Δεν ήξερα...
Έταξα ζωή στο όνειρο,
το δάκρυ της ψυχής
- όταν αυτή αιμορραγεί -
στα πόδια του ν’αφήνω·
του έταξα και σιωπή
- χώρο για ν’ανασαίνει -
μα,
δεν ήξερα πως
κάποτε σ’αυτή
ζωή θ’αφήσω
©Μανώλης Μεσσήνης
Ποια είναι τα «φτερά του έρωτα»; Τα διαφορετικά του πρόσωπα; Πώς είναι δυνατό να χωράει όλες αυτές τις εκρηκτικές δυνάμεις που δοκιμάζουν τα όρια μας, την αγάπη, το πάθος, τη ζήλια; Πόσο τυφλός, ωμός, κεραυνοβόλος, παράλογος, υπερβατικός μπορεί να γίνει ή πόσο σοφός, ώριμος, λογικός, υποταγμένος σε «προδιαγραφές» και σχηματοποιήσεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου