Πέμπτη, 10 Ιανουαρίου 2013
Χωρίς εμένα
Αν θες να με δεις κλείσε τα μάτια.... με την ψυχή όλα
φαίνονται πιο καθαρά.... Δε θα σου φαίνομαι πλέον κουραστική.... ίσως να με
δεις μέχρι και ευχάριστη.... μπορεί να μη βλέπεις διεξόδους κινδύνου πια,
πόρτες που θες να ανοίξεις για να φύγεις και να τις κλείσεις πίσω σου.... και
να με κλείσεις πίσω σου σε ένα δωμάτιο, χωρίς παράθυρα και αέρα.... Επιπλέω
σημαίνει επιβιώνω, κολυμπάω σημαίνει ζω, και το μόνο που κάνεις είναι να
επιπλέεις δίπλα μου και να πηγαίνεις όπου σε πάει το κύμα. Και αυτή τη στιγμή το
κύμα έχει στραφεί εναντίον μου και σε παίρνει μακριά, σε πάει σε παραλίες που
θα μπορείς πλέον να κολυμπήσεις ελεύθερος.... χωρίς εμένα......
Τετάρτη, 9 Ιανουαρίου 2013
Παραλία
Είμαι εδώ στη μικρή μας παραλία
Να κοιτάζω αυτά τα διάφανα νερά
Ζωντανεύει τις στιγμές η φαντασία
Που στα δυο σου χέρια με κράταγες σφιχτά
Μια παλιά φωτογραφία που αφήσαμε
Ξεθωριάζει απ’ το κύμα και τ’ αλάτι
Φανερώνει ένα όνειρο που χτίσαμε
Πριν το κάψεις και χαθεί μέσα στη στάχτη
Πού είσαι τώρα που ο ήλιος με μεθάει
Που περιμένω αυτό το χάδι στη ψυχή
Ο Ινδιάνος έμεινε μόνος να μετράει
Τ’ αστέρια που βουτάνε κουβαλώντας μια ευχή
Αφού όσα ζήσαμε γίναν συντρίμια
Θα τα φυλάξω εδώ μέσα στην άμμο
Πολύτιμοι χάρτες για τόσα ταξίδια
Ανέπαφοι μένουν να δείχνουν το δρόμο
Όταν κοιτάς τον βραδινό ουρανό
Να θυμάσαι εκείνον στη μικρή μας παραλία
Κι ίσως μια μέρα να γυρίσεις εδώ
Ν’ αλλάξεις το τέλος στη δική μας ιστορία
Τίποτα
Μονάχα σιωπή
να, τι μας έμεινε
αφού είναι όλα πια χαμένα
Κι αυτό το «γιατί»
που κάπου ξέμεινε
πίσω απ' τα χείλια τα σφιγμένα
Κρίμα που είναι αργά και δεν προλάβαμε
άλλη μια αγκαλιά και ένα «συγγνώμη»
Κρίμα που είναι αργά και καταλάβαμε
μια μεγάλη αγάπη πώς τελειώνει
Τίποτα. Δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή
Τίποτα να σου πω δεν υπάρχει
Σήμερα, που ξανάγινε χώμα το κορμί,
σήμερα, που ψάχνω να βρω ακόμα το «γιατί»
Ποια λέξη να σου πω
δεν βρίσκω τίποτα
αφού το «σ' αγαπώ» το λεω ακόμα!
Γιάννης
Κότσιρας!!!
Δευτέρα, 7 Ιανουαρίου 2013
Νύχτα
Νύχτα. Κι οι δυο σκιές, εκεί, στο ερημωμένο οικόπεδο
σαν δυο μικρά έντομα πιασμένα,
στην πελώρια αράχνη του φεγγαριού.
Κάθε τόσο ακουγόταν πυροβολισμοί στο βάθος.
-Μα δε βλέπεις, χαθήκαν όλα. Φύγε! Είπε εκείνη.
Ο άντρας φόρεσε το κράνος του. Δε μίλησε.
-Λυπήσου τη ζωή σου, του ξανάπε. Σ’ αγαπώ!
Και πάλι ο άντρας δε μίλησε.
Τη φίλησε βιαστικά και χάθηκε μες στο σκοτάδι.
Πολεμούσε.
Τον ξαναντάμωσα έπειτα από χρόνια.
Έβγαινε με τα χέρια στις τσέπες από να σφαιριστήριο.
Με γνώρισε.
«Παρά λίγο να σκοτωθώ τότε» είπε
«Τώρα πάνω σ αυτά τα ξύλινα ανθρώπινα ομοιώματα
προσπαθώ να σκοτώσω ότι απόμεινε από μένα.» Γέλασε...
Κι ύστερα μ έναν άλλο τόνο-σχεδόν εκδικητικό:
«Μου δίνεις πενήντα δραχμές;;; ξέρεις,
έχω δυο χρόνια να κοιμηθώ με γυναίκα.»
Και θυμήθηκα εκείνη τη ραγισμένη φωνή
μέσα στην παγωνιά του φεγγαριού...
«Λυπήσου τη ζωή σου. Σ' αγαπώ !!!»
Και πέφταν πυροβολισμοί και δε μας σκότωναν...
-Λειβαδίτης-
Κυριακή, 6 Ιανουαρίου 2013
Ψευδώς
Εγώ που δεν πιστεύω πια σ' ό,τι γράφω,
Που ψεύδομαι όταν τονίζω τις αποχρώσεις,
σ' αυτό που πραγματικά αξίζει, εγώ, στα τριάντα και κάτι χρόνια
της ζωής μου, εξηγώ
ότι δικαιώνονται τα πράγματα που φεύγουν,
ο καπνός των τσιγάρων, ο αέρας που ανασαίνω
η ζωή που ξεφεύγει μέσα από τα χέρια μου
σαν το νερό σ' ένα τρύπιο δοχείο.
Εγώ, που αυτή τη νύχτα κρυώνω
και διακρίνω μακρινό, απόμακρο
το φως απ' ένα παράθυρο εκείνου που δεν με περιμένει
εγώ, που έπραξα αυτό που θέλησα
και έπραξα κι αυτό που δεν θέλησα
εγώ με τη μοίρα της αβεβαιότητας
και με παρελθόν τη νοσταλγία
αυτού που ποτέ δεν αντίκρισα.
Στη σιωπή σκέφτηκα εσένα, και για σένα,
ζωή μου, γιατί σε χάνω και τραγουδώ
ό,τι πεθύμησα μα δεν έχω.
.
Εγώ γνωρίζω τον μικρόψυχο χρόνο
και το πόδι που σκοντάφτει στο χαλί
και την ύπαρξη άτοπη, εκτός χρόνου, που μπαίνει μέσα μου
και δεν θέλει πια να βγει.
Διασχίζω τον δρόμο και παρατηρώ τα πρόσωπα.
μίλησα ευγενικά, μετρημένα, ρώτησα για τη ζωή που δεν πονά.
Μα το απόγευμα κάλπασε και πέρασαν χρόνια,
Το απόγευμα κάλπασε μέσα στη ζωή μου
σαν γέρικο άλογο που τρέχει για να μη σταματήσει,
το απόγευμα ήρθε με γκρίζα φώτα και δίχως ψιχάλες.
Το απόγευμα έφερε μοναξιά, παλιούς ξαναδιαβασμένους στίχους
παθιασμένους μα τώρα πια προσποιητούς. Μουχλιασμένους
παλιούς στίχους που
εδώ επαναλαμβάνω
υποκρινόμενη το πάθος, τον έρωτα, την ύπαρξη αυτών των
λέξεων που προφέρω.
Υπήρξαν βαπόρια που έβλεπα στο λιμάνι και που ποτέ δεν
μπήκα.
Υπήρξαν έρημοι που διέσχισα, στους χάρτες, με το δάχτυλο.
Υπήρξαν άνδρες που
αγάπησα, από έρωτα βουβό.
Σάββατο, 5 Ιανουαρίου 2013
Ερωτικά Γράμματα – Αγγελος Σικελιανός - Αννα Σικελιανού
«Είσαι Δική μου, είμαι Δικός Σου! Αυτό μονάχα με γεμίζει,
αυτό μονάχα με στυλώνει, αυτό μονάχα με κρατάει στη γη! Οι ρίζες του είναι μας
είναι μπλεγμένες κάτου από το χώμα κι ολοένα μπλέκονται και σμίγουν κι
αναζητιώνται και τυλίγονται και πιάνονται κι ένας χυμός μονάχα ανηφορίζει
βουίζοντας στις φλέβες μας κι ένας καημός ανοίγει αδιάκοπα σ' αυτό το χωρισμό
την αγκαλιά μας!
Παρασκευή, 4 Ιανουαρίου 2013
Τα χρώματα του δειλινού
Μην κλαις, δε θα αφήσει ο καιρός
να λιτανεύεις άλλο την ψυχή σου.
Χρώμα απ' τα χρώματα του δειλινού δίνεις
κι όποιος σε ξέρει, ζωγραφίζει της ψυχής σου το πρόσωπο.
.
Ρόδο μισάνοιχτο στου ανέμου το πέρασμα, ν' αντέχεις.
Μ' αγκάθια μυτερά, ν' αμύνεσαι.
Και χρώμα κόκκινο, να σε προσφέρουνε στον Ερωτά..
Να σου προσφέρουν εκείνο το πρώτο φιλί
ξανά και ξανά σ' εκείνο το σταυροδρόμι στο Σύνταγμα,
έχοντας την ίδια αγωνία, το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι!
. Εφτασα στου κόσμου την άκρη πλανημένη απ' τ' ανέμου
τα φερμένα αρώματα.
Κι έγινε η ψυχή μου τραγούδι ερωτικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου