Florence + The Machine - No Light, No Light Μίλα μου, όμως μην μου λες τίποτα. Δεν μπορώ άλλο πια...

Όλα τριγύρω αλλάζουνε, και όλα τα ίδια μένουν. Εσύ. Εσύ που λες πως είμαι μακριά. Εσύ γητευτή των λέξεων. Εσύ ψεύτη επαγγελματία. Σε φοβάμαι, μ'ακούς; Δεν πιστεύω τα παραμύθια σου. Σε ξέρω, ακόμη και αν δεν σε ξέρω. Χωρίς πως και γιατί. Και σε φοβάμαι. Όμως με έλκεις κοντά σου και εγώ είμαι ανήμπορη να αντισταθώ. Ξεπερνώ τα πάντα για εσένα -κάθε φραγμό, κάθε ήθος, όλες μου τις αξίες τις ισοπεδώνω. Για εσένα που δεν αξίζεις. Ένας στους τόσους ου έχει μάθει να γοητεύει, ακόμη και αν πέρασε η εποχή τέτοιων γοήτρων. 

Ποια διαστροφή όμως με έλκει σε εσένα; Τι πόθος ανεκπλήρωτος είναι αυτός, και από πού πηγάζει; Μόνο αν σε δω θα καταλάβω. Μέχρι τώρα κοντά μου είχα μόνο τη σκιά σου. Τώρα θα έχω και τη μορφή σου. Γιατί εσένα τον ίδιο, δεν μπορώ να σε έχω -ούτε και θέλω. Καμία δεν μπορεί -δεν αυταπατώμαι, δεν διαφέρω. Κάποιες ήθελαν. Εσύ όμως όχι. Δεν μπορείς. Δεν είναι για εσένα αυτή η ζωή. Δεν σου ταιριάζει. Εσύ θέλεις μόνο εκείνη -όμως πια είναι αργά. Δεν θυμάσαι πια ούτε τη μορφή της, ούτε το όνομά της. Μόνο όταν το άρωμά της πλανιέται στους αιθέρες, νιώθεις κάτι να ξυπνά από μέσα σου. Δεν θυμάσαι όμως πια, ούτε τον πόθο σου για εκείνη. Τον φοβόσουν τόσο τον πόνο που έφερνε μαζί, που ήθελες να τον διώξεις μακριά. Κάπου-κάποτε. Τα κατάφερες. Δεν υπάρχει πια. Έφυγε. Όμως πίσω του άφησε ένα ανεκπλήρωτο κενό, που δεν θα γεμίσει ποτέ. Και το ξέρεις πια. Δεν τολμάς να το παραδεχτείς, όμως το ξέρεις πως αυτή θα είναι η ζωή σου από εδώ και μπρος. Το παίγνιο. Τι άλλο; Κάθε ευκαιρία για οτιδήποτε άλλο, την έχασες και τώρα είναι πια αργά. Δεν μετανιώνεις όμως. Έχεις δεχτεί τη μοίρα σου και απλά δεν σε νοιάζει. Απλά δεν αφήνεις τον εαυτό σου να νοιαστεί. Γιατί είσαι τόσο δειλός. Αυτή είναι η ευλογία, αλλά και η κατάρα σου.

Συγχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν σε γνωρίσω...και αν δεν ένιωσες ποτέ, όλα όσα ένιωθα, σε συγχωρώ εγώ. Και σε λυπάμαι. Γιατί ξέρω πως η συγκίνηση από τα ανέκφραστά σου μάτια έχει πια χαθεί -για πάντα. Και αν μου λες δεν πειράζει -σε πιστεύω. Έχεις χάσει πια αυτό που είχες. Και αρέσκεσαι στην χαμέρπεια της ηδονής και του πόθου. Έτσι είσαι όμως, και αυτό δεν αλλάζει.Πάντα έτσι ήσουν ακόμη και αν το αρνιόσουν. Δεν σε μισώ. Τη νοσηρή σου ζωή, μόνο εσύ έχεις να την αντιμετωπίσεις. Και σε λυπάμαι, γιατί είσαι μόνος. Ελπίζω να μην το έχεις καταλάβει. Αν και κάποτε, όταν γυρνάς αργά το βράδυ στο άδειο διαμέρισμα και ο Μορφέας σε αποστρέφεται τόσο, βίαια σκέψεις εισβάλλουν στην άδεια σου συνείδηση. Τι και αν παλεύεις να τις διώξεις. Αυτές είναι εκεί. Μπροστά σου. Και αν κλείνεις τα μάτια. Αυτές δεν χάνονται. Δεν υπάρχει κανένας κοντά σου να τις διώξει. Και το ξέρεις... Στις αναθυμιάσεις του καπνού που αναδύονται από κάθε σου κύτταρο και στο στιλπνό σου βλέμμα, κάπου διακρίνεις την αλήθεια. Όμως έτσι όπως είσαι, βουτηγμένος στο ψέμα, δεν την αντέχεις κοντά σου. Και τρέχεις, τρέχεις μακριά της, βρίσκοντας καινούργια ψέματα, σαν καλός παραμυθάς που είσαι. 

Κάποτε τα άκουγα τα ψέματά σου. Και πειθήνια σε ακολουθούσα. Γιατί οι μεγαλύτεροι παραμυθάδες, ξέρουν πως οι γυναίκες πάντα αρέσκονται στο ψέμα. Στη γλυκειά πανάκεια που διώχνει μακριά καθετί κακό. 

Τώρα περπατάω στους ίδιους δρόμους που περπατούσαμε μαζί -κάποτε. Σηκώνω το κεφάλι μου προς τη μεριά της δύσης, και αντικρίζω το ηλιοβασίλεμα -μόνη πια- που κάποτε στην αγκαλιά σου είχα νιώσει τη ζεστασιά σου. Νυχτώνει όμως τώρα και εσύ είσαι μακριά. Προσπαθώ να θυμηθώ πόσο όμορφα ήταν όλα πριν από εσένα. Και μάντεψε. Στη φρεναπάτη του θροΐσματος δεν ακούω τη φωνή σου -πια. Κάτω από τον ίδιο ουρανό, στις σκιές του ίδιου ήλιου, στα ίχνη των παλιών βημάτων μας, τα κατάφερα. Είσαι μακριά και εγώ είμαι καλά.

Βλέπεις; Είμαι και εγώ καλή στα παραμύθια. Έμαθα από τον καλύτερο.

Κάποτε νόμιζα πως σε είχα, όμως και αυτό μια ψευδαίσθηση ήταν. Για να έχεις κάτι πρέπει να μπορείς να το ορίσεις, και αυτό με εσένα δεν το κατάφερα π ο τ έ ...

Λένε πως ότι δεν συνέβη ποτέ, δεν το ποθήσαμε αρκετά. Μα ό,τι δεν μπορούμε να έχουμε, ποθούμε περισσότερο. Το ανικανοποίητο, αυτό που είσαι καταδικασμένος να βλέπεις πάντα μπροστά σου αλλά να μην το κρατήσεις ποτέ στα χέρια σου, στερεί την ευτυχία. Αυτή την ιδανική ουτοπία. Αυτή την ανεκπλήρωτη ιδέα. 

Να σου πω ένα μυστικό; Η ευτυχία δεν υπάρχει. Το ξέρω πια. Μάθε το λοιπόν και εσύ. Το να αναζητάς δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα βρεις κιόλας. Θυμήσου το αυτό. Και αρκέσου στη χαρά. Μην είσαι άπληστος. 

Μέχρι να πέσει και ο τελευταίος κόκκος στην κλεψύδρα της ζωής σου...

You can't choose what stays and what fades away...I never knew daylight could be so violent...
Cause it's so easy to say it to a crowd, but it's so hard, my love, to say it to you, my love...

λέγοντας η χριστίνα.. στις 2:13 π.μ.