Αγγελίδης Γκέντζος

 Αγγελίδης Γκέντζος

Αν κουραστείς απ' τους ανθρώπους
κι ειν' όλα γύρω γκρεμισμένα,
μην πας ταξίδι σ' άλλους τόπους,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Κι αν πέσει απάνω σου το βράδυ
με τ' άστρα του τ' απελπισμένα,
μη φοβηθείς απ' το σκοτάδι,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Έλα και γείρε το κεφάλι
στα χέρια μου τ' αγαπημένα,
να ζήσεις τ' όνειρο και πάλι,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Κι αν δεις καράβια να σαλπάρουν
κι αν δεις να ξεκινάνε τρένα,
μην πεις μαζί τους να σε πάρουν,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Έχω μια θάλασσα σμαράγδια
μ'αγάπη κι ήλιο κεντημένα
για την καρδιά σου πού 'ναι άδεια
έλα σε μένα έλα σε μένα.

Έλα και κάθισε δεξιά μου
σαν ξεχασμένος αδερφός,
να μοιραστείς την μοναξιά μου
και να σου δώσω λίγο φως.

Αρνήσου τον έρωτα, Maria Ioanna Mips

• Maria Ioanna Mips

  

  Αρνήσου τον έρωτα, όσο έχει φτερά.
  Φαντάσου παιδί πεινασμένο.
  Δυο χέρια απλωμένα,
  δυο μάτια θλιμμένα,
  δυο χείλη σφιγμένα.
  Σου γνέφει απελπισμένα.
  Στέκεις και το κοιτάς;
  
  Απάνθρωπε,
  στον Έρωτα μόνο η δίψα συγχωρείται.
  Καμιά ελεημοσύνη…
  -mips-

ΠΕΡΣΙ ΤΟ ΜΑΡΤΗ....

ΠΕΡΣΙ ΤΟ ΜΑΡΤΗ....

Αναρτήθηκε από Σάιλεντ

Περπατησα ξανα στα σοκακια που διαβηκαμε...
Βρεθηκα στο σπιτι που στεγασε εναν ερωτα...καποτε...
Ψυχρα,παγωνια,ουτε μια σπιθα να ζεστανει,ουτε ενα δακρυ...
Σηκωσα το νεκροπανο απο την πολυθρονα...μια χαραμαδα...φως...
Ακουω ενα γελιο..."δε θα σε αφησω ποτε".......
Στο μεγαλο καναπε,με κοιτας με ενα βλεμμα γεματο λαμψη....
κοκκινο κρασι ρεει στις φλεβες...πετρωμενο αγαλμα η μορφη....
"σ'αγαπω....ΜΑΖΙ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ...ΥΠΟΣΧΕΣΗ..."
Στο δωματιο πατω ματαια το διακοπτη...δεν αναβει...υγρασια.......
Ζωγραφισμενη εικονα...ενα κρεβατι ντυμενο στα μπλε...ημιφως......
Ξαπλωμενος γυμνος θεος...αρωμα λουλουδιων...χειλη υγρα....
χτυπος δυνατος...γλυκια προσμονη..."ελα"μου γνεφεις...."ΕΛΑ"...
Κραυγη ουρλιαχτο ζωου...η πορτα ανοιχτη...στο ΣΚΟΤΑΔΙ.......
Τρεχω μακρια...στα χερια ανεμιζουν κιτρινισμενα φυλλα βιβλιου...
κομμενα βιαστικα...ΚΛΕΜΜΕΝΗ ΖΩΗ.....ΖΩΗ ΜΟΥ.......
Υψωνω τα ματια ψηλα...τυφλα...Πουθενα τάσημενιο φεγγαρι...
Τα δαχτυλα σκιζουν την τελευταια σελιδα....αργα....
Χιλιαδες κομματακια μπλε χαρτι σκορπουν στον ανεμο...
γεμιζουν τον κατασκοτεινο θολο...ΒΡΕΧΕΙ....
Καταληγουν στη γη...και γινονται ΕΝΑ με το ΧΩΜΑ....
ΘΑΜΜΕΝΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ....

στις 5:34 π.μ.

ΜΟΒ ΟΜΠΡΕΛΛΑ

Τετάρτη, 10 Φεβρουαρίου 2010

ΜΟΒ ΟΜΠΡΕΛΛΑ

....κι έρχονται στιγμές που νιώθεις πολύ μόνος, άδειος, μελαγχολικός...σα τα μουντά πρωινά βροχής που θυμίζουν απόγευμα...
περπατάς κρατώντας μια μοβ ομπρέλλα αλλά ούτε το χρώμα της έχεις προσέξει, ούτε τις σταγόνες που πέφτουν πάνω της ακούς...ούτε την καλημέρα κάποιου γνωστού περαστικού...
τα μάτια σου καρφωμένα στη λάσπη κι ένα σύγκρυο σε πιάνει σα νιώθεις το σουρούπωμα της ψυχής σου,βλέπεις τα όνειρά σου βουτηγμένα σ'αυτή και πατημένα από χιλιάδες βήματα, λιμνούλες εδώ κι εκεί στις λακούβες του δρόμου...
σε κάποια βιτρίνα θολή-θολή απ'την υγρασία, τη βρωμιά του χρόνου?-, αναζητάς το βλέμμα σου και ξάφνου συνειδητοποιείς πως είν'τα μάτια σου θολά...λες νάναι απ'τη βροχή?
γοργός ο σφυγμός κι ο χτύπος ολοένα δυναμώνει...κοίτα μωρέ, κοίτα πιο προσεκτικά....πίσω σου...
πίσω σου στέκεται το κενό σου και σ'ακολουθεί...δεν είσαι μόνος...



Στο χαμόγελο δεν υπάρχει κενό, δεν υπάρχει θλίψη, δεν υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει θάνατος...

Ζω μέσα σ'ένα σου χαμόγελο....

Μπορείς να σταματήσεις να χαμογελάς....ψυχή μου?

Αναρτήθηκε από Σάιλεντ στις 5:43 π.μ.

ΘΥΜΑΣΑΙ?

Τετάρτη, 17 Φεβρουαρίου 2010

ΘΥΜΑΣΑΙ?

ΘΥΜΑΣΑΙ?

Θυμασαι?Οι καλλιτεχνες της αγαπης παντα ξερουν να τη ζωγραφιζουν,να την τραγουδουν,να τη βιωνουν σε ολο της το μεγαλειο,να προσπαθουν γι'αυτη,να την αποδεικνυουν να την κανουν πραγματικη και να μη το βαζουν στα ποδια χαριν της ματαιοτητας.
Ευλογημενα τα χερια που αγγιξαν κι ενιωσαν τη δυναμη της,ευλογημενα τα χειλη που φιλησαν κι αισθανθηκαν την ηδονη της ψυχης κατω απο τη σαρκα,ευλογημενες οι ψυχες που ενιωσαν την αληθεια της και φωτιστηκαν δημιουργωντας το ομορφοτερο εργο.
Τι κι αν δεν μπορουν να το δουν ολα τα ματια?Ευλογημενο εργο απο Εκεινον παντα θα ειναι γιατι περιειχε σπινθηρες αγαπης σε καθε πινελια και φωτισε τα σκοταδια του νου,διελυσε τις θυελλες.Σημασια εχει πως ο καλλιτεχνης το εζησε στιγμη προς στιγμη,στο ειναι του και περα απο αυτο.
Καποιοι θεατες εχουν το χαρισμα και βλεπουν το φως,δε το φοβουνται,βλεπουν τα χρωματα και το ουανιο τοξο που παντα θα βγαινει μετα τη μαυρη καταιγιδα.Εχουν υπομονη.Η αγαπη ολα τα υπομενει.
Τι σημασια κι αν καποιοι θεατες βρισκονται σε ληθαργο?Καποιοι που παλευουν με την αμφιθυμια τους?Καποια στιγμη φανερωνεται ολη η αληθεια σαν λαμψη στην καρδια τους.
Μονο να μην εχει καταστρεψει ο καλλιτεχνης το εργο του,ανθρωπος ειναι κι αυτος.

Αλιμονο σε αυτους που κλεινουν τα ματια στην αληθεια.

Τα λογια σου ειλικρινα ανθισαν το χαμογελο ξανα κι εδωσαν κουραγιο στον καλλιτεχνη να συνεχισει
να παλευει ωστε αυτο που θεωρειται ονειρο απιαστο να φωτιστει απο την αληθεια.



Θυμασαι?Ο μονος δρομος τελικα που δε μας οδηγει λαθος ειναι αυτος της καρδιας μας.Μπορει να φαινεται λαθος καποιες φορες αλλα ειναι το μονο μονοπατι το οποιο εαν ακολουθησεις αποκομιζεις πολλα οφελη.Η λογικη οδηγει σε συμβιβαστικες λυσεις χωρις ναναι μονο δικες μας επιλογες.Εκεινη η ερμη η καρδουλα ξερει,ξερει τα παντα,αποφασιζει μονη,αναγνωριζει την αγαπη,νιωθει πονο,ανειπωτη χαρα,αναγνωριζει ακομα κι απο μακρια.Δινει υποσταση ακομα και σε μια ιδεα,μια σκεψη,μια φαντασιωση και καρδιοχτυπα αδιακοπα μεχρι να γινει πραγματικοτητα.Ποια λογικη και κουραφεξαλα?Εχει λογικη η ζωη?Ο θανατος οταν ερχεται?Ανωτερα οντα,δημιουργηματα σοφα,τελεια απο μια ανωτερη δυναμη,τη μια και μοναδικη δυναμη της αγαπης.
Θα δουμε τον ηλιο,το φεγγαρι με αλλο ταιρι διπλα μας.Θα ναι διαφορετικα καθε φορα?Οχι ειναι μοναδικα.Οπως μοναδικη ειναι και η αγαπη οταν ριζωνει βαθια.Ποση ευτυχια νιωσαν οσοι δωσανε μαχες στο ονομα της και κερδισαν το πολυτιμοτερο επαθλο.Θα περιμενες να μιλησω για αντικειμενο ως επαθλο,μα οχι.Δε μετριεται,δεν ειναι υλικο,δεν περιγραφεται,ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ!!!Οι ωρες,οι στιγμες,το παθος,η αγωνια,ο θυμος,ολα ηταν μερος της μοιρασιας.Κι ολα περασαν,εφυγαν,μα σταθηκαν για παντα στην αιωνιοτητα.


Μονο το σκοταδι οταν πεφτει φοβαται κι αυτος σα μικρο παιδι,μα οχι πια.Ξερεις γιατι.Οι καλλιτεχνες εχουν το δικο τους κωδικα.

Αναρτήθηκε από Σάιλεντ στις 5:51 π.μ.

Ο δικός μου Παράδεισος...

Ο δικός μου Παράδεισος...

Tι κι αν μαύρισε ο κόσμος όλος?Πάλι ξανά θα ρίξω χιόνι στον καμβά,δάκρυ διάφανο πιότερο κι απ΄το νερό θα σμίξω, πάγο με πάγο να νικήσω, μια ασημένια λάμψη κόψης κάθετης και θα αφήσω ζεστό κόκκινο να τρέξει!Κάπου αφημένο σ'ένα όνειρο καλοκαιρινό μπλε της θάλασσας, ερωτευμένο μπλε του Θεού.Πράσινο στο σημείο που ενώνεται γη και ουρανός, μια πινελιά καφέ και δρόμος ανοιχτός μακρύς,πέρασμα κρυφό της λησμονιάς του μαύρου, στο φως...μια νότα αγάπης στον άνεμο απ΄το χαμόγελό σου.Λευκό αθώας ψυχής.... και να, ο δικός μου Παράδεισος...

Αναρτήθηκε από Σάιλεντ στις 10:22 π.μ.

Ένας εφιάλτης χθες...Μια ευχή σήμερα...

Ένας εφιάλτης χθες...Μια ευχή σήμερα...

Αναρτήθηκε από Σάιλεντ

Παραμύθι...Ήμουν λέει νεραϊδομωρό μέσα σε έναν ορμητικό καταράχτη.Μια γλυκιά φωνή μιλά..."ΔΕ ΘΑΣΑΙ ΠΛΟΥΣΙΑ ΓΙΑΤΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΒΑΘΙΑ ΘΑΜΜΕΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΘΑ ΝΑΙ,ΔΕ ΘΑ ΣΑΙ ΟΜΟΡΦΗ ΜΑ Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΘΑΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΛΑΜΠΕΡΑ ΟΝΕΙΡΑ!!!!!ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΠΙΣΩ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ!!!ΘΥΜΗΣΟΥ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ!!!"Είμαι στην αρχή?Είμαι στη μέση?Πλησιάζω στο τέλος?Κάτι παράδοξο συμβαίνει...Γύρισα να δω τα βήματα που διάνυσα,γύρισα να δω την ξέχειλη ζωή μου....κι ένιωσα ΑΔΕΙΑ.Ενα δάκρυ κύλησε....κι εγώ χαμογελούσα!Τα λουλούδια άνθιζαν,μα όχι για μένα.Το σεληνόφως έλουζε τον κόσμο,μα εγώ ήμουν στο σκοτάδι.Το ουράνιο τόξο δε χρωμάτιζε τη δική μου πορεια.Ο έρωτας δε ξεδιψούσε τα δικά μου χείλη.Τα αστέρια δεν έλαμπαν για μένα.ΜΟΙΡΑ ΜΟΥ,ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΘΑ ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΗ ΑΠΟ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ?ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΠΩΣ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΟΥ ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΒΑΛΣΑΜΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ?Σκουπίζω τα μάτια,τολμώ να πω...ΘΕΕ ΜΟΥ...ένα ΘΑΥΜΑ προσμένω!Το θαύμα που έγινε μέσα μου αλλά ποτέ ΓΙΑ ΜΕΝΑ,χάρισε το και σε αυτούς που δεν ένιωσαν ποτέ τι σημαίνει ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ...χάρισέ το σε αυτόν που θα ταξιδέψει να βρει το χαμένο μου όνειρο...ΑΠΛΩΣ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ!!!

Η αλήθεια μου...Αναθεώρηση...Η πορεία αυτή ήταν δρόμος πάντα στο φως...

Σήμερα μπορώ με βεβαιότητα να πω, πως το θαύμα έγινε...ΓΙΑ ΜΕΝΑ...

Και για σένα....

στις 3:33 μ.μ.

ΗΛΙΟΣ

Η ψυχή ταξιδεύει γλυκε μου ... αγνωστε .......Κι εμείς μαζί απλωθήκαμε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα...
 

Ήταν ψέματα όντως?ήρθε μια βραδιά και μου πε πως όλα ήταν αλήθεια...κρέμασε τον ήλιο ξανά στην καρδιά θέλοντας έτσι να φωτίσει ξανά το άλλο σκοτεινό μισό...ήταν πολύ αργά...
Ήδη φωτιζόταν από...τον ίδιο τον Ήλιο...

Δεν άντεξε τόσο φως ψυχή μου...τόση ζεστή και φωτεινή αλήθεια...

η άλλη πλευρά του φεγγαριού είναι ο ήλιος ...

 ΦΕΓΓΑΡΙ - ΗΛΙΟΣ ?

η άλλη πλευρά του φεγγαριού είναι ο ήλιος ...
και ξανάρχεται η νύχτα με τα όνειρα και ξανά ο ήλιος ..κι εμείς σε τούτη την τροχιά χαρίζουμε 

ανάσες στην καρδιά για να συνεχίσει ...
πάντα με το φως της ψυχής !! πάντα ...
 

φιλιά πολλά !!!

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ- ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

αχ αυτο το φεγγαρι

αχ αυτο το φεγγαρι

αχ..
το βλεπα σημερα
να με καρφωνει με το θαυμα του..
και γω ανημπορη να ακολουθησω
 

ποδια βαρια
μα η ψυχη ταξιδευει..
πεταει πανω απο τα ορη του Ασημιου....


 

αχ αυτο το φεγγαρι
ποσα ψεμματα ξερει να λεει..

φιλι... χαμενε μου ...ερωτα

ΕΓΩ....

ΕΓΩ....

Ήταν μια μικρή πριγκήπισσα...τόσο μικρή...μα τόσο μεγάλη αν αναλογιστείς πόση λαχτάρα για επανάσταση και δράση έκρυβε κάθε κομμάτι της ύπαρξής της...και πόσα μυστικά που περίμεναν να φωτιστούν...να γίνουν αλήθειες...να πάρουν υπόσταση νικώντας τα στοιχειά και τους εφιάλτες που ξαγρυπνούσαν τον ύπνο της...στο σκοτεινό εφηβικό δωμάτιο με τα φυλακισμένα όνειρα...Γιατί το δωμάτιο αυτής της πριγκήπισσας δεν ήταν ροζ...ήταν ένα "γιατί" κι ένα "πότε" και καμιά φορά σαν τρομερή ηχώ ένα μαύρο "ποτέ"...Και τότε βουβό το κλάμα, την έπνιγε σα βρόχος τραβώντας τη όλο και πιο βαθιά στη σκοτεινή κι απέραντη θάλασσα των δακρύων.

Ψέλιζε το ξόρκι..."Σσσσσ! Μη φωνάζετε,κοιμούνται οι εφιάλτες μου. Σταματήστε το χιόνι, πέφτει πάνω στα όνειρά μου. Ταξίδεψα στον Άδη για να τα φέρω πίσω και πλήρωσα ως ναύλο, ψυχή. Αθώο περιστέρι φυλακισμένο στο κλουβί. Σσσσσ! Η αράχνη φτιάχνει ιστό στην ονειροπαγίδα μου κι η κάμπια κουκούλι. Μια ωραία πεταλούδα μες στον κάμπο τριγυρνά κι ένα κι ένα μικρό καράβι που είναι αταξίδευτο, να δούμε ποιος ποιος θα φαγωθεί. Ξημέρωσε η αυγή, Ξυπνήστε όνειρά μου να Ξεκινήσουμε ταξίδι στη ζωή."
Τα όνειρα ποτέ δεν ξυπνούσαν...ξυπνούσαν τα όνειρα των άλλων κι αυτή έπρεπε να κρατά κοιμισμένα τα δικά της πάντα και τα φτερά της κλειστά...Τότε ύψωνε τα μάτια στον ουρανό ψάχνοντας δρόμους ανάμεσα στις ασημένιες κορδέλες του φεγγαριού έστω και με μια τελευταία μαυροφορεμένη ελπίδα να αντικρύσει το γενναίο πρίγκηπα. Γιατί ξέρετε πόσο σημαντικό είναι να κερδίζεις την καρδιά του πρίγκηπα στ'αλήθεια? Κάποιοι μαζεύουν καρδιές προσπαθώντας να ταιριάσουν κάποια από αυτές στον κενό χώρο που θάπρεπε να υπάρχει η δική τους... ψεύτικη μονόπολη...χτίζουν δήθεν όνειρα...πουλάνε υποσχέσεις κι αγοράζουν επιθυμίες...και πώς να παίξουν πια χωρίς αυτή? Γι'αυτό την προστατεύουν στο αδιαπέραστο θησαυροφυλάκιό τους...που το λένε εγωισμό...

Μα το αγριμάκι σαν ένα μαύρο καρβουνιάρικο γατάκι άνοιγε κι όλο άνοιγε τα ματάκια μήπως η λάμψη τους σκορπίσει φως, το φως της μάνας του Ανατολής μεσάνυχτα Ιούλη. Ακούραστη και περίεργη, παράτολμη και ανόητη...μια κοσμοχαλασιά ολόκληρη. Κει που τα γκρέμιζε όλα εκεί και τα ξανάφτιαχνε...τουβλάκι τουβλάκι...Ισορροπιστής σε τεντωμένο σχοινί κι αμέσως μετά...γλυκιά αποχαύνωση στην κούνια των άστρων...με το φως πάντα αναμμένο κι ας ήταν το μόνο που ξεχώριζε στη νύχτα της ζωής...περιμένοντας...το ξημέρωμα αλλά όχι το ημέρωμα...
Έδωσε τη μάχη με το άπιαστο, με το χρόνο αλήτη, με το ψεύτικο και την κέρδισε....τη στιγμή που αγκάλιαζε τους φόβους της κι έναν εχθρό εαυτό...ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ...βαθαίνοντας όλο και πιο πολύ στους ασυγκράτητους πόθους της...τη μια στιγμή στον άνεμο ψηλά και την άλλη κυλισμένη στο χώμα...
Ένα όμορφο πρωινό....ξημέρωσε η ζωή... κοίταξε πίσω της, δίπλα της, τριγύρω, ψηλά, χαμηλά...όνειρα, ελπίδες και στιγμές, ατέλειωτες πυγολαμπίδες...Το κάστρο φωτίστηκε...Κι ήταν τόσο πλούσια πια...

Ίσως να μπορούσε να διδάξει όσα της φανέρωσε η αλήθεια που έσερνε η θλίψη και που τυφλή κοιμωμένη, δε την έβλεπε...μα κάποιοι ορίζοντες φαίνονται μόνο όταν τους διανύσεις μόνος...ακόμα κι αν χρειαστεί να αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο τους εφιάλτες που κρύβονται....ΜΕΣΑ ΣΟΥ....και να τους οδηγήσεις...ΣΤΟ ΦΩΣ...



....το μόνο που ίσως μπορέσω να διδάξω σε λίγα χρόνια θάναι η ιστορία που γράφτηκε από άλλους και διαδραματίστηκε από άλλους αιώνες πριν...

Μήπως όμως και οι ψυχές δεν είναι αιώνιες...ζητώντας δικαίωση, έστω μέσα στις καρδιές μας?

Ευχαριστώ όλους αυτούς που στέκονται μαχητές και συνοδοιπόροι δίπλα μου και δε διστάζουν ενάντια στο χρόνο, στα πρέπει και στα υποτιθέμενα ανέφικτα να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα...Ξέρουν ποιοι είναι...

