ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

όπως κάθε έρωτας της ζωής μας...

Παρασκευή, 21 Δεκεμβρίου 2012

Μονο εδω.....

....είναι τόσο υπέροχο να περπατάς στην αμμουδιά. Ο ήλιος μόλις αφήνει το τελευταίο του σημάδι στον ουρανό και ξαφνικά κρύβεται σαν να τον τρόμαξε το ολόγιομο φεγγάρι που σιγά-σιγά προβάλλεται.....το απαλό κύμα καλύπτει τις πατημασιές μου στην άμμο και το νερό κρυώνει όλο και περισσότερο. Ήθελα να μείνω μόνος για λίγες μέρες γι΄αυτό άλλωστε ήρθα εδώ...το μόνο που θυμάμαι είναι πως έφτασα θυμωμένος, πληγωμένος για άλλη μια φορά. Μα πως να συνεχίσω να νιώθω έτσι, όταν αναζητώ την χαμένη μου γαλήνη...? Όταν η αποψινή πανσέληνος μου έφερνε στο νού το φώς του προσώπου της...?...Σκέφτομαι πως αν δεν είχα γυρίσει τίποτα δεν θα γινόταν, όμως δεν με ενοχλεί. Έμαθα πολλά και συνεχίζω να μαθαίνω...ίσως να χτυπήσει το τηλεφωνο, να ακούσω πάλι τη φωνή της, να με αναζητά και να θέλει να σταθεί πλάι μου μετά απο τόσο καιρό. Το μόνο που με παρηγορεί είναι η δύναμη και η υπομόνη μου....επειδή ποτέ δεν πίστευα ότι θα περνούσε τόσος χρόνος. Έχει νυχτώσει για τα καλά, όμως το φώς των αστεριών είναι τόσο έντονο, τόσο μαγικο που αισθάνεσαι ότι τα αγγίζεις και πως έχει χαθεί το σκοτάδι της νύχτας....δεν ξέρω αν θα πρέπει να το απολαμβάνω αλλά αυτό που γνωρίζω είναι πως πρέπει να σταθώ ξανά εδώ....μόνος, ψάχνοντας την χαμένη γαλήνη, αυτή που κρατάς στα χέρια σου....τουλάχιστον βλέπω ένα ξεκάθαρο τοπίο....η καρδιά σου όμως...?...την απάντηση την ξέρεις....εγώ πάλι, θα στέκομαι εδώ...

                                     ...Τα φέραμε απο'δώ, τα φέραμε απο'κεί...

                                       ....άντε ξανά τα ίδια, τα ίδια απ'την αρχή.......

Πέμπτη, 20 Δεκεμβρίου 2012

Τυχαια...

Περπατωντας στον δρομο εβλεπα κοσμο να με προσπερναει, βλεπωντας στα προσωπα τους ενα κενο....μια εκφραση που ουσιαστικα δεν σημαινει τιποτα.....απαθεια αδιαφορια δεν ξερω τι...συνεχιζω να περπατω....ο δρομος μοιαζει ατελειωτος και οσο παει ανηφοριζει....η βροχη αντι να σταματαει δυναμωνει....οσο βρεχεσαι αισθανεσαι πιο λυπημενος....μπορει και ευτυχισμενος....εβλεπα τον καιρο να αλλαζει και τον κοσμο να περπαταει αμεριμνα γυρω μου.....δεν τον ενοιαζε τιποτα...απλα συνεχιζε. Μεσα μου αλλαζε ο κοσμος....τον εβλεπα να χαμογελουσε ή ακομη και να εκλαιγε για λογους που δεν ηξερα και ουτε θα μαθαινα ποτε....και εκει μεσα στην βροχη αρχιζει να φαινεται μια ηλιαχτιδα...συγκεκριμενα εσυ....ισως ειναι αυτο που λεμε πως, δεν σε ξερω αλλα ειναι σαν γνωριζομαστε χρονια....Αληθεια, αυτο δεν γνωριζω πως γινεται...πως μπορεις,δηλαδη, να αισθανθεις ενα προσωπο τοσο οικειο ενω το ξερεις τοσο λιγο.....οφειλεται στο παρελθον...?! στις επιλογες...?! στα λαθη...?!.....θα ελεγα καλυτερα στην αναμονη.....στον χρονο που περιμενεις και υπομενεις για κατι....πολλοι το λενε σπαταλη...αδικος κοπος...εγω το λεω αναγκη....αναγκη για να φτιαξεις κατι ομορφο...μοναδικο και σπανιο που μπορει οχι μονο να σου προσφερει οσα θες αλλα οσα δεν φανταζεσαι.....πραγματα που σου εμοιαζαν τοσο ανουσια ενω στην πραγματικοτητα ειναι πολυ σημαντικα.....δεν ξερω ποσο χρονο χρειαζομαι ή ακομα κι αν δεν εχω χρονο....γνωριζω ομως οτι μια φλογα παραμενει αναμμενη οσο δεν την σβηνει καποιος....και σε καραταει ζεστο μεσα σου....συνεχιζω να περπαταω και η βροχη σιγα σιγα σταματα....και εσυ καθισμενη σε ενα παγκακι που ειχαμε πει πως θα βρεθουμε....βρεγμενη αλλα εισαι εκει....και ενω περιμενω να δω ενα ανεκφραστο προσωπο οπως των υπολοιπων βλεπω ενα χαμογελο τοσο ζεστο που αμεσως με ζεσταινει και ξεχναω ποσο εχω βρεχτει.....ο χρονος κυλαει και οι μερες περνουν η μια μετα την αλλη...εμεις καθισμενοι ακομα στο παγκακι.... αγκαλια....σηκωνομαστε και συνεχιζουμε να περπαταμε....ο δρομος ακομα ατελειωτος και πιο ανηφορικος....εσυ ομως συνεχιζεις να χαμογελας....και εγω...συνεχιζω να περιμενω.....



                                   ''...οτι πηρες κι οτι εδωσες....
                                                       ......στον ερωτα.....''

Τρίτη, 11 Δεκεμβρίου 2012

Ενα κομματι χαρτι...(προσεχως)

....μια ακομη βαρετη μερα ξεκινουσε οταν εφυγε απο το σπιτι για το σχολειο....αλλα ηξερε πως με τους φιλους του θα εκαναν οτι περνουσε απο το χερι τους για να περασουν καλα. Ισως, οπως οι περισσοτεροι μαθητες ,  να μην ειχαν ορεξη για μαθημα αλλα ειχαν παντα ορεξη για αστεια μεσα στα διαλειμματα και πολυ περισσοτερη για αστεια μεσα στην ταξη. Ηταν λιγο αγενες για τους καθηγητες να εχουν μπροστα τους εικοσι ή και παραπανω μαθητες που θα τους εκαναν την μερα δυσκολοτερη ειτε με την συμπεριφορα τους ειτε με την αδιαφορια τους. Αλλα ολοι τους ηταν καποτε στην θεση των μαθητων τους συνεπως, ειτε λιγοτερο ειτε περισσοτερο, γνωριζαν πως ειναι να περιμενεις να τελειωσει το μαθημα και να επιστρεψεις σπιτι σου. Βεβαια αυτο δεν σημαινε πως η αδιαφορια ορισμενων μαθητων ηταν κατι που δεν θα επρεπε να τους εκνευριζει καθως δημιουργουσαν την ταξη σε παιδικη χαρα. Ετσι, λοιπον , οχι μονο θα περνουσε καλα με τους συμμαθητες του αλλα το κυριοτερο ειναι πως θα την εβλεπε παλι ενω ηξερε πως θα την εβλεπε καθε μερα στο σχολειο.Για αυτον η καθε μερα ηταν ξεχωριστη μαζι της καθως ηθελε μερα με την μερα να παιρνει κατι ξεχωριστο απο εκεινη , ως ενα δειγμα οτι την φερνει κοντα του. Σκεφτοταν απο μεσα του πως και σημερα πρεπει να φορεσει το προσωπειο του χαρουμενου , οχι μονο για να μην καταλαβει κατι εκεινη, αλλα κυριως για να μην νιωθουν ασχημα οι φιλοι του. Ηξερε πως ενα βλεμμα μελαγχολιας ηταν αρκετο για να τον ρωτησουν τι συμβαινει. Αυτο απο την μια τον εκανε αληθινα χαρουμενο διοτι γνωριζε πως διπλα του ειχε ανθρωπους που ανα πασα στιγμη θα τον βοηθουσαν χωρις να τους ενδιαφερει η δυσκολια ή το μεγεθος του προβληματος. Αν και στην πραγματικοτητα τα προβληματα ενος νεου πολλες φορες περνουν απαρατηρητα απο τους περισσοτερους. Απο την αλλη δεν αντεχε να παιζει θεατρο μπροστα στους ιδιους του τους φιλους  και το γεγονος οτι αυτο συνεβαινε απο την προηγουμενη χρονια τον κουραζε ψυχολογικα ακομη περισσοτερο. Πολλοι γνωριζαν τι ειχε και πως αισθανοταν αλλα λιγοι ηταν εκεινοι που μιλουσαν, ισως επειδη φοβοντουσαν την αντιδραση του. Εφτασε στο σχολειο και αμεσως τον περιμενε μια εκπληξη. Μια εκπληξη αλλιωτικη απο τις συνηθισμενες. Ηταν το χαογελο της που αμεσως του εφτιαξε την μερα, -Καλημερα....πως εισαι....;
Και εκει παγωνει γιατι δεν ξερει τι να της απαντησει. Ισως κατι τρυφερο ισως κατι απλο. -Καλημερα...καλα ειμαι αν και με διαγωνισμα πρωτη ωρα δεν ξερω πως θα ειμαι μετα , λεει γελωντας.....Εκεινη την στιγμη ηθελε να την παρει αγκαλια αλλα ηξερε πως κατι τετοιοθα την εφερνε σε δυσκολη θεση και ηταν πολυ πιθανο να το παρεξηγουσαν πολλοι καθως οχι μονο ηξεραν τα συναισθηματα του για εκεινη αλλα ηξεραν επισης και το σημαντικοτερο. Το σημαντικοτερο και κατα την γνωμη του το μονο εμποδιο που δεν τον αφηνε να ειναι μαζι της. Αλλα η σχεση της δεν ηταν το μοναδικο που τον εμποδιζε. Στην πραγματικοτητα, τα προβληματα που ειχε να αντιμετωπισει ο Δημητρης δεν τα φανταζοταν ουτε ο ιδιος.............

