Μαύρο μου ρόδο & ΑΛΛΑ

Παρασκευή, 7 Δεκεμβρίου 2012

Μαύρο μου ρόδο

Εδώ να σταθώ
στον αγέρα τον άγριο
στα λαμπρά μαβιά
και στα πορτοκαλί
εδώ να σταθώ
πίσω απ' τη λόχμη του ήλιου

γητεύτρα να γίνω
στην Οφιούσα των νερών
στην Οφιούσα των φιδιών
κυρά να γίνω
και δούλη πρόθυμη
στων ματιών σου το μαύρο
στων χεριών σου το λευκό
αγάπη μου
μαύρο μου ρόδο
ρόδο μου

πάθος Φιλίστρου
άγρια στροβιλίζει με
Πόθος και Έρωτας
σε μιαν ανάγκη διαρκή
ήλιε μου μαύρε

χάδι μου πρώτο
αφή
αφή μου

παραδίνομαι
μαύρο μου ρόδο
ρόδο μου
κορμί

κορμί μου
γύρω απ’ τις ρίζες σου

τυλίγομαι
μεταξωτό κουβάρι
μανδύας γίνομαι
αιθερικός
στων Μυστηρίων την Αυλή
δέντρο μικρό
στων φύλλων σου τους μίσχους
χαράσσομαι
ως πέλεκυς διπλός

 

Δευτέρα, 26 Νοεμβρίου 2012

Μη με λησμόνει

 

Στο θάμπωμα της πύλης

των φωτεινών πηγών

ιδού οι εμείς του αίματος

ιδού η σε εσάς θυσία

ιδού οι εσείς

που έχετε τις κατοικίες σας

στα βάθη της γης

σε δρόμους υδατίνους

σε τόπους κρυφούς κατοικείτε

την σοφία κατέχετε

της Παλλάδας Αθηνάς

της κόρης Πατέρα κραταιού

δόξα και νυν και αεί

εκλιπαρώντας σας

λύση της ψυχής απ’ το σώμα

όμως αλί μας

μάταιες οι δοξασίες

μάταιο του ψωμιού και του κρασιού

το μοίρασμα

απέλπιδοι

την Νίκη προσκαλούμε

την πολυδύναμη και περιπόθητη 

την μόνη που αγαλλιάζει τους ανθρώπους

από την αγωνιώδη τους ορμή

αναζητώντας την ευδαιμονία

της σιωπής την ακριβοθώρητη 

ω θεέ

με την ευμενή καρδιά

μη μας λησμονείς

ω των αρίστων άριστε

μη με λησμόνει

Τετάρτη, 21 Νοεμβρίου 2012

Σκιές

Χύσου αίμα από τα πόδια τα φεγγαρόλουστα

που πάνω τους αρουραίοι φωνάζουν και ορμούν

λουλούδισε με κόκκινο τους σκοτεινούς ατραπούς

ω πόσο σιγανά κτυπά η καρδιά τη νύχτα

την ώρα εκείνη που μια κόκκινη σκιά τρομακτική

στο σπίτι εισβάλει με ρομφαία ως θάνατο πικρή

σε τούτη την κόλαση την πέτρινη που ζω

ένα χιονάτο αγρίμι και ένα σύννεφο μαύρο

τυλίγει το ζοφερό κι άγρυπνο κεφάλι 

ένα χιονάτο αγρίμι που ήρεμα στέκεται

ένα κεφάλι π’ ανήσυχα αφουγκράζεται

σαν ο θρήνος ο γαλάζιος του ρυακιού

φωνάζει δυνατά μέσα στη νύχτα

η σκιά ενός κοριτσιού αναστενάζοντας βαδίζει μέσα μου

σε πορεία ανειρήνευτη ανάμεσα από πέτρες άγριες

ανάμεσα απ’ άγριες σπαραχτικές ωδές πουλιών

ω πόσο συγκλονίζουν των πουλιών οι μοναχικές κραυγές

το άπνευστό μου στήθος με δάχτυλα ξεσκίζουν ασημένια

κι όλο μελανότερα σύννεφα κι αστραπές ανατριχιαστικές

τρομάζουν την ακάνθινη και ζοφερή ψυχή μου

σαν της νύχτας με τυλίγει η υακίνθινη γαλήνη

τότε η σκιά του κοριτσιού που μέσα μου βαδίζει

με σπασμένους βραχίονες ακτινοβολώντας σκοτάδι

κυλά εύμορφα πέφτοντας σε σκάλες πέτρινες και σπάει.

Κυριακή, 11 Νοεμβρίου 2012

Αίμα

Αίμα

και η δουλειά

και το ψωμί

και η λευτεριά

και η αγάπη

Αίμα

 

Κυριακή, 4 Νοεμβρίου 2012

Εξορκισμός

Την ώρα που για σένα μίλαγαν οι θεοί

εγκαταλελειμμένο σε είδα σε μιαν ακτή

απ’ το φως κι απ’ τους ανέμους ρημαγμένο

περιπλανώμενα τα μέλη σου στους ωκεανούς

ταξίδευαν όπως το φευγαλέο κύμα

η ψυχή σου μέχρι τα οστά γυμνή

όμορφη και φθαρμένη ωσάν το πρόσωπο

ενός αγάλματος που από τη θάλασσα φαγώθηκε

παράφορα πέταλα λουλουδιών 

τον ματωμένο σου σκεπάζανε ιδρώτα

που από πόρο σε πόρο αβίαστα κύλαγε 

θ’ αναστηθούμε, είπες,

εκεί όπου πέτρα άνεμος και χρόνος

του ανθρώπου ο τόπος γίνεται 

στης γης το μαύρο στο άσπρο του τοίχου

μια χώρα καθαρού φωτός θα χτίσουμε

εκεί που η νύχτα είναι πιο δυνατή

σαν τις ατέλειωτες σιωπές των εραστών

που αγκαλιάζονται μ' απόγνωση σφιχτά 

το θάνατο με έρωτα ξορκίζοντας

Αναρτήθηκε από ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ σ