου δεν βρίσκει άκρη
Απόψε λύγισε η αντοχή
Πρώτο φθινόπωρο που με πεθαίνει
Πρώτο φθινόπωρο χωρίς βροχή..

Αναρτήθηκε από V.

Αργοπεθαίνει...

Αργοπεθαίνει..
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας
κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει..



Αργοπεθαίνει..
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία
στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν
τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.



Αργοπεθαίνει..
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα
για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά
στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.



Αργοπεθαίνει..
Όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.



Αργοπεθαίνει..
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του
ή για την ασταμάτητη βροχή.



Αργοπεθαίνει..
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.



Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται
μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.


-Ένα πραγματικό αριστούργημα του Pablo Neruda-

Αναρτήθηκε από V.

Έτσι είμαι εγώ..!

Έτσι είμαι εγώ..! Σκέφτομαι όπως σκέφτομαι.....Νιώθω όπως νιώθω....Αγαπάω όπως αγαπάω....! ή δεχτείτε με ή φύγετε....Μόνο μην προσπαθείτε να με κάνετε να νιώσω λιγότερο άνθρωπος και μην προσπαθείτε να με αλλάξετε.Γιατί δεν πρόκειται να αλλάξω για κανέναν...Μόνο και μόνο επειδή δεν ταιριάζω με τις δικές σας απόψεις...!!!!!

Αγάπη Είναι…….

Όταν ψάχνεις για ένα βλέμμα, να είναι εκεί ένα ζευγάρι μάτια να σε κοιτούν.

Όταν νιώθεις την παλάμη σου παγωμένη, να είναι εκεί ένα χέρι να στη ζεστάνει.

Όταν ανοίγεις το στόμα σου για να πεις, να είναι εκεί δυο αυτιά να σε ακούν.

Όταν κλείνεις τα μάτια σου για να ονειρευτείς, να έχεις δίπλα σου ένα χαμόγελο για το όνειρο που κάνεις.

Όταν βαδίζεις το μονοπάτι σου, να είναι συνοδοιπόρος δίπλα σου.

Όταν χτίζεις το όραμά σου, να αποτελεί λίθους αυτού του οικοδομήματος. 

Όταν αισθάνεσαι ότι χρειάζεσαι το χρόνο σου και το χώρο σου για να αναπτυχθείς, να σε διευκολύνει σε αυτό.

Όταν κοιτάς στο μέλλον σου, να θυμάσαι πάντα ότι ο καθένας έχει το δικό του και να φροντίζεις να το επιτρέπεις αυτό να εκδηλωθεί. 

Να είναι απλά εκεί, γιατί το θέλουν και όχι γιατί το απαιτείς.

Να είσαι πάντα και από τις δύο μεριές αυτής της εξίσωσης.

Αυτό είναι ΑΓΑΠΗ.

Δημήτρης Νομικός

Επιμέλεια παρουσίασης Καίτη Σαμαρτζή