Στην διχάλα της σιωπής,
μια πνιγμένη επιθυμία φυγής,
το τελευταίο σφύριγμα της αμαξοστοιχίας,
που δεν έφτασε στο τέρμα.
Και απόμειναν οι ψυχές,
στις αποβάθρες των σταθμών να προσμένουν,
με τις βαλίτσες γεμάτες,
από τριμμένα πανωφόρια ...τα όνειρα τους,
τις νύχτες που η πόλη πουλιόταν,
σαν πόρνη πολυτελείας,
σε σοκάκια σκοτεινά και άδεια,
και οι ποιητές στων στοίχων
την σκακιέρα έπαιζαν τις ψυχές τους,
με λόγια φιλήδονα και λάγνα,
στον έρωτα ποιός θα κερδίσει.
Και η νύχτα σαν άλλος ηνίοχος,
έχοντας τα μάτια κλειστά ,
με ένα κόκκινο της φωτιάς μαντήλι,
στο χρώμα της καρδιάς,
αιώνες τώρα να κρατά τα ινία,
κάτω από το φεγγάρι,
φυλλακίζοντας το χλιμίντρισμα,
από τα αλόγατα που ξυπνά ο έρωτας,
εκεί κάτω από την Ακρόπολη,
όταν η πόλη χωρίς αιδώ παραδίδεται,
στα πάθη των κατοίκων της....
Βάσω Μπρατάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου