Σε είδα να περπατάς σιωπηλός,

Σε είδα να περπατάς σιωπηλός,

κάτω από το φεγγάρι

και ήταν η βροχή που συνόδευε,

τα κουρασμένα βήματα σου

και ήταν η καρδιά σου...σαν μια κλαίουσα,

ριζωμένη σε σκοτεινά ποτάμια,

στις ρίζες της σκοτωμένα περιστέρια,

τα όνειρα των ανθρώπων,

που δεν πρόλαβαν να δουν το φως της ημέρας.

Και είχες στο βλέμμα την θλίψη των άστρων

και εγώ αγάπησα αυτή σου την θλίψη,

σαν το τραγούδι των μικρών αγγέλων,

που έπαιζαν φυσαρμόνικα στο φεγγάρι.

Και από τότε κάθε νύχτα,

σε ψάχνω απεγνωσμένα ,

εγώ η πιστή ερωμένη των στοίχων σου,

σε νότες που γλυκά μου ξυπνούν,

το παιδί που χρόνια τώρα κοιμίζω μέσα μου...

Και στα όνειρα μου ένας μικρός Χριστός,

κάθε νύχτα μου δείχνει τα καρφιά του,

μα εγώ πάντα αναζητώ εσένα,

τον μοναχικό ταξιδευτή

των δρόμων της καρδιάς,

που συνάντησα κάποια

βροχερή του Φλεβάρη νύχτα,

στον καθρέφτη των ματιών σου,

το είδωλο της ανθρώπινης μοναξιάς μου...

Βάσω Μπρατάκη