Να αδιεξοδεί κανείς ή να μην...

Ποτέ δεν πρόλαβα ν’ αναζητήσω  αδιέξοδα
μόνα τους προσπέφτανε ικέτες στα ευλύγιστα γόνατα

ευρύχωρα με μεγάλα μάτια
στενά χείλη,
και κοκκαλιάρικα δάχτυλα

μασούλαγαν τις φτέρνες μου
καθώς διάβαινα τις οδούς με τις κατοικημένες κρεμάλες,
τους γελωτοποιούς και τους διασκεδαστές παντός καιρού
εξερευνώντας τον θαυμαστό κόσμο
Αχαρτογράφητη πορεία σε χαρτογραφημένους ανθρώπους
με τα ατίθασα πόδια σε πλήρη άρνηση

Σε κάθε γωνιά κι ένας οκνηρός ονειροπόλος
μ'έπιανε μονότερμα για το δικό του καλύτερο όραμα
απ’ όλων εκείνων που χορεύανε πάνω στις κρεμάλες
αλλά όταν τελείωνε τον ομολογουμένως εξαιρετικό μονόλογο
την έπεφτε για ύπνο  σαφώς καταπονημένος
από την μεγαλεπήβολη παραίσθηση
κι εγώ έμενα μ’ ένα ακόμα αδιέξοδο
να βυζαίνει το αίμα που έτρεχε από τα παραμύθια

Μικροέμποροι κι απατεωνίσκοι
ανεβαίνανε στους στύλους
με την χάρη και την γρηγοράδα της ύαινας
μεθυσμένοι από τον χορό του εκκρεμές
βαρούσαν παλαμάκια ρυθμικά

χωρίς να δουν τους στύλους που λύγιζαν

απ'το βάρος της ανόητης χαιρεκακίας

μέχρι που'σκαγαν στο έδαφος

σαν παραγινωμένα φρούτα

και τους ποδοπατούσαν

οι επόμενοι πρωταθλητές του στύλου

Γραφιάδες κι υπηρέτριες

σουλατσάριζαν αγκαζέ

και κάπου-κάπου χορεύανε βαλς

δίπλα από τα πεταμένα μαύρα παπούτσια

και τις γιαλιστερές χρυσές γόβες

ενώ λευκές πεταλούδες εγκατέλειπαν

πρόθυμα το χρώμα τους πάνω στα σάρκινα εκκρεμές

Στο τέλος κλαίγανε με την αναισθησία

της ακαταστασίας που προκαλούσαν

τα σαπισμένα ρολόγια

Οι υπόνομοι

τα κυριακάτικα δειλινά γίνονταν εκδότες

και με το καπελάκι στραβά βαλμένο

έσφαζαν τον κλεμμένο χρόνο

τον ανατύπωναν και τον ξεπούλαγαν

φουσκώνοντας σαν κουασιμόδοι γάλοι

από περηφάνια για το ψωριασμένο isbn

Αλλήθωρα ποιήματα

ραχιτικοί πωλητές

νεκρά διηγήματα

κι ένα δισάκι γεμάτο άγνωστες λέξεις

Μέχρι που τα πάντα σταματούσαν

οι δρόμοι άδειαζαν

οι κρεμάλες κατεβάζανε την αυλαία

και καθόμουν χάμω ανακουφισμένη

άνοιγα το δισάκι κι από μέσα του

ξεχύνονταν φρέσκοι ήλιοι

και ρίζωναν στα δάχτυλά μου

χωρίς copyright και σελιδοδεικτούμενα όνειρα
απαντούσα στο πάγιο ερώτημα των πανταχού
ηλίθιων
μωρών
και πεθαμένων κόσμων

να αδιεξοδεί κανείς ή να μην...


Μαρία Ροδοπούλου