Ηλιογέννητη

Ηλιογέννητη

Γεννήθηκα στο χωριό του ήλιου...
Η μάνα μου Ανατολή παλεύει να κρατήσει στο χρονοχαρακωμένο πρόσωπο την τελευταία αναλαμπή που θα ξημερώσει ζωή ξανά... το άλλο πρωί...
Η Νίκη των Χριστουγέννων με νάρθηκα στο νικηφόρο χέρι συλλέγει κομμάτι κομμάτι τις διαμελισμένες δυνάμεις της...πριν τη μεγάλη μάχη...
Η Άλλη του Οκτώβρη 1940...επιθυμεί να ηττηθεί...
Ο Καπετάνιος ανυπομονεί για νέες φουρτούνες......
Το Σπίτι βλέπει μαύρο ουρανό...
Ο Δήθεν Ιππότης αποθέωσε το εγώ του μιλώντας για αγάπη....και μετά ξέπεσε...
Ο Ιωάννης στην Αποκάλυψή του...αποθέωσε...... την ίδια την αγάπη....

Γεννήθηκα στο χωριό του ήλιου...με ορθάνοιχτο βλέμμα στη ζωή...
Ο πατέρας μου Αρχάγγελος Ήλιος βαδίζει προς το Τέρμα...Τυφλός.

Και Κάποια...υπάρχει στη σκοτεινή πλευρά...σκεπασμένη με τις ξένες σκουριές...

Αλλάξτε την πανοπλία...Ήρθε η ώρα να ξαναγεννηθώ....

Αναρτήθηκε από Σάιλεντ στις 5:54 π.μ.

Γιά σένα...

Γιά σένα...

πήρες την εύνοια των καιρών
και έκανες καράβι
πανιά τη συρραφή συλλογισμών
κι ύστερα τράβηξες για Άδη

είχες στη πλάτη άνεμο τρελό
στου άδικου τα μέρη
κι όσο να σώσει το νερό
η τύχη σου ‘στηνε καρτέρι

μα στη καρδιά σου φυλακτό
είχες αρχαίο μυστικό
ήταν στα στήθια σου κρυμμένα
πίσω από κόκκινο υμένα

κομμάτι γαλανό ουρανό
αγάπης περιστέρι
-θεέ μου ήμουνα εγώ
είπες, το φως από τ’ αστέρι

σκληρή σου φόρεσε η ζωή
χάλκινη πανοπλία
μα ‘συ ‘χες σώμα μαχητή
όχι , δεν ήσουν λεία

έχεις το πνεύμα νικητή
αδάμαστο το βλέμμα
οδηγητή σου τη ψυχή
κι ας έτρεχε απ’ τις πληγές σου αίμα

γλυκά σε χάραξ’ η ανατολή
στου ήλιου εκεί την κόμη
θαρρώ πως να ‘ρθεις στη ζωή
εσύ έχεις την τόλμη

..δεν ήσουν τυχερή ,απλά ικανή για όλα .Πάντα .

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ του εγώ....

Τετάρτη, 16 Ιουνίου 2010

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ του εγώ....

Κοίταξέ με!!!Kοίταξέ με στα μάτια...σ'αυτά τα μάτια που όταν κλαίγανε εκλιπαρώντας να καταλάβεις, έστρεφες το κεφάλι οργισμένη. Καταραμένη κατάρα που σε βρήκε! Ερχόταν στιγμές που προσπαθούσες βίαια να με τραβήξεις από μέσα σου..., να ξερριζώσεις και το τελευταίο κομμάτι ύπαρξής μου..., μακάρι να με σκότωνες, σκεφτόσουν...Ευχόσουν να ήμουν αλλιώς, ευχόσουν να μην υπήρχα ΕΓΩ που ταλαιπωρούσα τον ύπνο σου κρατώντας σε "ΞΥΠΝΙΑ", εγώ που σε πλημμύριζα θλίψη, αιώνια μερόνυχτα...Εγώ που ήμουν πανικός χωρίς αρχή, μια φρίκη χωρίς τέλος...

Μα θυμήσου, κάθε φορά που έπαιρνα ανάμεσα στα δάχτυλά μου το σκληρό σου κέλυφος προσπαθώντας να το διαπεράσω με το χάδι μου, όρθωνες τείχη σκληρότητας, συμπαγή κι αδιαπέραστα. Δεν μπορούσα να φτάσω στο βάθος, δεν με άκουγες, δεν άκουγες εσένα.Έγινες υπηρέτης όλων κι εγώ ακολουθούσα τις εντολές σου.Με πόνεσες, με τραυμάτισες.... μα άντεξα τα ουρλιαχτά σου που σκίζαν το σκοτάδι, τα ατέλειωτα "γιατί" ...Έφταιγε η μάνα σου που σε γέννησε έτσι "ανήσυχη", "ευαίσθητη", "μίζερη", "αντικοινωνική", να πω κι άλλα?Έφταιγαν οι άλλοι για την κατάντια σου...ΕΦΤΑΙΓΑ ΕΓΩ...Πάντα κάποιος έφταιγε...Έτσι έπρεπε να γίνει...Μα δε σκέφτηκες ποτέ πόσο δυνατή ήσουν ΨΥΧΗ μου...Με τρόμαζες ακόμα κι εμένα όταν με τραβούσες βίαια στον Άδη, γκρινιάρικο παιδάκι που του πήραν το παιχνιδάκι... κι ας ήξερα ότι ήσουν ΙΚΑΝΗ να ξαναβγείς...Ξεγέλασες κι εμένα μάγισσα...Σε γούσταρα γι'αυτό δεν έφυγα...

Σαράντα χρόνια μετά...το σχέδιό σου, κουβάρι που το ξετύλιγες σα μίτο, ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ...Ποιός ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ Αριάδνη μου?Αυτός που τάχα δεν έβλεπες την έξοδο , αλλόφρονη Μαινάδα του Ευριπίδη, τυλιγμένη στον κισσό σου γόησσα...?Ποιά τέρατα?Αυτά που έπλαθες μόνη σου περίτεχνη κεντήτρα παραμυθατζού?Τι να σε κάνουν τα φτωχά πλάσματα που έβαζες κι έβγαζες Εσύ ο πρώτος σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής? Οι υπόλοιποι κομπάρσοι απλώς, εξυπηρετούσαν την πλοκή...το σκοπό...