Δευτέρα, 3 Δεκεμβρίου 2012

Ενα κομματι χαρτι.....

Ηλπιζα καποτε πως θα σταματουσα για λιγο τον χρονο...θα τον παγωνα και ολα θα ''κολλουσαν'' σε μια συγκεκριμενη στιγμη...την στιγμη που σε ειδα. Την στιγμη που μου χαμογελασες και με εκανες να νομιζω πως ηθελες να μου πεις κατι....αλλα οπως ειπα....νομιζα!.....ή και ακομη μπορει να νομιζω.Το ζητημα ειναι ποσο θα νομιζω ,θα ελπιζω , θα υπομενω ακομα στην ζωη μου...δεν αντεδρασα γιατι ηξερα πως ετσι ειμαι και πως για ακομη μια φορα θα εκανε ακριβως τα ιδια πραγματα....για καλο....?! για κακο....?! δεν γνωριζω.....σε μια πληρη και αλανθαστη αναφορα θα ελεγα πως γενικα δεν γνωριζω και πολλα για μενα....ισως και τιποτα....πολλοι θυμουνται ποσο διαλυμενος ημουν καποτε.....ενω τωρα τι πιστευετε....?! Ακομα και ''γιατρεμενος'' απο καθε κακο μοιραζω τον εαυτο μου....σε προσωπα, σε καταστασεις, σε στιγμες.....ισως ερθει μια μερα που μεινω σε ενα σημειο κοιταξω ευθεια και χαμογελασω......ισως και να μου φωναξει καποιος και να γυρισω να δω ποιος ειναι.....αλλα εξηγησε μου.....μου φωναζεις να γυρισω ή να αποσυντονιστω....?!....να τρεξω διπλα σου ή να φυγω μακρια σου....δεν μου εξηγεις....ή για να το θεσω πιο σωστα , δεν με αφηνεις να καταλαβω. Μια αγκαλια , ενα φιλι με κανουν να υποκυψω στο καλεσμα σου....ακομα κι αν δεν τα ενιωσα ακομη....δωσε μου μια ενδειξη να ξερω που βαδιζω....σε ενα κυνηγι θησαυρου με ''πειραγμενο'' χαρτη προσπαθω να φτασω στο τερμα.....στο πολυποθητο συναισθημα της νικης που θα μου χαρισει την αγκαλια σου.....την φυγη σου....τα χειλη σου....την αδιαφορια σου...πως να ζησω με μια αγωνια και σε ενα ''παιχνιδι'' που δεν ξερω αν υπαρχει κιολας.....δεν σε ξερω.....μονο το ονομα σου....αλλα με το ονομα γλυκια μου δεν κερδισε κανεις τιποτα....κι αν σε μαθω τι μπορει να συμβει...? Μαλλον κατι αναπαντεχο....κατι που θα μπορουσε να με κανει λιγο πιο χαρουμενο απο οτι νιωθω τωρα....ισως και πολυ περισσοτερο...δεν δειχνω μια διαθεση αυταπαρνησης....αλλα μια υποψια οτι με αποφευγεις.....τηνει να γινει βεβαιοτητα....τηνει να γινει συνηθεια.......θελω να δω τα δυο σου χειλη να μου μιλησουν...να μου πουν οσα θελουν και υστερα τα αγγιζω ή τα ακουω για τελευταια φορα.....δεν ειναι τελεσιδικη προυποθεση, ουτε απαιτηση....ειναι προληψη σκεψεως....στο μυαλο μου γυρνας ελευθερα......στην ζωη μου ομως κρυβεσαι....τι ζητας.....?!.....θελω να μεινεις...να μου δειξεις τον δρομο......