ΗΞΕΡΕΣ ΜΑ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΕΣ...Ήξερες πολύ καλά τι έκανες από την πρώτη στιγμή που η μάνα σου Ανατολή σε έφερε στη ζωή. Αλλωστε δεν ήταν τυχαίο το ότι γεννήθηκες με τα μάτια ορθάνοιχτα στο σκοτάδι...ΗΘΕΛΕΣ να πιεις τη ζωή...ΗΘΕΛΕΣ να με γνωρίσεις...ΕΓΩ ήμουν ο δρόμος σου...

Τώρα με κοιτάς και κλαις...άξιζε μωρέ όσα περάσαμε...ΑΞΙΖΕ...

Έμαθες να με αγαπάς...άξιζε κάθε βρισιά, κάθε πόνος....κάθε ατέλειωτο ξενύχτι...για να ακούσω τα υπέροχα χείλη να ψιθυρίζουν"σ'αγαπάω εαυτέ μου" και να χαμογελούν....

ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ.... ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ...

Δυο κουβέντες..."εσύ δεν έχεις δικαίωμα στην αποτυχία" και "θεία, αναρωτιέμαι τι δεν κατάφερες να φέρεις εις πέρας σε ό,τι καταπιάστηκες"...καθώς και μερικά μηνύματα χθες, που με κατασυγκίνησαν από αγαπημένους μου...ήταν το ΞΥΠΝΗΜΑ από το λήθαργο...

Μπόρεσα για πρώτη φορά να με δω ολοκληρωμένη...

Ακόμα κι αν δεν καταφέρω να τελειώσω αυτό που ξεκίνησα, τουλάχιστον απόλαυσα κάθε στιγμή της μάχης ώστε να ξεπεράσω ένα μέρος του...Αυτός ήταν ο στόχος μου...Απόλαυσα κάθε στιγμή ένάντια σε κάθε δυσκολία και εμπόδιο, και κάποιοι από σας ξέρετε ότι ήταν ουκ ολίγα, ειδικά τελευταιά που δείλιασα λίγο πριν το τέλος.Ήμουν και τυχερή, όμως.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ....όλα μπορεί να τα καταφέρει ο άνθρωπος...

Αναρτήθηκε από Σάιλεντ στις 5:30 π.μ.

Λένε !!

Λένε !!

Ο ήλιος αγκαλιάζει κ΄ ζεσταίνει τη Γη

Τ΄αστέρια φωτίζουν τον ουρανό

Τα λουλούδια ανθίζουν κ΄ ομορφαίνουν τη πλάση

Οι άνθρωποι ξέρουν ν΄ αγαπούν

Εσύ τι είσαι ?

Ήλιος που με ζεσταίνει ?

Αστέρι που με φωτίζει ?

Μήπως λουλούδι π΄ανθίζει ?

0χι !!!

Είσαι ένας άνθρωπος που ξέρει να μ΄αγαπά !!!

Maria Ioanna Mips

Maria Ioanna Mips

Δεν έμεινε τίποτα. Μια πίκρα μόνο
και το τσιγάρο να κρεμάει στα χείλη,
σβησμένο κι αυτό, όπως οι λέξεις.
Και τις στάχτες αγέρας τις σήκωσε.
Και τα τόσα «σ’ αγαπώ» , τα τόσα «σε θέλω»
ακουμπισμένα στο τασάκι… αποκαΐδια.

Πώς οι άνθρωποι ξεχνούν, μυστήριο.
Πώς εγώ θυμάμαι, πόνος.

Θα ‘ρθει η ώρα , αγάπη μου.
Θα σε κοιτώ , ξεμακραίνοντας.
Στην χούφτα της μνήμης
θα σε κρατώ τσαλακωμένο.
Μετά θα σε ακουμπήσω σε μια γωνιά του δρόμου.
Με τρυφερότητα. Με προσοχή. Με τάξη.

Έτσι που να φαίνεται η επιγραφή :
«Ο Έρωτας βλάπτει σοβαρά την υγεία.»

-mips-

Τόσο μόνο

Τόσο μόνο

Όσο το ανοιγοκλείσιμο στο διάφραγμα μιας φωτογραφικής πριν εστιάσει στην εικόνα

Όσο το πέταγμα ενός βλεφάρου πριν βυθιστεί η συνείδηση στο όνειρο

Όσο η στιγμή που χωρίζει την πρώτη ελαφριά ανάσα με τη δεύτερη, την βαθύτερη

Όσο τα δευτερόλεπτα που η βοή μιας βροντής ακολουθεί την αστραπή

Τόσο μόνο μακριά σου...

...και μετά επιστρέφω

Μεταμφιέσεις

Μεταμφιέσεις

ΟΝΕΙΡΟ:
Ανοίγω παράθυρα
Τινάζω απ΄το χιλιοπατημένο χαλί τους φόβους
Θραύσματα η σκόνη τους αφήνεται σε πολική τροχιά
Το σύμπαν τούς πλέκει σκάλα και κατεβαίνω αντίστροφα
Στερεώνω με ατσάλινη κλωστή τα κουμπιά της απόστασης στο στήθος
Ρυθμικά στα δυό μου χέρια πάλλεται η Ζωή
ΜΥΘΟΣ:
Μεταμφιέζομαι σε Τέλος
Ο μόνος τρόπος να ξέρω εκ των προτέρων

Χρησιμοποιώντας τον Μύθο, όπως και το Όνειρο - για προστασία από τους πανικούς του ασυνειδήτου

ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ

Ὅλα τὰ ποιήματά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη
ἀτέλειωτα μένουν.

Φταίει ποὺ πάντα βιάζεται ἡ ἄνοιξη,
φταίει ποὺ πάντα ἀργεῖ ἡ διάθεσή μου.

Γι᾿ αὐτὸ ἀναγκάζομαι
κάθε σχεδὸν ποίημά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη
μὲ μιὰ ἐποχὴ φθινοπώρου
ν᾿ ἀποτελειώνω.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

---

ΑΝΑΕΡΕΙΠΩΣΗ

ΑΝΑΕΡΕΙΠΩΣΗ

ΙΙ

Καὶ
φοβᾶμαι ἀκόμη τῶν χεριῶν μου
τὸ ἄγγιγμα στὶς πέτρες τοῦτες
μὴν ἐπιτείνει τὴ φθορά, μὴν ἐπισπεύδει
τῶν ἐρειπίων τὴν ἐρείπωση.
ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ

Πότε μὲ εἶχες φέρει ἐδῶ
νὰ μὲ ξεναγήσεις στοὺς χρησμούς;
Νὰ ρωτήσω τὴ μάντιδα Μνήμη.
Ἢ ἄλλη, ἡ διπλανὴ ἱέρεια Λήθη,
ἔχει πολὺ κόσμο πνίγεται στὴ δουλειὰ
ἀμάσητα καταπίνει τὰ καπνώδη φύλλα
τῶν λησμονητέων.

Βρέχει ἀπὸ χτές.
Ὅ,τι βλέπω ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τοῦ ἑστιατορίου
θέλει νὰ χαθεῖ. Μὲ τὸ ζόρι συγκρατῶ ἀντίκρυ
τοὺς κίονες μὴν πέσουν τῆς Ἀθηνᾶς Προναίας
-νὰ προσέξω ὅταν θὰ καθαρογράφω αὐτὴ τὴ θέα
μὴ μὲ παρασύρει ὁ δαίμων τῆς συνήχησης
καὶ γράψω Προνέας. Θὰ ποῦν πὼς ξεναγῶ
στὰ ἐρείπια καθρέφτη.

Βρέχει. Καταφεύγουν στὸ ἑστιατόριο
μεγάλες παρέες θορύβων.
Συντοπῖτες, ἐραστὲς τῆς ἱστορίας, ζευγάρια
Ἐρωτευμένα –σπουδαστὲς τοῦ μέλλοντός τους
περιηγητικοὶ συνταξιοῦχοι,
ἀναπαλαιωτὲς τῆς ἀνίας οἰκογένειες
σωματεῖα πρόεδροι ὁμιλήτριες ἀνθοδέσμες.

Ρέουν ξένες γλῶσσες σὲ ποτηράκια τῆς δικῆς μας
ξιφομαχεῖ μὲ τὰ μαχαιροπήρουνα ἡ βροχὴ
καταβροχθίζοντας μερίδες συζητήσεων, μπουκάλια
κρασιοῦ ξελαιμιάζονται νὰ διηγοῦνται
ἀνέκδοτα ἀστεῖα σπᾶνε γέλια.
Οἱ σερβιτόρες ἐντυπώσεις πηδοῦν ἐκστασιασμένες
ἀπὸ τραπέζι σὲ τραπέζι
κραυγαλέα ἐπιδόρπια παραγγέλνει ἡ συντροφικότης.

Ἐνῷ ἐγὼ σέβομαι – συντρώγω χαμηλόφωνα
μὲ τὸ ἕνα ἀπολλώνειο κουβέρ μου.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

ΑΓΓΕΛΙΕΣ

Διατίθεται ἀπόγνωσις
εἰς ἀρίστην κατάστασιν,
καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.
Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.

Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπον
ἔδαφος πωλεῖται
ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.

Καὶ χρόνος
ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.

Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον
Ὥρα: Πᾶσα.  

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ - ΣΥΛΛΟΓΗ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ

Νεκροί στα παγωμένα τους μνήματα...

Νεκροί στα παγωμένα τους μνήματα...

Η σιωπή θυμίζει νεκρική ακολουθία...
στάχτη η ομίχλη στα μάτια... δεν κοιτούν...
δεν ξεχωρίζουν χρώματα...
δεν ακούν ψίθυρους...
απλά αργοπεθαίνουν καίγοντας κόκκινους ιστούς...
χωρίς ενοχές...
χωρίς τύψεις...
έτσι απλά...

Πετούσα πέτρες στα τζάμια...

Άκουγα τον θόρυβο...

Τα κομμάτια  γκρεμίζονταν...

Έσχιζαν την σιωπή που επέβαλαν...

Δες τους βγήκαν στα παράθυρα...

Υστερικές φωνές πανικού...

Φοβούνται τους ήχους...

Δες τους...

Νεκροί στα παγωμένα τους μνήματα...

Χωρίς σταυρούς...

Κοροϊδεύουν την ζωή...

Εκτελούν την αγάπη...

Μολύνουν την ευωδιά της Άνοιξης...

Με βρώμικες ανάσες...

Κρύβονται σαν τα τρωκτικά...

Ροκανίζουν το συναίσθημα...

Ξεγελούν τους αγγέλους...                                                                  

Ματώνουν τα φτερά τους με το βαθύ κόκκινο...

Σέρνονται στα ερείπια που προκάλεσαν...

Οπλίζουν το χέρια τους με δηλητήριο...

Ισοπεδώνουν την ψυχή στο παρθενικό της φτερούγισμα...

Ατσάλι σκληρό η ψυχή μου...

Κατεδαφίζει την αχυρένια σας ύπαρξη...

Σκαρφάλωσα στον απέραντο ουρανό...

Να μην σας βλέπω...

Να μην "ακούω" τις σιωπές σας...

Σας σκέπασε το απέραντο γαλάζιο...

Πνιγήκατε στον ωκεανό...

Τώρα η Άνοιξη χαμογελά...

Χωρίς την σκιά του μαύρου σας χειμώνα...

Και το αηδόνι δοξάζει...

Το μεγαλείο της ζωής...

Με τα ποιο γλυκά χρώματα...

Αυτά που ποτέ δεν είδατε...

Στέλιος Κ.

Δολοφόνοι ματιών αλλα ποιηματα

Δολοφόνοι ματιών

Τοίχος Μετανάστες on 2:16 π.μ.

Χαράματα και η μπόχα από το χνώτο σου

ίδια με τον σκουπιδοτενεκέ.

Αλτ φώναξες σε δυο σκιές που γονατιστές

προσκυνούσαν τον επιούσιο στον κάδο.

Οι μολυβένιες ζωγραφιές της νύχτας δε σάλεψαν,

τι άλλο να φοβηθούν.

Ούρλιαξες φτύνοντας με το όπλο στο χέρι,

οι σκιές δε σάλεψαν, τι άλλο να φοβηθούν.

Την ώρα που τους έσερνες

σημασία δεν σου έδιναν

μόνο προσπαθούσαν με το ελεύθερο χέρι

να φέρουν τα αποφάγια στο στόμα

...τι άλλο να φοβηθούν.

Έβρισες το θεό τους γιατί δεν ήταν δικός σου

γέλασες με την ανθρώπινη κατάντια

μίλησες στους ασυρμάτους για την επιτυχία.

Τέσσερα μάτια σε ρώταγαν γιατί

μα εσύ δεν καταλάβαινες τη γλώσσα τους.

Μπράβο που φύλαξες κι απόψε τα σκουπίδια σου.

Να προσέχεις όμως μην πεινάσεις κάποια φορά.

Comments (4 Responses so far)

Η μπάρα

Τοίχος Παραπατήματα on 3:36 μ.μ.

Το χρώμα σου μαύρο

μπορεί και πιο σκοτεινό

όσα φώτα και να πέσουν πάνω σου

δε λογαριάζεις τίποτε.

Οι στροφές σου επικίνδυνες

όταν γίνεσαι δρόμος ταχύτητας

η αγκαλιά σου γλυκιά

όταν γίνεσαι μάνα

το βλέμμα σου δολοφονικό

όταν γίνεσαι προδομένη ύπαρξη.

Είσαι η υπομονή

που τα αντέχει

που τα ακούει όλα

είσαι η έρημος και η όαση μαζί.

Παρηγοριά στα μάτια

που σε κοιτάζουν επίμονα

κρατάς φυλαχτό

το δάκρυ που σου εμπιστεύονται.

Απόψε θα’ ρθω να σε βρω

πεθύμησα την αγκαλιά σου.

Comments (2 Responses so far)

Υπολογισμοί

Τοίχος Προσωπικά on 1:07 π.μ.

Μέτριο ανάστημα

επί

σπινθηροβόλο βλέμμα

συν

φωνή κλαίουσα

συν

απουσία ζωής

επί

γνώστης των πάντων

ίσον

νέος αφέντης

Λειψό μεροκάματο

μείον

ασφάλιση

συν

δεκάωρο

ίσον

όλα καλά....

Comments (1 Responses so far)

Τρέχουσες υποχρεώσεις

Τοίχος Προσωπικά on 12:45 π.μ.

Για να δω πέντε μεροκάματα
Για να πιω τρία μεροκάματα
Για να μιλήσω δυο μεροκάματα
Για να ζεσταθώ τρία μεροκάματα

Έχω μόνο τα επτά μεροκάματα
της απόλυσής μου.
Ας φαω μέχρι να βρω μεροκάματοκαι βλέπουμε.

Comments (2 Responses so far)

Κραυγές

Τοίχος Πρόσωπα on 4:56 μ.μ.

Φωνές
άφωνων ερπετών

κρωξίματα
μουγκών εγκεφάλων

πείνα
στερημένων υπάρξεων

αίμα
στο βελούδο

σφαγείο
στο σκυμμένο κεφάλι

ακόρεστη
δίψα για σάρκα ψυχής

Ο διαφορετικός
τα υπομένει όλα

στον Μανώλη Λιδάκη

Comments (3 Responses so far)

Οπτασία

Τοίχος Ερωτικά on 7:20 μ.μ.

Τόσα χρόνια

στην ίδια στάση

την ίδια ώρα

χαράματα

μοσχοβολάς

στη βρωμερή ανάσα

της πόλης.

Σε καταπίνει

κάποιο θηρίο

και χάνεσαι

μέχρι το άλλο

χάραμα.

Τόσα χρόνια

νυσταγμένο βλέμμα

που δε χόρτασε ζωή

τόσα χρόνια...

και δε ρώτησα

τ’ όνομά σου.

Comments (3 Responses so far)

Ξύπνημα

Τοίχος Προσωπικά on 2:44 π.μ.

................................-Σε λίγο θα χαράξει σήκω...

................................-Άσε ν’ ακούσω να λαλήσει ο πετεινός

................................ έστω το κελάηδημα κάποιου αηδονιού

................................-Βολέψου με ότι ακούς...

.................................με το αγκομαχητό του απορριμματοφόρου

.................................με τις βρισιές των εργατών

............................... που σπρώχνουν την παραγωγή σου στα σπλάχνα του

Comments (1 Responses so far)

Ο οραματιστής

Τοίχος Πολιτική on 8:04 μ.μ.

Μπουρδολογίας εκφραστής

φυσικά και σοσιάλ ληστής

clopy paste μαχητής

φυσικά και βουλευτής

των μαχών αναλυτής

των θυρίδων θηρευτής

ανθρωπιάς μηδενιστής