                                        ''...γεματο το τασακι..κι η νυχτα τοσο αδεια.....
                                           πως περασαν οι μερες....πως περασαν τα βραδια......''

Τετάρτη, 31 Οκτωβρίου 2012

Κλεψυδρα......

Οταν ταξιδευεις κοιταζεις γυρω σου....βλεπεις τοπια ,προσωπα, ακομα και εικονες....εικονες που σου θυμιζουν το παρελθον ή σχεδιαζουν το μελλον.....εικονες που σε κανουν να χαμογελας ή ακομα και να λυπασαι....παγωνεις τον χρονο και απλα θυμασαι ασχημες ή ωραιες αναμνησεις.....φανταζεσαι ενα μελλον ακριβως οπως θα το ηθελες ή ακομη και οπως δεν θα ηθελες.....σκεφομουν ,λοιπον, ενα-ενα τα λαθη μου....λαθη που μου στοιχισαν την ψυχικη μου γαληνη....λαθη που διορθωνα και ταυτοχρονα ξαναεκανα. Δεν θα μπορουσα ποτε να αλλαξω οσα συνεβησαν τοτε ή ακομη να τα διαφοροποιησω ως ενα βαθμο.....ισως καλυτερα που δεν μπορω....γιατι μπορει να ειχαν συμβει χειροτερα πραγματα....μια φιλη εχθες μου θυμισε το παρελθον....πως ημουν και ποσο εχω αλλαξει σημερα....ποσο πολυ παλεψα για αυτη την αλλαγη....και φυσικα ποσο χρονο χρειαστηκα για την σημερινη μου εικονα....ξαναγυριζω στο παρελθον ανακτωντας οσα ειχα αφησει πισω....θελω μονο να ξερω πως αν ξαναπαγωσω το χρονο ολα θα γινουν οπως πριν ή θα ειναι τελειως διαφορετικα....?! Δεν με φοβιζει ο χρονος....ο εαυτος μου με φοβιζει....οσο αδυναμοι και να νιωθουμε μερικες φορες μεσα μας υπαρχει μια δυναμη τοσο ισχυρη που μπορει να διαλυσει τα παντα στο περασμα της....δεν θα πω ποια δυναμη ειναι αυτη.....γιατι ο καθενας μας κρυβει κατι διαφορετικο μεσα του....αν με ρωτουσαν τι πιστευω οτι προκειται να συμβει στο μελλον απλα θα γελουσα....και θα γελουσα γιατι στην πραγματικοτητα δεν ξερω ουτε τι συνεβη στο παρελθον....το μονο που με χαροποιει ειναι οτι δεν το ξαναζω....δεν θα μπορουσα να το ξαναζησω....πολλοι λενε πως καποια πραγματα ερχονται απο εκει που δεν τα περιμενεις....ουτε εγω περιμενα καποια .....αλλα ηρθαν αναπαντεχα....σε ενα διαστημα που ημουν πιο μπερδεμενος οσο ποτε....εκει που σταματαει η λογικη δεν ξερω τι ξεκιναει.....ξεκιναει η αποδραση απο το συναισθημα....η φυγη .....ενας ενθουσιασμος με πιανει.....απλα αναρωτιεμαι αν ειναι μια αστειρευτη χαρα για κατι ή ενα απλο πυροτεχνημα.....μια λαμψη που κρατα για λιγα δευτερολεπτα.....και μετα χανεται.....μαζι της και εγω......μαζι της και το ειναι μου.....θελω να αποδρασω μαζι της.....και η συγκαλυψη ενος τετοιου ''εγκληματος'' θα γινει μονο απο τον χρονο.....που κυλαει αργα....αλλα μετραει αντριστροφα......




                                        ''...αφου φτασαμε ως εδω......
                                                      ....τελειωσε με μια και εξω....''

Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 2012

Χασαμε......

.....ναι....πλεον, μπορω να πω με σιγουρια καποια πραγματα....αγαπω, ξεχνω, φανταζομαι, προσπαθω, παλευω....και μενω μονος! Αραγε οσα επεδιωκα τοσα χρονια πηγαν χαμενα ή απλα πρεπει να κανω κι αλλα....?! Δεν ξερω αν θα καταφερω να φτιαξω το μελλον οπως θελω εγω.....ποσο μαλλον να το ζησω οπως θελω εγω.....Ισως καποιες στιγμες να ενιωσα πως η τυχη δεν ειναι με το μερος μου...αλλα για ποια τυχη μιλαμε..? Πολλες φορες απεφευγα να αποδεχτω τα γεγονοτα ως ειχαν....ακομη κι αν ηξερα οτι θα συμβουν πριν καν το καταλαβω...εφυγα....αργα ή γρηγορα θα συνεβαινε και μπορει να ακουγεται ακρως υποτιμητικο...αλλα αυτο συνεβη. Μεχρι και τωρα αναλαμβανω ευθυνες...ευθυνες που δεν ηταν δικες μου...ευθυνες που μου εθεσες.....ευθυνες που απεφυγες.....Κοιταξα μπροστα βλεποντας καταστασεις που με εκαναν αδυναμο στο παρελθον και επιεπλον ''οργανωναν'' την καταστροφη μου.....ποσο υπερβολικο ακουγεται....?! και ποσο ματαιοδοξο....?! ισως λιγο ακραιο.....τωρα ποιος εφυγε...? παλι εγω....?!...δεν ξερω....προσπαθουσες τοσο καιρο να με πεισεις για κατι που εμοιαζε τοσο απιστευτο....για τους αλλους....για μενα ηταν αλλη μια προσπαθεια να με προστατευσεις.απο εναν κινδυνο που εγινε ολεθρος.....διαλυθηκα και εσυ μαζεψες οτι κομματια μπορεσες...αλλα μου τα εδωσες αλλα τα πεταξες.....δεν σε ρωτησα γιατι....και ουτε θα ρωτησω....γυρισα....αλλα εσυ ελειπες. Βλεπεις, προτιμησες να ''σπασεις'' και εσυ σε κομματια....μονο που ''εσπασες'' και εγινες  θριψαλλα....δεν μου εδωσες την ευκαιρεια να σε ξαναφτιαξω απο την αρχη....να σου δωσω την αναπνοη μου για να κατεφερεις να μεινεις ''αδιασπαστη''...''ακαμπτη'' απο καθε χερι που θα προσπαθουσε να σε ξαναδιαλυσει....εσυ, ομως ηθελες να πορευεσαι με θριψαλλα στα χερια....προτιμησες την φυγη απο την αληθεια....εγω απλα σε εβλεπα να φευγεις.....δεν εκανα τιποτα....ποσο αδυναμος....?!.....οταν σε φωναξα ηταν ηδη αργα....με κοιταξες....χαμογελασες....και εκλεισες την πορτα......




                                  ΄΄΄...το ξερω πως......
                                                    ......δεν το διαλεξα.....''